Ασε με, σου λέω, να πιστέψω στην Ανθρωπιά.

Ξυπνάς πρωί. Τρέχεις απο την πρώτη στιγμή που ανοίγεις τα μάτια σου.

Πετάς βιβλία μέσα στην τσάντα. Φτάνεις σχολείο. Καφέδες, καλημέρες, rizzla.

Προσευχές. Τυπικότητες.

Μπαίνεις για μάθημα. Αλλος ένας αγώνας στο κυνήγι των πανελληνιών. Κυνηγάς κάτι ανούσιους αριθμούς.

-Απορείς εσύ τι κάνεις στο τρυπάκι τους. Εσύ που... ας το. τι σημασία έχει? -

Και μετά κουβεντιάζουμε. Λέξεις ηλίθιες. Κενολογίες.

Αρέσκονται στην κατηγορία των νέων ορισμένοι καθηγητές. Μα μόνο αυτοί? Είναι πολλοί.

ΟΙ νέοι είμαστε χωρίς ιδανικά, χωρίς ανθρωπιά, βολεμένα παιδάκια του μπαμπά, που μαθαίνουν καλά ο,τι τους λένε τα φροντιστήρια, που ξέρουν καλά τα κουτσομπολίστικα νέα.

Η τηλεόραση έτσι προβάλλει τους νέους.

Η κοινωνία αυτό δέχεται.

Ισως αρκετοί νέοι να είναι έτσι.

Μα ποιός είπε πως συμβαίνει μόνο τώρα?

Πάντα δεν υπήρχαν άνθρωποι κενοί?

Τελοσπάντων.

ασε με να πιστέψω στην ανθρωπιά.

Υπάρχουν εκεί έξω ΑΝΘΡΩΠΟΙ.

κι αν καμιά φορά χάνεις το κουράγιο σου, μόνο αυτούς να σκέφτεσαι.