Με αφορμή μιαν αλοιφή.

Τις προάλλες τραυμάτισα το πόδι μου. Ο γιατρός μου το έβαλε σε γύψινο νάρθηκα και θα έπρεπε να είμαι σε ακινησία για δεκαπέντε ημέρες, αλλά την δέκατη ημέρα δεν άντεξα αυτή μου την αδράνεια. Πήγα στο μπάνιο, ξετύλιξα τη γάζα, και άρχισα με το μικρό ψαλιδάκι των νυχιών να κόβω αργά και σταθερά το βαμβάκι που κρατούσε στο πόδι μου αυτό το γύψινο κατασκεύασμα της νοσοκόμας. Το πόδι μου παρ όλα αυτά παρέμεινε πρησμένο, αλλά εγώ αρνήθηκα να πάω ξανά στον γιατρό. Αντ αυτού ξεχύθηκα και πάλι στους δρόμους με όλη μου την ορμητικότητα, το πάθος, την αφέλεια και την ελευθερία που με διακατέχει. 

Ποτέ μου δεν άντεχα τις στατικότητες στη ζωή, ούτε στους δρόμους. Μισώ το μποτιλιάρισμα στους δρόμους της Αθήνας, επειδή πρέπει να είσαι σταματημένος μέσα στο όχημα σου και να περιμένεις... να περιμένεις.... τι να περιμένεις άραγε ; Βασανιστικές αναμονές στους δρόμους, στις ζωές μας, στα σχέδια μας... Ολα επικαλύπτονται απο ένα σύννεφο ελπίδας για το μέλλον... Αλλά η ελπίδα το μόνο που κάνει είναι να σε αδρανοποιεί και να σε καθηλώνει σε αβέβαιες προσμονές, ενώ το παρόν πετάει σα βιαστικό πουλί μακριά μας, και χάνεται, και μόνο όταν χαθεί προσπαθούμε πεισματικά να το επαναφέρουμε στην μνήμη μας και να αναβιώσουμε την ευτυχία του παρελθόντος. Οταν τα πράγματα σου συμβαίνουν, εκείνη ακριβώς τη στιγμή που σου συμβαίνουν δεν μπορείς να συνειδητοποιήσεις πόσο υπέροχα είναι, πόσο ηδονικά και καθοριστικά για εσένα και αυτό αποτελεί μία ανθρώπινη τραγωδία. 

Στον έρωτα, για παράδειγμα, εκείνη ακριβώς τη στιγμή που γεννιέται, αρχίζεις να αναρωτιέσαι πόσο θα κρατήσει, αν το αντικείμενο του πόθου σου θα εξακολουθεί να σε ποθεί  και την επόμενη ημέρα ή την επόμενη εβδομάδα ή τα επόμενα χρόνια. Βάσανα που έχει αυτός ο άτιμος ο έρωτας. Ποιός είπε ότι ο έρωτας είναι ευτυχία ; Ερωτας είναι η μόνιμη αγωνία για τον άλλον... Ερωτας είναι η βία που σου ασκεί ο εραστής σου, γιατί σου ασκεί βια, οταν ένα και μοναδικό ανθρώπινο ον είναι ικανό να σε ταξιδέψει στα σύννεφα ή σε βαθιά χαράδρα μέσα σε ένα χιλιοστό του λεπτού.Ο έρωτας είναι η μυστική συνάντηση των ανθρώπων, ο έρωτας είναι αυτός που διατρέχει τα ανθρώπινα σώματα, τα οποία μόνο για να ενωνονται είναι πλασμένα. Ο έρωτας είναι η μοναδική κινητήριος δύναμη του κόσμου. 

Εγώ ψάχνω τον έρωτα, όπως οι ρίζες του δέντρου ψάχνουν στο έδαφος το νερό, ώστε να καρπίσει το δέντρο. Ετσι, κι εγώ βουτάω μέσα στον ωκεανό της ζωής και των ανθρώπων, αλλά άνυδρα, βλέπετε, τα εδάφη, άνυδρα και στέρφα, καρπούς δεν αποδίδουν. Μονάχα ματαιωμένες επιθυμίες, ματαιωμένα σχέδια, ανώφελα φιλιά,ανούσια πάθη που εξατμίζονται μέ το πρώτο φως της αυγής. Διάχυτος ερωτισμός παντού τριγύρω. Σώματα χορεύουν, χέρια αγγίζονται, φιλιά χλιαρά στα χείλη, και άλλα φιλιά αληθινά, φιλιά μισής ώρας, φιλιά απρόσμενα, τρυφερότητα ξοδεμένη, σπέρνα ξοδεμένο. Μα όλα αυτά γιατί δεν οδηγούν κάπου; Πού βγάζει, αλήθεια, αυτός ο δρόμος των ερωτικών συναντήσεων; Μάλλον σε ξέστρωτα κρεβάτια και σε φοβισμένες Καλημέρες-Καληνύχτες. Χαιρετίσματα μου στέλνουν απ τα ξένα οι έρωτες μου. Απιαστες πατρίδες οι άντρες που ερωτεύτηκα. Κρίμα... Κι ήμουν τόσο όμορφη... 

Είμαι, λένε, επιθετική με τους άντρες. Μπορεί και να είμαι. Θυμός. Απεριόριστος θυμός, καταπιεσμένος, που όσο και να προσπαθήσω να τον θάψω στα έγκατα μου, ανεβαίνει σαν καπνός στην επιφάνεια και σκοτεινιάζει κάθε μου πρόσωπο τρυφερό. Μια βαθιά πληγή, που αιμοραγεί, και που δεν μπορεί να κλείσει ή ακόμα κι αν κλείνει με κάθε επόμενο ξύσιμο, ματώνει και αιμοραγεί ξανά από την αρχή. Κάποια, λένε, στην ηλικία μου είναι μικρή, για να απογοητεύεται τόσο πολύ και τοσο βαθιά και τόσο απόλυτα. Λένε... Ολοι λένε... Ειδήμονες, Επιστήμονες, Ψυχολόγοι... Η ανθρώπινη ψυχή, το ανθρώπινο τραύμα δεν έχει ηλικία. Σίγουρα καθείς την απογοήτευση του την εκδηλώνει διαφορετικά, κι εγώ δεν μπορώ να το βάλλω κάτω και να παραμείνω έρμαιο της μόνωσης μου. Σαφώς αυτό δεν ταιριάζει σε ανθρώπους που αγαπούν τόσο πολύ τη ζωή και τους ανθρώπους. Επιθετικότητα, λοιπόν, ίσως και να σημαίνει απογοήτευση ή έστω αυτοπροστασία, αλλά οι άνθρωποι δεν καταλαβαίνουν παρά μοναχά αυτό που βλέπουν μπροστά τους- αν το καταλαβαίνουν και αυτό- Δυστυχώς, το βάθος της ανθρώπινης ύπαρξης μονάχα ένας ποιητής μπορεί να το συλλάβει, και σήμερα δεν υπάρχουν ποιητές παρά μονάχα επιβήτορες.  - Δεν θέλω να γαμηθώ άλλο, γαμώτο σας, Δεν θέλω. -
Σκέφτομαι, πώς στο στραμπουλισμένου πόδι μου θα αλείψω την άθλια αλοιφή και θα γιατρευτεί. Αλλά οι καρδιές πώς γιατρεύονται ; Αν, η μοναδική γιατρεία της αθλιότητας μας είναι η αγάπη, αυτό σημαίνει ότι πάντα η επούλωση του τραύματος της καρδιάς μας, θα εξαρτάται από κάποιον άλλον ; Θα πρέπει άραγε κάποιος άλλος να μας αγαπήσει, ώστε να ξαναγεννηθούμε από την αρχή ή έστω να σταματήσουμε είμαστε μαινόμενοι ; Αυτήν η προσέγγιση φαίνεται τολμηρά ρομαντική, αλλά΄ταυτόχρονα τόσο μοιρολατρική. Με τρομάζει να μην είμαι εγώ η κυρία της καρδιάς μου, και του εαυτού μου, αλλά να πρέπει να ρθει ένας καινούριος άνθρωπος στη ζωή μου ώστε να με γιατρέψει.- εσύ για μένα είσαι γιατρός, εσύ θα με γιατρέψεις- Προσπάθησα να ηρεμήσω την καρδιά μου, αλλά καταπώς φαίνεται μονάχα επούλωσα τα τραύματα προσωρινά. - εις σε προστρέχω τέχνη της ποιήσεως- . Αν πρέπει κάποιος να μας αγαπήσει και να τον αγαπήσουμε, ώστε να πάψουμε πια να πονάμε, τότε είμαστε όλοι από χέρι χαμένοι. Δυστυχώς ή ευτυχώς οι άνθρωποι δεν μπορούν να βρεθούν στα φαρμακεία, όπως οι αλοιφές, ούτε μπορεί η αγάπη τους να εξαγοραστεί με ευρώ. Οπότε τι μας μένει; Μηδέν εις το πηλικό. Τι είχες Γιάννη... Τι είχα πάντα... " βγάλτα πέρα μοναχή σου, όπως κάναμε όλοι μας... ΩΩΩΩ Γαμώ το πορτοφόλι μας... " και τα ρέστα δικά σας, μωράκια μου.... ανυποψιάστα αδύναμα πλασματάκια μου, εγώ θα σας αγαπούσα αν....