αλλαλούμ.

Τίποτα δεν περίμενε πια απο κανέναν
παρα μονάχα απο εκείνον.
Πόσο καλά τον ήξερα?

Μετά .
Τον έχασα.
Με έχασε.
Χαθήκαμε.

δε χτυπούσε πια το τηλέφωνο
.
Μονο μια παραίσθηση σα φωνή μακρινή
κι η καρέκλα που έμεινε άδεια μετά απο τον θάνατό του.

Εμεινα να την κοιτάζω απέναντι...
Μ ένα τσιγάρο στο χέρι...
Ηταν τα τσιγάρα του.

Η αδειανή καρέκλα, η χαμένη φωνή,
τα σβησμένα όνειρά μας,
τα μάτια του, τα μαλλιά του,
το σπίτι που θα μέναμε,
η Θεσσαλονίκη,
η μάυρη του ζακέτα,
η φωνή του...
Τα χαμένα μας όνειρα.
Ο Θάνατος
Ο Έρωτας
κι ύστερα πάλι ο Θάνατος.

Σε μια καρέκλα αδειανή με μια φωνή λησμονημένη.
Τα γραπτά μας.
Τα χαμένα μας όνειρα.
Οι αποστάσεις.
Φωνές που σβήνουν.
Ο Θάνατος, ο θάνατος, η μνήμη.
Η χαμένη μνήμη.
Ο θάνατος.

Ο Ερωτας.

Ο Θανατος.

Η αδειανή καρέκλα.

Τα τσιγάρα του.
Ούτε αποχαιρετισμοί.

Δεν είναι πια να λογαριάζουμε άλλο καλοκαίρι.
Πέρασε πια ο Αύγουστος.

Ο θάνατος.
Η αδειανή καρέκλα.
Η κιτρινισμένη φωτογραφία.
Ο Θάνατος

Με ήξερε καλά.
κι ύστερα δε με είδε.

Ο θάνατος.
Η μνήμη.
Ο έρωτας.
Η άδεια καρέκλα.

.

.

.

-

.

.

http://http//www.youtube.com/watch?v=Rd9tEw9i_zo&feature=related

σ άρεσε...

Μικρούτσικος...

"εκτος απο τη μάνα σου κανείς δε σε θυμάται σε τούτο το τρομακτικό ταξίδι του χαμού...

κάτω απο φώτα κόκκινα κοιμάται η Σαλονίκη... "-