Πέμπτη 17 Οκτωβρίου 2013

θα βουλιάξω στον καναπέ μου, απόψε και θ' ακούω μουσική.
Ξανά θ αναρωτηθώ τι έχει μείνει ζωντανό και τι αξίζει πλέον σ αυτό το θέατρο.
Εγώ μόνη μου στη σκηνή, εσύ σ' άλλο θέατρο.
Συναντιώμαστε ποτέ;
Καθένας μόνος πάνω τη σκηνή του.
Το βλέμμα μου φεύγει, κεντράρει άλλους θεατές,
όχι πιο όμορφους, ούτε πιο άσχημους,
γενικά όχι "πιο", απλά άλλους.
Η μαγεία πέθανε,
ε κρατώ, με κρατάς.
Εσύ με κρατάς γιατί θες,
εγώ;
Το σπασμένο κομμάτι δεν θα ενωθεί ποτέ.

Κι εγώ είμαι καλά.