Ενα ποτάμι ο κόσμος που μέσα στα χέρια μας κυλά.
Ο χρόνος τρέχει.
Η ζωή μας τρέχει.
Περιμέναμε πολύ.
-δεν νομίζεις;
Κι όμως ακόμη δεν ήρθε η ώρα να ζήσουμε.

τρέχει ο Χρόνος,
Φευγουν οι μέρες,
αφίξεις που ποτέ δεν έγιναν
κι εμείς μείναμε εκεί...
μα, καιρός να ζήσουμε.
-Δεν νομίζεις;

Διερωτηση..

λένε, οτι πρέπει να δεχόμαστε την κριτική των άλλων.
Πρέπει να ακούμε τι έχουν να μας πουν,τι είναι αρνητικό σε μας, τι είναι θετικό.
Λένε, ότι πρέπει να ακούμε την κριτική των ατόμων που μας ενδιαφέρουν.
Αναρωτιέμαι, γιατί να δεχόμαστε εμείς την κριτική των άλλων όταν οι άλλοι δεν δέχονται την δική μας;
Δεν είναι σαν να παραχωρούμε δικαίωμα στους άλλους να μας κρίνουν, να μας πληγώνουν ή να μας αδικούν, ενώ εκείνοι θεωρούν τέλειους τους εαυτούς τους;
Και γιατί εμείς να προσπαθούμε να δεχόμαστε την κριτική και να απολογούμαστε συνέχεια, ενώ οι άλλοι δεν το κάνουν;
και δεν το κάνουν επειδή εμείς δεν το ζητάμε.


και ναι, προσωπικά δεν μ αρέσει να λέω τα παραπονά μου. Νομίζω πως όταν ο άλλος σε προσβάλλει είτε το πεις είτε όχι είναι το ίδιο. "Οτι γέγονε γέγονε"
απλά προχωράμε. ε το προσπερνάμε και τέλος.
τι δηλαδή; Να περιμένω συγγνώμες; δεν ξέρω αν μετράνε για μένα. Πιστεύω πως ελάχιστες συγγνώμες είναι πραγματικές. Τις πιο πολλές φορές η λέξη λέγεται, για να βγεις απο την δύσκολη θέση.
Ακόμη λοιπόν δεν καταλαβαίνω γιατί να δίνουμε το δικαίωμα να μας κρίνουν;
Θα μου πεις, όταν ακους τα στραβά σου, γίνεσαι πιο τέλειος.
και αναρωτιέμαι, ποιός θα το εκτιμήσει;!
Θα μου πεις, "Σημασία έχει να παραμένεις άνθρωπος" ή "Γίνε εσύ η αλλαγή που θέλεις να δεις στον κόσμο" .
Καμιά φορά μπερδεύεσαι.
είναι δύσκολο να γίνεις εσύ η αλλαγή και να μένεις άνθρωπος, όταν ο κόσμος γύρω είναι ζούγκλα.
Τελικά αναρωτιέμαι αξίζει να παραμένεις άνθρωπος; Κερδίζεις; Χάνεις;
Θα σου απαντούσα, πως η ανθρωπιά είναι το μεγάλυτερο κέρδος.

Αλλά και πάλι, μια ματιά γύρω μου και διαπιστώνω πως ο κόσμος γουστάρει τους παλιανθρώπους.
Αν κοιτάξω, μόνο την τοπική αυτοδιοίκηση.... αυτοί οι "κοτσαμπάσηδες" του εμπορίου, που φτιάχνουν κράτος εν κράτει και στην ουσία λαικίζουν, κοροιδεύουν τους ανθρώπους κι αυτοί σέρνονται απο πίσω τους για ένα αξίωμα, για λίγη λάμψη...
Μικρόψυχοι άνθρωποι.
Κι όμως αυτοί... οι "σατράπες" ,αν και δεν μένουν άνθρωποι, εκτιμώνται απο... ανθρώπους.

Άσε και το άλλο, βλέπεις κάτι ανθρώπους δήθεν, της ηλικίας μου, απο αυτούς που το παίζουν βαριά κουλτούρα, ενώ στην ουσία είναι τενεκέδες ξεγάνωτοι, και όλοι τρέχουν απο πίσω τους, γιατί αυτοί Ξέρουν...
"τώρα δημόσια θα χουν μικρόφωνο μόνο οι γνωρίζοντες... "
Ολοι γίναμε ειδήμονες, όλοι γίναμε "κουλτουριάρηδες" , όλοι γίναμε πολυξεροι και πολυπράγμονες.


δεν μ αρέσει αυτή η ψευτοκουλτούρα μερικών, που σνομπάρουν τους γύρω τους. Ο πολιτισμένος δεν σνομπάρει, δεν επαίρεται και προσπαθεί μ αυτά που ξέρει να φωτίσει λίγο τους άλλους, να τους μεταδώσει γνώση.
Προσωπικά, θεωρώ οτι γνωρίζω ελάχιστα πράγματα, ξέρω όμως περισσότερα απο μερικούς συμμαθητές μου σε μερικά θέματα, όπως κι εκείνοι ξέρουν περισσότερα σε άλλα θέματα.
Τι σημαίνει; οτι πρέπει ο ένας να απαξιώνει τον άλλον;
Δεν το μπορώ. Δεν είναι πρέπον, δεν χαρακτηρίζει πολιτισμένο άνθρωπο.

Ακόμα αναρωτιέμαι, τελικά πώς πρέπει να πορευόμαστε στην ζωή μας;
Με βάση την ανθρωπιά μας; Με βάση το συμφέρον μας, το πρακτικό συμφέρον μας;
Και τελικά γιατί να εκθειάζουμε όλους τους καραγκιόζηδες;
Γιατί να είσαι ο,τι πουλάς;
και τι είμαι για να πουλάω μια εικόνα του εαυτού μου;
Εμπορος, εμπόρευμα τι ;

το βλασ των χαμένων ονειρων http://http://www.youtube.com/watch?v=5q9H2cd36RU

Το βαλς των χαμένων ονείρων....

σαν ήχος μακρινός,

ήχος Αυγούστου..

Τα χαμένα όνειρα της ανθρωπότητας,

τα χαμένα όνειρα των παιδιών,

που έπειτα γίνονται καταθλιπτικοί ενήλικοι...

Η μοναξιά των ανθρώπων,

τα ξεχασμένα παιδικά παιχνίδια,

οι Κυριακές που ξυπνάς μόνος,

ένα φιλί που έμεινε στην άκρη των χειλιών,

η " πρώτη ποίηση της ζωής μας",

ανασυρόμενες αναμνήσεις σ ένα χάος χαρτιών,

γράμματα χωρίς παραλήπτες,

νύχτες αξημέρωτες,

άγνωστες μυρωδιές,

η γαζία στο παράθυρο της γιαγιάς,

τα εκαντοτάφυλλα της γειτονιάς με το μεθυστικό άρωμα,

η χιώτικη μαστίχα,

φεγγάρι ολοστρόγγυλο..

έναστρος ουρανός,

μοβ,

Κιτρινισμένες στιγμές,

τα χαμένα όνειρα που χορεύουν βάλς,

η Νύχτα,

Οι Λέξεις που πεθαίνουν,

ένα δάκρυ που κυλάει κρυφά,

τα ηλιόλουστα μελαγχολικά πρωινά,

ο ήχος της βροχής...

η ηχώ της φωνής σου,

το κύμα της θάλασσας,

ο ψίθυρος των δέντρων,

οι άνθρωποι που περιφέρονται
σαν χαμένοι στο δρόμο,

το φως των κεριών τα βράδια του καλοκαιριού στην βεράντα,

τα κιτρινισμένα βιβλία της ποίησης τα βράδια με βροχή,

το Μονόγραμμα του Ελύτη,

τα παιδιά που παίζουν,

οι Ελπίδες του κόσμου,

Όσα ονειρεύεσαι,

το νησί ,

η άδεια πλατεία με τα φώτα,

οι παρέες οι εφηβικές,

-αυτές που θα φύγουν-

Οι εφηβικές αγωνίες που σε λίγα χρόνια θα είναι γελοίες,

κάτι έρωτες που σε λίγα χρόνια δε θα θυμόμαστε,

Ένας Αύγουστος...

ένα τσιγάρο...

Το βαλς των χαμένων Ονείρων .
. .

κι εμεινες εδώ,
μέσα στην στάχτη της βραδιάς,
με φαντασματα να μιλάς,
χώρις απάντηση να παίρνεις...
Τίποτα δεν περιμένεις.
ολα τελειώνουν,
τι κι αν δεν άρχισαν;
Εβαλες εσύ το τέρμα,
πρωτού απλωθεί το αίμα παντού .


"τι θα πει λοιπόν φοβάμαι,
θα σου πω αφού ρωτάς,
όση αγάπη κι αν σου έχω,
τόσο θες να αγαπάς "

Νυχτερινό

Η κόρη της Νύχτας,

η Μοίρα,

παίζει άσχημα.

Η Ανάγκη δεν περιστρέφεται ορθά,

πάντα προς το μέρος σου

και σε σκοτώνει.

Σε δικάζει,

σε επιτιμεί,

σε γυρίζει.

θες να ουρλιάξεις,

μα δεν έβγαλες ανάσα...

κανείς δεν ήρθε,

μόνο μια πίκρα που γελάει για να μη κλάψει...

τώρα που τέλειωσες τ ασπρομαυρα ταξίδια...

Κανείς δεν ήρθε...

δεν έχει η αγάπη λάφυρα,

δεν έχει η αγάπη βράχια...

κι εγώ στου κόσμου τα μεγάφωνα...

;)

http://http//www.youtube.com/watch?v=fUd0iB5I9pI




http://http//www.youtube.com/watch?v=zoYgkoxfp9g

Λοιπόν, χρόνια πολλά και καλά, ταξιδιάρα ψυχή

Χρόνια πολλά, σ όλες τις ταξιδιάρες ψυχές...

Χρόνια πολλά στα παιδιά που τα θέλουνε ΟΛΑ.

Στις παρεες που σκορπίσανε

στις σιωπές που τραγουδίσαμε...

στις καρδιές που όλα τα δώσανε

στις αγάπες που τελειώσανε...

Χρόνια πολλα!

Περι γνωσεως και περι ερωτος!

"εσύ με την τρέλα που κουβαλάς σίγουρα είσαι ερωτευμένη", μου είπε μια καθηγήτρια μου εχθές.
Και ναι, το παραδέχομαι. Είμαι σίγουρα ερωτευμένη μ αυτό που μέσα μου ανυψώνεται, μ αυτό που γεννιέται και πεθαίνει κάθε μέρα, με την ίδια την ζωή.
Είμαι ερωτευμένη με την θάλασσα, με το πράσινο,με το μπλε, με τον ουρανό, με τον χειμώνα, με την βροχή, με το φεγγάρι που βλέπω να φέγγει δειλά-δειλά απόψε στο μπαλκόνι μου, μ αυτό τον αιώνιο πανάρχαιο ρυθμό που δένει το σύμπαν, μ αυτή την μουσική των Σειρήνων, που ακούω κάθε μέρα στ αυτιά μου όταν ξυπνώ.

Άκου την φύση, κοίτα, γεννιέται. Σου ψιθυρίζει, σε χαϊδεύει, ο ήλιος σε αποκοιμίζει, τα χελιδόνια εμφανίστηκαν, να σου φέρουν μήνυμα ελπίδας.
Να σου πουν.."το καλοκαίρι έφτασε, άσε τον ήλιο να μπει στην καρδιά σου. Λοιπόν, τι περιμένεις; Παραδώσου! Αφέσου στην ζωή. Γέννησε την ζωή σου, ανάθρεψε την , δώσε της αρχές, δωσε της μια ζεστή αγκαλιά να κουρνιάζει όποτε το έχει ανάγκη. !"

Και, ναι, είμαι ερωτευμένη, με εκείνο που με κάνει άνθρωπο, με εκείνο που μέσα μου δε μ αφήνει να ηρεμήσω, μ αυτό που μ ανακατεύει το στομάχι, μ εκείνο που σπείρει την αμφιβολία, μ αυτό που γεννά φωτιές. Μα τι νόμιζες? Για την Γνώση, λέω.
Γι αυτή την υπέροχη Γυναίκα, που ποτέ δεν κατακτιέται. Αυτό το πονηρό θυλικό, που παίζει μαζί μας.
Η Γνώση, αυτή που μου επιτρέπει να κοιτάζω, κι όχι μόνο να κοιτάζω, αλλά και να βλέπω.
Να βλέπω τον ήλιο, την Ομορφιά, τον Άνθρωπο και την ψυχή του. Είναι αυτή που μου δημιουργεί κάθε φορά μια αίσθηση μυστηρίου και όλες οι προσπάθειές μου περιστρέφονται γύρω από την κατάκτησή της.

Ένα βιβλίο, που τ ανοίγεις κι αμέσως ένας κόσμος ανοίγεται μπροστά σου και θες να τον κατακτήσεις!
Και ναι, δεν μπορώ ούτε να διανοηθώ την ζωή μου χωρίς βιβλία, χωρίς χαρτιά μολύβια, μουσική, ποίηση, και ΑΝΘΡΏΠΟΥΣ
Μαθαίνεις για να γίνεις άνθρωπος κι όχι μισάνθρωπος.

και, ναι, είμαι ερωτευμένη και μ εκείνον τον Φάρο, ναι εκείνον που είδαμε, και με τα ηλιοβασιλέματα και με τους γιαλούς και με το βουνό, με τα κουκουνάρια, τη μυρωδιά του βρεγμένου χώματος...
Μ όλα αυτά λοιπόν, ναι, είμαι ερωτευμένη.
Κι αυτός ο έρωτας ποτέ δεν θα πεθάνει, θα ζει εκεί, θα παραμονεύει σε κάθε βήμα μου, σε κάθε χαρά σε κάθε θλίψη σε κάθε απογοήτευση, αυτός, θα με αντέχει.

"και δεν αγάπησα εσένα που τόσο με κράτησες

όπως αγάπησα τα ναυαγισμένα καράβια με τα τραγικά ονόματα,

τους μακρινούς φάρους, τα φώτα ενός απίθανου ορίζοντα

τις νύχτες που γυρνούσα μόνος να βρω το χαμένο εαυτό μου,

τις νύχτες που μόνος γυρνούσα χωρίς κανείς να με νιώσει,

τις νύχτες που σκότωσα μέσα μου κάθε παλιά μου αυταπάτη".

just a piece . who cares?

I hate you more than ever before.

but... "and so it is.."

cause "life is life" ...

It 's just a jurney,

it 's just ... -who knows?

life is life,

so tell me, what's life?

where is the life?

everywhere?

so tell me...

και πες μου εσύ, πού είναι η ζωή...

αλκινοος Ιωαννίδης!

http://http://www.youtube.com/watch?v=VO94KUuNJW0&feature=related

:)
έχω μια λέξη για να πω,
μα είν' το στόμα μου κλειστό
και τη κρατάω μέσα μου να μεγάλωνει...

Μου είχες πει κάποια φορά πως πριν κατέβουμε στη γη είμαστε αστέρια...
σπασμένα χέρια τώρα μου δίνεις να πιαστώ...

Απ τα φώτα τα πολλά πώς έχω λιώσει;

πού έχω ζήσει;

φταίνε τα τραγούδια που με πήραν απ το χέρι,

κάτι στιχάκια σαλεμένων εραστών...

Μα εμένα τη στιγμούλα μου πίσω ποιός θα μου φέρει...;

Ας ήτανε να κράταγες στιγμούλα μου στο χρόνο,

ας ήτανε να φώτιζες αυτό μου το κενό...

Φταίνε τα τραγούδια που με πήραν απ το χέρι...

Μια στιγμή, θέλω μόνο μια στιγμή

Λίγο φως, θέλω μόνο λίγο φως.

Φτιάξε καρδιά μου το δικό σου παραμύθι.

γιατί τη βάψαμε...

Ο κόσμος προχωρά χωρίς να μας ρωτά.

χίλιες και μία νυχτες ερημιά...

Ηρθε νωρίς το τίποτα και πέσαν οι αντιστάσεις τώρα χωρίς προφάσεις όλα κινούνται ύποπτα.

Νωρίς που φτάσαμεν εδώ... (ισως θα ταν καλύτερα να είχα λίγο χρόνο ακόμη)

Δεν μπορώ να διαβάσω.
τι θα κάνω;
δεν τα θυμάμαι τέλεια
και νυστάζω συνέχεια.
βαριέμαι.
και όλο λιώμα είμαι.
δεν τα θυμάμαι τέλεια, όπως θα έπρεπε.
δε θα γράψω τίποτα.
καλά μπορεί και να υπερβάλλω, όπως λένε κι οι καθηγητές,
οτι δεν θέλει τόση λεπτομέρεια.
Και γω που το ξέρω βρε?
Που ξέρω εγώ τι θα βάλλουνε?
λεπτομέρεια θέλει κι αυτά που λένε, απλά για να μας καθησυχάσουν τα λένε.
Ξέρω, πως κανονικά τώρα δεν θα έπρεπε καν να διαβάζω, αλλά θα έπρεπε να τα θυμάμαι τέλεια
όλα και μόνο να τα ξυφυλίζω κι όχι να ξεχνάω προτάσεις,λέξεις, μεταφράσεις, να κάνω λάθος ασκήσεις στην παλιοβιολογία...
και ξέρω, πως δεν έχω διαβάσει καλά, τουλάχιστο όπως εγώ θεωρώ το καλά.
επίσης, έχω΄κάνει ένα σωρό βλακείες μέσα στην χρονιά.
Το πρώτο ήταν που αγχώθηκα, το άλλο που μελαγχολούσα για αηδίες, που δεν θα έπρεπε και έχανα κανα τριήμερο για να συνέλθω.
Τελοσπάντων.
ε! ξαναδίνω μωρέ. τι έγινε? σιγά.
ή δεν περνάω νομική και τέλειωσε. πάω αλλού.
εντάξει. τι στο διάλο, ένα 16-17 θα το πιάσω.
για το διάβασμα που έκανα το πιάνω.
μερικοί όμως περιμένουν απο μένα τα μέγιστα,
όπως κι εγώ περιμένω τα μέγιστα.
Αλλά έχω κάνει λάθη.
τωρα στο τέλος τα βλέπω.
Δεν μπορω΄εγώ τους συμβιβασμούς και χαλιόμουνα όλη τη χρονιά.
Μου ερχόταν να τα σπάσω όλα, να τα ξεσκίσω όλα ή να τα ρίξω στην λεκάνη της τουαλέτας και να τραβήξω μετά το καζανάκι.
δεν με νοιάζει που διαβάζω 8ωρα-5ωρα ο,τι να ναι τελοσπάντων. Με νοιάζει που διαβάζω παπαγαλία, που διαβάζω για να διαβάζω....
Γιατί να είμαι τόσο αντιδραστική γαμώτο?
Χαθηκε να είμαι όπως οι συμμαθητές μου, που δε καταλαβαίνουν και πολλά και παπαγαλίζουν!?
και να σου οι νομικές και να σου οι ιατρικές και τα πολυτεχνεία.
εγώ... αντιδρούσα, διάβαζα αλλά αντιδρούσα και με πίεζα ελεινά για να προσπαρμοστώ και να με πείσω.
αυτή η μάχη με ρήμαζε.
δεν έχω διαβάσει όπως έπρεπε.
εντάξει προλαβαίνω να σώσω κάτι τώρα...
ο,τι σώσω.
ο,τι γράψω.
όπου περάσω.
εμένα δεν με νοιάζει τ αποτέλεσμα, με νοιάζει που δεν έχω διαβάσει τέλεια.
δεν μπορώ να διαβάσω σήμερα. δε ξέρω. ήθελα να έλεγα και την ιστοριο-παπαγαλία στην μάνα μου κι αυτή λείπει... πφφφφ... σκατα. με εχουν παρατήσει όλοι και κανείς δεν καταλαβαίνει τίποτα. τελοσπάντων. αυτοί περιμένουν να σκίσω... θα πέσει γέλιοοο......


επίσης, εχω να πω,οτι εδώ στην επαρχία, είμαστε για κλάματα. δεν έχουμε ενημέρωση για τα διάφορα
επαγγέλματα.
Οι καθηγητές μας έχουν χεσμένους, γιατί δεν είναι εκπαιδευτικοί, είναι απλά καθηγητές. (αυτό δεν είναι ίδιον της επαρχίας, βέβαια)
Εμείς, δεν έχουμε ιδέα τι παίζει.
τα ερεθίσματα είναι ελάχιστα.
και στον ΣΕΠ μόνο ΣΕΠ δεν κάναμε.
Υπάρχουν τόσα επαγγέλματα και οι πιο πολλοί δεν έχουν ιδέα
(ευτυχώς που βρήκα την ιστοσελίδα του ΟΕΦΕ.)
Είμαστε πολλοί ξεκομένοι απο τον έξω κόσμο σε όλους τους τομείς.
ακόμη και στις αντιλήψεις της κοινής γνώμης...
Εχω βαρεθεί μωρέ.
α! κι αυτά που λένε οτι στις επαρχίες ο κόσμος είναι καλύτερος,
να ξέρετε, μύθος είναι.
Μάλλον είναι πιο ψεύτικος, πιο κουτσομπόλης και πιο μίζερος.
και μόλίς δουν καινούριους απλά τρέχουν να τους υποδεχτούν.
Δεν ισχύει οτι ντε και καλά οι επαρχιώτες είμαστε καλύτεροι.
Σ όλα τα μέρη υπάρχουν καλοί και κακοί.
"ανθρωποι" και άνθρωποι,
ανθρωποιειδή και ανθρωπάκια...

Επίσης, το έχω ρήξει στην φιλοσοφία και μετά να δεις κλαμα που θα πέσει.
Δεν μπορούσα εκει πέρα να νεκρώσω το μυαλό μου για μια χρονιά?
ΕΕΕ???
δεν μπορούσα, αλλά αυριο κλαίνε....
κι όχι τίποτα άλλο θα δικαιωθεί η μάνα μου.
και καλά για την μάνα μου δεν με νοιάζει.
Το σύστημα όμως αυτό, το άφησα να με κάνει ο,τι γουστάρει.
Η προσαρμογή είναι θέμα εξυπνάδας.
Το σύστημα θα το κέρδιζα να δεν του έκανα την χάρη να αντιδράσω,
αν τα διάβαζα όλα τέλεια και πήγαινα και έγραφα τέλεια και μετά θα τους έλεγα"Παρτε να έχετε, παλιο ηλίθιοι. σας κέρδισα και τώρα θα κάνω ό,τι γουστάρω. "
Νικάς έτσι το σύστημα όμως?
Οχι, μάλλον απλα υποτάσσεσαι!
-ασχολούμαι με επαναστάσεις και δεν κοιτάω το χάλι μου και στο κάτω κάτω ποιά είμαι εγώ για να μιλάω για συστήματα και επαναστάσεις? ποιός με υπολογίζει εμένα? κανεις!-

πάντως, στην περίπτωση που περάσω στη Νομική, θα γελάει και το παρδαλό κατσίκι.
αλήθεια. ειδικά μια ψυχη που έχω στο μυαλό μου, θα πεθάνει απο το γέλιο.

δε ξέρω αμα θα περάσω. Οι περσινές που πέρασαν, είχαν ξεσκιστεί στο διάβασμα.
Μπορούσαν. δεν έβγαιναν, δεν έκαναν κοπάνες, δεν είχαν φίλες να γυρνάνε, δε πηγάινανε για μπύρες ούτε διάβαζαν Αναγνωστάκη μες στις πανελλήνιες, ούτε ανακατευόταν με τη κινηματογραφική λέσχη, ούτε τρέχανε μέσα στη βροχή βόλτα... ούτε γράφανε.
Ολα αυτά δεν τις ενδιέφεραν. Ηξεραν, οτι για να πετύχουν, πρέπει να μην έχουν άλλα ενδιαφέροντα.
Ηταν ο στόχος, ο στόχος.
εμένα πάλι... δε ξέρω.
έχασα πολλά παρα πολλά πράγματα απο την προσωπική μου ζωή, αλλά όχι όλα.
Οσα μπορούσα τα έκοψα.
Αλλά όλα κι όλα, εγω τις μπύρες δεν τις κόβω, τις παρέες μου δεν τις κόβω, τις συναυλίες δεν τις κόβω, ούτε τις ταινίες, ούτε τις βόλτες μέσα στη βροχή.
Τα περιόρισα όλα αυτά, αλλά δεν μπορούσα να τα κόψω τελείως.
Γι αυτό και δεν θα περάσω.
Είμαι ρέμπελο πλάσμα.
Γυρνάω



Ο πατέρας μου, με εκνευρίζει ελεινά.
Ολοι με εκνευρίζουν ελεινά.
Οταν επιστρέφαμε απο την Χίο, μέσα στο πέλαγος είχε ένα φάρο σε μια βραχονησίδα.
Επρεπε να με αφήσουν εκεί.
Δεν τους μπορώ άλλο.
ΚΑΝΕΝΑΝ .
και ΤΙΠΟΤΑ.

εν τω μεταξύ δημιουργούν μια αίσθηση μάχης μέσα στο σπίτι... "Στη μάχη των Πανελληνίων" και κάτι κουλά.
Εγώ πάλι, το παίζω χαλαρή και χαρούμενη. Ντάξει. μάλλον είμαι. δε ξέρω.
το παίζω. ..
Μου τη δίνει, αυτό το "πήγαινε να διαβάσεις", "κοιμήσου", "μη βγεις" σε 3 δίνεις" .
Ολο αυτά ξέρουνε, να μου κρατάνε κανα βιβλίο να τους πω τις πίπεσ που έμαθα, δε ξέρουν.
Τελοσπάντων.
Βρίζω κιόλας. κρόσια τα νεύρα μας... χαχα

ΑΑΑ... αμα δεν περάσω και πάω στην φιλολογία και δε μ αρέσει, εγώ θα ξαναδώσω, αλλά δε θέλω να ξανακάνω φροντιστήριο.
και εννοείται πως στη Σάμο δε θέλω να ξανακάτσω, άλλη μια χρονιά.
αΝ και που εδώ που τα λέμε, κόβω και τις άλλες δύο να μένουν στην Σάμο... αυτές θα το πάρουν πολύ βαρία, γιατί δεν ξέρουν τι τους γίνεται. Εγώ εντάξει. Είμαι συνειδητοποιημένη.
Το έχω ανακοινώσει.
"Αν δεν περάσω, είναι θέμα μαλακίας μου και σκατοψυχολογίας μου και αντιδρασης μου" ...
Μαλακίζομαι άσχημα.
Τα βλέπω εγώ.
Επρεπε νοητικά να πεθάνω για έναν χρόνο.
κι εγώ δεν το έκανα.
απροσάρμοστο πλάσμα, έτσι ήμουνα πάντα, σα μια ψυχή. :P

Βραδυ Σαββάτου... άλλο ένα...

Η πλατεία γεμάτη απο κόσμο στο νησί...

Οι στύλοι της ΔΕΗ,τα χλωμά φώτα,

ζευγάρια αγκαλιασμένα

-τι όμορφη εικόνα-

οι δρόμοι άδειοι...

ο ουρανός ξάστερος

και το καινούριο φεγγάρι...

κάπου εκεί παραμονεύει

κι ετοιμάζεται να μεγαλώσει...

Ενα ποτήρι κρασί παρέα με τον πατέρα

κι ένα τραγούδι λυπημένο

κι όσα δεν έζησε

κι όσα δεν έκανε...

τα π'αγαπώ σκορπίσανε.

Ο,τι αγάπησες σου το κλέψαν τα χιλιόμετρα κι οι θάλασσες...

ο,τι αγάπησες πουλί ταξιδιάρικο σε ταξίδι μαγικό, προς τη Δύση.

Ο,τι αγάπησες σου το κλεψε ο Χρονος των θαυμάτων,

τη μέρα που τα ρολογια σπάσαν.

Ο,τι αγάπησες στάχτη μέσα στον αιώνα,

στάχτη, καημός,...

αυτά π αγάπησες τα σκέπασε του χρόνου η σκόνη

με ένα πέπλο απροσπέραστο...

Κι όμως ο,τι αγάπησες είναι εδώ,

παραμονεύει κάθε λεπτό,

σε κάθε γωνιά, σε κάθε βήμα σου,

σε κάθε πεταγμα σου

και σε κάθε πτώση σου.

Ενα σκοινί τεντωμένο ο Ερωτας

κι η Ανοιξη απέχει μια αιωνιότητα...

Μέσα σε λέξεις και κιτρινα χαρτιά,

σε άρτιους και περιττούς αριθμούς,

σε ισολογισμούς

ο,τι αγάπησες πήγε και κρύφτηκε....

Σε κείνο το δολερό βλέμμα του ουρανού

έχασες όσα αγάπησες...

Ο,τι αγάπησες μικρή στιγμή μέσα στο τίποτα...

Ενα Τίποτα και ένα Ολον

ενα Αισθημα φοβάται.

γιαγιαδες

αυτές οι γιαγιάδες...
αγχώνονται για το τίποτα!
αν θα έχει αλάτι τι φαί,
αν θα αρέσει το φαί στον παππού,
τι θα μαγειρέψουν αύριο παραμεθαύριο,
την άλλη βδομάδα, τον άλλον μήνα....
αν θα παντρευτει η μεγάλη τους εγγονή με κανα δικηγορο-γιατρό...
αν η κόρη τους θα βρει τον πρίγκιπα που δεν βρήκανε εκείνες,
αν ο γαμπρος τους και η νύφη τους θα τους φέρονται καλά...
Αυτές οι γιαγιάδες....
όλη μέρα γκρινιάζουν για τους πόνους.
Νομίζουν οτι είναι κοριτσάκια και τα 70 τους χρόνια τους φαίνονται λίγα...
-Κυλάει γρήγορα όμως η ζωή...
Ο χρόνος είναι μετρημένος... κάθε μέρα που περνάει είναι
(είμαστε και μεις γιατί όχι;) πιο κοντά στο Τελος.
(αυτό σημαίνει πως πρέπει να τη ζούμε)-
Θέλουν το κανακεμα τους, προσπαθούν να προστατέψουν τα παιδιά τους απο τους κινδύνους κι ακόμη κι αν τα παιδιά τους είναι 50 χρονών, ακόμη και τότε, θέλουν να δίνουν συμβουλές...
Δεν μπορούν να κατανοήσουν οτι ο Χρόνος πέρασε και τα παιδιά έγιναν μεγάλα...!
Αυτές οι γιαγιάδες που γονατίζουν ευλαβικά μπροστά στις εικόνες και κλαίνε
και εμείς ψιλογελάμε...
Αυτές οι γιαγιάδες που προσεύχονται στο Θεό...
Αχ αυτές οι γιαγιάδες που τα βάζουν με τον Δαρβίνο τον Αντίχριστο και που βλέπουν στο κομοδίνο σου το βιβλίο του Νιτσε "Ανθρώπινο, πολύ ανθρώπινο" και τα παίρνουν κρανίο,
γατί "είσαι που είσαι αντιχριστή, θα απογίνεις" ...
Αυτές οι γιαγιάδες που είναι ώρες ώρες ενοχλητικές,
μ αφήνουν να καταλαβαίνω αφενός οτι κακό πράγμα το γήρας
"το γήρασμα του σώματος και της μορφής μου είναι πληγή απο φρικτό μαχαίρι "
και αφετέρου μου υπενθυμίζουν πως
"υπάρχει κάτι που είναι το ίδιο αναποφευκτο με τον θάνατο, η ζωή " (τσαρλι τσαπλιν) ...
Αυτές λοιπόν τις εnοχλητικές, εκνευριστικές, υπερπροστατευτικές γιαγιάδες, που μας έλεγαν κάποτε παραμύθια με βασίλισσες, που μας τραγουδούσαν κάποτε τραγουδάκια και που μας τάιζαν κάποτε και τώρα μας αντιμετωπίζουν σαν μωρά,
αυτές τις αγαπάμε!

δεν είναι ο χρόνος με το μέρος κανενός

τις συμπληγάδες του περνά καθένας μόνος.

Μέσα σ αυτό το πέλαγος βιβλίων και φθόγγων και τρεξίματος...
Μέσα σ αυτές τις ημέρες που περνούν χωρίς καμιά αποχρωση κι ο χρόνος είναι σταματημένος,
κοιτάζω την θάλασσα απο το μπαλκόνι μου...
Σκέφτομαι διάφορα προς στιγμήν.
Ενώνει αυτή, χωρίζει..
Ο χρόνος δεν βοήθησε καθόλου σ αυτήν την ατέλειωτη ιστορία...
Μια εκκρεμότητα...
Πάντα θα εκρεμεί... ;
Ενας λογαριασμός που δεν έχει πληρωθεί...
Ο χρόνος παίζει επικινδυνα μαζί μας...
Οι συγκυρίες είναι αστείες...
οι συμπτώσεις ακόμη χειρότερες.
Η θάλασσα, ένα πέλαγος μικρών σκέψεων.
Υπάρχει κάπου ένα Εναγώνιο Γιατί...
Μέσα στο πέλαγος του μυαλού μου, που είναι ήδη υπερφορτωμένο,
μια απορία δεν μου έχει λυθεί.
Δεν μπορώ να καταλάβω...
αυτό μ αρέσει όμως.
Ο χρόνος δεν μας αγαπάει...
μένουμε μόνοι τελικά όλοι.
ανάμεσα σ όλους κι εσύ κι εγώ.
Βυθιζόμαστε ΜΟΝΟΙ σε ωκεανούς.
Ξέρουμε, πως έτσι γίνεται σχεδόν πάντα.
Περνάμε συμπληγάδες...

για τους στόχους μας πρέπει να αγωνιζόμαστε!
ακόμη κι αν δεν τους πετύχουμε μετράει ο αγώνας!
εξάλλου όταν παλεύεις δικαιώνεσαι.
Ακόμη κι αν δεν πετύχεις ακριβώς το επιθυμητό, πετυχαίνεις κάτι άλλο,
μαθαίνεις να αγωνίζεσαι για τα ονειρα σου.
Στην ζωή μας παλεύουμε για να αλλάξουμε τον εαυτό μας,
προκειμένου να αλλάξουμε τον κόσμο.
Χωρίς την μόρφωση δεν γίνεται να αλλάξεις τον κόσμο.
και δεν λέμε για την μόρφωση του σχολείου.
Το σχολείο απλά στραγκαλίζει την δημιουργηκότητα μας και την φαντασία μας,
γιατί έτσι... "μας παραγγείλανε στον γλύπτη, αιχμάλωτους... "
Τελοσπάντων, έχω διάβασμα!
Ο στόχος....
Ο στόχος... !

ημέρες 30... εβδομάδες 4.
Ο χρόνος κινείται.

Σ όσους...

Λοιπόν, με έχεις βρεί σε μια φάση δύσκολη της ζωής μου και με πατάς.

Σ αφήνω να με πατάς.

Θέλεις να με πληγώσεις με τα λόγια σου.

Προσπαθείς ανελέητα να το κάνεις, επειδή σ αρέσει να βλέπεις τους άλλους να υποφέρουν.

Και ποιός σου είπε οτι θα το καταφέρεις;

Ηδη πληγώθηκα.

Ηδη σ άφησα να με πατήσεις.

Βέβαια, σε έστειλα στο διάλο αμέσως.

Ομως αφού κατάφερες να με πληγώσεις με πάτησες.

Και λοιπόν; τι νομίζεις;

Πιστεύεις οτι υπερέχεις απο εμένα; Νομίζεις οτι είσαι πιο δυνατός/ή;

Ε; για πές μου, λοιπόν ανθρωπάκι, τι νομίζεις;

Δεν απαντάς,ε;

Τι να πεις;

Λοίπον, με βρήκες στα δυσκολά μου.

Εμένα όμως, γλυκό μου παιδί, τα δύσκολα μ αρέσουν.

Πάντα μ άρεσαν.

Επεφτα πάντα ΜΟΝΗ σε έναν Ωκεανό,

αυτόν που τόσο λάτρεψα.

Μέχρι τώρα δεν πνίγηκα.

Πολλές φορές κινδύνεψα, αλλά ΟΧΙ. Δεν πέθανα.

Οχι ακόμη, λατρεία μου....!.

Κι προπαντώς,όχι επειδή εσύ έτσι με θες.

Πνιγμένη, πεθαμένη, χωρίς καμία αντίσταση.

Ε λοιπόν, με πλήγωσες.

Αλλά, μάτια μου....! , δεν με ξέρεις καλά εμένα.

Με υποτίμησες; Δε με υπολογισες όπως έπρεπε;

Ε λοιπόν, θα δεις τι μπορώ να κάνω! Γιατί μπορώ.

Οταν με υποτιμούν, τότε ξυπνά μέσα μου εκείνο το ΑΙώνιο, Εναγωνιο, Πείσμα και αυτό με κυριεύει. Εκείνο το κεφάλι το αγύριστο που άλλο δε ξέρει, παρά να κάνει το δικό του...

"Γατί είμαστε κάτι κεφάλια αγύριστα" μωρέ!!

το Γραψε κι ο Ποιητής.

Μα εσύ που να ξέρεις απο ποιητές?

Το κεφάλι σου είναι καμμένο απο όσα σκουπίδια σου πουλάνε οι τηλεοράσεις και τα περιοδικά.

Και όχι, δε ξέρεις.... τι παιχνίδι σου στήνουν.

Και λοιπόν, Η χαρμολύπη μετατρέπεται σε Πείσμα, πιο ψηλό πιο μεγάλο και καταφέρνει να κάνει ο,τι της αρέσει.

Οταν λοιπόν, η Χαρμολύπη, γίνεται τόσο δυνατή

που ούτε εκείνη δεν το πιστεύει,

τότε εσείς τρίβετε τα μάτια σας.

Υψώνεται. Πετιέται.

Σας χαιρετάει και σας αφήνει πίσω μικρόψυχα και ηλίθα υποκείμενα.

Ολη την δυναμη της και το πείσμα της την οδηγούν.

Τα καταφέρνει.

Πετυχαίνει.

Κερδίζει κάθε μέρα και μια μάχη με τον ευατό της,

με την άνοιξη που της ζητάει να ζήσει,

με τα καραβια που φεύγουν,

με τους ηλίθιους ανθρώπους,

μ αυτόν τον έξω σαπισμένο κόσμο.

Κάθε μέρα και μια μάχη

και μια λαβωματιά.

Μάχη και για ένα προσωπικό όνειρο.

Ο αγώνας μετράει.

Για όσους λοιπόν.... για όσους αντί να σου στέκονται σε πληγώνουν, για όσους είναι κυνικοί, ηλίθιοι και κατ επίφαση άνθρωποι. για όσους είναι κομπλεξικοί και θέλουν να με μειώσουν και να με πληγώσουν... μόνο γι αυτούς είναι αυτή η οργή.

μια ζωή αραχτή στην προβλήτα...

Πάει, αυτό ήταν...
τέλειωσε..
ένα αστέρι έπεσε απο τον ουρανό και δεν έκανες ευχή.
ερχονται τώρα ουρανοί τόσο σκονισμένοι, γεμάτοι σύννεφα κόκκινα,
κι όχι
ΕΣΥ
γελάς.
Βαδίζεις τώρα σ ένα χάος, σ ένα δρόμο που δε ξέρεις που θα σε βγάλει....
και ...
τ'αστέρι έπεσε...
Σωπασαν πλέον τα τραγούδια και τα μεθύσια...
Σώπασε η άνοιξη που τόσο ανελέητα σ αγκάλιασε...
Το πύρινο αστέρι έφυγε κι ο ουρανός άδειασε...

" μια αυταπάτη οι επιλογές", γλυκό μου παιδί...

Θάλασσα οι μέρες μας φουρτουνιασμένη κι άδεια...
Ερχονται σκοτεινές ημέρες,βουβές, δίχως καμιά απόρωση.
απ αυτές τις ελεινές ημέρες που μισείς...
Δεν ταξιδεύεις πια.
Μονο ελπίζεις:
μια προσμονή.
ενα καλοκαίρι
μια θάλασσα
λίγο πράσινο.
Μια σκιά.
Ενα όνειρο
Ενα πύρινο αστέρι.
Τι απ όλα?
Ολα μαζί...

Σε παίρνει απ το χέρι

και σε ταξιδεύει...

Nα πως λάμπει η μοναξιά,

ανθίζει,

τραγουδάει,

γελάει,

γράφει,

ζωγραφίζεται,

σχηματίζεται σα μορφή πάνω

στον τοίχο...

δρομοι παλιοι που αγαπησα και μισησα ατελειωτα..

Ο δρόμος είναι το σπίτι μου...
Οταν είναι έρημοσ ο δρόμος, καθρεφτίζεται η ερημιά...
Εκεί μέσα στους δρόμους ατέλειωτες ώρες γύριζα μόνη,
παρέα με κάτι στίχους δανεικούς
και κάτι μουσικές φερμένες απ τα ξένα και κάποτε μερικές σκέψεις που της έγραφα...

Εκεί μέσα στους δρόμους να βλέπω τους ανθρώπους να ερωτευονται ,
να χάνονται...
κι άλλοτε μέσα στους δρόμους,
που δεν έβλεπα τίποτα παρα μόνο τα φώτα να καθρεφτίζονται στην υγρή άσφαλτο...

Αδειοι δρόμοι, μελαγχολικοί, εκτεθιμένοι στην βροχή...

Η ησυχία σας και άλλοτε η βουή σας, τα φώτα σας...

Ειδικά οι χριστουγεννιάτικοι δρόμοι είναι ωραίοι, ωραίοι και ανυποφοροι, γιατί απλά είναι ψεύτικοι...
Μέσα στους δρόμους όταν αδειάζουν, ένα τσιγάρο και πόλεις άδειες...
Μέσα στους δρόμους, που τους έχω ερωτευτεί, εκεί θα με βρεις...
μέσα στους δρόμους πενθούσα, χαιρόμουν, ερωτεύομαι...
Μέσα στους δρόμους φτιάχνω σκηνικά, σε βρίσκω εκεί και μετά σε χάνω...
Μέσα στους δρόμους ζωγραφίζεται η ζωή...
Αδειοι δρόμοι.
Φωτισμένοι δρόμοι.
Γεμάτοι δρόμοι, γεμάτοι και τόσο μα τόσο άδειοι...

Ζητιανιά, ξεπούλημα, διαδηλώσεις, μαλλιάδες, ρουφιάνοι, καριόληδες, χασικλήδες, ερωτευμένοι,φοβισμένοι, τραγουδιστές, παράξενοι, ωραίοι τρελοι, καλλιτέχνες, μοναχικοι,παθιασμένοι.... όλοι εκεί ζουν

Δρόμοι.... για μένα οι δρόμοι είναι άφεση... είναι ποιηση, είναι τα μάτια σου, είναι το γέλιο σου, είναι η μελαγχολία μου, είναι τα τραγούδια, είναι η καρδιά, είναι το πάθος, είναι άφεση...
είναι οι γραφές μου.
ειναι το σπίτι μου.

τα κανονικα παιδια!

Τα κανονικά παιδιά
Γεννιούνται κανονικά
Μεγαλώνουν κανονικά
Ονειρεύονται κανονικά
Ερωτεύονται κανονικά
Και πεθαίνουν κανονικά

Ω! (πέσ' μου) Μαμά
Πες μου τι γίνεται μ' εκείνα τα παιδιά
Που αν και γεννιούνται κανονικά
Δεν μεγαλώνουν κανονικά
Δεν ονειρεύονται κανονικά
Ούτ' ερωτεύονται κανονικά
Πες μου αν πεθαίνουν
Πες μου πεθαίνουν ;
Πες μου αν πεθαίνουν κανονικά

σημ. εσεις τι λέτε?μήπως υπάρχει απάντηση και ποιά μπορεί να είναι?

5
την αγάπη έπρεπε να την κάνουμε επανάσταση
όχι ναρκωτικό

Ax, έπρεπε το αίσθημα να επαναστατήσει μέσα σ αυτόν τον κόσμο τον πεζό.
Ναι, έπρεπε να πάρει τα όπλα προκειμένου να αποκτήσει την θέση που του αξίζει.
Επρεπε να σκοτώσει τα τέρατα του κόσμου...
ή μάλλον έπρεπε να τα εξημερώσει...

Την αγάπη έπρεπε να την κάνουμε επανάσταση
κι ...
κι όχι ναρκωτικό.
ε ναι λοιπόν!
Επανάσταση...
με "όπλα"... τον ουρανό, τ αστέρια, τη μουσική, το χρώμα, το φεγγάρι, ΤΟΝ ΆΝΘΡΩΠΟ

την αγάπη έπρεπε να την κάνουμε επανάσταση κι όχι ναρκωτικό...

Ο έρωτας είναι επανάσταση.

Το μοίρασμα είναι επανάσταση μέσα σ έναν κόσμο ατομικιστικό, ανελεύθερο,υπόδουλο αναγκών πλασματικών.

Μέσα σ ένα κόσμο αφιλόξενο, τα "Δώρα" είναι επανάσταση...

Κοιτάζει την Θάλασσα, τον ήλιο, τ αστέρια,

γράφει στίχους,

Διαβάζει,

Ταξιδεύει,

Τραγουδάει έστω και με άθλια φωνή,

Γελάει,

Κλαίει,

Βυθίζεται στην θλίψη,

Συγκινείται,

Ευαισθητοποιείται,

Πιστεύει,

Αμφισβητεί,

Αγαπάει,

Μοιράζεται,

Χρωματίζει,

Αγωνίζεται,

Σ ερωτεύται,

- σ ερωτεύομαι-,

Επαναστατεί.

Επαναστατώ μαζί κι εγώ.

"Ονειρεύομαι... Ονειρεύομαι γιατί αγαπώ... " (Γώγου)

κι αγαπώ γιατί ονειρεύομαι...