Τετάρτη 5 Σεπτεμβρίου 2012

Οίκτος.


Πόσο την λυπήθηκε, αλήθεια, αυτή κι άλλες τόσες ομοιές της.
Κάποτε την αντιπαθούσε, γιατί έμοιαζε αυταρχική και δολοπλόκα.
τώρα ξεχειλίζει απλά ο οίκος απ τα σπλάχνα του.

Η καημένη, σαν παλιάτσος περιφέρεται σε διάφορες συναναστροφές,
κάνει πιόνια της όσους κι όσες μπορεί.
Τις κάνει ξανά φτηνές attraction για τα αντρικά βλέματα,
και τους άλλους θαρρεί πως μπορεί να τους γοητεύσει,
επιδεικνύοντας μια δήθεν θηλική ομορφιά,
την οποία  νομίζει πως έχει.
κι έτσι γίνεται αστεία, καθώς περιφέρεται με τα κοσμηματα της
και με ύφος της μοιραίας γυναίκας,
ενώ εμείς γελάμε εις βάρος της.

Κι είναι αλήθεια καταστροφική,
το ξέρει.
Γελάει σαρδόνια
και χαίρεται,
γιατί μόνο έτσι μπόρεσε να επιβληθεί στους ανθρώπους,
με τη δολοπλοκιά, την θυματοποιηση του εαυτού της,
την δική της καλυμένη φτήνια,
αυτή που βρίσκεται κάτω απ το πετσί της.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου