Σάββατο 8 Σεπτεμβρίου 2012

Εσύ έχασες...

Εσύ έχασες, μωρό μου,
και ξέρεις τι έχασες;
Την ευκαιρία να ανυψωθείς σε έμπνευση,
την ευκαιρία σου να μετουσιωθείς σε ποίημα,
σε γλαφυρές λέξεις.
Εχασες, μωρό μου, την ευκαιρία να θρέψεις τον ναρκισιμό σου
και να επιβεβαίωσεις το τσακισμένο κορμί σου,
τον καταπονημένο και συννεφιασμένο εαυτό σου.
Πώς σου φαίνεται ;
Θα πληρώσεις τώρα μόνος τα σπασμένα των επιλογών σου,
μόνος πάνω στο κρεβάτι σου, τις ώρες που θα βρέχει,
κι εσύ θα υποφέρεις, γιατί δεν υπήρξες ποτέ σίγουρος για 'σένα
και για το τι μπορείς να κατορθώσεις,
υπο την μόνη προϋπόθεση οτι θα το ποθήσεις αρκετά.
Εχασες,μωρό μου, την πρώτη σου ευκαιρία,
να σε λατρέψουν και να σε θαυμάσουν,
όσο κανείς ποτέ δεν έκανε.
Εχασες κι άλλα:
 έχασες αυτό που τόσο γυρεύεις,
την επιβεβαίωση οτι κι εσύ αξίζεις,
οτι κι εσύ ανήκεις εδώ και σ' αποδεχόμαστε,
έτσι ακριβώς, όπως είσαι.
Εχασες κι άλλα:
Την ευκαιρία να χαζεύεις την βροχή με παρέα,
κι η παρέα αυτή να μένει σιωπήλη,
αλλά παρ' αυτά να καταλαβαίνει τι σκέφτεσαι.
Τώρα είμαι σίγουρη,
πληρώνεις τα λάθη σου,
κάποια στιγμή θα μετανοιώσεις για την αρνηση σου αυτή,
όταν δεν θα 'χεις απο πουθενά να κρατηθείς,
όταν οι  άνθρωποι θα σ' εγκαταλείψουν
κι εσύ θα κείτεσαι κουφάρι μέσα στο παιδικό σου δωμάτιο
και θ' αναρωτιέσαι:
"Τι έζησα; " κι η απάντηση θα 'ναι "όμοιες μέρες, συμβατικότητες"

Εχασες κι αλήθεια στο λέω, λυπάμαι γι'αυτό.
Σε λυπάμαι, γιατί ίσως να μην γνώρισεις και ποτέ,
τι σημαίνει αυτή η  στοργή:
 να είσαι έμπνευση του άλλου,
ενώ εγώ το γνώρισα κάποτε, ξέρεις.
Μια φορά κι αρκεί για πάντα.
 

1 σχόλιο: