Εικόνα

Βράδυ ψυχρό, μα όχι με κρύο διαπεραστικό.

Σαν καλοκαιριάτικη υγρασία, θαλασσινή υγρασία.

Από ένα σπίτι σκοτεινό βγήκα.

Δρόμος άδειος.

Λιγοστά φώτα.

Ουρανός λαμπερός

Φεγγάρι. Παντού τρυπώνει το φως του φεγγαριού.

Λούζει το δέντρο του διπλανού σπιτιού,

φωτίζει τα πρόσωπα των περαστικών.

Ο δρόμος άδειος και υγρός, μέσα από το φως έρχονται

κάτι σκιές απροσδιόριστες

Απο κάπου ακούγεται μια μουσική.

Μουσική.... των Σειρήνων? Πάντως, τι αρμονία στη φύση!

Κι όμως το φεγγάρι παντού τρυπώνει.

Ρίχνει το φως σε ψυχές, σκέψεις ενδόμυχες.

Το φεγγάρι διαβάζει μυστικά.

Κεριά, καπνοί, στοίβες ονείρων αφημένες.

Κάπου στο παράθυρό σου στάσου κι εσύ,

να αγναντέψεις το Φεγγάρι.

Ναυάγησε μέσα στα σύννεφα....

Καληνύχτα ΄)

Ασε με, σου λέω, να πιστέψω στην Ανθρωπιά.

Ξυπνάς πρωί. Τρέχεις απο την πρώτη στιγμή που ανοίγεις τα μάτια σου.

Πετάς βιβλία μέσα στην τσάντα. Φτάνεις σχολείο. Καφέδες, καλημέρες, rizzla.

Προσευχές. Τυπικότητες.

Μπαίνεις για μάθημα. Αλλος ένας αγώνας στο κυνήγι των πανελληνιών. Κυνηγάς κάτι ανούσιους αριθμούς.

-Απορείς εσύ τι κάνεις στο τρυπάκι τους. Εσύ που... ας το. τι σημασία έχει? -

Και μετά κουβεντιάζουμε. Λέξεις ηλίθιες. Κενολογίες.

Αρέσκονται στην κατηγορία των νέων ορισμένοι καθηγητές. Μα μόνο αυτοί? Είναι πολλοί.

ΟΙ νέοι είμαστε χωρίς ιδανικά, χωρίς ανθρωπιά, βολεμένα παιδάκια του μπαμπά, που μαθαίνουν καλά ο,τι τους λένε τα φροντιστήρια, που ξέρουν καλά τα κουτσομπολίστικα νέα.

Η τηλεόραση έτσι προβάλλει τους νέους.

Η κοινωνία αυτό δέχεται.

Ισως αρκετοί νέοι να είναι έτσι.

Μα ποιός είπε πως συμβαίνει μόνο τώρα?

Πάντα δεν υπήρχαν άνθρωποι κενοί?

Τελοσπάντων.

ασε με να πιστέψω στην ανθρωπιά.

Υπάρχουν εκεί έξω ΑΝΘΡΩΠΟΙ.

κι αν καμιά φορά χάνεις το κουράγιο σου, μόνο αυτούς να σκέφτεσαι.

κάθε φορά που συνεφιάζει,

τρέχω στα σύμβολα σου, γλώσσα αίωνια.

Κάθε φορά, που η ανάγκη κραυγάζει,

τρέχω στα χρωματά σου, Ουρανέ της έκφρασης.

Κάθε φορά που χάνομαι,

τρέχω στους φθόγγους και στα γραμματά σου, Τέχνη.

Σε ψάχνω παντού κι εσύ πουθενά.

πάει τόσος καιρός.

πάντως είμαι καλά,

κι έχει μεγαλώσει ο ουρανός μου,

ναι εκείνος ο φτιαγμένος απο πτώσεις.

Καλά, τα λες.

Σε ψάχνω παντού κι εσύ πουθενά.

Μα πλέον βεβαιώθηκα,

αξίζει αυτή η προσμονή.

χωρις παραλήπτη.

-Είμαστε ξένοι?

- Δε ξέρω. Οπως νομίζεις.

- Δεν είμαστε.

- Ε.οχι δεν είμαστε.


κι όμως είμαστε.

ΞΕΝΟΙ ΠΕΝΤΑΞΕΝΟΙ ΧΑΝΟΜΑΣΤΕ ΜΕΣ ΣΤΙΣ ΜΕΓΑΛΕΣ ΑΡΤΗΡΙΕΣ.



κι είναι που το διαλέξαμε.

Gia ena paidi ths I9akis.

είναι όλα όπως ήταν και πριν.
Πώς ήταν πριν και τι θα πει πριν?
Ποιό είναι το σημείο που ορίζει το προτερόχρνο ή το υστέρόχρονο?

Ιδέα δεν είχε.


Ηθελε απλά να επιστρέψει.
Πού?
Ούτε κι εκείνος δεν ήξερε.

Κι όμως κάπου ήθελε να επιστρέψει.
Ηξερε όμως οτι η ζωή δεν σ αφήνει δρόμους επιστροφής.
Ηξερε οτι πάντα μπροστά κοιτάς.
Μονοδρομος του μέλλοντος.

Τώρα κοίταζει μόνο μπροστά,
έναν δρόμο λουσμένο με φως.
-Φως ή σκοτάδι?
Εξαρτάται απο το εάν τα μάτια του είναι φωτισμένα ή σκοτεινά.

Τώρα ξέρει.
Δεν θα επιστρέψει πουθενά.
Οσα έχασε πρέπει μόνος πάλι να παλέψει για να τα ξανακερδίσει.
Είναι όσα χρωστά στον ευατό του.
Ξέρει, οτι του χάρισαν το πλήρωσε με αίμα.

Ανάμεσα στα αίματα τώρα τραγουδά.
Ακόμη δεν μάζεψε τα κομμάτια του.
Περιμένει ως τον επόμενο αιώνα.
Αγωνιά.Προσπαθεί.

Ματώνει κι άλλο.
Χωρίς περιστροφές.
Χωρίς δισταγμούς.
Ξέρει, στο τέλος θα νικήσει.

Ξέρει, τα φτερά του δεν κάηκαν ακόμη.
Ποτέ. Κι αν καίγονται, είναι που πήγε κοντά στον Ηλιο.
Χαλάλι.

Θα αποκτήσει άλλα, αφού πρώτα συρθεί.
Εμαθε καλά, πως είναι ωραία η ελεύθερη πτώση.
Πάντα στην θάλασσα έπεφτε.

Είμαι ελεύθερη. :)

"Η φαντασία μου τρέχει... "¨

"Είμαι φευγάτη απο τώρα"

Γειαααααα....

Κ. Γ

Hρθες να με δεις κι όμως δεν μ είδες...
Εχω απ τα μεσάνυχτα πνιγεί...



(καββαδίας, Πούσι. )

Η ζωή είμαι μικρή για να είναι θλιβερή. Η ζωή είναι μεγάλη,μην την κάνεις καρναβάλι.

Πολύ σοβαρά σε πήραμε βρε Ζωή.

Δεν νομίζεις;

Πραγματικά όλα τα παρα πήραμε στα σοβαρά...

Αχ, η ζωή είναι μια φάρσα.

Καλά μου τα λεγε κι ο τύπος.

Δίκιο είχε.

Κι όμως, ούτε 'κείνος νομίζω τα έπαιρνε όλα στ αστεία.

Ο Αλλος μου λεγε να σκέφτομαι θετικά.

Ούτε εκείνος σκεφτόταν θετικά όμως.

Εξ'ού κι η ομίχλη στο βλέμμα,

κι ας ήταν μόλις 20.

Ούτε κι εμένα κανένας απο τους δύο δεν με έπεισε.

ΠΟλύ σοβαρά σε πήρα, ζωή, κι είμαι μόλις 17.

Μη σε ξεγελά η εικόνα Ζωή.

Σοβαρά σε πήρα.

Παίζεις εσύ το τελευταίο χαρτί σου.

Κάποτε σε χλεύαζα.

Τώρα ήρθε κι η σειρά σου.

Πολύ σοβαρά σε πήρα...

Μα δεν είσαι και τίποτα.

Μια στιγμή στην αιωνιότητα.

Δεν είσαι τίποτα κι όμως Ζωή μου είσαι τα πάντα.

Δεν είσαι μια βεβαιότητα,.

Είσαι μια γκόμενα που όλο ορέξεις αλλάζει.

Γυναίκα πονηρή, βαμμένη ψεύτικα.

Οσο ψεύτικη κι αν είσαι, οση αυταπάτη κι αν πουλάς,

εμείς σ έχουμε αγαπήσει.

Είσαι μια αβεβαιότητα γι αυτό σ αγαπάμε.

Οπως ερωτευόμαστε το Απιαστο, το ΜΕλαγχολικό,το Μυστήριο.

Το ερωτευόμαστε γιατί δεν ξέρουμε αν το έχουμε.

Διαβατάρικα χελιδόνια ερωτευόμαστε, σαν κι Εσένα.

Δε ξέρουμε πόσο σ έχουμε.

Είσαι πάντα εδώ και δεν είσαι.

Σε καταλαβαίνουμε και δεν σε καταλαβαίνουμε.

Μας λείπεις κι ας είσαι εδώ..

.

ΠΟλύ σοβαρα σε πήραμε Ζωή.

.

ελυτης - μαρια νεφελη.

http://http//www.youtube.com/watch?v=U-mrX_cvr70&feature=related

Πόσο διάφανοι γίνονται εκείνοι που αγαπούνε...

Η εναντίωση μ' έθρεψε

Μετέωρα όλα...

Τι ωραία.

Φοβόμουνα και μ'άρεσε

Να κρατάω ακόμη μές στα μάτια μου ενα τόσο μακρινό του παρελθόντος πένθος...

Είναι μόνο μια βεβαιότητα που μας κρατά στη ζωή.

Ο,τι κάπου εκεί έξω, κάπου δίπλα μας, τόσο δίπλα μας και τόσο μακριά μας,



υπάρχουν ΆΝΘΡΩΠΟΙ



Είναι αυτό που μας κρατά στην ζωή.



Και ζωή δεν είναι μόνο η αναπνοή.



Είναι πιο πολλά.



Μόνο αυτή η βεβαιότητα της

ΑΝθρωπιάς,

ο ξορκισμός του ανώφελου

μας κρατά στη ζωή.

Καθρέφτες σπασμένοι

είδωλα αγνώριστα

παράξενη κυριακάτικη λιακάδα

παράξενη εσωτερική ομίχλη.

ανωφελο το αύριο

ηλίθιο το τώρα.

σπασμένοι καθρέφτες.

δεν βρισκω λεξεις

-ΤΟΙΧΟΙ ΠΟΥ ΓΡΑΦΕΙΣ

ΔΡΟΜΟΙ ΑΔΕΙΟΙ ΚΑΘΡΕΦΤΙΖΟΥΝ ΤΗ ΖΩΗ ΣΟΥ

Ο ΑΕΡΑΣ ΣΟΥ ΠΑΙΡΝΕΙ ΤΑ ΜΑΛΛΙΑ

ΣΑΝ ΧΑΡΤΑΚΙ ΣΕ ΣΚΙΖΕΙ Ο ΑΝΕΜΟΣ-

μα δεν χρειάζεται να αγχώνεσαι. έχεις εναλλακτική.
ΕΧεις.


κι εξάλλου τον δρόμο της καρδιάς δεν πρέπει να ακολουθούμε?



τι κάθεσαι κι ακούς τον άλλο σου ευατό?

τι κάθεσαι κι ακούς τους έξω?

τον δρόμο της καρδιάς δεν πρέπει να ακολουθούμε?



`````````````````````````````````````````````````


Οσο πλησιάζουν οι εξετάσεις νιώθω συνεχώς και πιο αποξενωμένη απο τον έξω κόσμο.
Τόσο μόνη. ΟΛΟΙ είναι μόνοι τους.
Νιώθω τόσο άθλια με αυτή την αναμονή.
Μ αυτό το "διάβασε" των γονιών.
Αφού βλέπουν οτι διαβάζω.
Με εκνευρίζουν.
Δεν μου το είπαν στο δημοτικό και το λένε τώρα?
Νιώθω ένα αίσχος.
ΟΛΟΙ είμαστε πλάτη με πλάτη.
Βλέπω, πως απο αυτές τις φιλίες τίποτα δε θα κρατήσει.
Στα δύσκολα, λένε, ενώνεσαι.
Εμείς χαθήκαμε.
Δε λέω πως εκείνοι φταίνε.
Είναι και δικό μου θέμα.
Στα δύσκολα προτιμώ να είμαι μόνη μου.
ΑΠλά αυτή η προτιμηση μου είναι κουραστική.

Μια καθηγήτρια λέει, οτι πάω κόντρα σ αυτό που θέλω.
Ναι δίκιο έχει.
δε ξέρω γιατί.
Ισως είναι λογική.

Θέλω να πάω πενταήμερη, αλλά εσύ είσαι το πιο μεγάλο εμπόδιο.
Αλλά δε θα σου κάνω την χάρη, κύριε.
Δε κατάλαβες. Θα πάω, θα έρθω. Εσύ να χαλαστείς.
Εγώ δεν κινδυνεύω. Πάντα χαλασμένη είμαι.

````````````````````````````````````````````````````````````````

Χρόνια τώρα ξενυχτάω...
γιατί οι νύχτες μου είναι γεμάτες ποίηση
σκισμένα χαρτιά
βροχές
υγρασία
σύννεφα
και πότε-πότε κάτι μικρά φεγγάρια...
Οι νύχτες είναι οι ώρες, οι χαμένες στη σιωπη.
μια περίπλανηση σε κόσμους που ποτέ δεν πήγες.
Τότε που η μέσα σου ζωή εξωτερικεύεται.
Τισ νύχτες μιλώ με τις φωνές,
εκείνες τις καβαφικές, αυτών που χάθηκαν.
Τις νύχτες τις στρώνω με παράπονα,
με παράθυρα ανοιγμένα
.
Κοιτάζω απέναντι το παλιό πέτρινο σπίτι.
Χάνομαι.
Στο παράθυρο του ζωντανεύουν οι σκιές.
Ποιές σκιές?

Κι έπειτα ανοίγω ένα βιβλίο.
Τόμοι. Ταξιδεύω τα βράδυα μου.
μετά κουράζω τα χέρια,
με καταστρέφουν οι λέξεις,
κουρελιάζω τον εαυτό μου.

Κι ύστερα κλείνω τα μάτια εξαντλημένη απο την μάχη,
απο τις χιλιάδες εκρήξεις.
Τότε πέφτω με πόθο, σχεδόν δουλικά, παραδίδομαι στην αγκαλιά του Μορφέα.

- Να σου κάνω ένα όνειρο τράκα?
- χα και το ρωτάς.?! στο δίνω, το θες?
- τι όνειρο είναι ?
- δε ξέρω
εσύ τι μάρκα όνειρα κάνεις?
- απο αυτά τα βαθυκόκκινα. να τα βλέπεις? εκεί μόνα τους πάνω στο ράφι
- α ναι! μα, κοιτα, ειναι τόσο παράξενα όνειρα. Γιατί είναι μόνα τους. ? και γιατί είναι τόσο κόκκινα και τόσο μεγάλα τσιγάρα?
- Δε ξέρω. Λοιπόν θα πάρεις απο το πακέτο?
- Φοβάμαι.
- Μη φοβάσαι. Ελα!

Με κούρασαν αυτοί οι κακοπροαίρετοι άνθρωποι.
Δεν ξέρεις πως να τους φερθείς.
ΑΝ δεν τους μιλήσεις καθόλου νομίζουν οτι αδιαφορείς
Αν τους μιλάς πολύ φλυαρείς, τους κολακεύεις, τους κάνεις τους ράνεις.
Ε τους βαρέθηκα κι αυτους.

και δε μπορώ να γράψω και κάτι πιο σοβαρό,
ούτε να σωπάσω μπορώ.

Εχουνε μαζευτεί όλα στο κεφάλι μου
και δεν είναι και τίποτα συγκεκριμένο. ]

πώς τα κατάφερα έτσι?

Εγώ θέλω να ποάω πενταήμερη. ( ακυρο βέβαια αυτό )

τι γράφω? :P :P

mare

http://http://www.youtube.com/watch?v=ZsYi4efs900&feature=related


Αλίμονο αν προδώσουμε τη θάλασσα
γιατι έχει τρόπους να μας καταπίνει...

( Χριστιανόπουλος.)

Kάπου θα είσαι κι εσύ, μαζί με τους άλλους.
Ποιός ξέρει που?

~ τι με νοιάζει;;~


Ενα τοπίο βροχής έξω.
Ουρανός κόκκινος.
δεν έχω τσιγάρα.
γιατί δεν πάνε όλοι για ύπνο να μείνω μόνη μου?
Τους βαρέθηκα όλους.
Τα σιχάθηκα.
Αι στο διάολο.
Θέλω να κοιμηθώ και να μη ξαναξυπνήσω.
αλλά κάθε πρωί ξυπνάω και πεθαίνω.

H ευτυχία δεν είναι αυτό που περιμένουμε να ρθει.

Εμείς την φέρνουμε με την σκέψη μας.

και πότε-πότε την αποδιώχνουμε,

ετσι γιατί μας αρέσει.

Απέχουμε απ ό,τι θέλουμε.

Η ευτυχία δεν είναι αυτά που έμειναν εδώ,

δεν είναι αυτά που έφυγαν,

δεν είναι οι αναμνήσεις,

δεν είναι το μέλλον,

είναι μια σκέψη.

Μια ιδέα είναι όλα τελικά.

Η ευτύχια δεν έρχεται ακόμη.

Δεν την προσκάλεσαμε.

ποιός αντέχει τον έξω κόσμο?
τι κάνουμε για τους πολέμους?
για τα βασανιστήρια?
για τις ταπεινώσεις..?
τι κάνουμε κάθε φορά που το πρόσωπο των ανθρώπων κουρελιάζεται?
Σε ρωτάω.
Τι?????

Η ανθρωπότητα χτύπησε τις καμπάνες της...
Δεν έχουμε καιρό.

Γιατί σου λένε να μη σε νοιάζει?

Η ανθρωπότητα δεν κοιμάται πιο σε μαλακά κρεβάτια.
Ποτέ δεν κοιμήθηκε σ αυτα.
Κάθε φορά που ένα μέρος της αγόραζε καινούριο κρεβάτι,
το άλλο επισκέυαζε το σιδερένιο του...
Κι άλλοι δεν έιχαν κρεβάτια...

Η ανθρωπότητα σήμανε τις καμπάνες της.
Ανθρώπινα δικαιώματα.

Ποιος αντέχει τον έξω κόσμο?

Πρόσωπα ωχρά παντού τριγύρω.
Εκεί έπεφτε το μάτι σου, στους εξαθλιωμένους,
κι ύστερα μια βαθιά χαραγματιά.

http://http//www.youtube.com/watch?v=k2k9FDA3XVk&feature=related

"μεθυστε... "

πρέπει να μεθύσουμε μια μέρα.
Ετσι θα χάσουμε την λογική μας και τα πρέπει.
Και τότε θα μπορώ να κλαίω χωρίς ενοχές.
Θα μπορώ να γελάω χωρίς να σκέφτομαι.
Θα μπορώ να σε ψάχνω, χωρίς να με εμποδίζω.
Πρέπει να μεθύσουμε μια μέρα.
Μια μέρα μόνοι μας στο σπίτι.
να μπορώ να με χάσω χωρίς ενοχές.
Να μπορώ να χαθώ σε επαναστάσεις.
Πρέπει να μεθύσουμε μια μέρα.
Να χαθούμε.
Θέλω να κλαίω χωρίς ενοχές.

μα πώς θα μεθύσουμε?

"να σε πάντα μεθυσμένος.." Μπωντλαιρ... ( μια σκρόφα μου τον έμαθε)

ακυρα

Ειναι τόσ παράξενο πως μπορείς να κλείσεις μέσα σε φθόγους, σε σύμβολα γραφής, όλα σου τα συναισθήματα.
Με εκενυρίζει που δεν τα εκφράζω κατά πρόσωπο.
Αυτά τα σύμβολα γραφής είναι το καταφυγιό μου.
γράφω, χωρίς να έχω κάτι συγκεκριμένο να πω.
Πες το ανάγκη να επικοινωνήσω με μένα.
Να "Τινάξω τον μέσα βίο μου έξω.."
να με βρω. ή να με χάσω. να φανταστώ. να σου μιλήσω.
να ζήσω όπως θέλω. να πω ο,τι θέλω, χωρίς λογοκρισία και παρεξηγήσεις.

αηδιεσ

δε θα δώσεις εξηγήσεις σε κανέναν για το πως αισθάνεσαι και για το πως είσαι.
Δεν έχουν κάτι να καταλάβουν.
Με απογοήτευσε κι αυτή άλλη μια φορά, όπως οι περισσότεροι.
Δεν έχω να σου εξηγήσω κάτι.
Να ξέρεις. ΠΟΤΕ δεν ξεχνάω. ΟΧι απο κακία.
Ετσι είμαι.
Προσπερνάω πράγματα.
Ακόμη και τους ερωτές μου απλά τους προσπερνάω.
Δε σου είπα ποτέ πως τους ξεπέρασα.

αλλαλούμ.

Τίποτα δεν περίμενε πια απο κανέναν
παρα μονάχα απο εκείνον.
Πόσο καλά τον ήξερα?

Μετά .
Τον έχασα.
Με έχασε.
Χαθήκαμε.

δε χτυπούσε πια το τηλέφωνο
.
Μονο μια παραίσθηση σα φωνή μακρινή
κι η καρέκλα που έμεινε άδεια μετά απο τον θάνατό του.

Εμεινα να την κοιτάζω απέναντι...
Μ ένα τσιγάρο στο χέρι...
Ηταν τα τσιγάρα του.

Η αδειανή καρέκλα, η χαμένη φωνή,
τα σβησμένα όνειρά μας,
τα μάτια του, τα μαλλιά του,
το σπίτι που θα μέναμε,
η Θεσσαλονίκη,
η μάυρη του ζακέτα,
η φωνή του...
Τα χαμένα μας όνειρα.
Ο Θάνατος
Ο Έρωτας
κι ύστερα πάλι ο Θάνατος.

Σε μια καρέκλα αδειανή με μια φωνή λησμονημένη.
Τα γραπτά μας.
Τα χαμένα μας όνειρα.
Οι αποστάσεις.
Φωνές που σβήνουν.
Ο Θάνατος, ο θάνατος, η μνήμη.
Η χαμένη μνήμη.
Ο θάνατος.

Ο Ερωτας.

Ο Θανατος.

Η αδειανή καρέκλα.

Τα τσιγάρα του.
Ούτε αποχαιρετισμοί.

Δεν είναι πια να λογαριάζουμε άλλο καλοκαίρι.
Πέρασε πια ο Αύγουστος.

Ο θάνατος.
Η αδειανή καρέκλα.
Η κιτρινισμένη φωτογραφία.
Ο Θάνατος

Με ήξερε καλά.
κι ύστερα δε με είδε.

Ο θάνατος.
Η μνήμη.
Ο έρωτας.
Η άδεια καρέκλα.

.

.

.

-

.

.

http://http//www.youtube.com/watch?v=Rd9tEw9i_zo&feature=related

σ άρεσε...

Μικρούτσικος...

"εκτος απο τη μάνα σου κανείς δε σε θυμάται σε τούτο το τρομακτικό ταξίδι του χαμού...

κάτω απο φώτα κόκκινα κοιμάται η Σαλονίκη... "-

και μετά γκρεμός;;;

Πραγματικά θέλω να τελειώσω να σηκωθώ να φύγω,
να χαθώ, να τους χάσω, να με χάσουν, για να δούμε αν άξιζε τελικά.
Να δούμε επιτέλους τι στο διάβολο μας κρατάει, αν μας κρατάει κάτι.

Θέλω να σηκωθώ να φύγω.
Βαρέθηκα σ αυτόν το "τόπο".
Βαρέθηκα ειλικρινά..
Τυποποιήσεις, υποχρεώσεις, εγωισμοί, αίσθηματα "αυτοσυντήρησης".
Πώς να γίνει αλλιώς?
Μοναξιά.
Βαρέθηκα.
Τι νόημα έχει?

Κι όταν η θάλασσα θα είναι φουρτουνιασμένη, θα πάρω το καράβι μόνη για ένα ταξίδι απροσδιόριστο.
Θα πάρω μαζί μόνο τ απαραίτητα. Λίγη ψυχή, λίγο όνειρο, χαρτιά, στυλό, φωτογραφική μηχανή.
Θα πάρω μαζί μόνο τ απαραίτητα.
Λίγη πίκρα και λίγη απογοητεύση, λίγη λύπη του πατέρα μου, λίγη απορία της μάνα μου.
Μια μέρα καλοκαιρινή που η θάλασσα θα ναι ήρεμη θα πάρω το καράβι για ένα απροσδιόριστο ταξίδι, δίχως προορισμο...
Μαζί με την διάψευση των ελπίδων τους...
Κι ίσως και των δικών μου.
-Μα αλήθεια τι πάω να κάνω? -

Οταν η θάλασσα θα είναι φουρτουνιασμένη, θα φύγω.
Θα φύγω μόνη μου. θα εξαφανιστώ.

χθεσινοβραδυνο.

Αποκριά.

Αλλο είναι τρελό καρναβάλι στο μυαλό σου ξεκινά

κι αναρωτιέσαι γιατί και που και πως.

Αποκρία, τα τέρατα του μυαλού μας..

Καρναβάλι η πείνα του λαού μας...

Καρναβάλια... δημόσια καρναβάλια...

καρναβάλι κάθε μέρα,

άνθρωποι που πίστευες οτι σε εκτιμούν,

έβαλαν τις μάσκες τους.

Μα τι μπορεί να είναι πιο αληθινή υποκρισία εκτος απο μια μάσκα.?

Σαν προδοσία κάθε καρναβάλι.

σαν να προδίδεις τον εαυτό σου, σαν να γυρεύεις μια χαμένη ταυτότητα...

μια χαμένη ταυτότητα εκεί στα λαμπιόνια,μέσα στ' αλλοprosallo πλήθος,

αυτό το πλήθος που κουρελιάζει.

σε μπαρ μ είδα μ 'ενα θολό νερό, που δε με πιάνει

κι ενα ροζ μοπυ με κρύβει. Καρναβάλι.

Δρόμος σχεδόν άδειος. Η θάλασσα ήρεμη, χτυπά. Κάτι σαν άνθρωπος περπατά δίπλα σου.

κάτι σαν παρουσία κι είναι απουσία. Μια απουσία βουβή, ανέκφραστη, μια κούκλα της σιωπής, μια κούκλα της χαράς..

Μετά με ξανακοιτάω στο μπαρ, εκεί στη γωνιά μου.

Πόσα τσιγάρα έχω καπνίσει;

Κοιτάζω γύρω τα καρναβάλια,

κοιτάζω το μέσα μου καρναβάλι.

κι ύστερα το έξω μου καρναβάλι.

Αυτή η καρναβαλογιορτή των φίλων...

ή μάλλον των "φίλων".

΄

Κάπου εκεί μου γνέφει η αρχαία Ελλάδα...

Ο Διόνυσος ο ίδιος κι οι τραγόμορφοι...

Καρναβάλια...

Ελλάδα ένδοξη, καρναβάλι ολόκληρη.

caro vale. !

Σε μια γωνιά με είδα σ ένα μπαρ μ ένα θολό νερό, που δε με πιάνει πια

κι ένα ροζ που με κρύβει...

Καρναβάλι...

"Είμαι γελοίος... Καμιά φορά σκέφτομαι τον εαυτό μου, εμένα, το αγρίμι, κι απορώ πως ήταν δυνατόν να παρακαλέσω εγώ.. εγώ που ήμουν εγωιστής, σκληρός, που ποτέ δεν ζητούσα βοήθεια από τους άλλους κι ούτε την αγάπη τους... Εγώ που δεν έλεγα ποτέ σε άλλον άνθρωπο
"μείνε... σε έχω ανάγκη...".

Αυτά ήταν τα λόγια του. Υστερα ο φίλος του τον κοίταξε βαθιά στα μάτια και του είπε...

"Μα εσύ, δεν είσαι εγωιστής ούτε σκληρός... Είσαι υπερευαίσθητος κι αν καμιά φορά γίνεσαι σκληρός είναι από άμυνα... Εσύ είσαι από τους πιο συναισθηματικούς ανθρώπους στον κόσμο...
Απλά φαίνεσαι "αγρίμι" κι άλλοτε πάλι σαν ένα χελιδόνι με σπασμένα φτερά...
είναι σαν να συνυπάρχουν μέσα σου δύο φύσεις, η δυνατή και η αδύναμη...
Πάντα όλοι από ΄σενα περιμέναμε... κι εσύ ποτέ τίποτα δεν ζητούσες..."

"Ναι δεν μπορούσα ποτέ να ζητήσω... μέχρι που Εκείνη, με έκανε να υποταχτώ...
Ναι, δε ξέρω πως... Ίσως από τα λόγια της, ίσως απο την δύναμη του αισθήματος της... Οσες άμυνες κι αν κρατούσα, φρόντισε να τις γκρεμίσει... Είχε εισβάλλει για τα καλά μέσα στην πόλη μου..
Και ξέρεις κάτι? Δεν με πείραξε... Όχι, κι ας με είχε δει σαν χελιδόνι με σπασμένα φτερά
κι ας με είχε δει τόσο συναισθηματικό ...
Ωρες-ώρες όμως σκέφτομαι, πως γίνεται αυτό...
Γιατί να της ζητήσω να γυρίσει? Κι εκείνη να μη μου γράψει έπειτα ούτε μια λέξη... Κι εκείνο το κυκλάμινο γιατί να μην της το χάριζα? ΑΝ, λέω, αν ερχόταν θα έβγαινα στους αγρούς να κόψω αυτό το πολυπόθητο κυκλάμινο. Αυτό που τόσο αποζητούσε... ", του αποκρίθηκε...

"Μα ήταν λογικό να λυγίσεις... Ξέρεις, φίλε, ο έρωτας είναι ΄κάτι πέρα από την λογική...
Έρχεται πάντα εκείνες τις ώρες και σου ανεβαίνει το αίμα στο κεφάλι... Είναι λόγια που θέλεις να πεις.
Είναι ώρες βραδυνές, όταν είσαι λιώμα από το ποτό και έχεις καταστρέψει τα πνευμόνια σου από τα τσιγάρα, ναι, εκείνες τις μοναχικές ώρες, που άλλοτε διάβαζες ποίηση, τώρα θέλεις λίγα λόγια της...
Ζητιανεύεις ακόμη και μια καληνύχτα.. Ζητιανεύεις λίγη προσοχή... Επαίτης των ονειρών της, της ψυχής της, της σάρκας της ενίοτε..
Και τότε, γυρεύεις εκείνη, την αποζητάς, δεν αντέχεις μακριά της. Αποφασίζεις να της γράψεις κι οι λέξεις γράφονται έτσι, σαν λόγια μεθυσμένου. Καταγράφεις τις ανάγκες σου... την παρακαλείς... είσαι ευάλωττος... "

"Ναι ήμουνα μαλάκας... έτσι έκανα..." είπε με παράπονο και ένα αίσθημα οργής...

" Οχι δεν ήσουνα μαλάκας φίλε... όταν δίνουμε ένα κομμάτι της ψυχής μας και μοιραζόμαστε τις ανάγκες μας με τους άλλους, παίρνουμε ένα τεράστιο ρίσκο... ΤΟ ρίσκο του πόνου και της απόρριψης.. Και πίστεψε με, θέλει πολλά κότσια να βγείς από το κάστρο σου και να χαρίσεις σε κάποιον την πόλη σου... Μόνο οι πραγματικά δυνατοί το κάνετε... Εμείς, οι δειλοί, διαλέγουμε την μοναξιά... ή τις συμβατικές σχέσεις... Οχυρωνόμαστε, κοροϊδευόμαστε ότι είμαστε μαζί με τους άλλους... μαζί με τις όμορφες... στην ουσία είμαστε μόνοι, ανθρωπάρια συμβιβασμένα που φοβόμαστε να αγαπήσουμε... να ανοίξουμε τον κόσμο μας...
Σε ζηλεύω φίλε..." του είπε κοιτάζοντας τον με αγωνία...

"Τι να ζηλέψεις απο μένα? Που κομματιάστηκα? Που ρήμαξα την καρδιά μου... Ο,τι μου έδωσε αυτή η δυναμική γυναίκα το έχω πληρώσει με αίμα. Με αίμα, μ' ακούς?
Κι εκείνη τώρα... Μ' αγαπάει, λέει... μα δε ξέρει αν ζω ή αν πεθαίνω... Μα θα με θυμάται πάντα, λέει... Λόγια, φίλε, Βαρέθηκα.. ",
ψιθύρισε κι ύστερα σκούπισε τα μάτια του βιαστικά σαν παιδί που το μαλώσανε..
Ναι,
σαν παιδί... αυτός ο τριαντάχρονος άντρας... !
Κι ύστερα κάρφωσε το βλέμμα στην θάλασσα... Τα μάτια του από γαλάζια γκριζάρισαν...
Πήραν το χρώμα της θάλασσας και του ουρανού...
Κοίταζε το δειλινό... μακριά.. μακριά... εκεί που έτρεχε κι ο λογισμός του...

άξαφνα είπε...
" Ήταν παράξενη εκείνη η γυναίκα... Ο,τι κι αν μου έκανε την συγχωρούσα... Είχε επιρροή πάνω μου... Εξουσίαζε τα κύτταρά μου και ξόρκιζε ένα βράδυ την μοναξιά μου, ξέσκισε το πέπλο της ερημιάς που σκέπαζε τα δειλινά... "

Ο φίλος του δεν του είπε τίποτα για λίγο... Χάθηκε κι εκείνος μέσα στα χρώματα του δειλινού..
Μα έπειτα του είπε...

"Ο,τι ζούμε είναι δικό μας... Κανείς δε θα σου πάρει το συναίσθημά σου... Κανείς ποτέ... Τα μάτια της,τα λόγια της, την δύναμη που είχε στο πρόσωπο εκείνη η γυναίκα, εσύ αν το θες, πάντα θα τα έχεις μέσα σου... "

" Έχεις δίκιο... Πάντα θα την θυμάμαι... στην καρδιά μου θα είναι κάτι ξεχωριστό...
Μα ακόμη ρε συ, δεν κατάλαβα... Τελικά ο έρωτας είναι εγωκεντρικό συναίσθημα? Είναι μοναξιά? Είναι ελευθερία? Είναι παράνοια? Τι είναι επιτέλους αυτός ο Έρωτας? Μήπως είναι ανάγκη ? Μήπως είναι απλά μια έκρηξη του εγκεφάλου? Λες να είναι ποίημα? Και γιατί ο έρωτας πάντα μας εξουσιάζει? Γιατί είναι τόσο όμορφος, που όσο κι αν πονάει, τον ξεναεπιδιώκεις.??? " τον ρώτησε με αγωνία...

" Αλήθεια θέλεις να μάθεις? "

" Όχι.. θα χάσω τη μαγεία... " του απάντησε μ ένα χαμόγελο ζεστό...

έπειτα βράδιασε.. Έφυγαν..

Είδαν οι γείτονες δύο σκιές να χάνονται στην παραλία, τράβαγαν πέρα, εκεί, στα φώτα των δρόμων, στην ατέλευτη μοναξιά τους...

τα φώτα μη σε κλέβουνε των πλοίων των μεγάλων,
αυτή για μας είναι η ζωή,
η άλλη είναι των άλλων...

ΠΕρι ανέμων και υδάτων.,.

Μικρό ήμουνα πάντα δύσκολο παιδί...
από μικρή ήθελα να γίνεται το δικό μου..
ούρλιαζα κάθε φορά που δε μου πέρναγε..
ήθελα πάντα να ήμουν ελεύθερη..
Ο πατέρας μου μου έσπαγε τον τσαμπουκά...
κι ύστερα έμαθα πως δεν γίνεται να κάνω πάντα το δικό μου..


Μετά στο σχολείο είχα τις απόψεις μου...
Πάντα τις έλεγα, πάντα τις υποστήριζα με θάρρος..
-όχι θράσος όμως-

Είμαι από εκείνους ποτε δεν σωπαίνουν...
Προσπαθώ να είμαι σωστή...
Θέλω να κλείνω τα μάτια μου και να κοιμάμαι ήσυχη...
Θέλω να έχω καθαρή την συνείδησή μου...
Κι όλα τα κόλπα τα ψεύτικα δεν τα χώνεψα...
"Φωνή είναι μόνο η φωνή"
μα και βέβαια...

Στους καθηγητές μου αντιδρώ όταν πρέπει...
ξέρω γιατί αντιδρώ..."σκλάβος της αντίδρασης..."

Είμαι δύσκολο παιδί... έτσι με χαρακτήρισαν σήμερα...
κι ύστερα είπαν..."έχει απόψεις... δεν είναι επαναστάτης χωρίς αιτία..."
και μετά πάλι... απόρησαν, όταν κατέβηκα κάτω στον σύλλογο και τους είπα ευθαρσώς ότι τους βολεύουν οι καταλήψεις...
δεν τους άρεσε...
Ψέματα ήταν? αφού κάθε μέρα ορισμένοι μας ρωτούσαν" το κλείνετε αύριο?"

"Όχι," της λέω.,. "Ποτέ δε θα το κλείσουμε..
Ποτέ... δεν θα σας κάνουμε και την χάρη... .."
Με κοιτάζει καλά καλά η ηλίθια. ..
Κατάλαβε πως δεν μιλάει σε αμερικανάκι...

Καταλήψεις... Ποιος λόγος να γίνονται?
Όταν οι συμμαθητές μου είναι τόσο ανώριμοι,που κλείνουν τα σχολειά για να πίνουν και να ντουμανιάζουν???

Υπέρμαχος των καταλήψεων όταν γίνονται συγκροτημένα, με αιτίες σοβαρές, απο ανθρώπους συνειδητοποιημένους..
Όχι νεολαίους που το κλείνουν το σχολείο για να πάνε στα φροντιστήρια..

διαβάζω για το σχολείο... δεν μπορώ να απαξιώσω τους καθηγητές μου όταν προσπαθούν έστω και λίγο... δεν μπορώ να ξεχάσω την καθηγήτρια των αρχαίων που κάνει μια ικανοποιητική προσπάθεια...
ούτε να μειώσω την Μαριάννα, που προσπαθεί να μας κάνει ανθρώπους...
Να μας μάθει την ανθρωπιά, να μας ανοίξει τα μάτια...

Όχι. δεν γίνεται αυτό...

Μερικοί άνθρωποι για να μάθουμε εμείς γράμματα δίνουν το αίμα της καρδιάς τους...
Αυτοί οι ΔΆΣΚΑΛΟΙ... Αυτοί είναι οι δεύτεροι γονείς μας...( για τους λίγους μιλάω.., γιατί στον κόσμο αυτό οι εκλεκτοί είναι ελάχιστοι )

Αύριο απεργούν... Μαζί κι εμείς!
Ναι δεν μπορεί, κ. Υπουργέ, να τους δίνετε μισθούς πείνας...
Δεν έχετε δικαίωμα..
Όταν εκείνοι μοχθούν, αγωνίζονται, κουράζονται, προσφέρουν...
Ουσιαστικά δημιουργούν αυριανούς ανθρώπους...
Αυτοί φροντίζουν εν μέρει για το μέλλον του τόπου...
Δεν μπορείς να μην τους πληρώνεις...
Και μετά από τα πενιχρά που τους προσφέρεις, έχεις την απαίτηση να μην παραδίδουν ιδιαίτερα..
Ξέρεις κάτι?
για μένα, μαγκιά τους!
Πώς θα ζήσουν???
ΟΙ ανάγκες είναι πολλές!
τι θα γίνουν κλέφτες???

Πλήρωνε τους. Δώσε τους κίνητρο ρεαλιστικό για να κάνουν σωστά την τέχνη τους...
το λειτούργημά τους...
Τι τους πετάς τα ψίχουλα???

για την απύθμενη βλακεία.

Με αφορμή τους βαθμούς...
αναρωτιέμαι πόσο απύθμενη είναι η βλακεία ορισμένων καθηγητών...
Κάθε μέρα μας απειλούν," θα σας κάνουμε τό ένα, το άλλο
θα σας ρημάξουμε το απολυτήριο, να μην μπορείτε να μπείτε στο δημοσίο"
τι ηλίθιοι που είναι!
λες κι η ουσία της εκπαίδευσης είναι αυτή!
Λυπάμαι να υπάρχουν ακόμη τέτοιοι άνθρωποι στην εκπαίδευση...
Λυπάμαι που αυτοί οι άνθρωποι λέγονται εκπαιδευτικοί...

είναι αυτοι η γέφυρα να περάσουμε στην απέναντι πλευρά του εαυτόυ μας?
είναι αυτοί οι άνθρωποι που θα μας δώσουν να καταλάβουμε τι σημαίνει η γνώση?
Ο δάσκαλος δεν διδάσκει..
Κανείς δεν μας μαθαίνει τίποτα.
Μόνος ο άνθρωπος μαθαίνει.
Εκείνοι μόνο μας απλώνουν τα πινέλα
κι εμείς διαλέγουμε,
παίρνουμε τα δικά μας χρώματα για να ζωγραφίσουμε την ακουαρέλλα της ζωής μας...
Οι δάσκαλοι είναι εκείνοι που μας δείχνουν τον τρόπο, εκείνοι που μας δείχνουν έναν τρόπο να αγαπήσουμε τον άνθρωπο, την τέχνη, την γνώση.
Μισώ το σχολείο μου. Μισώ το εκπαιδευτικό.
Λατρεύω την γνώση όμως.
Ναι αυτή είναι η ουσία.
Είναι μια ανάγκη σχεδόν βιολογική.
χαίρομαι που είμαι άνθρωπος και μπορώ να μαθαίνω

Σαν ένας κλόουν...
δε ξέρεις πια τι κάνεις και που πας,
σ 'ένα "τρομακτικό ταξίδι του χαμού"
..
Πού ξέρεις ότι είναι χαμός?
Κι αν είναι ουρανός;

Ο πατέρας δυσανασχετεί
Η μάνα δεν λέει κάτι παραπάνω.
Κανείς δεν λέει τίποτα.

Εσύ δεν μιλάς.
Σιωπή.

Ξέρουμε μέσα μας όλη την αλήθεια. όλη την γυμνή αλήθεια,
αυτή την καταπιεσμένοι
Πώς αλλιώς?
Όταν είσαι ερωτευμένος, όσο κι αν δεν το παραδέχεσαι, κάπου βαθιά μέσα σου το ξέρεις.

Σαν ημέρες παράξενες, συμβιβασμένες και επαναστατικές μαζί.
Μια οργή μέσα στο κεφάλι σου.
Θέλεις να τα σπάσεις τα δεσμά σου, τα συμβατά όρια,τους παρωπιδισμούς.
Πόσο εκνευρίζεσαι. Πόσο καταπιέζεσαι?
Ο χρόνος.. Ο χρόνος. Ηλίθια λέξη.
Πρέπει. Πρέπει. Το μυαλό χτυπάει κόκκινο.
Απαιτήσεις για να εκτήσεις εσύ μια ποινή.
Είμαστε αυτό που οι άλλοι μας έδειξαν πως είμαστε.
ή μάλλον νομίζουμε ότι είμαστε, δεν είμαστε.

Απαιτήσεις για ένδοξα Παρίσια.
Μετά το χάος
Κι αν δε το πετύχεις;;;

και τι θα πει πετυχαίνω?

Τι θα πει ευτυχία?

είναι μια αφηρημένη έννοια λένε.

Όμως, ευτυχία είναι να ξυπνάς με γέλιο ενέργεια, να είσαι ζωντανός..
Ευτυχία είναι να μοιράζεσαι. τόσα απλά είναι η ευτυχία.

Γιατί να πρέπει?
Ποιος στο επέβαλλε?

Ξέρεις την αλήθεια...

Μπορεί και να μετανιώσεις..

λοιπόν, όνειρο ή πραγματικότητα

"Μια μέσα θ ανοίξω την πόρτα και θα χαθώ μέσα στην απέραντη μοναξιά των δρόμων που θα καίγονται... "

http://http://www.youtube.com/watch?v=GFVCFOig9is&NR=1

spanoudakis

http://http://www.youtube.com/watch?v=sdXqO4xxTrY&NR=1

Σε βλέπω, μικρέ, τον τελευταίο καιρό...
τρέχεις... Ολό τρέχεις... Ολο και πιο μακριά...
Δε ξέρεις που πας...
Γελάς με τους φίλους σου...
Ναυριάζεις...
"χαίρεσαι"
"είσαι ευτυχισμένος"
βγαίνεις...
πίνεις...
χορεύεις.
τραγουδάς.
καπνίζεις.
Γελάς, γελάς, γελάς...
Είσαι ανεξάρτητος.
Εισαι ΜΟΝΟΣ.
πιο μόνος απο ποτέ.
Δεν έχεις κανέναν να σε στηρίξει..
Μα πού να πήγαν όλοι?
Οι άνθρωποι, μικρέ, στο είχα πει... μ ένα τραγούδι...
Οι άνθρωποι, μικρέ, είναι πουλιά, σαν ξημερώσει πάντα μακριά πετάνε
κι ερχονται ίσως να σε δούν κάποια βραδυά αν έχουν σπάσει τα φτερά τους ή αν πεινάνε..

Αφού το ξέρεις...

εν τω μεταξύ σε βλέπω να γελάς...
Να δείχνεις ευτυχισμένος. ..
Μα κανείς δεν έχει προσέξει το βλέμμα σου..
κοιτάζουν και δεν βλέπουν...
Βαριούνται.
Αδιαφορούν.
μα... " οι κόρες των ματιών σου πήρανε τη σκυτάλι της χίμαιρας..."

κι είσαι πάλι μόνος...

Πάλι μόνος...

"πάλι ξένος, πάλι κυνηγημένος... είσαι χρόνια τυφλός..."

ΕΙΡΩΝΙΑ. Υπάρχουν πολλοί τέτοιου είδους...

Tι κάθεσαι κι εσύ κι απελπίζεσαι εδώ?

- γίνε μια σκρόφα, για να σ'αγαπούν...
γίνε μια πανούργα ,μια κακούργα, μια ρουφιάνα, που για το εγώ της
σκοτώνει τα πάντα...

τι κάθεσαι και απελπίζεσαι εδώ και ζαλίζεις το κεφάλι σου?

-βάλε το μακιγιάζ σου, βάλε τις μάσκες σου, βγες έξω, κοροιδευέ τους όλους ρε.
άλλαζε τους άντρες σα τα πουκάμισα...
παιξ το ναζιάρα γάτα, για να αθωώνεσαι πλήρως...
να μ ένα νιαούρισμα, ο μαλάκας ο γάτος έπεσε...
τι του έριξες κόρνο?
Μπα...δεν πειράζει...
τώρα το κόρνο ωραιοποιείται... λέγεται στιγμή αδυναμίας...

τι κάθεσαι κι απελπίζεσαι εδω???

- έτσι κι αλλιώς ό, τι πουλάς είσαι...
είσαι πανούργα?επιβιώνεις
είσαι τοκογλύφος? κάνεις πολλά λεφτά?
είσαι ψώνιο? σε εκτιμούν. .
είσαι πουτάνα? όχι... ρε... κουλτουριάρα είσαι...
πίνεις μπάφο?? έλα ρε... και τι έγινε???
είναι κουλτρούρα λέει...
ξημερώνεσαι σε κρεβάτια με τύπους που δεν ξέρεις???
αρααξε... δεν είναι τίποτα... είναι το νέο είδος έρωτα...
σε είδα,σε πήρα,έφυγα... πώς πας στο σούπερ μάρκετ ένα πράγμα?
κάπως έτσι...

τι κάθεσαι εδώ και απελπίζεσαι???
πρέπει να είσαι καλός ηθοποιός τη σήμερον ημέρα ρε...
είναι εύκολο να πάρεις "τα πάντα" , αρκεί να το παίζεις γκόμενος φραγκάτος ή και καλά κουλτουριάρης ... ή να το παίζεις γκόμενα ρε... ντάξει.. βάλε τίποτα .. πιο ανοιχτό ξέρεις εσύ.. και τα έχεις όλα στα χέρια σου....

(κ΄ο έρωτας...?

είναι να κάνεις τον μαλάκα?????
Οχι δεν είναι )