Με αφορμή μιαν αλοιφή.

Τις προάλλες τραυμάτισα το πόδι μου. Ο γιατρός μου το έβαλε σε γύψινο νάρθηκα και θα έπρεπε να είμαι σε ακινησία για δεκαπέντε ημέρες, αλλά την δέκατη ημέρα δεν άντεξα αυτή μου την αδράνεια. Πήγα στο μπάνιο, ξετύλιξα τη γάζα, και άρχισα με το μικρό ψαλιδάκι των νυχιών να κόβω αργά και σταθερά το βαμβάκι που κρατούσε στο πόδι μου αυτό το γύψινο κατασκεύασμα της νοσοκόμας. Το πόδι μου παρ όλα αυτά παρέμεινε πρησμένο, αλλά εγώ αρνήθηκα να πάω ξανά στον γιατρό. Αντ αυτού ξεχύθηκα και πάλι στους δρόμους με όλη μου την ορμητικότητα, το πάθος, την αφέλεια και την ελευθερία που με διακατέχει. 

Ποτέ μου δεν άντεχα τις στατικότητες στη ζωή, ούτε στους δρόμους. Μισώ το μποτιλιάρισμα στους δρόμους της Αθήνας, επειδή πρέπει να είσαι σταματημένος μέσα στο όχημα σου και να περιμένεις... να περιμένεις.... τι να περιμένεις άραγε ; Βασανιστικές αναμονές στους δρόμους, στις ζωές μας, στα σχέδια μας... Ολα επικαλύπτονται απο ένα σύννεφο ελπίδας για το μέλλον... Αλλά η ελπίδα το μόνο που κάνει είναι να σε αδρανοποιεί και να σε καθηλώνει σε αβέβαιες προσμονές, ενώ το παρόν πετάει σα βιαστικό πουλί μακριά μας, και χάνεται, και μόνο όταν χαθεί προσπαθούμε πεισματικά να το επαναφέρουμε στην μνήμη μας και να αναβιώσουμε την ευτυχία του παρελθόντος. Οταν τα πράγματα σου συμβαίνουν, εκείνη ακριβώς τη στιγμή που σου συμβαίνουν δεν μπορείς να συνειδητοποιήσεις πόσο υπέροχα είναι, πόσο ηδονικά και καθοριστικά για εσένα και αυτό αποτελεί μία ανθρώπινη τραγωδία. 

Στον έρωτα, για παράδειγμα, εκείνη ακριβώς τη στιγμή που γεννιέται, αρχίζεις να αναρωτιέσαι πόσο θα κρατήσει, αν το αντικείμενο του πόθου σου θα εξακολουθεί να σε ποθεί  και την επόμενη ημέρα ή την επόμενη εβδομάδα ή τα επόμενα χρόνια. Βάσανα που έχει αυτός ο άτιμος ο έρωτας. Ποιός είπε ότι ο έρωτας είναι ευτυχία ; Ερωτας είναι η μόνιμη αγωνία για τον άλλον... Ερωτας είναι η βία που σου ασκεί ο εραστής σου, γιατί σου ασκεί βια, οταν ένα και μοναδικό ανθρώπινο ον είναι ικανό να σε ταξιδέψει στα σύννεφα ή σε βαθιά χαράδρα μέσα σε ένα χιλιοστό του λεπτού.Ο έρωτας είναι η μυστική συνάντηση των ανθρώπων, ο έρωτας είναι αυτός που διατρέχει τα ανθρώπινα σώματα, τα οποία μόνο για να ενωνονται είναι πλασμένα. Ο έρωτας είναι η μοναδική κινητήριος δύναμη του κόσμου. 

Εγώ ψάχνω τον έρωτα, όπως οι ρίζες του δέντρου ψάχνουν στο έδαφος το νερό, ώστε να καρπίσει το δέντρο. Ετσι, κι εγώ βουτάω μέσα στον ωκεανό της ζωής και των ανθρώπων, αλλά άνυδρα, βλέπετε, τα εδάφη, άνυδρα και στέρφα, καρπούς δεν αποδίδουν. Μονάχα ματαιωμένες επιθυμίες, ματαιωμένα σχέδια, ανώφελα φιλιά,ανούσια πάθη που εξατμίζονται μέ το πρώτο φως της αυγής. Διάχυτος ερωτισμός παντού τριγύρω. Σώματα χορεύουν, χέρια αγγίζονται, φιλιά χλιαρά στα χείλη, και άλλα φιλιά αληθινά, φιλιά μισής ώρας, φιλιά απρόσμενα, τρυφερότητα ξοδεμένη, σπέρνα ξοδεμένο. Μα όλα αυτά γιατί δεν οδηγούν κάπου; Πού βγάζει, αλήθεια, αυτός ο δρόμος των ερωτικών συναντήσεων; Μάλλον σε ξέστρωτα κρεβάτια και σε φοβισμένες Καλημέρες-Καληνύχτες. Χαιρετίσματα μου στέλνουν απ τα ξένα οι έρωτες μου. Απιαστες πατρίδες οι άντρες που ερωτεύτηκα. Κρίμα... Κι ήμουν τόσο όμορφη... 

Είμαι, λένε, επιθετική με τους άντρες. Μπορεί και να είμαι. Θυμός. Απεριόριστος θυμός, καταπιεσμένος, που όσο και να προσπαθήσω να τον θάψω στα έγκατα μου, ανεβαίνει σαν καπνός στην επιφάνεια και σκοτεινιάζει κάθε μου πρόσωπο τρυφερό. Μια βαθιά πληγή, που αιμοραγεί, και που δεν μπορεί να κλείσει ή ακόμα κι αν κλείνει με κάθε επόμενο ξύσιμο, ματώνει και αιμοραγεί ξανά από την αρχή. Κάποια, λένε, στην ηλικία μου είναι μικρή, για να απογοητεύεται τόσο πολύ και τοσο βαθιά και τόσο απόλυτα. Λένε... Ολοι λένε... Ειδήμονες, Επιστήμονες, Ψυχολόγοι... Η ανθρώπινη ψυχή, το ανθρώπινο τραύμα δεν έχει ηλικία. Σίγουρα καθείς την απογοήτευση του την εκδηλώνει διαφορετικά, κι εγώ δεν μπορώ να το βάλλω κάτω και να παραμείνω έρμαιο της μόνωσης μου. Σαφώς αυτό δεν ταιριάζει σε ανθρώπους που αγαπούν τόσο πολύ τη ζωή και τους ανθρώπους. Επιθετικότητα, λοιπόν, ίσως και να σημαίνει απογοήτευση ή έστω αυτοπροστασία, αλλά οι άνθρωποι δεν καταλαβαίνουν παρά μοναχά αυτό που βλέπουν μπροστά τους- αν το καταλαβαίνουν και αυτό- Δυστυχώς, το βάθος της ανθρώπινης ύπαρξης μονάχα ένας ποιητής μπορεί να το συλλάβει, και σήμερα δεν υπάρχουν ποιητές παρά μονάχα επιβήτορες.  - Δεν θέλω να γαμηθώ άλλο, γαμώτο σας, Δεν θέλω. -
Σκέφτομαι, πώς στο στραμπουλισμένου πόδι μου θα αλείψω την άθλια αλοιφή και θα γιατρευτεί. Αλλά οι καρδιές πώς γιατρεύονται ; Αν, η μοναδική γιατρεία της αθλιότητας μας είναι η αγάπη, αυτό σημαίνει ότι πάντα η επούλωση του τραύματος της καρδιάς μας, θα εξαρτάται από κάποιον άλλον ; Θα πρέπει άραγε κάποιος άλλος να μας αγαπήσει, ώστε να ξαναγεννηθούμε από την αρχή ή έστω να σταματήσουμε είμαστε μαινόμενοι ; Αυτήν η προσέγγιση φαίνεται τολμηρά ρομαντική, αλλά΄ταυτόχρονα τόσο μοιρολατρική. Με τρομάζει να μην είμαι εγώ η κυρία της καρδιάς μου, και του εαυτού μου, αλλά να πρέπει να ρθει ένας καινούριος άνθρωπος στη ζωή μου ώστε να με γιατρέψει.- εσύ για μένα είσαι γιατρός, εσύ θα με γιατρέψεις- Προσπάθησα να ηρεμήσω την καρδιά μου, αλλά καταπώς φαίνεται μονάχα επούλωσα τα τραύματα προσωρινά. - εις σε προστρέχω τέχνη της ποιήσεως- . Αν πρέπει κάποιος να μας αγαπήσει και να τον αγαπήσουμε, ώστε να πάψουμε πια να πονάμε, τότε είμαστε όλοι από χέρι χαμένοι. Δυστυχώς ή ευτυχώς οι άνθρωποι δεν μπορούν να βρεθούν στα φαρμακεία, όπως οι αλοιφές, ούτε μπορεί η αγάπη τους να εξαγοραστεί με ευρώ. Οπότε τι μας μένει; Μηδέν εις το πηλικό. Τι είχες Γιάννη... Τι είχα πάντα... " βγάλτα πέρα μοναχή σου, όπως κάναμε όλοι μας... ΩΩΩΩ Γαμώ το πορτοφόλι μας... " και τα ρέστα δικά σας, μωράκια μου.... ανυποψιάστα αδύναμα πλασματάκια μου, εγώ θα σας αγαπούσα αν....

Love Of My Life

Ι.  Το μίσος

Oχι, δεν είναι εντάξει η συμπεριφορά του. Δεν είναι καθόλου εντάξει, ακόμα και αν έχουν περάσει τόσα χρόνια. Ακόμα και αν  είμαι κακός άνθρωπος. Δεν με ενδιαφέρει να είμαι καλός άνθρωπος. Στο βωμό της πολιτικής ορθότητας συντελούνται οι μεγαλύτερες συγκαλύψεις. Οχι, δεν με ενδιαφέρει. Ας με χαρακτηρίσετε κατίνα, αδύναμη, γυναικούλα, τριτοδεύτερη σκύλα, αλλά εγώ επιμένω: Δεν είναι εντάξει η συμπεριφορά του. Οσο και να θέλω να τον καταλάβω, όσο και να προσπάθησα να τον συγωχωρεσω, δεν τα έχω καταφέρει. Με ενοχλούν ακόμα όλα όσα μου έκανε. Δεν είναι εντάξει. Καθόλου εντάξει. Εγώ δεν είμαι Χριστός να στρέψω το μάγουλο από την άλλη. Θα ήθελα πάρα πολύ να σηκώσω εγώ το χέρι μου και να του σπάσω τα δικά του μούτρα. Του εύχομαι να πονέσει τόσο όσο πόνεσα. Αυτός ο άνθρωπος με κατέστρεφε αργά και σταθερά. Με πλήγωσε σε σημείο που με έκανε να τρομοκρατηθω. Να είμαι μουδιασμένη από τον πόνο. Να μην μπορώ να σηκωθώ και να αρπάξω τη ζωή, αν και έπρεπε να αρπάξω τη ζωή. Με σπασμωδικές κινήσεις προσπάθησα να σταθώ στα πόδια μου, να προχωρήσω και να πάω παρακάτω. Αυτός ο άνθρωπος ήταν ό,τι πιο απαίσιο γνώρισα, το πιο απαίσιο πλάσμα που κυκλοφορεί αναμέσα μας. Είναι ρομπότ. Δεν σκέφτεται τίποτα. Δεν τον αγγίζει τίποτα. Ούτε καν η ραγισμένη μου καρδιά. Αυτός ο άνθρωπος είναι ο πιο απαίσιος άνθρωπος της Αθήνας και μη σας ξεγελάει το χαμόγελο και το αγγελικό του βλέμμα. Ούτε εμένα να μη με ξεγελάει. Γιατί άφεση αμαρτιών ; Τι είμαι εγώ; ο Πάπας ; Θα μου πείτε συγχώρεσε τον, για να προχωρήσεις. Προσπάθησα να τον συγχωρέσω. Δε γίνεται. Δεν είναι εντάξει. Είμαι θυμωμένη που με έκανε να κλάψω, να πονέσω. Καθαρμα,δεν θα σου κάνω τη χάρη. Δεν υπάρχει περίπτωση να σου κάνω αυτή τη χάρη. Ουτέ σ εσένα ούτε σε κανέναν άλλον. Δεν σε συγχωρώ γιατί εξ αιτίας σου  δεν μπορώ να κάνω μία σχέση. Οπου και να πάω, με σημαδεύεις. Λες και έρχεσαι διπλα μου, πάνω στο κρεβάτι μας, να μου τα επισκιάσεις όλα. Να με σκοτώνεις. Πόσο εύκολα προχώρησες κάθαρμα ; Μίλα, για δε μιλάς ; Πόσο εύκολα προχώρησες, κάθαρμα ; Τι ήμουν εγώ για σένα ; Αποθήκη σπέρματος ; Μόνο έτσι με αντιμετώπισες. Πώς αλλιώς σ αντιμετωπίζει ένας άνθρωπος που φεύγει, χωρίς να πει ούτε ένα αντίο μετά από τόσα χρόνια; Εσείς κορίτσια τι έχετε να πείτε; Δεν είναι κάθαρμα ; Δεν είναι άναναδρος. Δεν το μετανιώνω. Ολα όσα σου έσουρα δεν τα μετανιώνω. Ανανδρο άθλιο υποκείμενο. εισαι άνθρωπος εσύ ; αναίσθητε, απαίσιε... ανάθεμα την ώρα που έπεφτα πάνω σου. ανάθεμα και τρεις ανάθεμα. Τι θα μου έλειπε αν δεν σε είχα γνωρίσει ; Θα είχα γνωρίσει κάποιον άλλον να ζήσω έναν κανονικό έρωτα, όχι έναν έρωτα που με σκότωσε. Σε σιχαίνομαι και σου εύχομαι όσα μου έχεις κάνει, να τα πάθεις όχι μία φορά, αλλά εκατό φορές. Και δεν με νοιάζει που νιώθω άσχημα γι αυτά που γράφω, απαίσιο κάθαρμα, ασπόνδυλο ζώο. δεν με νοιάζει καθόλου. Ισως η μόνη θεραπεία είναι να βγουν από μέσα μου. Σε μισώ. Σε σιχαίνομαι. Μακάρι να μην σε δω ποτέ ξανά στη ζωή μου ή αν σε δω να είσαι ταπεινωμένος. Να έρθεις πίσω μου, να με παρακαλάς, και να σε πατάω κάτω με τα τακούνια μου. να μη με νοιάζεις καθόλου. να είσαι σαν να μην υπήρξες ποτέ. Σαν να μη με άγγιξες ποτέ, λες και δεν πέρασες ποτέ από πάνω μου, όπως όλοι οι υπόλοιποι μετά από σένα μεταβολίστηκαν μέσα σε μερικά εικοσιτετράωρα. Δεν θυμάται το σώμα μου κανέναν τους, εκτός από έναν που μόνο τα φιλιά με μέθυσαν. Το μόνο που θα με λύτρωνε θα ήταν να έρθεις πίσω και να με παρακαλάς και να σε στείλω πραγματικά σοτν αγύριστο και ακόμα παραπέρα, αφού πρώτα σε βασανίσω, όπως σου πρέπει. Θα μου πείτε ότι όλα αυτά είναι κατινιές. Ναι, είναι, και δεν θα τα κάνω, γιατί απλούστατα ποτέ δεν θα γυρίσει.

ΙΙ. Εξορθολογισμός.  
Θα μου πουν οι ψυχολόγοι και οι άλλοι ειδικο-λόγοι - γέμισε ο κόσμος ειδήμονες της ανθρώπινης ψυχής- ότι έχω εμμονές με την εξουσία, ότι το εγώ μου είναι τεράστιο, ότι ο μόνος που μιλάει τώρα είναι ο θιγμένος μου εγιωσμός. Ναι, mon serie, το θέμα είμαι τι κάνουμε προκειμένου να ξαναθρέψουμε τον εγωισμό μας ή ακόμα περισσότερο τι κάνουμε για να μην έχουμε τόσο εγωισμο. Περαιτέρω οι ψυχολόγοι και οι άλλοι, θα μου πουν ότι τα λεγόμενα μου καταδεικνύουν έλλειμμα αυτοπεποίθησης, διότι αντλούσα την επιβεβαίωση μέσα από έναν γκόμενο. Και από πού να την αντλήσω,  βρε χριστιανοί ή μωαμεθανοί μου τελοσπάντων ; Υπάρχει κανείς απ΄ολους εσάς που δεν γουστάρει να νιώθει επιθυμήτος από κάποιον άλλον άνθρωπο, ειδικά αν τον άλλον άνθρωπο τον θέλει ; Υπάρχει κάποιος πού δεν θα επιβεβαιωνόταν μέσα από αυτό ;
Θα μου πουν επίσης ότι το μόνο που με κράταγε σ αυτή τη σχέση ήταν η ανασφάλεια μου, ότι δήθεν τάχα μου δεν θα βρω άλλον. Θα μου πουν ότι ο μόνος λόγους που τον σκέφτομαι ειναι ότι δεν υπάρχει στο προσκήνιο κάποιος άλλος ή ότι έχω θέματα με τη δουλειά μου και επαναφέρω κάκές σκέψεις στο νου μου ή ότι απλώς είμαι μαζοχίστρια και γουστάρω τον πόνο ή ότι έχω την ανάγκη να νιώσω κάτι, έστω κι αν αυτό το κάτι συνεφαίνεται με την απώλεια ή το θυμό, γιατί ως γνωστόν είναι καλύτερα να νιώθεις ακόμα και πόνο παρά να μη νιώθεις τίποτα. ή ότι σκεφοτμαι όλα αυτά επειδή έχω πολύ χρόνο και είμαι άνεργη. ή ότι απλά είμαι παρανοική. Θα μου πουν ένα σωρό αφορμές,αιτίες για τις οποίες σκέφτομαι ακόμα αυτόν τον άνθρωπο.
Η βασική αιτία όμως είναι μία και την ξέρω εγω: Το σώμα. Καταραμένη σάρκα, καταραμένη λαγνεία, καταραμένη μου ζωτικότητα, καταραμένη θηλυκή μου ενέργεια- γιατί τόσο θυληκη, γιατί τόσο λάγνα ; Αμάρτημα η λαγνεία. Μέγα. Ο βασικός λόγος που εξακολουθώ να τον σκέφτομαι είναι ότι ουδείς μπορεί να συγκριθεί στο κρεβάτι μαζί του ούτε κατ ελάχιστον. Μην ακούσω ότι τότε ήμουν ερωτευμενη και γι αυτό το κρεβάτι ήταν τόσο καλό. ΠΑΠΑΡΙΕΣ. καυλωμένη ήμουν, μόνιμα, όπως και αυτός, και αυτό ήθελα, και αυτό θέλω. Και δεν το βρίσκω. Δεν μου βγαινει, έχασα το σεξ απίλ μου. τόσα χρόνια πέρασα από τόσος ρόλους: τρίτο πρόσωπο και δήθεν μοιραία γκόμενα, ερωμένη ηθοποιού, αγάμητη σύζυγος που ξεσκονίζει, κοριτσάκι που περιμένει τον άντρα να κάνει την πρώτη κίνηση,  φίλη και ερωμένη μαζί. Κανένας άντρας, και ήταν τόσοι, δεν μου δημιούργησε αυτό το αίσθημα. Κανείς δεν με έχει εμπνεύσει για πάνω από ένα μήνα. Κανείς δεν με έχει κάνει χάσω το μυαλό μου. Μαζί του ήμουν όλοι μου οι ρολοι και άλλοι τόσοι, εκτός από  αγάμητη σύζυγος.
Μαζί του ήμουν γυναίκα, ευχαριστημένη γυναίκα στο κρεβάτι και πουθενά αλλού. Και δεν καταλαβαίνω, γιατί πρέπει να νιώθω ενοχές γι αυτό. Και δεν καταλαβαίνω γιατί οι γκομενες κάθομαστε σε σχέσεις, όταν το κρεβάτι είναι χάλια ή μέτριο. Και δεν καταλαβαίνω πώς κάποιες παντρεύονται εκείνον με τα πολλά φράγκα και όχι εκείνον που τις τρελαίνει στο κρεβάτι. Και δεν καταλαβαίνω για ποιόν λόγο πρέπει να κάνουμε παιδιά από τη στιγμή που δεν τα βρίσκουμε με τον άντρα μας στο κρεβάτι. Και δεν καταλαβαίνω, επιτέλους, δεν καταλαβαίνω, γιατί δεν πρέπει να με νοιάζει το κρεβάτι. Και γιατί τώρα που διαβάζεις αυτά νομίζεις ότι είμαι τόσο φτηνή και τόσο πεζή και τόσο κυνική, ενώ δεν είμαι, γιατί μιλάω για κρεβάτι με τον έναν και μοναδικό και όχι για κρεβάτι με ένα σωρό τυχάρπαστους και άσχετους κρετίνους- εραστές.
Και όποιος είπε ότι δεν αγαπάμε με το σώμα, δεν ξέρει τι θεό λατρεύει. ή μάλλον δεν έχει αγαπήσει ποτέ. και ακόμα περισσότερο δεν έχει ερωτευτεί ποτέ του. τι είναι δηλαδή ο έρωτας ; μόνο πεταλούδες στο στομάχι και στίχοι του Ελύτη και της Σάρα Κειν ; Δεν είναι ο έρωτας σεξ στο πάτωμα ή οπουδήποτε άλλού; Δεν είναι ο έρωτας σεξουαλική ένωση; Δεν είναι ο έρωτας μία φωτιά που σε καίει; Δεν είναι σωματική εξάρτηση από το άλλο σου μισό ; Δεν είναι εκείνος ο πόνος κάθε φορά που τον αποχωρίζεσαι ; Δεν είναι η τρελά κάθε φορά που δεν σου απάντάει στα τηλέφωνα ; Δεν είναι η ζάλη του φιλιού; Δεν είναι αυτό το αχόρταγο αίσθημα που έχεις κάθε φορά που σε ξαπλώνει κάτω ; Δεν είναι αυτή η αίσθηση ότι θες να τον κατασπαράξεις, να τον φας ολόκληρον, να περάσει το δέρμα του κάτω από το δέρμα σου για να μην τον χάσεις ποτε; Δεν είναι εκείνο το αίσθημα ότι χάνεις τα λογικά σου κάθε φορά που σε αγγίζει ; Δεν είναι μία κακιά φωτιά που σε καίει κάθε μέρα, αργά, βασανιστικά και κάποτε απολαυστικά ; ΑΝ όλα αυτά δεν είναι ο έρωτας, τότε τι σκατά είναι; Μία κατ επίφαση συντροφικότητα; Να πίνουμε τα ποτάκια μας ; Να διαβάζουμε τα ποιηματάκια μας; Να κάνουμε τα παιδάκια μας και να ρίχνουμε και καναν εξωγαμιαίο πήδουλο;  Ρε δεν πάτε να δείτε αν έρχομαι. Βαρετή μικροαστική κοινωνία, ΣΕ ΒΑΡΕΘΗΚΑ.




IΙΙ. Η έλλειψη.

Μου λείπεις με όλους τους δυνατούς τρόπους σε όλα τα δυνατά μέρη. Σε κάθε μπαρ που πηγαίνω κοιτάζω γύρω τους φίλους μου να ζευγαρώνουν ερωτευμένοι, κι εγώ αναρωτιέμαι γιατί δεν ερωτεύομαι πια και κυρίως γιατί δεν με ερωτεύονται πια.Θυμάμαι εσένα, εμάς άλλοτε στα μπαρ μας να πίνουμε σαν να μην υπάρχει άυριο και να κάνουμε έρωτα λες και είναι η τελευταία μέρα του κόσμου.
Στο σπίτι τα βράδια που προσπαθώ να απασχολώ το μυαλό μου, για να μη σε σκέφτομαι, καμία φορά, όπως τώρα λυγίζω και δεν αντέχω. Κυλιέμαι μονάχη στο κρεβάτι και σκέφτομαι ότι αργοπεθαίνω. ¨Οτι μία γυναίκα στα εικοσιεπτά χρόνια της δεν γίνεται να ζει τόσο στερημένη από έρωτα και από κρεβάτι. Διψάω και δεν ήρθες να με ποτίσεις, όπως συνήθιζα να σου λέω. Κι αυτό ισοδυναμεί με θάνατο. Είμαι η ίδια η ζωή, αναζητώ τη ζωή που ταυτίζεται για μένα με το σεξ, και δεν μπορώ να το έχω. Γι αυτό μου λείπεις. Το ξέρω ότι γι αυτό μου λείπεις. Και το έχω παραδεχτεί. Ελλειψει καλού σεξ, μου λείπεις.
Το σώμα σου  το άλλοτε ζωογόνο, τώρα με στοιχειώνει. Κάθε φορά που είμαι με άλλον στο κρεβάτι, πρέπει να είσαι κι εσύ εκεί, για να μου θυμίζεις πόσο άχρηστος είναι ο άλλος. Να μου θυμίζεις ότι όλοι αυτοί είναι φλώροι, είναι λίγοι, είναι ανίκανοι, είναι ανασφαλείς, και δεν σε αγγίζουν ουτε στο μικρό σου δαχτυλάκι. Μην τον μυθοποιείς, θα φωνάξει η έξυπνη φίλη. Σουτ, φιλενάδα, μακάρι να σου κάνουν έρωτα, όπως έκανε αυτός σ εμένα.
Αν το διαβάσει το κείμενο άντρας, θα με μισήσει και το ξέρω. Πώς διανοούμαι να μιλάω έτσι για το φύλο του; Ναι, έχει δίκιο. Δεν είναι όλοι οι άντρες μαλάκες, επειδή εγώ έπεσα πάνω σ έναν, ούτε είναι όλοι οι άντρες άχρηστοι σεξουαλικά, επειδή εγώ έχω πέσει πάνω σε αυτούς με τους οποίους δεν είχαμε χημεία.
Υπάρχει βέβαια κάποιος εκεί έξω που με έκανε να νιώσω πάλι τσίμπημα, υπάρχει κάποιος εκεί έξω με τον οποίον έχουμε χημεία...Αυτός τα υδρογόνα... εγώ το οξυγόνο... για να δούμε... Θα γίνουμε νερό ; Αν και εμείς οι δύο... μόνο τσίπουρο θα μπορούσαμε να γίνουμε, αν είχαμε ενωθεί...

V. Συμπόνοια
Οσα έγραψα παραπάνω, κάθε μία λέξη, κάθε μία φράση, με την οποία σε κατηγορώ... όλα, τα παίρνω πίσω. Τα μετανιώνω. Απαρνιέμαι τις κουβέντες μου. Κανείς δεν ξέρει πόσο μόνος είσαι. Ισως αυτό που κουβαλάς μέσα σου, το μεγάλο σου μυστικό, που μόνο εγώ το είχα ψιχναμιστεί, να είναι ένα αρκετά μεγάλο φορτίο. Ισως μόνο αυτό να αρκεί. Ισως πονάς περισσότερο από εμένα. 
Εκείνο που με πονάει μεταξύ άλλων είναι ότι ποτέ δεν μοιράστηκες το φορτίο αυτό μαζί μου, αν και είχες πολλές ευκαιρίες. Ούτε μία αλήθεια. Δεν ξέρω την ουσία σου. Ερωτεύτηκα έναν άνθρωπο, που τελικά δεν ήξερα. Κοιμόμουν μ έναν άνθρωπο που μου έκρυβε ουσιώδη στοιχεία την ύπαρξης του. Και αυτό δεν μπορεί να μην με θυμώνει, και κατ επέκταση να με πληγώνει. " τα μάτια σου έκλεισες και μ άφησες απ έξω... "
Αυτό με πονάει, που ποτέ δεν έγινα συνένοχος... δεν με έκανες ποτέ κοινωνό των αισθημάτων σου... και έτσι έφυγες... μόνος... Αυτό με πονεσε περισσότερο.. Η αδιαφορία σου....

"Love of my life
you ' ve hurt me... "