Πέμπτη 27 Σεπτεμβρίου 2012

Αιώνιος

"να, περάσαμε στην αιωνιότητα.
Γιατί αλήθεια πού αρχίζει η αιωνιότητα;;;
Απο ένα πάθος αρχίζει κι απο ένα πάθος τελειώνει.
Ολα αρχίζουν απο ένα πάθος, 
αιωνία σου η μνήμη λοιπόν, 
κι εσένα σου πρέπει μια αιωνιότητα, 
αφού αντέχουν οι δυνατοί σου ώμοι και την σηκώνουν.
Κι εμένα αιωνία μου η αιωνιότητα,
αιωνία μου τα πάθη, 
αιώνια γι αυτό στέκω.
τι αναρωτιέσαι ; 
Είμαι ατέλειωτη, μα όχι πλεονάζουσα. 
Είμαι ατέλειωτη κι αν σε προδώσω. 
Είμαι μήτρα, γεννάω Εσένα, τους άλλους, 
το αίσθημα, τα πάθη,
τα γεννάω Ο λ α. 
είμαι δημιουργός.. 
Σε γέννησα ή θα σε γεννήσω, 
θα δώσω πνοή στο γλυπτό σου, 
θα δώσω πνοή σ΄' ο,τι δεν βλέπεις, 
σ' ο,τι δεν νιώθεις. 
Θα σε κάνω λέξεις, 
θα σε κάνω αιώνιο, 
θα σε κάνω πάθος, 
θα σε κάνω αιώνιο. "

Κυριακή 23 Σεπτεμβρίου 2012

Οι ωραίοι άντρες

Οι ωραίοι άνδρες περιφέρονται μόνοι
στους δρόμους και σκέφτονται τι έχουν να κάνουν την επόμενη στιγμή.
οι ωραίοι άντρες φοράνε κάθε πρωί τα πουκαμισα τους,
πάνε στα γραφεία τους,
γυρνάνε σπίτι μόνοι τους,
αποσώνουν τις μαγειρικές τους,
ανάβουν την τηλεόραση
και αποχαυνώνονται.

Οι ωραίοι άντρες στέκουν μόνοι
κι ανεξάρτητοι,
ανέγγιχτοι απ τη γυναικεία ιδιοσυγκρασία τους,
αυτή που φωλιάζει μέσα τους,
κι έχουν πείσει τον εαυτό τους
ότι είναι σκληροί.

Οι ωραίοι άντρες συγκινούνται,
καμιά φορά,
απο ωραίες γυναίκες,
καταφέρνουν να τις έχουν,
αλλά όχι να τις αγαπήσουν,
κι αν τις αγαπήσουν,
αυτές δεν θα το μάθουν ποτέ,
γιατί είναι σκληροί άντρες.

Οι ωραίοι άντρες δεν λοξοδρομούν απ την πορεία τους,
βαδίζουν μόνοι τελικά,
περιπλανιούνται όμως σε σωρό αγκαλιάσματα
και ξένα κρεβάτια, όποτε τους κάνει κέφι.

Οι ωραίοι άντρες μας πείθουν οτι δεν πονάνε
 παραμένουν μόνοι κι ανίκανοι για έρωτα.
Οι ωραίοι άνδρες είναι σκληροί
και στέκονται εγκλωβισμένοι μέσα στο πρότυπο ομορφιάς,
που τους επέβαλαν.

Αυτοί είναι οι ωραίοι άντρες,
θύματα του ναρκισισμού τους.

Κυριακή

Oταν τα παιδιά βγαίνουν από το πρωί και παίζουν μπάλα,
είναι Κυριακή.
Οταν οι γονείς πίνουν ζεστό καφέ μέσα στην φθινοπωρινή λιακάδα,
είναι Κυριακή.
Οταν μανάδες βγάζουν με τα καρότσια τα μωρά στον ήλιο,
είναι Κυριακή.
Κι όταν εσύ,μικρός πολύ κι αποκλεισμένος στο καρότσι σου,
σήκωσες τα μάτια ψηλά,
να δεις όλο το φως του κόσμου,
να το ρουφήξεις με το βλέμμα σου
και να περιεργαστείς τα κτίρια,
που πελώρια υψώθηκαν δίπλα σου,
ήταν Κυριακή.
 Τότε κατανόησες πόσο μικρός είσαι,
πόσο πελώρια είναι όλα,
αλλά δεν ήξερες πως όλα αυτά,
τα τέρατα εμείς τα δημιουργήσαμε,
και τώρα η πόλη με τα σπιρτόκουτα,
στέκεται, μας κοιτά, μας πνίγει
και μας καταβροχθίζει.
Σε καταβροχθίζει,
σήκωσε τα μάτια.
Κοίτα.
Κράτα μια θλίψη απο τώρα ως το αύριο,
ως το τέλος. 

Σάββατο 22 Σεπτεμβρίου 2012

Ερωτική ιστορία

ο δρόμος ήταν βροχερός και γλιστρούσε.
γύρω η ατμόσφαιρα είχε αρχίσει να παγώνει.
Εκείνος καθόταν μόνος σ' ένα πεζοδρόμιο.
Χάζευε τα κίτρινα φώτα.
Ταξίδευε μακριά.
Εκείνη πέρασε απο μπροστά του,
έκανε το γύρω του θριάμβου.
Μόνο για 'κείνον.
και πότο τον ήθελε,
αλήθεια πόσο ;
Μα ΄΄αφηνε τα βλέμμα των άλλων
να πέφτουν πάνω στης,
πάνω στα μαλλιά της και στα πόδια της.
Πόσο τον μισούσε,
του έπαιζε ρόλους.
Εκείνη τόσο γυναίκα, λοιπόν ;
Κι ήταν μόνο για κείνον.
Ηθελε να τον συντρίψει με τα τακούνια της,
με την θηλυκότητα της,
να τον βασανίζει αλύπητα κάθε βράδυ.
Εκείνος την ακολούθησε.
Μετά ρούχα σωριάστηκαν στο πάτωμα.
Το πρωί είχε βγει ο ήλιος.
κανείς δε θυμόταν τίποτα.

Τετάρτη 19 Σεπτεμβρίου 2012

με αφορμή φωτογραφίες

Προς όλους:

Κοίτα, λοιπόν, τη νιότη μας.
τα προσωπά μας δες,
τι όμορφα που είναι,
αρυτίδωτα.
Κοίτα και τα κορμιά μας,
δυνατά, αντέχουν.
Κοίτα τα γέλια μας στη πορεία,
φέγγει ο κόσμος, όταν εμείς γελάμε,
κοίτα εκείνον τον αυθορμητισμό
και το πάθος.
Αστικοί κώδικες, άγχη για εξεταστική,
άγχος για το δυσοίωνο μέλλον,
έρωτες, ποτά και τσιγάρα,
πάρτυ ρεφενέ στα σπίτι,
εμπειρίες νέες.
Κοίτα, λοιπόν, τη νιότη μας,
κοίτα τι ξέγνοιαστα που μοιάζουν όλα,
τι κι αν εμείς σκοτεινιάζουμε ;
Κοίτα πως τρέχουμε στο μέλλον,
με ταχύτητα φωτός,
κοίτα το κόσμο,
γελάει.
Κοίτα τα σώματα,
μιλάνε.
Κοίτα λοιπόν τη νιότη μας,
γεύσου την όσο πιο πολύ μπορείς,
κι ας τους να λένε για μας.
Ας τους να μας κατηγορούν βολεμένους.
Ο ήλιος θα λάμπει,
έχουμε άστρο εμείς!
Εμείς μπορούμε,
θέλουμε και μπορούμε!
Είμαστε νέοι.
Γεμίσαμε έρωτες, λουλούδια, φθινόπωρα, μελαγχολίες,
αρώματα, πεσμένα φύλα.
Γερά μυαλά είμαστε:
Αντέχουμε!

Προς Ι.Σ

Κοίτα τη νιότη μου,
κι ασε με να παίζω σα μωρό με τα νερά της θάλασσας,
άσε με να τρέχω στη βροχή,
άσε με να υπερβάλλω,
Ασε με χαίρομαι και να κλαίω,
έτσι όπως εσύ δεν μπορείς...
Ασε με να υπάρχω έτσι,
μ'όλους τους πόρους του εαυτού μου.
Ασε με να μοιράζω ανάσες,
άσε με να μην συμφωνώ,
άσε με να σ' εμψυχώνω,
να μη σ' αφήνω να πέφτεις,
γιατί μπορώ.
Ασε με να πιστεύω στο σήμερα,
στο τώρα, μη μου ζητάς πίστωση χρόνου.

Δευτέρα 17 Σεπτεμβρίου 2012

Μάθαινε

Mάθε απ' έξω ένα σωρό τσιτάτα μεγάλων διανοητών.
Μάθε απ΄έξω κι ανακατωτά την ποίηση,
αποστήθισε στίχους και γράψ' τους μου,
για να με εντυπωσιάσεις
Δεν θα τα καταφέρεις.

Μάθε ν΄ακούς τον ήχο της βροχής,
την ποίηση της φύσης,
την ποιήση απ τη βουή της πόλης.
Εντυπωσιασε με!
Ακου την ποίηση των καφενείων,
εκεί μιλούν οι άνθρωποι του μόχθου.
Ανθρωποι καθημερινοί σαν εσένα κι εμένα,
άνθρωποι που πασχίζουν για την ζωή
κι όχι για την επιβίωση.
Ακου τα δικά μου απλά λόγια,
έτσι όπως ξεφεύγουν μέσα απ΄το νου μου
και γράφονται στα χαρτιά αυθόρμητα,
σχεδόν με απειλούν να τα γράψω.
Μάθε ν' ακους την τρυφερότητα των ανθρώπων,
να βλέπεις κάτω απ τη μάσκα,
να βλέπεις βαθιά στα μάτια.
Εκεί στις ασβεστωμένες αυλές των επαρχιών,
στα μπαλκόνια-σπιρτόκουτα των μεγαλουπόλεων,
στους καυγάδες των οικογενειών,
στις φωνές των εραστών,
εκεί είναι όλη η ποίηση γεννημένη.

Κοίτα πως τρέχουν να προλάβουν τα αστικά λεωφορεία,
στοιβάζονται στη σειρά μ' ένα τσιγάρο στο χέρι και περιμένουν,
να πάνε για δουλειά οι εργάτες.
Μέσα στον κατακαλόκαιρο ιδρώτας τους βρέχει,
μα το χαμόγελο εκεί μένει,
υπάρχει και σου θυμίζει
πως γι αυτούς αξίζει να γράψεις ένα ποίημα.

Μάθε να κοιτάς τις εικόνες που ξετυλίγονται μπροστά σου:
τις σταγόνες της βροχής στο τζάμι του αυτοκινήτου,
τα χέρια που μπλέκονται χωρίς να το καταλαβαίνουμε,
τ' αστέρια που κρέμονται απ τον ουρανό,
την ηλιαχτίδα που φωτίζει το δρόμο
ή το πρόσωπο ενός όμορφου νέου.
Μάθε να γεύεσαι κάθε στιγμή,κάθε άρωμα
 και να παρατηρείς κάθε πουλί που έρχεται στην αυλή σου.
Ποιός ξέρει;
Ισως να 'ναι το τελευταίο,
η μόνη σου αληθινή παρηγοριά.


Σάββατο 8 Σεπτεμβρίου 2012

Εσύ έχασες...

Εσύ έχασες, μωρό μου,
και ξέρεις τι έχασες;
Την ευκαιρία να ανυψωθείς σε έμπνευση,
την ευκαιρία σου να μετουσιωθείς σε ποίημα,
σε γλαφυρές λέξεις.
Εχασες, μωρό μου, την ευκαιρία να θρέψεις τον ναρκισιμό σου
και να επιβεβαίωσεις το τσακισμένο κορμί σου,
τον καταπονημένο και συννεφιασμένο εαυτό σου.
Πώς σου φαίνεται ;
Θα πληρώσεις τώρα μόνος τα σπασμένα των επιλογών σου,
μόνος πάνω στο κρεβάτι σου, τις ώρες που θα βρέχει,
κι εσύ θα υποφέρεις, γιατί δεν υπήρξες ποτέ σίγουρος για 'σένα
και για το τι μπορείς να κατορθώσεις,
υπο την μόνη προϋπόθεση οτι θα το ποθήσεις αρκετά.
Εχασες,μωρό μου, την πρώτη σου ευκαιρία,
να σε λατρέψουν και να σε θαυμάσουν,
όσο κανείς ποτέ δεν έκανε.
Εχασες κι άλλα:
 έχασες αυτό που τόσο γυρεύεις,
την επιβεβαίωση οτι κι εσύ αξίζεις,
οτι κι εσύ ανήκεις εδώ και σ' αποδεχόμαστε,
έτσι ακριβώς, όπως είσαι.
Εχασες κι άλλα:
Την ευκαιρία να χαζεύεις την βροχή με παρέα,
κι η παρέα αυτή να μένει σιωπήλη,
αλλά παρ' αυτά να καταλαβαίνει τι σκέφτεσαι.
Τώρα είμαι σίγουρη,
πληρώνεις τα λάθη σου,
κάποια στιγμή θα μετανοιώσεις για την αρνηση σου αυτή,
όταν δεν θα 'χεις απο πουθενά να κρατηθείς,
όταν οι  άνθρωποι θα σ' εγκαταλείψουν
κι εσύ θα κείτεσαι κουφάρι μέσα στο παιδικό σου δωμάτιο
και θ' αναρωτιέσαι:
"Τι έζησα; " κι η απάντηση θα 'ναι "όμοιες μέρες, συμβατικότητες"

Εχασες κι αλήθεια στο λέω, λυπάμαι γι'αυτό.
Σε λυπάμαι, γιατί ίσως να μην γνώρισεις και ποτέ,
τι σημαίνει αυτή η  στοργή:
 να είσαι έμπνευση του άλλου,
ενώ εγώ το γνώρισα κάποτε, ξέρεις.
Μια φορά κι αρκεί για πάντα.
 

Τετάρτη 5 Σεπτεμβρίου 2012

Οίκτος.


Πόσο την λυπήθηκε, αλήθεια, αυτή κι άλλες τόσες ομοιές της.
Κάποτε την αντιπαθούσε, γιατί έμοιαζε αυταρχική και δολοπλόκα.
τώρα ξεχειλίζει απλά ο οίκος απ τα σπλάχνα του.

Η καημένη, σαν παλιάτσος περιφέρεται σε διάφορες συναναστροφές,
κάνει πιόνια της όσους κι όσες μπορεί.
Τις κάνει ξανά φτηνές attraction για τα αντρικά βλέματα,
και τους άλλους θαρρεί πως μπορεί να τους γοητεύσει,
επιδεικνύοντας μια δήθεν θηλική ομορφιά,
την οποία  νομίζει πως έχει.
κι έτσι γίνεται αστεία, καθώς περιφέρεται με τα κοσμηματα της
και με ύφος της μοιραίας γυναίκας,
ενώ εμείς γελάμε εις βάρος της.

Κι είναι αλήθεια καταστροφική,
το ξέρει.
Γελάει σαρδόνια
και χαίρεται,
γιατί μόνο έτσι μπόρεσε να επιβληθεί στους ανθρώπους,
με τη δολοπλοκιά, την θυματοποιηση του εαυτού της,
την δική της καλυμένη φτήνια,
αυτή που βρίσκεται κάτω απ το πετσί της.