" Πέφτουν τα ψέματα βροχή, μα η αλήθεια σώζει"

  Ψυχανεμίζομαι τη ψυχή σου. Ισως έχεις κάτι από εμένα, ίσως μου μοιάζεις, ίσως να είσαι η σκοτεινή μου πλευρά, η ευαίσθητη και καλά κρυμμένη μου διάσταση. Μαζί σου ένιωσα ότι μπορώ να αλληλεπιδράσω τρυφερά, όχι όπως με τους άλλους. 

Σε ξεχώρισα. Είχες γύρω σου περίγραμμα φωτός και σκότους. Δεν  ξέρω αν άλλη θα ξεχώριζε με το τρόπο που σε ξεχώρισα εγώ. Στα λίγα λόγια που είπαμε σου είπα " μπορώ να καταλάβω περισσότερα απ όσα μου λες. " Ηταν ατόφιο το ενδιαφέρον μου, ήταν αληθινό, όχι προιον συνεξάρτησης, δεν ήθελα να σε γνωρίσω για να ξορκίσω τη μοναξιά μου. Δε " με πιάνει μία λύσα να δίνω όπου τύχει" πλέον. Πλέον είμαι ήρεμη. Ηξερα ακριβώς για ποιό λόγο ήθελα να δώσω, ήξερα ακριβώς σε ποιόν ήθελα να δώσω και να δωθώ. Και ήμουν σχεδόν σίγουρη, παρά τη σύντομη μας γνωριμία, ότι άξιζες το κόπο. Μετά από πολλά χρόνια.  

Ισως καμία να μη μπορεί να σε δει με τα μάτια μου. Ολες θα δούνε την ομορφιά σου - τι κατάρα η ομορφιά ; - και τίποτα άλλο πέρα από αυτό. Δεν θα μπορέσουν να δούνε μέσα σου. Δεν θα μπορέσουν να δουν κάτι περισσότερο από τα ωραία χέρια, τα ωραία μάτια, τα πυκνά σου μαλλιά.  Κατάρα η ομορφιά, οι άντες σ εμένα τι να βλέπετε άραγε ; Μάλλον μία γυναίκα- χαρά της ζωής τρομακτική που δήθεν δε μπορείτε να τη κάνετε καλά.... Ιδέα δεν έχω τι βλέπετε...Ελπίζω να μη βλέπετε το παραπάνω όμως. 

Φαντάζομαι τι μπορεί να δει μία γυναίκα σ εσένα όμως.... Καμία ίσως να μη δει τη γλυκύτητα της ψυχής σου, την ευαισθησία που γεννιέται μέσα στο βλέμμα σου, την ανασφάλεια και το φόβο, που είναι ανθρώπινα συναισθήματα και τόσο απαγορευμένα για τα δήθεν αρσενικά. Οι πιο πολλοί είναι εγωιστές, έχουν σκληρύνει μέσα στο πέρασμα του χρόνου, φορούν τη πανοπλία τους και βγαίνουν για τις μπύρες τους, για να δείξουν στη γυναίκα το δυναμικό τους πρόσωπο. Εσύ συγκρατημένος όμως, ευγενικός, γλυκός, όχι γλυκανάλατος, όχι δήθεν αισθηματίας. Μια σιωπηλή ευαισθησία, ένας συναισθηματισμός που δε φωνάζει σου είπα, εμένα με γοητεύει. Και είναι αλήθεια. Οσό κι αν εγώ διαλαλώ τον έρωτα μου στον αγαπημένο μου. Τι μπορώ να πω για το βλέμμα σου ; Με τσάκισε. Με ισοπέδωσε. Με γλύκανε, εμένα το κατά τα φαινόμενα μόνο αγρίμι...Καμία δήθεν αρρενωπότητα, κανένας δήθεν εγωισμός, καμία  υπεροψία, μόνο αξιοπρέπεια, λιγα λόγια, ευαίσθητη προσέγγιση στη ζωή, στοιχεία που πάντα θα ήθελα να έχει ο σύντροφος μου, που πάντα θα θέλω να τα έχει. Που εμένα δε θα με χωρέσει καμία αγκαλιά και κανένα βλέμμα, αν δεν έχει γλυκύτητα, καλοσύνη, ειλικρίνεια και αξιοπρέπεια. Καμία αγκαλιά κανένος λεβεντό-μαγκα, ψευτό ηλίθιου γυναικά-καρδιοκατακτητή δε θα με χωρέσει. Πάντα θα μαι απέναντι τους και ποτέ μαζί τους. Κι αυτό ακριβώς, το ότι εσύ δε το παίζεις καρδιοκατακτητής (άσχετο που είσαι, άσχετο που εμένα η καρδούλα μου το ξέρει, που σε πρωτοείδα και θαύμαξα την ομορφιά σου... ), το ότι εσύ λοιπόν δεν το παίζεις καρδιοκατακτητής, εμένα με έκανε να θέλω να σε γνωρίσω. Δεν αντέχω αυτό το είδος αρσενικού-καρδικατακτητή και επιβήτορα, μου έρχεται να τους δείρω παρά το γεγονός ότι στις περισσότερες γυναίκες - που είναι σαχλές όμως- αυτό το είδος νάρκισου έχει πέραση. 

Ξέρω το μυστικό σου...Δε το μεταβόλισα εύκολα. Ακόμα δε το μεταβολίζω. Δεν ειναι συμπόνοια, ούτε οίκτος, είναι νοιάξιμο. Με ήξερες κι απο χθες για να με νοιάζεσαι, θα μου πεις ; Οχι, σίγουρα όχι, αλλά δεν είναι όλοι οι άνθρωποι το ίδιο. Με κάποιους νιώθεις εγγύτητα. Με κάποιους νιώθεις αμέσως ότι θες ν΄ανοιξεις τις φτερούγες σου να τους σκεπάσεις, θες ν ανοίξει τη καρδιά σου, να τους πεις τα παθήματά σου, γιατί δε θα σε περιγελάσουν, δεν θα σε εμπαίξουν, δεν θα σε εκμεταλευτούν, γιατί είναι στο ίδιο συναισθηματικό επίπεδο με εσένα. Νιώθεις ότι είσαι στην ίδια συχνότητα, στον ίδιο σταθμό, χωρίς παράφωνιες, μία ορχήστρα που δε χάνει νότες. Ειμαστε διαφορετικά όργανα: Εγώ μπουζούκι κι εσύ αριστοκρατικό κλασικό βιολί. Ξέρεις τι ωραία μπάντα θα μπορούσαμε όμως να δημιουργήσουμε ; Να προσαρμοστώ λίγο στα εκλεπτυσμένα σου γούστα, να προσαρμοστείς λίγο στο λαικό - ποτέ όμως φτηνό- ταμπεραμέντο μου... ! 

" Βάλε με στην αγκαλιά σου, βάλε με... "

Και ύστερα πρέπει να πάρω πίσω το ενδιαφέρον μου ; Πώς να το αναιρέσω ; Πώς να πάψω να ενδιαφέρομαι για σένα ; Και το βασικό ερώτημα : Γιατί να πάψω να ενδιαφέρομαι για εσένα ; Επειδή εσυ δεν ενδιαφέρεσαι για μένα, θα απαντούσα. Εντάξει, αποδεκτό και αυτό. Δύσκολα πράγματα. Δε συμπίπτουν οι ενθουσιασμοί των ανθρώπων. Εμένα μ αρέσει κάθε πέντε χρόνια ένας άντρας.  Ομως εσύ δε μου άρεσες απλώς. Με συγκίνησες, τόσο που μπορώ να δακρύσω θυμούμενη το βλέμμα σου, εκείνο το βαθύ και πύρηνο βλέμμα, που είδα τότε, όσο μιλούσες για το μυστικό αγκαθι σου. Μπορεί να είμαι τρελή. Μπορεί να βλέπω σ εσένα αυτά που θέλω να δω. Μπορεί να είναι όλα στο μυαλό μου και να μην είχες κανένα ενδιαφέρον για εμένα. Μπορεί να παρεξήγησα. Μπορεί να με θεωρείς μία ακόμα αναλώσιμη γνωστή σου. Αλλά δε πιστεύω λέξη απ όλα αυτά. Μυρίζει ο φόβος από μακριά. 

"Ὁ φόβος,
ὄνομα οὐσιαστικόν,
στήν ἀρχή ἑνικός ἀριθμός
καί μετά πληθυντικός:
οἱ φόβοι.
Οἱ φόβοι
γιά ὅλα ἀπό δῶ καί πέρα. " 

Πες μου λοιπόν τι άλλο φοβάσαι ; Είμαι αποκρουστική ; Είμαι τρομακτική ; Είναι ο έρωτας για σένα μία δίνη που έπεσες και κάποτε σε κατάπιε ; Κι εμένα με κατάπιε, και άσχημα, μάλιστα. " Θεε μου... τη δεύτερη φορά που θα ρθω για να ζήσω, όσο η καρδιά κι αν λαχταρά, δεν θα ξαναγαπήσω " ; Αυτό σου συμβαίνει ;;; Οχι, εγώ θέλω να ξαναγαπήσω. Και για σένα θα ξαναγαπούσα αυτή τη φορά, πιο στρωτά, πιο ισοροπημένα, πιο γλυκά από τη πρώτη φορά... - Πονάει πάντα η πρώτη φορά.... - Μήπως έχεις αλεργία στις δεσμεύσεις ; Μήπως έχεις αλλεργία στην οικειότητα ; Σε τρομάζει τόσο να αφεθείς σε κάτι μαγικό ; Γιατί ; Είμαστε νέοι και όμορφοι. Ο έρωτας συμβαδίζει με τη νεότητα, γιατί γεννιέται μέσα στο ωραίο, έλεγε ο Πλάτωνας. Ζεις σε κόσμους μυθιστορηματικούς ; 

Ζείς μυθιστορηματικούς έρωτες και δε θες να ζήσεις έναν κανονικό ; Κι όμως χάνουμε, όταν δε ζούμε. Κι εγώ φοβάμαι, όλοι φοβόμαστε να πάρουμε τη καρδιά μας κομμάτια, αλλά "Αν αξίζει το κίνδυνο, παίζω και το τελευταίο κομμάτι της καρδιάς μου". Κι εσυ νιώθω πως τον άξιζες το κίνδυνο. Στα σίγουρα κι εγώ τον αξίζω. Στο λέω μπέσα. Δεν θα σου κακοφερόμουν ποτέ. Αλλο μα μη ταιριάζαμε, άλλο να μη με μπορούσες και να μη σε μπορούσα, άλλο να διαφωνούσαμε, αλλά ποτέ δεν θα σου συμπεριφερόμουν άσχημα και χωρίς σεβασμό. Ποτέ δε θα κακοποιούσα την ευαίσθητη καρδούλα σου, τουλάχιστον ποτέ εκουσίως. 

Ισως γράφω βλακείες. Ισως απλά να μη σου αρέσω. Έίπα. Δεκτόν. Δεν επιβάλλεσαι. Δε κυνηγάς. Δε παραβιάζεις την απόφαση του άλλου να απομονωθεί από εσένα. Οχι, γιατί είσαι σκύλα, όχι γιατί είσαι εγωίστρια, όχι γιατί ο άλλος σε φτύνει, αλλά επειδή τον σέβεσαι. Σέβεσαι την απόφαση του να πάρει αποστάσεις. Αυτό είναι η επιθυμία του τη δεδομένη χρονική στιγμή. Οχι, δεν θα εκτινάξω όλη μου τη δημιουργική και ερωτική ενέργεια πάνω σου, δεν έχω το δικαίωμα να σε φρικάρω τόσο, να παραβιάσω τόσο πολύ τον εσωτερικό σου χώρο, και να σε κάνω να νιώσεις άσχημα που για κάποιον λόγο δεν θες να ανταποκριθείς. Αποσύρομαι στη σπηλιά μου, λοιπόν. 

" Πάω πίσω λοιπόν στη μαμά μου, τη καμαρά μου τη παιδική, μήπως βρω τον μικρό πριγκιππά μου που το ψάχνω εδώ και μία ζωή..." 

Διαλύθηκα. Και δε γράφω με διέλυσες. Επειδή μόνη μου διαλύθηκα. Επειδή σε ξεχώρισα, και θα σε ξεχώριζα ανάμεσα σε εκατομμύρια ανθρώπους, ακόμα και στη μέση της Πλατείας Ροκφέλλερ της Νεάς Υόρκης, τα μάτια σου θα ξεχώριζα. Βάζω μία άνω τελεία στην γνωριμία μας, λοιπόν, αγαπημένε μου. Μακάρι να με ψάξεις όμως. Αλλως, αργότερα θα σε ψάξω εγώ, αν βρω το κουράγιο, να μπορέσω να δεχτώ μία ακόμα απόρριψη. 

Ναι, πονάει κι εμένα πολύ η ψυχούλα μου, τι θαρρείς; Επειδή γελάω και κάνω το καραγκιόζη ότι εγώ δε πονάω ; Ε, πονάω, πόνεσα. Πίστεψα στο εν δυνάμει μας. Αχ θα με περάσεις για τρελή, το ξέρω. Ξέρεις πόσο το φοβάμαι ότι μπορεί και να με θεωρείς τρελή λογω της υπερβολικής μου συναισθηματικής προσωπικότητας ; 

Πάντως, δεν είμαι τρελή. Τρελή για σένα είμαι. Ελα, μη μου το χαλάς. Θα σου φτιάξω καφέ και κρουασάν. Θα σου αγοράσω ένα τρενάκι να παίζουμε, όπως όταν ήμασταν παιδιά. Θα σου αγοράσω όλα τα αγαπημένα σου βιβλία, και θα σου γράψω πολλά γράμματα, καλύτερα από αυτό, που κανείς αλλος άντρας δε θα αξιωθεί να λάβει στη ζωή του...Ελα να παίξουμε... Μπορεί και να περάσουμε καλά...

" Να τονε εκεί που πρόβαλε, 

και κάντε του και τόπο, 

να λάμψει σαν αυγερινος

στη μέση των ανθρώπων "

" Για σένα λιώνω, μάθε το, και μ έχεις κάνει λωλό

Ο,τι είναι να κάνεις κάνε το, γιατί θα τρελαθώ" 

Υ.Γ. Σε διαβεβαιώνω ότι θα περιμένω, αν θες χρόνο θα περιμένω. Μόνο λίγα σημάδια ζωής μου αρκούσαν. Αχ.... " τα μάτια σου έκλεισες και μ άφησες απ έξω, άλλη μια νύχτα, θα τη βγάλω στη βροχή, όλα για πάρτυ σου κι απόψε θα τα παίξω και δε με νοιάζει τι θα φέρει το πρωί.... " 

OJKTABIO PAZ

 

O ερωτισμός, από τη φύση του, είναι επιθυμία για υπέρβαση. Ο ερωτισμός είναι πριν και πάνω απ’ όλα η διψασμένη επιθυμία για τον άλλο. Η ελευθεριότητα ως έκφραση του πόθου και της οξυμένης φαντασίας είναι πανάρχαια. Ως σκέψη και ως πραγματική φιλοσοφία είναι σχετικά σύγχρονη.

Η πρώτη φιλοσοφική αντιμετώπιση του έρωτα γίνεται στο «Φαίδρο» και το «Συμπόσιο» του Πλάτωνα. Στο «Συμπόσιο» ο Αριστοφάνης για να εξηγήσει το μυστήριο της οικουμενικής έλξης προσφεύγει στο μύθο του αρχέγονου ανδρόγυνου. Σύμφωνα με αυτόν, παλαιότερα, υπήρχαν -όπως και σήμερα- τρία φύλλα: το αρσενικό, το θηλυκό και το ανδρόγυνο, αποτελούμενο από διπλά όντα. Το ανδρόγυνο φύλο ήταν ιδιαίτερα δυνατό και έξυπνο και απειλούσε τους θεούς. Για να το υποτάξει ο Δίας το διαίρεσε. Έκτοτε τα χωρισμένα μισά αναζητούν το συμπληρωματικό τους. Συνεπώς είμαστε όντα ατελή και η ερωτική επιθυμία είναι μια διαρκής δίψα για ολοκλήρωση. Χωρίς εκείνον ή εκείνη δεν είμαστε ο εαυτός μας σύμφωνα με την «ποιητική μεταφορά» του μύθου.

Αντίθετα, για τη Διοτίμα του Σωκράτη ο έρωτας είναι δαίμονας, ένα πνεύμα, που ζει εν τω μεταξύ, ανάμεσα στους θεούς και τους ανθρώπους, ανάμεσα στις δύο πραγματικότητες, ή καλύτερα ανάμεσα στην πραγματικότητα και τη φαντασία. Πρόκειται δηλαδή για έναν διαμεσολαβητή, έναν προξενητή, ένα medium που φέρνει σε επικοινωνία και ενώνει τα έμβια όντα. Είναι γιος του Πόρου και της Πενίας και φέρνει ακόμη σε επικοινωνία το φως με τη σκιά, τον αισθητό κόσμο με τις ιδέες. Ως γιος της Πενίας προσδοκά και αναζητάει τον πλούτο, ως γιος του Πόρου είναι γενναιόδωρος και υπόκειται στη δαπάνη, μοιράζοντας τα αγαθά. Είναι ο «ερών» που ζητά, το «ερώμενον» που δίνει.

Οι ερωτευμένοι «εγκυμονούν εις την ψυχήν», συλλαμβάνουν μέσω της σκέψης λέει ο Πλάτων. Στο Συμπόσιο η Διοτίμα βλέπει τον έρωτα σαν κλίμακα. Στο κάτω μέρος ο έρωτας ενός ωραίου σώματος, ύστερα ο έρωτας πολλών ωραίων σωμάτων, κατόπιν ο έρωτας της ίδιας της ομορφιάς, στη συνέχεια ο έρωτας της ενάρετης ψυχής, τέλος ο έρωτας της άυλης ομορφιάς. Μ’ αυτό τον τρόπο ο έρωτας γίνεται η ανοδική πορεία προς το «απόλυτο κάλλος» που είναι και ο δρόμος προς την αθανασία».

Η ερωτική συνάντηση αρχίζει με τη θέα του κορμιού που ποθούμε. Ντυμένο ή γυμνό, το κορμί είναι μια παρουσία, μια μορφή η οποία, προς στιγμή, είναι όλες οι μορφές του κόσμου. Μόλις αγκαλιάσουμε τη μορφή αυτή, παύουμε να την αντιλαμβανόμαστε ως παρουσία και τη συλλαμβάνουμε ως συγκεκριμένη ύλη, απτή, που χωράει στην αγκαλιά μας και η οποία, παρόλα αυτά, είναι απεριόριστη.

Χανόμαστε ως πρόσωπα και βρισκόμαστε ως αισθήσεις. Όσο η αίσθηση γίνεται πιο έντονη, το κορμί που αγκαλιάζουμε γίνεται πιο αχανές. Αίσθηση του απείρου. Το κορμί μας χάνεται μέσα στο άλλο κορμί. Το σαρκικό αγκάλιασμα είναι η κορύφωση του κορμιού και η απώλειά του.

Απόσπασμα από το βιβλίο Διπλή φλόγα, έρωτας και ερωτισμός

Ανεκπλήρωτοι πόθοι

"Πολλή Κυραική για έναν άνθρωπο. 

Ενα σκληρό χαμόγελο στο πρόσωπο του κόσμου. 

Με κούρασε πολύ το πρόσωπο του κόσμου 

Κι εσύ να είσαι ένα ποτήρι 

στο πάνω-πάνω ράφι που δε φτάνω" 

Κική Δημουλά, από τη συλλογή " Το λίγο του κόσμου"

 Είναι η πλάτη σου ένα πεδίο μάχης, 

όπου ξεψυχούν ανικανοποίητες οι επιθυμίες μου.

Είναι τα χέρια σου θαυμαστό σάρκινο πόμολο, 

μα καμία πόρτα δεν ανοιγει για εμένα.

Είναι το βλέμμα σου βαθιά συλλογισμένο, 

χαμένο στα βάθη της ύπαρξης σου. 

 Είναι το σώμα σου ειρηνικός ωεκανός, 

κι εγώ μία φτωχή στεριανή που δεν κατέχω από ναυάγια. 

 Σε βρίσκω καμιά φορά στ' όνειρο μου, 

μα η πρώτη ηλιαχτίδα ξεθωριάζει τη φιγούρα σου. 

Ανεκπλήρωτοι πόθοι και μάταιοι θαυμασμοί, 

έμπνευση που μόνο σε λέξεις μεταρσιώνεται. 

Μάταια λόγια, μάταιοι θαυμασμοί

που πέφτουν στη μάυρη τρύπα του σύμπαντος. 

Σ' ένα παράλληλο σύμπαν, 

ίσως ν μ' αγαπούσαν οι πολυπόθητοι εραστές. 

Σ' ένα παράλληλο σύμπαν θα τρόμαζαν λιγότερο

και θα με ποθούσαν περισσότερο. 

 Όπως το αποτύπωμα των κορμιών μας

Ούτε σημάδι δεν θ’ απομείνει πως βρεθήκαμε σ’ αυτό

τον τόπο.

Ο κόσμος κλείνει πίσω μας,

Η άμμος ξαναστρώνεται.

Μπροστά μας είναι κιόλας ημερομηνίες

Που πια δεν υπάρχεις,

Κιόλας ένας άνεμος παρασύρει σύννεφα

Που δε θα βρέξουν πάνω στους δυο μας.

Και τ’ όνομά σου είναι κιόλας στις λίστες

των επιβατών των πλοίων

Που και μόνο οι ονομασίες τους

Νεκρώνουν την καρδιά.

Οι τρεις γλώσσες που ξέρω,

Όλα τα χρώματα που μέσα τους βλέπω

κι ονειρεύομαι:

Τίποτα απ’ αυτά δεν θα με βοηθήσει.

 

Yehuda Amichai

Μετάφραση: Βασίλης Καραβίτης

Aλέξης Τριανός- Φύλακες Ερειπίων

 Σου έδινα συνέχεια σου έδινα

Και συ έπαιρνες συνέχεια έπαιρνες

Και δεν ήξερες πως παίρνεις

Δεν ήξερες κι ούτε ποτέ θα ξέρεις

Πως η ψιχάλα γίνεται βροχή

κατακλυσμός η βροχή κι ύστερα θύελλα

Και μένεις γυμνός δίπλα στο γκρεμισμένο σπίτι

Δίχως φωτιά δίχως βοήθεια

Στην τέλεια εγκατάλειψη στην πλήρη ερημιά

Όπως αδειάζει μια κάμαρα σαν αφαιρέσεις

Έναν πίνακα ή κάποιον καθρέφτη

Κάτι δικό σου τέλος πάντων

Αναπόσπαστο με τον εαυτό σου

Που σ' όριζε να υπάρχεις δεμένος μαζί του

Και τώρα μόνο να θυμάσαι ξέρεις

Τώρα που λιγοστεύει η βροχή πάνω απ' την πόλη

Και ξημερώνει πάλι όπως αύριο όπως χτές

Στα προπύλαια τούτης της μέρας παρατημένος

Θα σε θυμάμαι

Όπως το τελευταίο όνειρο τον τελευταίο λυγμό

Με μιαν υδρία ποιήματα κάθε πρωί.

.

.

Αλέξης Τραϊανός |Φύλακας Ερειπίων

Αύγουστος.

 Αύγουστος, ο μήνας των γεννεθλιων μου. 

Ο μήνας που σε γνώρισα, 

ο μήνας που σ΄ερωτεύτηκα κάπου ανάμεσα σε Σάββατο και Κυριακή, 

αγκαλιά στο εκκλησάκι, 

να καίγομαι και να λιώνω, 

και να μη μ έχει αγγίξει κανείς έτσι 

όπως μ αγγιζαν τα ακροδάχτυλά σου. 

Να μη με έχει φιλήσει ποτέ κανείς, 

έτσι όπως με φίλουσες, 

κατασπαράσσοντας με, 

έφτανες μέσα στη ψυχή μου

χωρις να προσπαθήσεις. 

Δεν διαλέγουμε τον έρωτα, 

μας διαλέγει αυτός,

κι έτυχε να σαι εσύ το αντικείμενο του πόθου μου. 

Ανάμεσα σε Σάββατο και Κυριακή, 

Ανάμεσα σε νύχτα και σε μέρα

κοσμογονία. 

Βότσαλα στη παραλία, 

το μουντό νησί, 

η πνιγερή επαρχία, 

έγινε ξαφνικά μέσα από τα μάτια σου, 

ο Κήπος της Εδέμ. 

Ηρθε ο Σεπτέμβρης, 

και χωριστήκαμε.

Μήνας- μαρτύριο μακριά σου. 

Κάθε μέρα κι ένας πόνος, 

που δεν μπορούσα να γιατρέψω. 

Τέλειωσα τα μαθήματα, 

κι ύστερα έτρεξα πίσω σου. 

Ευτυχισμένα πρωινά του Οκτώβρη, στο άδειο νησί. 

Ευτυχία. 

Κλάματα ευτυχίας. 

Μόνο μαζί σου. 

Αύγουστος, ο μήνας των τελευταίων διακοπών μας

- δε ξαναπάτησα το ποδι μου σ εκείνο το νησί από τότε, 

φοβάμαι ότι θα αναβιώσουν οι μνήμες, 

και θα πονέσει πολύ η καρδιά, 

το σώμα, 

το στόμα, 

τα δάχτύλα. 

Κάθε μέρος του σώματος μου, 

που το άγγιξες, 

πονάει. 

Αύγουστος ο μήνας που με παράτησες

μία για πάντα

και δε ξαναγύρισες ποτέ ξανά. 

Χαθηκες αόριστα χωρίς εξηγήσεις. 

Απέχουμε εννέα Αυγούστους από τότε που σε γνώρισα. 

Εσύ το έχεις ξεχάσει, 

ειμαι σίγουρη. 

Μετράω έξι Αυγούστους από τη φυγή σου. 

Πόσοι Αύγουστοι θα περάσουν χωρίς μια ερωτική παρουσία ακόμα ; 

Αναρωτιέμαι. 

Κι εσύ με διέγραψες από τη καρδιά σου μία γα πάντα.

Ισως καλύτερα. 

Αύγουστος ο μήνας που γεννήθηκα, 

Ο μήνας που σε γνώρισα. 

Ο μήνας που με άφησες. 

Ας ειναι. 

Ας είναι ο τελευταίος Αύγουστος δίχως έρωτα. 

"Δώσε μας, Κύριε, τον παραλογισμό και την αμφιβολία του έρωτα. Κι όλες τις εναρμονισμένες, κατεψυγμένες, καλοσαπουνισμένες ηδονές θα τις ξεφορτωθούμε, όπως και τις άλλες ιδεολογίες. Αμήν». Μ. Κάραλη

ΤΟ ΔΕΡΜΑ ΣΟΥ.

Ι

ΦΙΔΙ ΝΑ ΓΙΝΩ

ΔΕΡΜΑ ΝΑ ΑΛΛΑΞΩ

ΙΣΩΣ ΜΟΝΟ ΕΤΣΙ ΝΑ ΣΕ ΞΕΧΑΣΩ. 

ΙΙ

ΝΑ ΓΙΝΕΙ Η ΑΝΑΜΝΗΣΗ ΣΟΥ

ΜΙΑ  ΚΑΙ ΜΟΝΗ ΦΥΣΣΑΛΙΔΑ

ΝΑ ΧΑΘΕΙ ΜΕΣΑ ΣΤΟΥ ΑΙΓΙΑΟΥ Τ ΑΠΕΡΑΝΤΟ ΓΑΛΑΖΙΟ.

III
 

ΝΑ ΠΑΡΑΚΑΜΨΩ ΤΟΝ ΑΥΓΟΥΣΤΟ

ΤΗ ΝΥΧΤΑ ΤΗ ΚΑΥΤΗ

ΠΟΥ ΣΕ ΓΝΩΡΙΣΑ, 

ΝΑ ΤΗ ΔΙΑΓΡΑΨΩ ΑΠ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΜΟΥ

ΙΣΩΣ ΜΟΝΟ ΕΤΣΙ ΣΕ ΞΕΧΑΣΩ..  

IV

NA ΠΑΨΩ ΝΑ ΟΝΕΙΡΕΥΟΜΑΙ 

ΟΝΕΙΡΑ ΣΑΡΚΙΝΑ

ΙΣΩΣ ΕΤΣΙ ΜΙΑ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ ΑΠΟ ΤΗ ΜΝΗΜΗ ΜΟΥ 

ΧΑΘΕΙΣ. 

V.

NA ΕΡΘΕΙ ΚΑΙΝΟΥΡΙΟΣ ΠΟΘΟΣ

ΜΕΣΑ ΜΟΥ ΝΑ ΑΝΑΨΕΙ ΤΑ ΣΒΗΣΜΕΝΑ ΦΩΤΑ

ΙΣΩΣ ΜΟΝΟ ΕΤΣΙ ΣΕ ΞΕΧΑΣΩ. 

V.I.

ΚΙ ΑΝ ΔΕΝ ΕΡΘΕΙ ΚΑΙΝΟΥΡΙΑ ΑΓΑΠΗ, 

ΤΟΤΕ ΠΩΣ ΘΑ ΣΒΗΣΤΕΙ ΑΠ ΤΗ ΜΝΗΜΗ 

ΤΟ ΔΕΡΜΑ ΣΟΥ ;

 

Πρωινές Σκέψεις.

Ι.

 Παρατηρούσα τη γραφή σου. 

Αψεγάδιαστη σύνταξη, αλάνθαστη ορθογραφία, 

τόνοι στις λέξεις, σημεία στίξης σε κάθε πρόταση. 

Κυρίως τελείες και κόμματα, σπάνια θαυμαστικά. 

Δεν είσαι ο τύπος που ενθουσιάζεται εύκολα. 

Ολιγόγραφος, αλλά σε άψογα ελληνικά. 

Εσκυβες επάνω στις λέξεις να τις διορθώσεις,  για να μην μπορώ να σου βρω ψεγάδι. 

Δεν θα έψαχνα ψεγάδια στο μυνηματά σου. 

Είχες τόσα άλλα ψεγάδια άλλωστε. 

Αλλά σε είχα ερωτευτεί, με όλα τα ψεγάδια σου. 

Αυστηρός με τον εαυτό σου κι ακόμα πιο αυστηρός με τους άλλους, 

κρύβεσαι στο δικό σου κόσμο ζώντας τρομαγμένος. 

Μύρισα το φόβο σου, κι αυτό σε τρόμαξε. 

Ξέρεις ότι ξέρω. 

Ξέρω ότι ξέρεις, μωρό μου. 

ΙΙ. 

Ξυπνάω πρωί. 

Οι λέξεις με δυσκολία έρχονται στο νου μου. 

Κάνω κάτι παράξενους συνειρμούς τελευταία. 

Πετάω τα σκουπίδια της ζωής μου εκτός της ψυχής. 

Είναι τόσο εύκολο, άραγε ; 

Ο,τι πονάει, ας πονέσει, κι ύστερα ας μας αφήσει ήσυχους. 

Κι όχι από καιρο σε καιρό να ματώνει εκ νέου.

ΙΙΙ. 

Τους απαρνιέμαι πλέον τους παλιούς έρωτες.   

Ας αλλάξω δέρμα, σα φίδι, 

για να χαθούν παντελώς οι εικόνες του παρελθόντος.  

Κουράστηκα. 

Δεν έχω κουράγιο πια να ταχταρίζω μνήμες στα γόνατα μου. 

Οχι άλλες αναμασημένες και χιλιοπαιγμένες σκηνές της ίδιας ταινίας. 

Νηστεύω τους παρελθοντικούς χρόνους. 

Νηστεύω και τους μέλλοντες ακόμα. 

Ευχαριστώς να καταβροχθίσω ένα παρόν. 

Εχετε κάτι για αποψε μήπως ; 

Καλημέρα. 

 λοιπον, για δες, ποτ μπορώ να σε ξεχωρίσω μόνο από τη πλάτη σου, και από τα χέρια σου, και απ το καθισιό σου και μόνο σε μία καρέκλα ; τι να σημαίνει αυτό άραγε; πόσο σ έχω παρατηρήσει ; τόσο που να αρκεί να ξεχωρίζω τη παραμικρή σου ύπαρξη, κι ας μην είσαι πια η αγάπη μου, και ας μην είσαι πια τιποτα περισσότερο για μένα, παρά από κάποιον που κάποτε ερτευτηκα μόνη μου, χωρίς να σε γνωρίσω. Και τελικά τι είμαι για σένα ; Εσύ σγκοπνίζεσαι. Κάθε φορά που σε κοιτάω. Και ξέρεις κάτι ; Αυτό αναζοπυρώνει τον κοιμισμένο και περασμένο έρωτα. Δεν υπάρχει ρε γιώργο, τίποτα να ξεχνιέται. Ολα από ένα ελάχιστον φτάνουν στο ο,τισήποτε. Σαν εσένα που από το τίποτα έρχεσαι σ εμένα. Και θα έρχεσαι πάντα. Γαμώτο. Πάντα θα με βλέπεις και θα τρέμεις. 

Κι αν σκοτωνόσουν τι ;

Μη σε νοιάζει. Δεν είναι τίποτα σπουδαίο. Μα να, μονάχα που κάποιες φορές, να κάποια βράδια όπως τώρα θυμάσαι τα ενοικιασμένα σου σπίτια, σύνολο τρία. Δύο φοιτητικά, κι ένα ενήλικο. Και από τα δύο θυμασαι ανατριχιαστικές λεπτομέρειες. Στο ένα γέλια, τσιγάρα, ξενύχτια, εξομολογήσεις, κιθάρες και έρωτας. 

Στο άλλο απώλεια, απογόητευση, ενδυνάμωση. Βράδυ, μπαλκόνι, αεράκι φυσάει. Είσαι μόνη. Είσαι ανξάρτητη είμαι ελεύθερη. Φίλοι, Κυριακή Μεσημέρι, ένα τσουκάλι λαχανοντολμάδες και γλυκά μετά, και κρασί, και οι καρέκλες δεν εφταναν. Κι ο χώρος ήταν στενός. Αλλά κάπως χωρέσαν. Κι έναν Αυγουστο λίγο πριν σαλπάρει το βαπόρι πρέπει να ήπιαν κάπως γλυκόπιοτο ούζο μαζί με μεζέ. . Μία φίλη που περιμάζεψες  και μαζί τέσσερις μήνες ζήσανε βράδια που ξεκινούσαν από τις 7 το απόγευμα, ακριβώς την ώρα που σχολούσε. Συζητήσεις, εξομολογήσεις, βόλτες ατέλειωτες στο μπλέ. Βόλτες ατέλειωτες μοναχικές. Μπαρ μοναχικά και μετά μία μοναχική επιστροφή που μπορεί λίγο να σε ενοχλούσε επιφανειακά, αλλά στην πραγματικότητα ποτέ ουσιαστικά. Δεν ξεπούλησε ποτέ την ελευθερία σου φτηνά.  Δεν είναι ότι κάποιος αξίζει έναν έρωτα περισσότερο από κάποιον άλλον. Ερωτευτόμαστε τυχαία. Τυχαία, μοιραία, και σπάνια. Βάζεις ένα ποτό ακόμα. Και τα απολαμβάνεις. Μόνη στο ημίφως, χαμένη σ όσα έχεις βιωμένα, λες και ζεις σ έναν παράλληλο χρόνο. 

Μία αφίσα πάνω από το καινούριο κρεβάτι. Καινούριο κρεβάτι. Σιδερένιο. Λευκό. Το παλιό ήταν μαύρο. Κοίτα να δεις που άαλλαξες κρεβάτι για να μη θυμάσαι, κι όμως δεν κατάφερες τίποτα απολύτως. Πάλι  θυμάμαι. Και κοίτα να δεις που τόσα χρόνια μετά κοιμάσαι στο ίδιο μαύρο σιδερένιο κρεβάτι. Μόνη σου. Κοιμάσαι μόνη σου. Και το απολαμβάνεις. Γιατι στο κάτω κάτω η ποίηση δεν γεννιέται κάθε μέρα και πόσοι άνθρωποι έχουν πάνω τους κάτι ποιητικό ; Τόσοι όσοι μπορείς να ερωτευτείς. Και με πόση κεκτημένη ταχύτητα μπορείς πλέον να τρέξεις; 

Κι απόψε παραλίγο να σκοτωθείς. Ε κι αν σκοτωνόσουν τι θα γινόταν ; Λες και δεν τα έζησες όλα ; Ολη η ζωή εμπεριέχεται σ΄έναν μεγάλο έρωτα, έστω και τοξικό. Κι αυτόν τον έχεις ζήσει στο έπακρο. Ναι, τουλάχιστον, δεν πάτησες φρένο στα ξέφρενα αισθήματα, τουλάχιστον δεν καταπίεσες ό,τι όμορφο μπορεί να ανάψει μέσα σε κάποιον ανίδεο από ζωή και από σχέσεις. 

Εζησες δέκα ζωές μέχρι τώρα. Ε κι αν σκοτωνούσουν, τι θα γινόταν ; Χόρτασες ηλιοβασιλέματα, βόλτες, μπαρ, πανηγύρια, γλυκό πιοτό της νιότης. Και χόρτασες κι έρωτα ; Και ηδονές; Αυτά χορταίνονται άραγες ποτέ ; 

Δεν ξέρω για σένα, αλλά εγώ δεν τα χόρτασα, και θέλω να τα ξαναζήσω. Αν σκοτωνόσουν σήμερα τι απ όλα αυτά θα είχε νόημα αν όχι μόνο η σκόρπια και ατόφια ηδονή της στιγμής ; Γαμώτο, το μόνο που έχει νόημα στη ζήση αυτή είναι η στιγμή του αμοιβαίου έρωτα και τίποτα άλλο. " Αλλαζει ο κόσμος όταν φιλιούνται δυο, γίνεται η κάμαρα κέντρο του κόσμου" ...

Μα περισσότερο κι από τον αμοιβαίο έρωτα αξίζει η αίσθηση και η έμνευση που σου προσφέρει. Κι αν σκοτωνόμουν σήμερα λοιπόν ; Ευχαριστημένη θα πήγαινα, και ίσως και λίγο διψασμένη. Και ίσως και με έναν πόνο, ότι την ομορφιά μου δεν την έζησα όπως ήθελα και δεν τη μοιράστηκα και δεν μου την αναγνώρισαν. Θα πέθαινα με τη στέρηση.

Εβαλα ένα ποτό. Αναψα τα κεριά. κι ένα τσιγάρο. Κι αφήνω αυτό εδώ. Αλλά παρά τρίχα θα με κλαίγατε. Και κοίτα να δεις που μετά το συμβάν μπροστά μου εκείνος ο παιδικός έρωτας, σαν να θέλει να μου πει η ζωή κάτι, πως ότι και να γίνει, όπως και να έρθουν τα πράγματα, τη τελευταία στιγμή της ζωής μου αυτός θα είναι απέναντι....

Δώσε μου συμφορές.

 H ΣΥΜΦΟΡΑ 

Εκείνη

μες στο λευκό της φόρεμα

φάνταζε σα θεά

κι αυτός, όλος μελαγχολία, 

να μένει αργός να την κοιτάει 

Η συμφορά

ήρθε με το πρώτο άγγιγμα . 

Χ. Λάσκαρης 

Θεε μου, δώσε μου πάλι αυτή τη συμφορά. Δώσε μου πάλι την ευλογία του σαστισματος, δώσε μου πάλι την ευλογία της επιθυμίας. Δώσε μου πάλι την ευλογία να ξυπνήσω δίπλα σε κάποιον που ποθώ. Δώσε μου την ευλογία του έρωτα. 

Δώσε μου πάλι την συμφορά του σαστίσματος. 

Αχ... 

" Τὴν ἐμορφιὰ ἔτσι πολὺ ατένισα, ποῦ πλήρης εἶναι αὐτῆς ἡ ὅρασίς μου. " 

Την ατένισα, και τη χόρτασα, και την αγκάλιασα, και τη φίλησα και την έκανα δική μου, αλλά δεν είναι πλήρης ακόμα η όραση μου. Ζητάει νέες συγκινήσεις, νέες ομορφιές. Πότε χορταίνεται η ηδονή της ομορφιάς ; 

Αφτερ σφηνακιων

 Ηταν ένα ακομα βράδυ, όπου φορούσα να ωραια που ρούχα, που είχα αγοράσει από το μεσημέρι, και ένιωθα εξαιρετικά ποθητή. Εξαιρετικά ποθητή και εξαιρετικά απελπισμένη, που κανείς μα κανείς δεν με πλησιάζει στο μικρό χωριό μου ζω. Αυτό μου προκαλούσε μία θλίψη. Πώς θα χαρεί καθε μία την ομορφιά της, αν δεν μπορεί να τη χαρίσει σε κάποιον πραγματικό εραστή ; Με αυτές τις βαριές σκέψεις, γύρισα σπίτι, μπουχτισμένη, όταν χτύπησε το τηλέφωνο και ήταν η φίλη μου, η οποία με κάλεσε να πιούμε κάτι μπύρες. 

Στην πορεία βρήκα τη καλύτερη μου φίλη μαζί με κάποιον παλιό συμμαθητή μου. Κάτσαμε στο μπαρ, ήπιαμε και γίναμε λάσπη. Κοιμηθήκαμε όλοι μαζί σπίτι του. Ξυπνήσαμε όλοι χώμα. Πήγα να νιώσω πάλι αυτές τις άθλιες τύψεις, αλλά αυτή τη φορά δεν τις ένιωσα. Ηταν ένα προστατευμένη περιβάλλον, δεν με παρεξήγησε κανείς. Γίναμε λάσπη όλοι μαζί. Σκέφτομαι το τελευταίο διάστημα όλη τη τοξική μου σχέση με το αλκόολ. Είμαι τόσο πιεσμένη όλα αυτά τα χρόνια, και βρίσκω τρόπο να ξεσπάω εκεί. Πίνω για να μη σκέφτομαι. Και τό πρωί νιώθω τύψεις που ήπια. Νρέπομαι που πίνω. Οπς ντρέπονται όλοι. Κάνω κάτι που το κάνουν σχεδόν όλοι οι άνθρωποι. Λοιπόν, το καταλάβα τώρα και πραγματικά θα το σταματήσω. Κάποιες φορές πίνω, επειδή βαριέμαι και την παρέα. ΕΠειδή δεν έχει κάποιο ενδιαφέρον και κανένα βάθος η κουβέντα, επειδή μπορεί να πλήττω θανάσιμα. 

ΤΟ πρωί εχθες, γύρισα σπίτι μου. Αποφάσισα να χαρίσω λίγο χρόνο στον εαυτό μου, χωρίς να έχω τύψεις, χωρίς να αυτομαστιγωθώ, όσο αυτό είναι εφικτό. Πόσο εξοντωτικό είναι το αυτομαστίγωμα; πόσο εξοντωτικές είναι οι τύψεις ; Και γιατί να έχω τύψεις ; ΕΠειδή δεν δουλεύω και δεν διαβάζω 24 ώρες το 24ώρο ; ΑΚόμα και πού κοιμάμαι να έχω τύψεις ; ΑΠοφάσισα πώς πρέπει να ηρεμήσω, αν θέλω να επιβιώσω το επόμενο διάστημα . Οπότε πρέπει να πάρω το χρόνο μου. ΕΚλεισα τα παραθτρόφυλα, έβαλα ένα χαζό σίριαλ στο PC , γδύθηκα και φόρεσα μία ρόμπα, μαλακή και απαλή, που με αγκάλιαζε ολόκληρη. Σκέφτηκα, πώς θα χαρίσω εγώ στον εαυτό μου την αγάπη που περιμένω να έρθει. Θα γίνω εγώ ο σύντροφος μου. Είναι μία σκέψη που έχω κάνει παλιά και την οποία από το 2021 την εφαρμόζω. Σταματάω να σκέφτομαι σε κάποιο βαθμό, όλα τα υπόλοιπα, όλους τους υπόλοιπους, τους υποψήφιους γκόμενους, εκείνον που έτυχε να με πλησιάσει και να μη το προχωρήσει, και αντί να πληγωθώ, λέω ίσως και καλύτερα. Σταμάτησα να ασχολούμαι μαζί του. Αγόρασα το βιβλίο της Θέκλας, το οποίο διαβάζω. ΑΠοκωδικοποιώ την ανάγκη για έρωτα: Χρησιμοποιούσα πάντα τις σχέσεις μου ως ντεπόν, ως παυσίπονο στα άγχη, τις ανασφάλειες και τις ενοχές μου. Τώρα είμαι δυνατότητερη, με μειωμένες ανασφάλειες ειδικά αναφορικά με το σώμα μου. Προσπαθώ να βλετιώσω το σώμα μου. Με γυμναστική. Και αυτό με κάνει να νιώθω εξαιρετικά. 

Προσπαθώ να καταπραύνω και το άγχος. Βγήκα πολύ έξω αυτές τις μέρες, ξύδια, φαι, χαμός, κι όλο αυτό είναι κουραστικό. Νιώθω πώς ξοδεύτηκα σε αδιάκριτα βλέμματα, σε κουβέντες, σε μία κούραση που με παραλύει. Τελικά, νιώθω μία ανάγκη να περάσω αυτές τις ημέρες κάπως πιο κλεισμένη στο καβούκι μου, με ηρεμία, σωστή διατροφή, διάβασμα, καθόλου αλκοολ και λίγη λίγη οικογένεια. Αυτό το περίβάλλον της οικογένειας, που πάντα είμαστε σε υπερένταση,μου δημιουργεί άγχος, και με καταδιώκει, και δεν αντέχεται κάποιες φορές. Ξέρω ότι γίνεται άθελα τους, επίσης ξέρω ότι με επηρεάζει γιατί είμαι κι εγώ σε μία μόνιμη υπερένταση. Ωστόσο, χρειαζόμαστε ανθρώπους να μας καταλαβαίνουν και να είναι κατευναστικοί κι όχι να μας χαώνουν. Δεν αντέχεται κι αυτή συνεχώς η συγκριση που κάνω στο μυαλό μου με τη μάνα μου, δηλαδή κι αυτή το κάνει. Συγκρίνει τα επαγγελματά μας. Δεν συκγρίνονται. Περαιτέρω, εγώ είμαι ακόμα στην αρχή και πρέπει να βρω τους τρόπους μου να το διαχειριστώ. 

Θα τα κάνω όλα με τον δικό μου τρόπο. Θα ηρεμήσω κάπως. Μου το υπόσχομαι. Στο κάτω κάτω όλοι το χάνουμε και το βρίσκουμε. Φέτος, θα το βρω με το αλκοολ. Θα σταματήσω να πίνω όπως έπινα. ΕΞάλλου, είναι γεγονός ότι στην Αθήνα έπινα περισσότερο. Εδώ είμαι πιο μαζεμένη και λίγες φορές το χάνω σε τέτοιο βαθμό, όπως προχθές το βράδυ. Ε και μία στο τόσο δεν πειράζει. Αλλά είναι κρίμα να πηγάινει χαράμι η επόμνη ημέρα. Πόσες ημέρες έχουμε χάσει από το αλκοολ ; ΠΟλλές... 

Θα το ρίξω στη γυμναστική. Μικρές αλλαγές. Μπορούν να φέρουν μεγάλες αλλαγές. Δεν χρειάζεται το όλα ή τίποτα. Χρειάζεται μία ηρεμία, να αγκαλιάζω τον εαυτό μου, να τον αγαπώ, να προσπαθώ. 

Θα τα καταφέρω. Με σφηνάκια ψυχικής ενδυνάμωσης από φίλους και από Θέκλα. Ηθελα να γράψω ένα ωραίο κείμενο, αλλά δεν τα κατάφερα. Αυτές είναι οι σκέψεις μου για σήμερα. 

Οσον αφορά τον μικρούλη, καλώς έχω κάνει και έχω ξεκόψει, διαβάζοντας και Θέκλα. Αρχικά, ειμαι πεινασμένη για αγάπη. Οποτε αυτό το μικρό μου έδειξε ένα κάποιο ενδιαφέρον και νόμισα ότι ενδιαφέρθηκα και εγω, αλλά ουσιαστικά δεν ενδιαφέρομαι. Δεν είναι του γούστου μου εμφανισιακά. Ως χαρακτήρας βέβαια είναι του γούστου μου, είναι κατευναστικός. Δεν με αγχώνει. ΑΛλά από την άλλη δεν προχωράει η ιστορία, φταίω κι εγώ, που δεν τη προχώρησα. Περίμενα από τον άλλον να κάνει κάποιο δραστικό βήμα, ενώ εγώ απλώς εκδήλωνα το ενδιαφέρον μου. Βέβαια μπορεί να ήταν και ιδεά μου το ενδιαφέρον, αλλά δεν μπορώ να διαιωνίζω μία κατάσταση, που δε βγάζει πουθενά. ή θα πρεπε να τον ρωτήσω ή θα πρεπε να το αφήσω. Κι επειδή πέρασε πολύς καιρός, και δε νομίζω ότι έχω να ρωτήσω κάτι, και δε νομίζω ότι έχει διάθεση επικοινωνίας, γιατί αν είχε τα πατήματα του τα είχα δώσει και του ειχα κάνει τα πράγματα αρκετά εύκολα, αυτό το φλερτάκι έλαβε τέλος. Ισως και καλύτερα. Τι προοπτική έχει μία σχέση με κάποιον που είναι με το ένα πόδι στο νησί ;Θα μου πεις δεν το ξέρει ποτέ. Αλλά και πάλι. Εγώ θέλω μία σχέση, να ξεκινήσει όμορφα, αργά, χαλαρά, χωρίς βιασύνες, χωρίς σεξ απ τη πρώτη μέρα, να δοκιμάσω να έχω μία ουσιαστική επικοινωνία με τον άλλον. Ναι, θέλω μία σχέση που θα εξελισσόταν σε συμβίωση, γάμο ή οτιδήποτε άλλο. Εναν έρωτα όμως. ΟΧι απλώς μία βαρετή σχεσούλα, που θα με ρίχνει και δεν θα την αντέχω. Φέτος έχω πολλα να κάνω, πολλά να μάθω, είμαι καλύτερα από κάθε άλλη φορά, αν και ακόμα πιεσμένη, αγχωμένη, αλλά θα το διαχειριστώ! 

Η αγάπη θα ρθει

 Ξάπλωνα δίπλα σου, τα πρωινά που ξυπνούσαμε μαζί, μετά τον έρωτα, ήρεμη, χορτασμένη από ηδονές, πλήρης, γεμάτη από σένα, γεμάτη από ηδονή. Δεν τσιγκουνεύτηκες ποτέ την ηδονή. Μου τη χάρισες απεριόριστα και άπειρα, κι εγώ αχόρταγη, συνεχώς σε ήθελα κι άλλο, ακόμα περισσότερο. Ξάπλωνα δίπλα σου με σώμα ελαφρό σα πούπουλο, και με τν αισθηση της νωχελικότητας, της αδυναμίας, της μακάριας ευτυχίας, του ευτυχισμένου σώματος. Ω, ορκίζομαι και προσεύχομαι στον Ιερό Φαλό που χαρίζει μακάρια, ευτυχισμένα νερά των οργασμών... 

Μου λείπει η αίσθηση του αλαφρωμένου σώματος, μου λείπει η αίσθηση της καθαρής ψυχής, μου λείπει να κοιμάμαι δίπλα σε κάποιον και να μη τον συγκρίνω μαζί σου, μου λείπει να μη κερατώνω κάποιον με τη σκέψη σου. Γι αυτό σταμάτησα να βλέπω άλλους. Κανείς δεν μου αρέσει. Κανείς δεν με εμπνέει. 

Χτυπιέμαι μόνη κι έρημη επάνω στο τότε κρεβάτι μας, που έζησε τόσα. Αλλαξα το στρώμα για να μπορέσω να σε ξεχάσω. Να μην αγγίζει το σώμα μου το κρεβάτι που ξαπλώσαμε μαζί και πήγαμε ταξιδι στο παράδεισο- για σένα, δε ξέρω, εγώ στο παράδεισο πήγα, παραδείσες ευτυχίες και ηδονές, που ουδέποτε κάποιες θα νιώσουν, παρά μόνο θα πηδιούνται για εκτόνωση και τεκνοποιια... Εγώ βαριέμαι τις τεκνοποιιες, θέλω τις ανόθευτες απενοχοποιημένες ηδονές. 

Μου έρχεται να βάλω τα κλάματα, και κάτι μέσα μου με μπλοκάρει, λέω σιγά μη κλάψη γι αυτόν τον μαλάκα, αλλά ίσως πρέπει να τα βάλλω τα κλάματα, να ηρεμήσω. Μουσκεύουν κάπως τα μάτια μου, αλλά η λογισκή μου δεν με αφήνει. Σπανίως έχω κλάψει για σένα γοερά. Δεν το δέχομαι. Ησουν ένας μαλάκας και μισός,  που δεν άξιζες τίποτα απ όλα αυτά τα παραπανω λόγια. 

Κι εγώ μια γυναίκα που μυρίζει έρωτα, και όμως, δεν τον έχω. Και δεν τον έχω στα εικοσικοκτώ μου χρόνια, στην καλύτερη μου ηλικία, στη νεότητα μου, που θα πρεπε αντί να κάθομαι εδώ να γράφω, να ζω έρωτες επάνω σε καναπέδες-πατώματα0 κρεβάτια-παραλίες-δάση. Που θα πρέπε αντί να κάθομαι εδώ και να απελπίζομαι, να κάνουμε ένα μακρινό ταξίδι με τροχόσπιτο, σε άγνωστες πόλεις να κοιμόμαστε, οι μπύρες να ρέουν αύθονες, και ο Τζακ Κέρουακ να μας ζηλεύει. Θα πρεπε να ζούμε μαγικούς ποιητικούς και αλληλέγγυους έρωτες, όχι αυτό το χάλι. Οχι του δουλεια-διάβασμα-ύπνος. Ναι, ναι, ξέρω για τα χόμπι μου θα μου πείτε. Ε ρε πούστη μου, ενταξει, τα κάνω, έχω βελτιώσει πολύ τη φάση μου και τη συνεξάρτηση μου... Αλλά... Δεν γίνεται. Είσαι συνεξαρτώμενος όταν θες να ερωτευτεις ; 

Υ.Γ. Μικρέ, άντε και γαμήσου και όχι μαζί μου Τα φιλια μου και τα περαστικα μου. Φαίνεσαι λίγος για μένα, αφού δεν με διεκδικείς, ενώ θα έπρεπε και θα μπορούσες να το κάνεις. 

Υ.Γ 2 . Αντε γαμηθείτε όλοι σας, όλοι μαλάκες είστε, έχω και δουλειές. Κοθόρνια. Δεν ήρθε ακόμα αυτός που μου αξίζει. Και δεν είναι ότι έχω κόλλημα με τον πρώην μαλάκα, αλλά προφανώς δεν ξαναερωτεύτηκα. Ε και γιατί να ερωτευτώ ; Μου την έπεσε και κανας δα παιδαράς και δεν το ξέρω ; Από αυτά τα μυγοφτήματα τι να ερωτευτώ ; Τι τα περιπλέκω στο μυαλό μου ; Ολοι μετά από το Γιάννη ήταν για τα μπάζα. Βέβαια κι ο Γιάνννης για τα μπάζα ήταν, αλλά τότε ήμουν ακαταλόγιστη λόγω νεαρότητας. Απαλάσσεται λοιπον η κατηγορουμένη λόγω άρσης του καταλογισμού. 

" Η αγάπη θα ρθει... 

Θα ρθει, ένα απόγευμα ζεστό 

θα μπει στο κήπο αυτό 

όλο το φως που υπάρχει... " 

Υ.Γ. 3 Πρέπει να σκεφτόμαστε ότι θα μας συμβουν και όμορφα πράγματα. 

απαλεψία

 Βαρυθυμη και κάπως βαριεστησμένη ξύπνησα. Ξύπνησα αργά. Ω΄ρα 11.30. Εθχες αυπνίες, και κουβεντολοι στο fb με άγνωστο τύπο, που δεν πρόκειται ποτέ να γωνρίσω- έχει μία ασφάλεια η εγκαταστάση μου στο νησί, τουλάχιστον δεν εκτίθεμαι...Εδω και μέρες οι λέξεις παίζουν μαζί μου, με κυνηγούν, με καταπολεμούν, δεν μ αφήνουν να κοιμηθώ, ιδεες που μου έρχονται στιγμιαία, έμπνευση στην οποία αντιστέκομαι, γιατί πρέπει να αντισταθώ, πρέπει να διαβάσω, πρέπει να περάσω τις εξετάσεις, πρέπει να αποκατασταθώ. Μία ζωή πρέπει, μια ζωή άγχη, μία ζωή πίεση, μία ζωή διάφοροι διαγωνισμοί και ανταγωνισμοί. Βαρέθηκα. Αλλά δεν θέλω και τη δουλειά που κάνω τώρα, δεν την αντέχω. Δεν ξέρω αν αντέχω κάποια δουλειά. 

Εχω ένα πνιγερό άγχος μέσα μου που δεν με αφήνει ποτέ να ηρεμήσω. Ισως είναι κουραστικό που ζουμε σε νησί, και πάντα και παντού, όπου και να πας θα δεις γνωστό και θα σε αρχίσει στις ερωτήσεις. Βέβαια σκέφτομαι, δεν έχω μάθει να οδηγώ. Εϊναι κι αυτό που όλο το αναβάλλω, Αναβάλλω γενικά τις δουλειές μου και αυτό με σκοτώνει. Και τη δουλειά μου την αναβάλλω. Ισως δε ξέρω πώς να τη κάνω. Δεν ξέρω γιατί μου συμβαίνει αυτό.  ή μάλλον ξέρω, και δεν το διορθώνω πάντα. Μου συμβαίνει γιατί φοβάμαι ότι κάτι δεν θα το κάνω σωστά, μου φαίνεται βουνό, είμαι τελειομανής και βράζω στο ζουμί μου. Και το χειρότερο; Δεν έχω και καναν άντρα να ξεδώσω λίγο... Τουλάχιστον όσο ζούσα στη πρωτεύουσα όλο και κάτι έπαιζε... Ναι θα μου πεις... Καλοψωνίσαμε, από τον έναν μαλάκα στον άλλον πήγαινα... Και η φάση είναι ότι τώρα εν μέσα καραντίνας που έχουν μιλήσει κανα δύο άνθρωποι στα σοσιαλ χλαμύδια που δε μου φάνηκαν μαλάκες, και που όμως είναι στην ΑΘήνα... Τώρα βρήκατε γαμώτο ; Τόσα χρόνια εκει βολοεδερνα... τι να πεις ; 

Προσπαθώ να είμαι καλά, αλλά ειμαι πολύ αγχωμένη, κουρασμένη, απογοητευμένη...απολαμβάνω το γεγονός ότι έχω πολύ λίγες δουλειές στο γραφείο και ότι κάθομαι σπίτι και διαβάζω. Αυτό με ηρεμεί σα συνθήκη. Το διάβασμα είναι κάτι που ξέρω να κάνω. Οι πελάτες πάλι είναι κάτι που δεν ξέρω πώς να διαχειριστώ, δεν έχω την υπομονή, μου φαίνονται βαρετοί, τους βαριέμαι, με κουράζουν, ο,τι θυμούνται χαίρονται. Θεε και κύριε, ας μείνουν μακριά μου για 4 γαμωμήνες να διαβάσω και μετά ο,τι θέλουν. Βέβαια, και μετά πάλι πελάτες θα έχω, αλλά δεν θα τρωω στη μαπα τη τοξικότητα τους, αυτά τα πάρε ένα τηλέφωνο κυρία Δικηγόρε... Γαμώ την επαρχία σας... 

Πληρώνω 100 ευρώ μηνιαίως την επικοινωνία μου με τον έξω κόσμο 

κι όμως αυτή η επικοινωνία είναι που με κουράζει, που με σκοτώνει 

που με κάνει να μη θέλω να σηκωθώ απ το κρεβάτι μου... 

Και σκέψου ότι παρ όλα αυτά τη πληρώνω... Για να την έχω... Jesus....! 

Χθες με πιάσαν τα κλάματα πάλι. Που δεν μπορώ να ερωτευτώ ξανά. Που δεν μπορώ να πάω με άντρα ξανά και να μην τον σκεφτώ. Που δεν έχω κανέναν να μου κάνει εντύπωση. Νόμιζα ότι μου άρεσε ένα τυπάκι. Νόμιζα και εγώ ότι του άρεσα. Οντως, πήγαμε και βόλτα. Αλλά, ποτέ δεν προτεινε τίποτα περισσότερο από μία βόλτα. Ούτε εγώ. Δεν ήθελα, Για μία γαμημένη φορά στη ζωή μου, όποιος με θέλει να με διεκδικήσει, το αξίζω. Αλλιώς να μη με έχει. Δεν τον θέλω. Να προσπαθήσει για μένα. Μολών λαβέ. Αν δε προσπαθήσει, δεν τον θέλω. Βαρέθηκα να προσπαθώ εγώ για όλους τους. Στο διάολο όλοι. Εναν θέλησα. Μου βγήκε πουστάρα τελικά, τόσα χρόνια με δούλευε. Τι του βρήκα ; Μετά άλλον θέλησα. Μου βγήκε μπερμπάντης. Ευτυχώς εκεί τα πήρα πάνω μου, και δεν έμπλεξα καθόλου μαζί του. Τις άλλες σχέσεις μου τις ξεκίνησαν οι άλλοι,  ο ένας για να με πουλήσει και ο άλλος για να με απογοητεύσει. 

κάνω  κάτι μαύρες σκεψεις, ότι θα μείνω για πάντα μόνη μου. Και καλά, αυτό δε με νοιάζει, χέστηκα, ας μείνω. Εκείνο που με πονάει είναι όταν σκέφτομαι ότι δεν θα ξαναερωτευτώ ποτέ και θα μείνω με τις αναμνήσεις ενός πρώτου έρωτα που τελικά από το τέλος του φάνηκε ότι δεν άξιζε ούτε ένα φράγκο. 

Υστερα σκέφτομαι ότι έχω γυρίσει σ ένα γαμωνήσι, με ανθρώπους 300 χρόνια πίσω, άντρες κάφρους κτλ Ναι, αλλά οι άντρες παντού κάφροι ειναι. Λίγοι είναι που ξεχωρίζουν. Χάθηκε να γνώριζα το Νίκο κάποτε ; 

Θα ταιριάζαμε. 

τι φοβερή, τι τρομερή η έλλειψη ενός σώματος ζεστού, που κοιμάται πλάι σου, 

Φοβερό είναι να μη κοιμάται δίπλα σου κανείς που να μοιάζει με αυτόν που θα ήθελες να κοιμάται δίπλα σου. 

Εστω καλύτερα δίχως έρωτα, 

παρά με ημίμετρα. 

Καλύτερα να μη κοιμάται κανείς δίπλα μου, 

παρά αυτόν που κοιμάται διπλα μου να μην τον θέλω. 

Μα τι φοβερή η έλλιψη ενός ποθητού σώματος στο άδειο κρεβάτι. 

Μαραζώνω στα άδεια κρεβάτια, 

μα ακόμα περισσότερα μαράζωνα στα γεμάτα κρεβάτια

από ανθρώπους που δεν ερωτεύτηκα, 

που δεν πόθησα μ όλη τη δύναμη της ψυχής μου. 

Κι έχει ένα φεγγάρι απόψε... 

Κι εγώ είμαι κουρασμένη, 

κι αύριο ξυπνάω νωρίς. 

ΕΚοψα και το αλκοολ... 

Δεν θέλω να πεθάνω απο τη νοσταλγία. 

Δεν θέλω να πεθάνω από την έλλεψη...

Η αγάπη θα ρθει... 

Γιάννης

Ναι, το θυμάμαι καθαρά. Η τελευταία φορά που τον είδα ήταν πριν τρία χρόνια. Ναι, είχαμε χωρίσει ήδη ένα χρονο πριν. Ηξερα ήδη ότι είχε παντρευτεί και ότι είχε κάνει παιδί μαζί της. Μετά από μένα. Αυτό δεν θα του το συγχωρήσω ποτέ. ΠΟτέ όμως. Μ' ακούς ; Ποτέ δεν θα του το συγχωρήσω. Ποτέ. Πήγε κι έκανε παιδί μαζί της. Παιδί... Ακούς, παιδί... ! Παιδί αυτός. Ε βέβαια, ήθελε να μου κάνει κι εμένα, για να με δέσει, να με δεσμεύσει οριστικά για πάντα μαζί του. Να βλέπω το παιδί μου και να συγχίζομαι. Να πάρει τα σκασμένα τα γονίδια του, να με ταλαιπωρεί, να με πεθαίνει.  Πού να με πάρει ο διάολος και να με σηκώσει και να με στείλει στον αγύριστο... Ηταν ο μόνος που θα ήθελα το παιδί του. Ποτέ ξανά δεν ήθελα παιδί, με καμία άλλη σχέση μου. Ουδέποτε. Κι ας ήμουν σε μεγαλύτερη και σε πιο κατάλληλη ηλικία. Γι αυτό απόμεινα έτσι, μόνη μου, στο ράφι που λένε, δεν ήθελα παιδιά. Μόνο έρωτες. 

Τελοσπάντων, τελευταία φορά που τον είδα ήταν πριν τρία χρόνια. Φόραγα μαύρο φόρεμα, κυριλέ, είχα κανονίσει να πάω για φαγητό με τις άλλες. Ξαφνικά τον είδα να κάθεται πάνω σε μία καρέκλα, μπροστά από ένα τραπεζάκι, μονος του. Ούτε που θυμάμαι τι φόραγε, θυμάμαι μόνο ότι είδα το πρόσωπο του. Ακαριαία κοίταξα να δω με ποιά είναι. Ευτυχώς δεν ήταν μαζί της. Θα εκνευριζόμουν χειρότερα. Πάντα το είχα άγχος με ποιά είναι, και όταν ήμασταν μαζί. Πάντα τον ζήλευα. Δεν έχω ξαναζηλέψει περισσότερο άντρα. Ουσιαστικά από τότε που χωρίσαμε δεν έχω ζηλέψει κανέναν, παρά το γεγονός ότι όλοι τους έκαναν φιλότιμες προσπάθειες να με κάνουν να ζηλέψω, να με κάνουν να νιώσω κατώτερη, να με κάνουν να νιώσω κόμπλεξ. Είναι αλήθεια ότι οι άντρες προσπαθούν να σε ρίξουν ψυχολογικά, γιατί είναι ανεπαρκείς και δεν μπορούν να διαχειριστούν την δική σου αυτάρκεια. Τους χαλάει ρε παιδί μου. Θέλουν να σε βλέπουν κακομοιριασμένη, εξαρτημένη από το πουλί τους, από το πορτοφόλι τους, από τη δύναμη τους. Βέβαια η αλήθεια είναι ότι δεν σε γνώρισαν εξαρτημένη από αυτούς, αλλά ελεύθερη, ανεξάρτητη δυναμική και ως τέτοια σε ερωτεύτηκαν. Μετά βέβαια όταν σε ρίξουν ψυχολογικά και σε βάλλουν από κάτω, έχουν χάσει το ερωτικό τους ενδιαφέρον και μετά είσαι κάποια σα τη μάνα τους. Και τότε τσούπ! Πάνε αλλού να το βρούνε αυτό που πρώτα είχες εσύ: το σπιρτόζικο βλέμμα και το γέλιο σου, που στο κόψανε απότομα. Τι να πεις ; Ετσι είναι οι άντρες... ΤΟ θέμα είναι ότι εγώ δεν έπεσα ποτέ σε τέτοιες λούμπες. Οταν έβλεπα τέτοιες επιθετικές διαθέσεις, έπαιρνα τα κουβαδάκια μου και ΄πήγαινα σε μία άλλη παραλία, που ήμουν πολύ καλύτερα μόνη μου. Ποιά είναι η πιο ευτυχισμένη περίοδος της ζωής μου ; Αυτή που διανύω μόνη μου, χωρίς κανέναν τοξικό μαλάκα πάνω απ΄το κεφάλι μου. 

Τελευταία φορά που τον είδα λοιπόν καθόταν στο καφενείο μας, μόνος του, μου κόπηκαν τα πόδια. Φώναξα το όνομα του, χωρίς καμία ντροπή και χωρίς να του απευθύνω το λόγο - δεν είναι του επιπέδου μου ο τύπος άλλωστε και δεν καταδέχομαι τέτοιες συνομιλίες. Τελοσπάντων, οι άλλες προχώρησαν μπροστά, εγώ γύρισα το κεφάλι μου καθώς προχωρούσα να τον δω. Ηταν γερασμένος. Με λίγα ασπρισμένα μαλλιά. Με γένια. Αξύριστος. Πώς να του φάνηκα άραγε  εγώ ; Μάλλον πιο γυναίκα. Με ήξερε κοριτσάκι. Ελπίζω να μην είδε ότι πάχυνα κάπως από τότε. Τελοσπάντων. Προχώρησα. Δεν συζήτησα τίποτα με τις άλλες. Ησυχα ήπιαμε το κρασί μας. Πήγα σπίτι μου. Αδιαφόρησα πλήρως για τη συνάντηση εκείνη. 

Αραγε θα τον ξαναδώ ; Πριν πεθάνω θα τον ξαναδώ ; Τον είχα ερωτευτεί τόσο πολύ, που αν όσο ήμασταν μαζί πέθαινα, δεν θα με ένοιαζε καθόλου. Το έλεγα τότε. Το λέω και τώρα. Πέρασαν άπειρα χρόνια από τότε. Εκανα άπειρα πράγματα μεγάλα στη ζωή μου από το χωρισμό μας μέχρι και σήμερα. Τίποτα δεν μου έδωσε περισσότερη ευτυχία από εκείνη του έρωτα. Μόνοι στη μέση του κόσμου. Εγώ και αυτός. Αυτός βέβαια ήταν ένας μαλάκας και μισός. Και δεν άξιζε τίποτα από όλα αυτά. Εγώ μόνη μου τον ερωτεύτηκα. Ανάθεμα και τρις ανάθεμα την ώρα που τον έβλεπα. Χάθηκε να έβλεπα έναν πιο φυσιολογικό άνθρωπο και να ερωτευόμουν έναν συναισθηματικά ολοκληρωμένο άνθρωπο ; Γιατί αυτόν ; Θέμα τύχης. Δεν ήταν επιλογή. Τον είδα. Και πήγα σα μαγνητισμένη κατά πάνω του. Δεν το διάλεξα. Με διάλεξε. Η τύχη. Ούτε αυτός. Τυχαίο γεγονός το ποιόν θα ερωτευτείς. 

Κι οι υπόλοιποι ; Οι επόμενοι ; Γιατί δεν στέριωσα με κανέναν τους ; Δεν μπορούσα. Δεν ερωτεύτηκα κανέναν. Ολες μου τις σχέσεις τις λήγω στο τρίμηνο. Οχι γιατί είμαι κολλημένη μ αυτόν τον βλάκα. Δεν είμαι. Ο τελευταίος άντρας του κόσμου να ήταν μαζί του δεν θα κοιμόμουν. Και όμως μπορεί να κοιμόμουν. Πόσο μου λείπει το κρεβάτι μας. Το σημείο που ταιριάζαμε απόλυτα. Με τους άλλους ουδέποτε, χλιαρά πράγματα, είχα πονοκέφαλο. Τους βαριόμουν.  Τις σχέσεις μου τις λήγω, γιατί ενώ οι άλλοι τις ξεκινούν, οι άλλοι με πλησιάζουν, αλλά στο τέλος πάντα κάτι κάνουν και μου το χαλάνε, βγάζουν τον κωλοχαρακτήρα τους, ευτυχώς από νωρίς και φυσικά πάνε στον αγύριστο. Και δεν έχω και καμία όρεξη να ασχοληθώ περισσότερο με κανέναν τους. 

Φαντάζεσαι να παθάνω και να μην τον ξαναδώ ; Ετσι λήγει ένας έρωτας, με κάτι έντονα βλέμματα στο Αθηναικό κέντρο ; Τώρα πια είμαστε τόσο ξένοι. Τι απίστευτο. Κάποτε ήμασταν ΕΝΑ σώμα, ενιαίο σώμα. Και τώρα δεν λέμε ούτε γεια. Δεν ξέρει που είμαι. Εκτός αν με έψαξε στο face αλλά χέστηκε. Δεν θα με έψαξε. Αυτό με πονάει. Αυτό που εκείνος χέστηκε και εγώ κάθομαι εδώ και γράφω με κάνει έξαλλη. ΒΟήθεια. Τα νεύρα μου. Δεν είναι ότι είμαι κολλημένη μαζί του. Οχι, δεν είναι αυτό. Ειναι που είμαι μόνη μου. Μοναξιά είναι να ζεις με αναμνήσεις. Εντωμεταξύ αδυνατώ να ξανανιώσω το ίδιο  συναίσθημα. Νόμιζα ότι ήμουν συναισθηματικά ανάπηρη μετά το χωρισμό μας. Ομως, γνώρισα τον Π. και έπαθα τη πλάκα της ζωής μου. Τον ερωτεύτηκα τον τύπο εκείνο. Σάστησα μπροστά του. Και όταν με φίλησε... Πωπω θυμήθηκα... Και κάπως έτσι νιώθω ότι δεν είναι  ότι είμαι κολλημένη με τον μαλάκα τον πρώην, αλλά ότι δεν έχει τύχει να ερωτευτώ. Οσο για τον Π., ε δε βγήκε, ε φοβήθηκε, και δεν θα του το συγχωρήσω ποτέ. Μας στέρησε την ευτυχία, ο μαλάκας. τώρα όταν τον παίρνω τηλέφωνο και το παίζω ήρεμη και φίλη του, γίνεται έξαλλος, είναι τόσο επιθετικός. Απορώ με τη πάρτυ του. Με έχει. Το ξέρει. Με θέλει. Κι αυτό το ξέρει, αλλά το φοβάται τόσο πολύ. Ε... δεν είναι και όλοι για έρωτες. Πίστευα ότι αυτός θα ήταν όμως, αλλά ατύχησα. 

Αχ... δεν είναι το θέμα να μη πεθάνω και δεν ξαναδώ τον μαλάκα το Γιάννη, το θέμα είναι να μη πεθάνω και δεν προλάβω να ξαναλιώσω από έρωτα... Ας ξαναλιώσω από έρωτα και τίποτα άλλο δεν θέλω. Ούτε καριέρες, ούτε λεφτά. Αυτά θα γίνουν γιατί εξαρτώνται μόνο από εμένα. Αλλά ο έρωτας ; 

 εισαι ελευθερος οταν δεν εχεις τιποτα και στου βυθου σου ταξιδευεις το σκοταδι

Στίχος από το τραγούδι " στο πουθενά"  του Μάνου Ξυδούς  

Από το σκοτάδι εξέρχομαι της εσωτερικής μου ζωής με κόπο και προσπάθεια κάθε ημέρα, κάθε πρωί. Ξεπλένω τους εφιάλτες μου με νερό θαλασσινό. Ώρα 9.30 πρωινή, ένας καφές μπροστά στη θάλασσα, στη λιακάδα. Ο ουρανός να λάμπει κι η θάλασσα να ρυτιδώνεται από το ελαφρό αεράκι. Ενα αεράκι που με χαϊδεύει. Ενα αεράκι που με παρηγορεί. Ενα αεράκι που με ξαλαφρώνει, που ναι λες και με παίρνει και με οδηγεί σ΄εναν άλλον πιο ηλιοποτισμένο κόσμο από τον μέσα μου κόσμο. Διαβάζω τον παραπάνω στίχο που κάποτε είχα σημειώσει κάπου. Και σκέφτομαι πώς είμαι πραγματικά ελεύθερη, γιατί δεν έχω τίποτα και μπορώ να περιπλανιέμαι ελεύθερη στο σκοτεινό κόσμο μέσα μου. Κάποιες μέρες, σαν αυτή, ο κόσμος μου είναι σκοτεινός, απομονωμένος, πέφτουν βροχές και δάκρυα. 

Κι ύστερα κατά τα άλλα έχω ένα κόσμο φωτεινό, χαρούμενο, ζεστό και πολύχρωμο, γεμάτο χρώματα φωτεινά και ήσυχα. Κάποιος γελάει, και κάτι χαμογελάει μέσα μου. Κάτι σα χνούδι. Υποψία έρωτος. Υπαινιγμός ιστορίας που μέλλεται να αρχίσει. Ερωτηματικά: Θα αρχίσει η ιστορία ; Ισως ναι. Ισως και όχι. Θα δείξει. Μεταφορές στον μέλλοντα χρόνο. Το παρόν είναι ένα σχεδόν, ένα περίπου, ένα σημείο στίξης : ερωτηματικό. 

Μήπως άραγες αυτά τα ερωτηματικά δεν είναι που αυξάνουν την επιθυμία ; Τι αξίζει ;

Στη σκιά αναμνήσεων.

 Octavio Paz | 31 Μαρτίου 1914 - 19 Απριλίου 1998 |

Η ερωτική συνάντηση αρχίζει με τη θέα του κορμιού που ποθούμε. Ντυμένο ή γυμνό, το κορμί είναι μια παρουσία, μια μορφή, η οποία, προς στιγμή, είναι όλες οι μορφές του κόσμου. Μόλις αγκαλιάσουμε τη μορφή αυτή, παύουμε να την αντιλαμβανόμαστε ως παρουσία και τη συλλαμβάνουμε ως συγκεκριμένη ύλη, απτή, που χωράει στην αγκαλιά μας και η οποία, παρόλα αυτά, είναι απεριόριστη.

Χανόμαστε ως πρόσωπα και βρισκόμαστε ως αισθήσεις. Όσο η αίσθηση γίνεται πιο έντονη, το κορμί που αγκαλιάζουμε γίνεται πιο αχανές. Αίσθηση του απείρου. Το κορμί μας χάνεται μέσα στο άλλο κορμί.

Το σαρκικό αγκάλιασμα είναι η κορύφωση του κορμιού και η απώλειά του.

| Διπλή φλόγα • Έρωτας και ερωτισμός | μτφρ.: Σάρα Μπενβενίστε - Μαρία Παπαδήμα | εκδόσεις Εξάντας |

Να γινεις σταχτη θελω. Κοκκος αμμου σε μία παραλία πολλών χιλιομέτρων. Κόκκος άμμου σε έναν ολόκληρο πλανήτη. Να μην υπαρχει πια τιποτα απο σενα μεσα μου και πανω μου. Καμια αναμνηση να μη με στοιχειωσει. Να φυγουν, να ξεθυμανουν. Θελω να γινω απ την αρχη καινούριος, καθάριος, σαν να μη σε γνώρισα ποτέ, ας πούμε. Σαν να μη σε άγγιξα.

Τα βραδια ερχεσαι στον υπνο μου. Εφιαλτες. Καθε φορα που παω ν' αγκαλιάσω ένα ξένο κορμί, οι αμανησεις θα με στοιχειωνουν ασυνειδήτα, στα όνειρα μου. Ερχεσαι στον ύπνο μου, ακέλεστη και ανεπιθύμητη, να μου θυμίσεις όσα κάποτε ζήσαμε. Ενα σώμα που δε λησμονιέται. Μία ξένη γη, που ανθίσε κάποτε στα χέρια μου. Ενα κατακτημένο κομμάτι του κόσμου σου, που κατέχω αδιαμφησβήτητα για πάντα, εις τους αιώνας των αιώνων. Μα τι είναι οι άλλες ; Κέλλη, Κατερίνα, Μαρία, Γεωργία, Ειρήνη... Τι είναι όλα αυτά τα κορίτσια που ξεγέλασα, αλλά μαζί τους ξεγελάστηκα κι εγώ ο ίδιος ; τι είναι όλες αυτές οι γυναίκες που συνάντησα στον δρόμο μου και όμως εγώ πορεία δεν άλλαξα : Πάντα στο τέλος εσύ, " εσύ το νόμισμα, κι εγώ η λατρεία που το εξαργυρώνει" ... Αλλότρια κορμιά, ξένα, που δε θυμίζουν με τίποτα εσένα, που δεν φέρνουν ούτε στο ελάχιστο των ματιών σου. Τι είναι αυτό που ερωτεύτηκα, αν όχι το βάθος του βλέμματος σου ; Με κοίταζες κι ο κόσμος όλος ήταν δικός μου. Υστερα αποχωρησες. Ο σφιγμός της γης έπαψε να χτυπάει, ο κόσμος όλος εξαφανίστηκε. Αλλοτροιωμένος απ τις μνήμες άνθρωπος, κουρέλι σωστό, κατανικιέμαι. Δεν θελω αλλο σου λεω. Δεν θελω.

Θελω να εξαφανιστεις απο μεσα μου. Σαν να μην υπηρξες ποτε. Να ξεχασω οτι κάποτε υπήρξες, να σε θεωρήσω πια ολότελα νεκρή, όπως είσαι για μένα. Νερκή, αφού είσαι απούσα. Μα ποιός έχει δει μία απουσία τόσο παρούσα στη ζωή ενός ανθρώπου ; Θέλω να ξεχασει το σωμα μου το σωμα σου. Θελω να ξεχασω. Να μη θυμάμαι. Να μην αναπολώ. Να γίνουν όλα κατάλευκα, παλλευκα, όμορφα, ειδυλιακά, μαγικά, σαν να σαι γαμήλιο ταξίδι στις Μπαχάμες. Κουραστηκα. Καθε πρωι πλενω το σωμα μου να σε ξεπλυνω απο πανω μου. Γδερνομαι ματωνω . Σποραδικα φευγεις. Κι υστερα ξαναρχεσαι.

Παραλια. Νερο. Βροχη. Μες στη βροχη και βρεχομαι. Εβρεξε δακρυα. Αλλη μια Κυριακη παρατονη, σαν αυτες του Λος Αντζελες. . Σαν αυτες τις χαμένες Κυριακές. Που δεν μπορουσα να σηκωθω απ το κρεβατι, και εγραφα για εσενα,για εμενα, για το ποσο σε μισω, για το ποσο μου λειπεις.

Οχι. Δεν θα αφηνα και τη σημερινη Κυριακη να καταστραφει. Πηρα ντεπον. Μπηκα για μπανιο. Προσπαθησα να σηκωθω. Αλλα πατησα κατι κλαματα. Με πιασαν τα κλαματα. Βλεπω το σωμα μου . Διψασμενο. Χωρις καμια αναμνηση ερωτα απο αλλες γυναίκες. Μονο δικες μας αναμνησεις, που τσουρουφλίζουν, που καίνε. Που σαν κάρβουνο απυθώνονται απάνω στο μυαλό μου και κατ επέκταση απάνω στο σώμα μου.

Ατιμο σωμα. Δε ξεχνας. Με βασανιζεις. Με βασανιζεις συνεχεια. Με τη μνημη. Θελω να γραψω τη μνημη σε γυαλι. Κι υστερα να το σπασω. Να το κανω θρυψαλα. Να το πεταξω μακριά, πέρα μακρά στα χάη του σύμπαντος. Να σπάσει το γυαλί σ΄έναν άλλον πλανήτη, που εσύ δεν θα υπάρχεις. Σ έναν άλλον πλανήτη που εγώ θα υπάρξω, χωρίς να σε έχω γνωρίσει προηγουμένως. Σ' έναν άλλον πλανήτη που θα ξαπλώνω εξαγνισμένος στη μέση της θάλασσας, που θα κείτομαι ευτυχισμένος μέσα στο νερό. Σ ' εναν άλλον πλανήτη που δεν θα υπάρχουν αναμνήσεις έρωτος, που δεν θα υπάρχουν αναθυμιάσεις μνήμεων. Θα είναι όλα καθαρά, όλα καινούρια, θα πιάσω το μύτο της Αριάδνης από την αρχή και δεν θα με οδηγήσει σ΄εσένα, αιώνιε Μινώταυρε. Αιώνια αμαρτία, βιωμένη. Σ' έναν άλλον πλανήτη που θα υπάρχουν εξομολόγοι, και με μιάς θα μου δώσουν άφεση αμαρτιών, που αφέθηκα σε ένα συκγλονιστικό αίσθημα. Ενα άισθημα που σε συγκλονίζει τρίσβαθα, που δεν αφήνει τα σπλάχνα σου να ησυχάσουν, που σ' αφήνει να ονειρευτείς ένα ζευγάρι μάτια, που δεν θα ναι τα δικά σου. Βαρέθηκα με τα μάτια σου, βαρέθηκα με το κόρμί σου. Πνίγηκα από τις αμαμνήσεις μου. Δεν αντέχω αλλο να τις αναμασώ. Δεν αντέχω άλλο να ξυπνώ το πρωί με παλιές θύμησες. Με όνειρα που στην πραγματικότητα σε μαχαιρώνουν τρίσβαθα και με το μαχαίρι ευθεία καρφωμένο στη καρδιά. Εχω μία καρδία λαβωμένη, κι όμως ακόμα υπάρχω. Σάμπως αυτό δεν είναι κατάρα ;

Βροχη. " Πήρα τη στράτα κι έρχομαι, μές στη βροχή και βρέχομαι" . Πού να έρθω ; Τόπο δεν έχω για να ρθω. Δεν ξέρω πού βρίσκεσαι, μα κι αν ήξερα που είσαι, ακόμα και τότε, ανεπιθύμητος θα ήμουν. Μόνο βρέχομαι. Τα μάτια μου βρέχονται από υγρά δάκρυα, που κυλάνε ως τα δάχτυλα των ποδιών μου. Θαλασσα δακρύων.

Δεν μου λειπεις, λέω. Και το εννοώ. Βεβαίως.. Οχι εσυ δεν μου λείπεις. Το σωμα σου μονο. Μα τι είναι ο έρωτας χωρίς το σώμα ; Υπάρχει έρωτας χωρίς το σώμα ; Δεν ξέρω. Νιώθω λες και ειμαι ζωον. Ηταν τοσο ζωωδες αυτο που ενιωθα για σενα, να σε ζητάω με όλα μου τα κύτταρα, με κάθε πόντο του κορμιού μου. Σπιθαμί προς σπιθαμί το σώμα μου έψαχνε το δικό σου. Κι όταν μου δινόσουν είχα τον κόσμο όλο, είχα τη πλάση όλη στα χέρια μου. Εζησα καλοκαίρια και χειμώνες μαζί σου, σύνολο δέκα, και δεν μου φτάσανε. Δεν μου έφτανε ποτέ το φιλί σου, δεν μου έφτανε ποτέ το σώμα σου. Πάντα ήθελα και κάτι παραπάνω. Πάντα ήθελα να σε κατασπαράζω, κάθε μέρα απ΄την αρχή. Κι όταν γεννήθηκε ο γιός μας, ακόμα και τότε: Δεν μου έφτανε η απόδειξη ότι ήσουν δική μου. Ηθελα κι άλλες ηδονές. Ηθελα κι άλλες διαβεβαιώσεις, ότι θα σου ανήκω και θα μου ανήκεις. Ηθελα να ξέρω ότι θα ξυπνήσεις το πρωί και θα είσαι εκεί, δλιπλα μου, γυάλινη, όπως ήσουν πάντα, άτρωτη, όπως ήσουν πάντα, απόμακρη αλλά και ταυτόχρονα τόσο κοντά μου, δίπλα μου και πιο δίπλα μου δεν γινόταν.

Τι είναι ο έρωτας, αν δεν είναι αυτό το ζωώδες έσντικτο, που ξυπνάει και δεν σε αφήνει να κοιμηθείς; Τι είναι ο έρωτας αν όχι αυτή η ανάγκη να κατασπαράξεις τον άλλον, να χαθείς μέσα της ; Να πεθάνεις για εκείνη, γιατί κάθε μέρα που περνάει χωρίς εκείνη εσύ δεν ζέις, αλλά προσποιείσαι πώς ζεις... πες μας εσυ, που ξερεις. Εγω δε ξερω.

Μα αλλο δεν αντεχω. Βροχη και βρεχομαι. Ποναω αφόρητα. Να ξεσπασω σε κλαματα ; να ξεσπασω ; ουτως η αλλως δεν σ' εκλαψα αρκετα. Ποτε δεν ειναι αρκετα.

Θελω να σε ξεχασω. Ξαπλωνω παραλια. Στα βοτσαλα. Κανεις δεν ειναι μαζι μου. Και δεν θελω. Απολυτως κανεναν μαζι.μου. ησυχια. Θαλασσια ησυχια. Ανεμος. Βουη. Υποφερω. Θελω. Να σε ξεχασει το σωμα μου. Ποσες φορες θα χρειαστει να κανω εμετο για να βγεις απο πανω μου ;;

κι ομως ο ερωτας οταν συμβαινει εχει κατι το οριστικο. Δεν ξεπλενεις κανεναν απ το σωμα σου. Αγγιξες και κατω απ το δερμα, βλεπεις, περαστικα μου. Οπου μ αγγιξες, ποναω. Τωρα λιγοτερο.

Τοσα χρονια μετα. Εσυ που εισαι ; Με έχεις ξεπεράσει άραγε ; Εξάλλου, τίποτα δεν ημουν για σενα. Νευριαζω. Νευριάζω. .Αν σε πετυχω, μα το θεο, θα ήθελα να σε σπασω στο ξυλο. Αλλά δεν θα το έκανα. Ακραια ολη η σχεση. Ακραια σε ηθελα. Ακραια σε μισησα. Γιατι δε μπορω να αδιαφορησω και ακραια;

Μη μου πειτε εμενα για διαζυγιο. Το εζησα ολο. Αποκοληθηκα. Με διελυσε. Μη μου λετε εμενα για γαμους που τελειώνουν και πονούν. . Σκατα πονος. Μια ηδη πεθαμενη σχεση, πεθαινει. Σιγα τα ωα. Εμεις ; εγω δεν ειχς τελειωσει ακομα. Οχι. Σε μισω. Αλλο δε μπορω. Να με συγχωρείς. Να με συγχωρεί η χάρη σου, μελένια μου ομροφιά.

Είσαι καταδική μου. Είσαι ο κατάδικος μου. Είμαι ο καταδίκος σου, για πάντα. Θα πονάω. Στην κόλαση θα σέρνομαι για ΄σενα, μέσα στις φωτιές, στα κλάμματα, στις ζωώδεις φωνές μου θα φωνάζω το όνομα σου κι εσύ δεν θα αποκρινεσαι. Κι ύστερα; ΤΙ μένει ακόμα παρά να πεθάνω; Κι αν πεθάνω, πάλι είσαι η τελευταία γυναίκα που θα θέλω να δω: Εσένα ήθελα να μου κλεισεις τα μάτια. Εσένα να με κοιτάζεις με το γαλάζιο βλέμμα. χίλια μύρια κύματα μακριά από μένα. Εσένα, την άκαρδή, την κεροσκόπα, εσένα που σκορπίζεις ο,τι ζήσαμε σε ανώφελα κρεβάτια, σε μικροαστικούς συμβιβασμούς. Εσένα, που έγινες φως. Που ήσουν το φως. " Υou are my sunshine, my only sunshine". Εσένα, που οι καιροί σε ντύσανε με ανέμους, με δάκρυα, με όνειρα ξένα. Εσένα που σε ονειρεύεται ο καθένας, και κανείς δεν σ έχει. Εσένα που " κανείς δεν θα αγγίξει το πέλαγος της στοργής και της θλίψης σου". Εσένα, που ανταμώσαμε χρόνους δέκα, κι άλλους χρόνους δέκα κοιμόμαστε χώρια. Εσένα, που δεν μπόρεσα ποτέ να σε βγάλω από μέσα μου. Εσένα, που με στοιχειώνεις, που με ισοπεδώνεις. Εσένα, που δεν φοβήθηκα, αλλά ταυτόχρονα έτρεμα να μη σε χάσω. Και σ΄έχασα. Και έφυγες. Και μ άφησες μισό. Ω ναι, εσένα, που τόσο σε μισώ.

Η λύπη του έρωτα, του Γιάννη Κοντού
Σ’ ακούω με όλους τους πόρους μου
να τρέχεις σε ξένες πόλεις, με ρούχα χάρτινα
κάνοντας ένα θόρυβο
που προμηνύει μεγάλη θάλασσα.
Επιστρέφω στο κλειστό κύκλωμα
 της ζωής μου. Στο κανάλι σιωπή.
Ταριχευμένες κινήσεις:
μια καρέκλα μετακινείται χωρίς λόγο,
ένα κρεβάτι κυλάει στο δρόμο. Στον τοίχο προβάλλεται η ίδια
μαγική εικόνα – δεν μπορώ
 να ξεχωρίσω τον κυνηγό –
Κοιμάσαι με στόμα γεμάτο
μυστικά και βροχές.

ερωτήματα

 τι ΄ναι τα ποίηματα

αν όχι ψυθιριστά παραπονεμένα λόγια ; 

τί είναι τα ποιήματα 

αν όχι έρωτος κραυγές ; 

τι είναι τα ποιήματα 

αν όχι απώλειας ιστορίες ; 

τι είναι τα ποίηματα

αν όχι ερωτική σμίξη ; 

τι ναι η ζωή χωρίς ποιήση ; 

Γράφοντας για ψυχοθερπαεία 3

 Αναπαράγουμε λεει τη σχέση των γονεών μας, Εμένα φινομενικά οι γονείς μου έχουν πάρα πολύ καλή σχέση. Οντως. Ο πατέρας μου δεν είναι μισογύνης, δεν είναι κταπιεστικός, δεν είναι ζηλιάρης, δεν είναι κομπλεξικός και δεν είναι μαλάκας γενικα. και όπως έχει πει κι η μάνα μου τον παντρευτηκε γιατί της έδωσε το τσαμπουκά που δεν της έδωσε ο πατέρας της. 

Η μάνα μου μεγάλωσε σε μία εντελώς προβληματική οικογένεια, όπου οι γονείς της δεν ταίριαζαν καθόλου και όλο τσακώνονταν. Η μάνα μου έγινε το " άόρατο " παιδί, δηλαδή εκείνο το παιδί που δεν δημιουργούσε προβλήματα, που τα έκανε όλα σωστά, σε αντίθεση με τα αδέρφια της. Μ αυτό τον τρόπο κατά τη Ρόμπιν Νοργουντ θεωρούσε ότι έσωζε τη κατάσταση στην οικογένεια της. Μετά ουσιαστικα πιστευω ότι παντρεύτηκε και για να γλυτώσει από όλο το τοξικό κλίμα : παππούδες, γονείς που τσακώνονται, ένα μωρό μέσα στο σπίτι, η θεία μου χωρισμένη, εκεί μέσα μία παρανοική ένταση. Ισως γι αυτό και η μάνα μου έγινε αγχώδης, και ψυχαναγκαστική. Είναι προβληματική με τις δουλειές της, θέλει να τα κάνει όλα στην ώρα τους, όλα στην ενέλεια.  Μοιάζω πολύ με τη μανά μου γαμώτο. Ειναι κι εκείνη γυναίκα που αγαπά πολύ. βασικά έχουμε ίδιο χαρακτήρα, απλώς εγώ είμαι αρκετά πιο φευγάτη, είμαι κάπως αναβλητική ( και αυτό μου προκαλεί απίστευτο άγχος ), είμαι βιαστική. Και θέλω να έχω τον έλεγχο. 

Η μάνα μου θέλει να έχει τον έλεγχο με τον πατέρα μου, προσπαθούσε πιστεύω να τον αλλάξει, να του διορθώσει κάποια ελατώμματα π.χ. την αφασία του. Και οντως τον έχωσε και τελικά ανέλαβε τις ευθύνες του, όχι πώς από μόνος του ήταν ανεύθυνο άτομο, απλώς ήταν πολύ διστακτικός. ακόμα είναι. Θυμάμαι όταν του ανακοίνωσα ότι θα ανοίξω το γραφείο, κατάπιε τη γλώσσα του. Δεν είπε βέβαια τίποτα, αλλά είχε βάσιμες υποψίες για το αν θα τα καταφέρω. Τελοσπάντων η μάνα μου δεν μάσησε. Με πίστεψε. Και τα κατάφερα και θα τα καταφέρω με όλες τις δυσκολίες και τα άγχη. 

Η σχέση τους νιώθω ότι ήταν ένα τεράστιο φόρτωμα από τη πλευρά της μάνας μου. Νομίζω ότι εκείνη έκανε τα πάντα για να κρατήσει τη σχέση. Βέβαια από την άλλη, δεν μασάει, γιατί είναι πολύ ζόρικη και δεν ξέρω αν θα καθόταν, αν συνέβαινε αυτό. Νομίζω όμως ότι μόνο εκείνη προσπαθούσε να κρατήσει τη σχέση. οχι ότι ο πατέρας μου τη κεράτωνε ή την έγραφε ή κάτι τέτοιο, αλλά νιώθω ότι δεν έκανε και κάτι το φοβερό. Παιδιά. Τηλεόραση. Χιούμορ. ΑΛλά γενικώς στην αφασία του. Με πιάνουν τα νεύρα μου ώρες ώρες μαζί του. Γιατί βλέπει την άλλη να σκοτώνεται, να έχει αφήσει τον εαυτό της, να μη προλαβαινει να κάνει  " α" κι εκείνος πετάει χαρταετό. Γυρνάει απ τη δουλειά και απλώς κάθεται στην τηλεοράση, παλιά πήγαινε και για ποδόσφαιρο και τελοσπάντων έκανε τα χόμπι του και η αλλή ξεσκιζόταν. Ρε πούστη μου, δεν μπορούσε να τη βοηθήσει ; Θα μου πεις, επειδή αυτή θέλει και μπορεί και αντέχει ψυχολογικά να δουλεύει από το πρωί μέχρι το βράδυ δε σημαίνει ότι και ο άλλος πρέπει να το κάνει και δε σημαίνει ότι και ο άλλος το αντέχει. Να π.χ. εγώ δεν το μπορώ. Θα μου πεις εκείνη γιατί να το μπορεί ; Δεν είναι άνθρωπος αυτή ; Κι αυτή καταπιέζεται. Και καταπιέζεται τόσα χρόνια. Πρέπει να ναι πολύ δυνατός άνθρωπος. Εγώ θα είχα αρρωστήσει. Δεν έχω καθόλου ψυχική ανθεκτικότητα, νομίζω. Δεν τη παλεύω με τη δουλειά. Βέβαια ακόμα είναι και αρχή και μάλλον όταν μυ μαζεύονται πολλά φρικάρω. Σε βάθος χρόνου δεν θα με πιάνει τίποτα απ΄όλα αυτά. Απλώς θα κάθομαι, θα δουλεύω και θα τελειώνει η ιστορία. Τελοσπάντων, εγώ αυτό καταλαβαίνω, ότι με λίγα λόγια είναι παρτάκιας. Μη μου τους κύκλους τάραττε . Ετσι είναι όλο το σόι. Τα ίδια έιναι και η αδερφή του. Μη ξεβολευτούν. Εμένα πολύ με εκνευρίζει αυτό. Βασικά και τη μάνα μου την εκνευρίζει, αλλά έχει συμβιβαστεί, γιατί ο πατέρας μου δεν είναι καταπιεστικός, δεν είναι ζηλιάρης, δεν είναι γυναίκάς, είναι τίμιιος, έχει μπέσα, έχει ανθρωπιά, ευαισθησίες, αγαπάει τα παιδιά του και γενικά έχει ένα σωρό καλά χαρακτηριστικά. Οπότε η μάνα μου τα σκεπάζει όλα τα σκατά του. Θα ήθελες να βρεις έναν άντρα σαν το πατέρα σου ; ΟΧΙ ! 

θα ήθελα έναν άντρα που να με διεκδικεί περισσότερο, να είναι περισσότερο εκδηλωτικός, να είναι δυνατότερος απο εμένα, να νιώθω ότι μπορώ να στηριχτώ πάνω μου, όχι βέβαια γιατί δεν μπορώ να στηριχτώ μόνη μου στον εαυτό μου, μία χαρά μπορώ, αλλά θα ήθελα να νιώθω ότι μπορώ να στηριχτώ πάνω σ αυτόν. Και δεν έχει να κάνει με τα χρήματα ή τις δουλειές. Για παράδειγμα τον κόλλητό μου τον εμπιστεύομαι, κι ας είναι πιο μικρό από μένα κι ας βγάζω πιο πολλά λεφτά από αυτόν προς το παρόν. Του έχω τυφλή εμπιστοσύνη. Εϊναι από τους άντρες που μπορείς να στηριχτείς πάνω του.  Εναν τέτοιον θα ήθελα, ακριβώς σα το φίλο μου. Πειράζει που μπορεί να είναι λίγο gay ? Ρε γαμώτο, γιατί οι striaght άντρες είναι τόσο διαφορετικοί από εμάς ; Δεν έχουν ενσυναίσθηση καμία, δεν εκδηλώνονται, δεν μιλάνε γαμώτο τους. Δεν ξέρω. Βέβαια δεν είναι και όλοι έτσι. Ασχετο που εγώ έχω γνωρίσει μόνο τέτοιους εσωστρεφείς τύπους. Η αλήθεια είναι ότι από τους αντρες που γνώρισα μέχρι σήμερα κανείς δεν ήταν αυτό που θέλω. Με το Γιάννη δεν είχαμε καμία σύνδεση πέρα από το σεξ τελικά, δεν πιστεύω ότι κατάλαβε κάτι από εμένα, ούτε εγώ κατάλαβα κάτι ουσιαστικό από αυτόν. Αυτό με στεναχώρησε πολύ. Να κοιμάμαι μ έναν ανθρωπο 4 περίπου χρόνια και να μην τον ξέρω και να μη με ξέρει. Εγώ είχα διάθεση, εκείνος πάλι όχι. Ισως να μην είχα τίποτα περισσότερο να μάθω γι αυτόν. ηταν πολύ επιφανειακός άνθρωπος. Εγώ στη σχέση αυτή ήμουν αλκοολική της αγάπης. ΤΟ παραδέχομαι. Ηταν παράλογο όλο το σενάριο. Πιστεύω ότι γι αυτό έφυγε. Δεν άντεχε αυτή μου την " πολύ αγάπη". Ενδεχομένως να ένιωθε και τύψεις που τον αγαπούσα τόσο κι αυτός δεν ανταποκρινόταν. Βέβαια δεν το πιστεύω αυτό. Ηταν τόσο πολύ στην κοσμάρα του, που απλά έφυγε επειδή γνώρισε μία άλλη, αυτή που μοιάζει με λεσβία. Χαρά στη γυναίκα που πήγε και βρήκε ; ! Τελοσπάντων, εγώ πιστεύω ότι κατα βάθος αυτός είναι μία καταπιεσμένη αδερφή. Και το σεξ ; Πώ ς εξηγείται το τόσο άψογο σεξ ; Μα με ήθελε ερωτικά. Δεν ξέρω. Μόνο ψυχολόγοςο θα έβγαζε άκρη μαζί του. Τελοσπάντων. Τι σοκ είχα φάει τότε όμως ; Να χωρισεις με έναν που είχες ερωτευτεί και να μάθεις ότι είχε πάει με φίλο σου ; Ρε συ είναι σοκαριστικό. 

Στις επόμενες σχέσεις μου, δεν αγάπησα πολύ, αλλά φέρθηκα σωστά, δηλαδή έδινα πάλι και συναίσθημα και πολύ φροντίδα. - Αυτό είναι το λάθος. Το βασικό σύμπτωμα των γυναικών που αγαπούν πολύ είναι ότι κάνουν τις δουλάρες στους άντρες και εγώ αυτό το κακό, το πάρα πολύ άσχημο σύμπτωμα, το έχω. Από την άλλη πολλές φορές το κάνω για να βοηθήσω.  Γενικώς μου αρέσει να παρέχω φροντίδα στον άλλον. Επειδή μάλλον το έχω μάθει από τη μάνα μου. Αυτό όμως γιατί να ειναι κακό ; Οι επόμενες σχέσεις μου ήταν η μία με κάποιον συνάδελφο εντελώς προβληματικό, ήμουν πολύ απογοητευμένη όταν χώρισα με το Γιάννη, και έψαχνα κάποιον να με αγαπήσει και να με προσέξει και να κάνει αυτό που δεν έκανε ο Γιάννης. Ε αυτός ο προβληματικός τύπος το έκανε. Ομως, εγώ βαρέθηκα. Δεν τον ήθελα, δεν μυυ άρεσε και είχε βιολογικό πρόβλημα στύσης. Επομένως, εμένα που είμαι υπερσεξουαλική, δεν μου έκανε. Μετά βρήκα έναν άλλο συνάδελφο πάλι εντελώς προβληματικό, αλλά με άλλη έννοια, εκείνος ήταν νωθρός, μαμάκιας, παραδόπιστος, ψεύτης, επιπόλαιος και φυσικά είχε και αυτός θέματα με τα σεξουαλικά του. ηταν ωραίος άντρας, δεν ξέρω γιατί είχε σεξουαλικά θέματα ; Μάλλον τον είχε ευνουχήσει η μάνα του. Μπορεί. Δεν ξέρω. Κι αυτός ψυχολόγο ήθελε πάντως. Μετά έμπλεξα με τον τελευταίο, τον πιο σοβαρό απ όλους, αυτός δεν είχε ούτε δυσλειτουργίες σεξουαλικές, ούτε ήταν μαλάκας, ούτε επιπόλαιος, ούτε γυναικάς, και ήταν και ωραίος άντρας. Είχε ομως κάτι άλλο, έντονα ψυχολογικά προβλήματα, που δεν είχε διαγνώσει και πυο αρνούταν να αποδεχτεί και να προσπαθήσει να τα λύσει. Ηξερε κάπου μέσα του ότι δεν πήγαινε καλά, αλλά δεν έκανε τίποτα και στη μεταξύ μας σ΄χεση εγώ ένιωθα να πέφτω και να πέφτω. Τελοσπάντων, τον άφησα, δεν μπορούσα να κάνω το σωτήρα, γιατί κόντευα να αρρωστήσω εγώ. ΤΟν άφησα νωρίς και είχα και τύψεις γι αυτό, αλλά τον άφησα και μάλιστα κάθε φορά που έχω τύψεις επανφέρω στον μυαλό μου κάποιες απίστευτα απαράδεκτες συμπεριφορές του, που αν είχε να κάνει με κανα κοριτσάκι ίσως και να τις αποδεχόταν και να στεναχωριόταν κιόλας. Εγώ όμως θυμώνω. Και δεν τις αποδέχομαι. 

Ενας κοινός παρανομαστής υπάρχει σε όλες τις σχέσεις : Ντάντευα, τους ντάντευα όλους. Κανείς δεν ήταν αυτό που θέλω. Δεν θέλω να νταντεύω. Εχω μάθει να σχετίζομαι όπως σχετίζεται η μάνα μου με τον πατέρα μου. ΤΟν νταντεύει. Και νευριάζω. Ολοι οι άντρες έτσι είναι ; Θέλουν ντάντεμα. Ρε γαμώτο, δε ξέρω. Ο αδερφός μου είναι έτσι ; Δεν έχω καταλάβει, μπορεί και να μην είναι, δεν τον κόβω να είναι. Μιλάω ντάντεμα σε όλα τα επίπεδα : Από το συναισθηματικό μέχρι τα πρακτικά πράγματα της καθημερινής ζωής. Δηλαδή δεν θα μπορούσα νά έχω έναν άνθρωπο και να τον ακολουθώ από πίσω. Δεν θέλω να αναλάβω αυτή τη ευθύνη. Θέλω  έναν άνθρωπο να μπορεί να αναλάβει την ευθύνη του εαυτού του, να μη του λύνω εγώ προσβλήματα, να με στηρίζει, και να τον στηρίζω εννοείται, να με βοηθάει και να τον βοηθάώ εννοείται, να είναι φροντιστικός όπως είμαι κι εγώ. Οχι να τα περιμένει όλα από εμένα για ν κρατήσει η σχέση. Η αλήθεια είναι ότι με τα χρόνια βελτιώνομαι. Δηλαδή επί γιάννη έκανα τα πάντα για να κρατήσω τη σχέση, αλλά στη μετέπειτα πορεία μου με τους άλλους άντρες δεν έκανα πάρα πολλά, όταν έβλεπα ότι δεν ανταποκρίνονται σ αυτό που ήθελα, απλώς έφευγα. 

Μάλλον είμαι σε καλό δρόμο, ε ; 

Δεν καταλαβαίνω γιατί είναι πρόβλημα όμως να αγαπάμε πολύ, αν μας αγαπάει κι ο άλλος πολύ. Βέβαια στο βιβλίο μιλάει για " προβληματικές περιπτώσεις" - γυναίκών κακοποιημένων ή γυναικών που είχαν παντρευτεί αλκοολικούς ή γενικά περιθωριακούς τύπους. Αλλά μέσα σε όλα αυτά υπάρχει μία δόση αλήθειας. 

Πάντως είναι η πρώτη περίοδος της ζωής μου που προσπαθώ να αφιερωθώ σε εμένα και που νιώθω ότι προσπαθώ να με αγαπήσω. Δουλεύω πολύ πάνω σ έμενα. Θέλω να χάσω τα κιλά μου, με πήγα  γυμναστήριο, προσέχω τι τρώω και δεν με πιάνει υστερία να φάω. Αρχίζω και ηρεμώ, Και καταλαβαίνω ότι δεν πεινάω. Δεν πείναγα ρε συ. Ετρωγα μόνο και μόνο από νευρικότητα. Αχ φοβάμαι ότι θα ανοίξουν τα κωλοδικαστήρια και θα γίνει της καριόλας πάλι και δεν θα προλαβαίνουμε να κλάσουμε. Τοξική ζωή. Πόσο το μισώ να πρέπει να δουλεύεις όλη μέρα και όλη νύχτα. Γαμώ το φελέκι τους. Αν ανοίξει πάλι η δουλειά και γίνει όπως πριν 2 χρόνια, νομίζω ότι θα τρελαθώ. Δεν θέλω καθόλου. Ούτε τα λεφτά θέλω. Δεν με νοιάζει. Καλά είμαι γαιδούρα μεγάλη. Αλλοι το κυνηγάνε κι εγώ το έχω μέσα στα χέρια μου και διαμρτύρομαι. Είμαι μεγάλη γαιδούρα. 

γράφοντας για ψυχοθεραπεία 2

 Ρόμπιν Νοργουντ- Γυναίκες που αγαπούν πολύ. 

Ναι, είμαι μία τέτοια γυναίκα, και γι αυτό το λόγο αγόρασα αυτό το βιβλίο, γιατί ίσως έχω κάποια ψυχοπαθολογία για να φτάνω σε τέτοια σημεία καταστροφικών σχέσεων. 

Το βιβλίο αυτό εν ολίγοις γράφει τουλάχιστον μέχρι εκεί που το έχω φτάσει ότι οι γυναίκες που αγαπούν πολύ βάζουν πάνω απ όλα το σύντροφο τους, ότι η απόρριψη από τον σύντροφο είναι εκείνο που μας δυναμώνει το πάθος και τον πόθο, ότι σε μία πολύ κακή σχέση μπορεί να υπάρχει πάρα πολύ καλό σεξ, γιατι ουσιαστικά είναι ο μόνος τρόπος να έρθεις κοντά με τον άλλον και ότι κατά βάση οι γυναίκες που αγαπούν πολύ είχαν γονείς που ήταν ακατάλληλοι- ψυχροί και μη υποστηρικτικοί, χωρίς να αφιερώνουν χρόνο και ότι οι έρωτες που διαβάζουμε στα μυθιστορήματα είναι όλοι τοξικοί και μη υγιείς, γιατί ο ένας θέλει και ο άλλος σύντροφος δεν ανταποκρίνεται στον ίδιο βαθμό στα αισθήματα κάποιου. Αυτά τα σημεία μπορώ να φέρω στο νου μου έτσι, εντελώς πρόχειρα. 

Θυμάμαι πολύ έντονα στα παιδικά μου χρόνια να αντριδώ υπερβολικά επειδή η μάνα μου δούλευε σκληρά και αναγκαζόνταν να φεύγει πολλές ώρες από το σπίτι. Ενιωθα ότι δεν μου προσφέρει τον απαιτούμενο χρόνο, και ότι είναι τόσο κολλημένη με τους πελάτες της. Κάθε φορά που έπαιρνε πελάτης σπίτι τηλέφωνο σχεδόν τον έβριζα. Μάλλον ένιωθα ότι μου παίρνουν τη μαμά μου οι πελάτες της. Ενιωθα ότι μου τη κλέβουν και ότι τη διεκδικούν. Ημουν σε ανταγωνισμό μαζί τους. Θύμωνα πάρα πολύ και ζήλευα τα παιδιά που η μάμά τους τα περίμενε να γυρίσουν από το σχολείο και τους έβαζε να φάνε στο μικρό πιατάκι. Μου έλεγε και η γιαγιά σήμερα μάλιστα ότι τη πλήγωνα πάρα πολύ που έκλαιγα όταν έπρεπε να με πάει στο νηπιαγωγείο. Πλάνταζα στο κλάμα και κλωτσούσα. Θύμωνα. Ηθελα να είμαι σπίτι με τη μαμά μου. Ομως, δεν ήμουν μόνο εγώ έτσι, αλλά όλα τα παιδιά τελικά. Ολα τα παιδιά κλαίγανε. Ηταν ο αποχωρισμός από τη μητέρα τόσο σκληρός, μέναμε όλα τα παιδιάκια τόσο τρομαγμένα, υποθέτω, και γι αυτό κλαίγαμε. Μάλιστα εμένα κάπου εκεί στην ηλικία των 2 αρχίζει το ζήτημα των διατροφικών διαταραχών, που πιστεύω στα σίγουρα ότι με αφορά. Ως μωρό ήμουν άφαγο εντελώς, αλλά όταν πήγα στο παιδικό σταθμό, σ αυτό το άθλιο μέρος, πράγματι, άρχισα να τρώω πολύ. Ολοι είχαν μείνει έκπληκτοι. Σιγά σιγά έγινα ένα παχυσαρκο παιδάκι. 

Θυμάμαι ακόμα τη ντροπή που ένιωσα όταν με πήγε η μάνα μου στο παίδων, να με δουν γιατροί, για το ζήτημα του πάχους. Ενας άθλιος τύπος που ήταν προφανώς γιατρός ξαφνικά και χωρίς καν να με ρωτήσει μου κατέβασε το βρακί για να δει το εφήβαιο μου, που είχε αρχίσει να είναι γυναικείο. Αυτή η εικόνα ακόμα μου έρχεται ολοζώντανη. Ενιωθα εντελώς αβοήθητη. Γιατροί κάφροι. Και γονείς κάφροι. Πρώτα μας πετάνε στη γιαγιά, που μας ταιζει όλη μέρα, μετά μαθαίνουν για το μπούλνγκ που τρώμε στο σχολείο και αντί να έρθουν να σπάσουν τα μούτρα στο άθλιο κωλόπαιδο που τολμάει να εκφοβίζει το παιδί τους, λένε στο παιδί " Βγάλτα πέρα μοναχή σου". Μάλλον στο σημείο εκείνο ένιωσα ότι είμαι παρατημένη, και αδύναμη, και ότι δεν έχω κάποιον να με υποστηρίξει. είναι γεγονός, έζησα με αυτό, ζω ακόμα με αυτή την αίσθηση. Αν και μεγαλώνω. Μεγαλώνω και τελικά βλέπω ότι έχω φίλους. 

Νιώθω απαίσια, όταν πρέπει να εντοπίσω τι λάθος έκανε η μάνα μου, γιατί εκείνη δούλευε όλη μέρα για να κατορθώσει όσα κατόρθωσε: μία περιουσία τεράστια, που θα πάει ακριβώς σε εμάς, για να ζούμε καλύτερα και να μην έχουμε άγχος, για να μπορεί να μας σπουδάσει, για να μπορεί να μου ανοίξει τη γραφιάρα μου, για να μπορεί να μου παρέχει όλα αυτά τα εφόδια, τα οποία σήμερα είναι τα εργαλεία που με κάνουν να μπορώ να δω τα λάθη της. Ουσιαστικά δηλαδή η μάνα μου έγινε η θυσία στο βωμό της οικογένειας, ώστε να μπορούμε εμείς σήμερα να γίνουμε "Γιατροί και δικηγόροι και καλές νύφες με προίκα και διανοούμενες, και να στηριζόμαστε στα πόδια μας και τα τοιαύτα " . Ο πατέρας μου τι σκατά έκανε ; Πέταγε χαρταετό, όπως όλοι οι άντρες, γαμώ το φελέκι τους. Κι αυτό άδικο είναι. Ο πατέρας μου δούλευε πάρα πολύ σκληρά, όπως ακόμα κάνει, αλλά τ απόγευμα έκανε baby sitting στα παιδιά του, όπως δεν κάνουν οι πιο πολλοί πατεράδες, που είναι τελείως άχρηστοι και τελείως μαλάκες και τελείως στην κοσμάρα τους. Α ναι, να θυμηθώ να το πω και στη πελάτισα μου, να έχουν επικοινωνία τα παιδιά με τον πατέρα τους. Τεσπα. Ναι, ο πατέρας μου τη μάνα μου τη βοήθησε στα παιδιά, αλλά δεν έκανε καμία θυσία και για να λέμε και του στραβού το δίκιο, καλά έκανε! Δηλαδή εκείνος δεν χάθηκε μέσα σε όλο αυτό το πανηγυράκι της αγίας ελληνικής οικογένειας. Εκανε και τον αθλητισμό του, πήγαινε και το καφέ του, μόνο η άλλη καθόταν και σιδέρωνε Κυριακάτικα και για να κουλάρει, έπρεπε να της ανακοινώσει ο άντρας της ότι δεν είναι " Χήρος" να βγαίνει μόνος με τα παιδιά. 

Εγώ από την άλλη από πολύ μικρή, επειδή έβλεπα τι τράβαγε η μάνα μου με τη δουλειά και τους άθλιους πελάτες της, που καλώς ή κακώς αυτοί μας πληρώνουν και αυτοί μας τα κάνουν τα διαμερίσματα και τα εξοχικά - να λέμε και του στραβού το δίκιο- , επειδή λοιπόν έβλεπα τι τράβαγε η μάνα μου, άρχισα να κάνω δουλειές. Δεν μου το επέβαλε. Βασικά όταν ήμουν μικρή μου το επέβαλε. Μετά το έκανα από φιλότιμο. Βέβαια κανένα αρσενικό μέσα στο σπίτι δεν έκανε δουλειές, ούτε ο αδερφός μου, ούτε οπατέρας μου. Καταραμμένη πατριαρχία. Με πιάνουν τα νεύρα μου, ρε κορίτσια. Αμαρτίες μανάδων παιδεύουσι νύφες. Κοίτα να δεις που το αναπαράγω κι εγώ αυτό, δεν ήθελα δήθεν τάχα μου οι γκόμενοι μου να μου κάνουν δουλειές. Τόσο μυαλό είχα. Στην επόμενη σχέση δεν θα το κάνω αυτό. Τελοσπάντων, το ζήτημα είναι ότι η μάνα μου για τον πατέρα μου εκτός από γυναίκα του είναι και μάνα του, κι αυτό είναι πολύ επικίνδυνο πρότυπο. Βέβαια, υπάρχουν και χειρότερα. Η θεία μου για τον άντρα της είναι υπηρέτρια. Τραγικό. Θα του είχα σπάσει τα μούτρα. Ο θείος μου για τη γυναίκα του είναι δούλος της, είναι το υποχείριο της, η πλαστική κούκλα της. Εχει απωλέσει κάθε ίχνος προσωπικής γνώμης και κάνει ο,τι ακριβώς του πει η θειά μου. Δηλαδή τον έχει βάλλει στο στρίνγκ της κανονικά. Συμπέρασμα : Σαφώς η οικογένεια της μάνας μου ήταν εντελώς κακοποιητική. Η μάνα μου είναι η πιο ισορροπημένη απ όλα τα αδέρφια της, αλλά κι εκείνη έχει τα θέματα της : κυρίως τα ενοχικά της σύνδρομα, απ τα οποία πάσχω και εγώ, το ότι είναι people pleaser, όπως ακριβώς και εγώ και ότι "όλα για τους άλλους, τίποτα για μένα " , γιατί είναι μία γυναίκα που αγαπάει πολύ. Τους άλλους. Τον εαυτό της όχι. Και δεν μπορώ να τη σωσώ. Μόνη της πρέπει. Τα λέω και τα ξαναλέω. Εγώ προσπαθώ να σωθώ. Αλλά το βρίσκω πολύ ζόρικο. Προσπαθώ όμως. 

Τελοσπάντων, η κεντρική ιδέα είναι ότι δεν πήρα το χρόνο, τη προσοχή και την αγάπη που θα ήθελα, επομένως αγαπάω πολύ. Περαιτέρω, η λογοτεχνία με κατέστρεψε. Λανθασμένα πρότυποα και μεγάλες αγάπες. Λεει ότι όταν αγαπάς πολύ, ο σύντροφος σου είναι μία εξάρτηση. Οντως. Αυτό ήταν ο Γιάννης για μένα. Με πονούσε. Αλλά δεν μπορούσα να φύγω. ηταν μία κακή σχέση με άψογο σεξ. Μία σχέση πάθους. Μία καταστροφή. Μία σχέση αδιαφορίας. Μία σχέση- άσχετη, αφού εκτός απ το σεξ και τα γλέντια δεν είχαμε καμία επικοινωνία και η βασικότερη αιτία ήταν ότι αυτό το πλάσμα ήταν ασπόνδυλο. Δεν είχε ιδέα τι σκατά γίνεται μέσα στο μυαλό του, δεν έψαχνε, δεν ρωτούσε, γι αυτό και ήταν τόσο ευτυχισμένος. Ηταν όλα τόσο επιδερμικά για εκείνον. Δηλαδή αναρωτιέμαι που συγκλίναμε ; Στο κρεβάτι. Μόνο. Πουθενά αλλού. Εξάλλου ο,τι μου λείπει από εκείνον είναι το σώμα του. Τίποτα άλλο. Κατά τα άλλα μου λείπει ο εαυτό μου ερωτευμένος. Ηταν έρωτας αυτός ; υγιής ; ΟΧΙ. Σε καμία περίπτωση. περισσότερο σε εξάρτηση έμοιαζε. 

Σκέφτομαι τους επόμενους. Κάτι τελείως αδιάφορες σχέσεις. Σκέφτομαι μήπως είμαι εγώ η ανάποδη, που αν βρω έναν καλό τύπο δεν μπορώ να νιώσω κάτι ωραίο. Το έχω σκεφτεί πολλές φορές. Μήπως θέλω να με φτύνουν και να αδιαφορούν ; Μήπως τελικά, όπως λεει το βιβλίο, ακριβώς η μη διαθεσιμότητα αυξάνει το πόθο μου ; Ναι, γιατί και με τον Πασχάλη αυτό έγινε. Εκείνο το πρώτο βράδυ που ήμουν σίγουρη, ( εδώ γελάω, πολύ άνεση ρε παιδί μου και βλάπτει ), που ήμουν που λες σίγουρη ότι με θέλει, εγώ γύρισα σπίτι χαρούμενη μεν, αλλά και με ένα ερώτημα: θα καταφέρω να μου αρέσει ; Τελικά, μετά, όταν με έφυσε ουσιαστικά, άρχισα να βιδώνομαι και να τον θέλω, εννοώ να τον θέλω πιο πολύ, γιατί κι απ την αρχή μου άρεσε. Δε ξέρω. Βέβαια οι άλλες μου σχέσεις, δεν είναι ότι ήταν καλά παιδιά: ο ένας πήγε με τη μάνα του, για να πάρει υποθέσεις, ο άλλος ήταν μαλάκας μισογύνης, ο άλλος ήταν ανέραστος και δεν με ικανοποιούσε ποτέ, ο άλλος είχε βιολογικής φύσης σεξουαλικά προβλήματα, και ο τελευταίος ήταν ψυχικά ασθενής - το πιστεύω, και θα πρεπε να πάει να διαγνωστεί, να κάνει θεραπεία, και να κολλήσει τα σπασμένα του κομμάτια. Ευτυχώς, σε όλες τις περιπτώσεις τα πήρα πάνω μου και χώρισα. Πάλι καλά. Κατάλαβα ότι δεν αξίζω κάτι τέτοιο. Γενικά έχω καταλάβει ότι δεν αξίζω κάτι λιγότερο από αυτά που θέλω και που είναι τα αυτονόητα. Αλλά σκέφτομαι ότι κάποιο ψυχολογικό πρόβλημα μπορεί να έχω και εγώ. Επειδή αγαπώ όντως πολύ. Με γοητεύουν τα μυθιστορηματικά πάθη. Φταίει και η άφθονη λογοτεχνία που έχω διαβάσει . Από την άλλη ΘΈΛΩ ΝΑ ΑΓΑΠΗΣΩ ΠΟΛΥ ΚΑΙ ΝΑ ΜΕ ΑΓΑΠΗΣΟΥΝ ΠΟΛΥ . Η αλήθεια είναι ότι όταν νιώθω πλέον ότι δεν παίρνω όσα θέλω, φεύγω. 

Μήπως είμαι σε καλό δρόμο ; Τι λέτε κι εσείς ; Συγγνώμη για το ασυνάρητο κείμενο. 

Γράφοντας για ψυχοθεραπεία

 "νύχτα σπαρμένη μάγια" 

είναι μια παγωμένη χειμωνιάτικη νύχτα του Ιανουρίου. Τέλος Γενάρη. Πέρασε και αυτός ο μήνας κάπως νωχελικά. Εξω κρύο και χιόνι. Ο αέρας σε πιρουνιάζει, αλλά είναι ωραία η αίσθηση του παγωμένου αέρα, σε φρεσκάρει. Ντύθηκα χοντρά, έβαλα εκείνο το καινούριο μπουφάν που αγόρασα πρόσφατα. Είναι ελαφρύ, αλλά πολύ ζεστό και φαρδύ. Νιώθεις ωραία μέσα σε αυτό. Σε αγκαλιάζει. Εχω πάντα την αίσθηση ότι με κρύβει από τον υπόλοιπο κόσμο. Οτι προστατεύει το σαρκίο, αυτό το σώμα, που με κουβαλάει κάθε μέρα, και παρ όλα αυτά το βρίζω, του φωνάζω, το μαλώνω. ΑΛλά αυτό το καημένο, κάθε μέρα με κουβαλάει, με φέρει, κινείται. Αντέχει. Και εγώ τι κάνω ; Το κατηγορώ. Το καταπονώ. Το κουράζω. Του μιλάω άσχημα. Μακάρι να μπορούσα, σκέφτομαι, να το αποκόψω, να το αλλάξω μία για πάντα. Ναι, αλλά τι θα είμαι εγώ χωρίς αυτό το σαρκίο ; σίγουρα δεν θα είμαι η ίδια. Ναι, μπορεί να βγαίνω και σε καλύτερη έκδοση. Αλλά αυτό είναι το σώμα μου. Και αυτό είναι ένας μηχανισμός. Ενας μηχανισμός που κάθε μέρα δουλεύει τέλεια. Ηρθε η ώρα. Να το αγαπήσω. Σήμερα του έδωσα τσάι, και καλό τρόφιμο, σαλατούλα, νεράκι, σήμερα το πήγα βόλτα στη γυμνάστρια να γυμναστεί και να ξεπιαστεί. το κατηγόρησα χιλιάδες φορές. 

Ναι, πρέπει να χωριστεί το μυαλό μου απ το πνεύμα μου, γιατί το πνεύμα μου είναι σε μεγάλο πόλεμο με το σώμα μου. Συνεχώς το πολεμάει, συνεχώς του λέει ότι δεν είναι τέλειο. Καταπίνω αλκόολ.Βάζω μέσα στο σώμα μου δηλητηρίο, γιατί αυτό είναι το αλκόολ. Το αγχώδες πνεύμα μου ξέσπασε πάνω στο σώμα μου. Πέντε μήνες. Πέντε μήνες μένος και άγχος, και στεναχώρια, και υστερία και ήταν αρκετοί για να βάλω αυτά τα γαμημένα 10 κιλά. Και ύστερα για έναν ολόκληρο χρόνο να με δικάζω, να μου κουνάω το δάχτυλο, να με βρίζω, να με υποτιμώ, να απαιτώ από εμένα. ΤΙ στο διάολο απαιτώ συνεχώς ; ΜΑΤΑΙΑ ζητάμε. Τι άλλο πια να μου ζητήσω ; Ολα τα έκανα καλά. Και όλο με δικάζω. Και όλο δεν με αποδέχομαι. Και απαιτώ. Και απαιτώ κι άλλα πολλά. Να είμαι τέλεια σε όλα μου. Να είμαι ρομπότ. Να είμαι χαρούμενη. Να είμαι αδύνατη. Να είμαι γυμνασμένη. Ας πάψω πια. Κι αυτές οι ενοχές κάθε φορά που χαλαρώνω ; Αυτό το ψυχοφθόρο πράγμα ; Αυτή την αντάρα ; Αυτό μου το κόλλησε η μάνα μου. Φτάνει πια. Φτάνουν πια οι επικρίσεις, φτάνουν πια οι βιασίνες. Συνεχώς, είναι μία εδωτερική φωνή που με βριζει, που μου μιλάει άσχημα, που με κατακρίνει για ό,τι κάνω και για όσα δεν κάνω. Σήμερα με κατέκρινε γιατί έφαγα για παράδειγμα ένα παξιμάδι και λίγο τυρί. Φτάνει πια. ΣΚΑΣΕ. ΣΚΑΣΕ. ΣΚΑΣΕ. 

Είναι τόσο δύσκολο να αγαπήσεις πραγματικά τον εαυτό σου. Είναι τόσο δύσκολο να τον αποδεχτείς. Δεν δέχομαι ότι κάνω λάθος. Θέλω να τα ελέγχω όλα. Από το βάρος μου μέχρι τα αισθήματα μου. Τελικά γι αυτό μ αρέσει να πίνω. ΓΙατί είναι εκείνη η στιγμή που χάνω τον έλεγχο. Και τελικά μάλλον το έχω ανάγκη. Αλλά ύστερα γίνομαι ο περίγελος. Αλλά εκείνη τη στιγμή, το ευχαριστιέμαι. Μαλακίες. Αλλη μία αυτοκαστροφική συνήθεια. Τα παραλέω βέβαια, όπως κάνω πάντα, λες και είμαι καμία αλκοολική. Σιγά πια. Ενα ποτάκι πίνω. 

Τελικά και τον γιάννη, καταλαβαινω τώρα γιατί τον ερωτεύτηκα. Κατεύναζε τις ενοχές μου. Εκείνος δεν είχε. Φαινομενικά τουλάχιστον δεν είχε. Με έκανε να αγαπήσω το σώμα μου λίγο περισσότερο. Τότε το μισούσα. Αλλά με βοήθησε λίγο να το αγαπήσω. Γιατί το αποθέωνε. Το ευχαριστούσε, το αγαπούσε. Γαμώτο ναι. Το αγαπούσε εκείνος το σώμα μου. Ετσι νομίζω. Εγώ όχι. Δεν το αγαπάω. Δεν το φροντίζω. Του άφηνα τις τρίχες του, δεν του έβαζα κρέμες, το μισούσα, το έκρυβα συνέχεια από υποψήφιους γκόμενους. Ενιωθα άβολα, όταν έπρεπε να γδυθώ. 

Θεε μου, πρέπει να μαι πολύ δυνατή προσωπικότητα για να έχω επιβιώσει μέσα από έναν τέτοιο μεγάλο πόλεμο, που κάνω εγώ η ίδια στον εαυτό μου. ΤΟ πνεύμα μου βάλλει συνεχώς κατά του σώματος μου. Δεν είναι φοβερό ; Να ζεις απο παιδί σε μία ένταση με το σώμα σου, σ έναν πόλεμο, να θες να το κόψεις, να το πετάξεις στα σκουπίδια. Να το μισείς μέχρι μία ηλικία. Και να νομίζεις ότι αυτό φταίει για τα πάντα. Ακόμα και για το αν σε απορρίπτει ένα αγόρι, να νομίζεις ότι φταίει αυτό. Ισως βέβαια να υπάρχουν βαθύτερες ρίζες : Κάποτε στο δημοτικό ένας συμμαθητής μου μου είχε πει ότι αν αδυνατίσω, θα με θέλει, κι εγώ σαν ηλίθια, απάντησα ότι θα κάνω δίαιτα και θα γίνω σα την Ιωάννα. Τι ηλίθια που ήμουν. ΤΟ μίσος για το σώμα μου είναι όλη η ιστορία της ζωής μου. 

Θα πήγαινα ιδανικά σε ψυχοθεραπεία. Για να το λύσω. Αλλά από την άλλη δεν μπορώ να με αποδεχτώ όπως είμαι αυτή τη στιγμή. Θέλω να χάσω 10 κιλά, αλλά και πάλι, και 20 να χάσω, δεν θα με αγαπάω. Δεν θα το αγαπάω. Μόνο αν γίνει όπως αυτά των περιοδικών θα το αγαπήσω. ΑΛλά ποτέ δεν θα γίνει σαν σώμα περιοδικού, γιατί το δικό μου το σώμα αν γίνει σαν περιοδικού, δεν θα είναι ωραιο. Γιατί δεν θα είμαι εγώ. Δεν είμαι θυληκή. Δεν θα είμαι σεξυ. Δεν θα είμαι τίποτα απ όσα ήμουν για τους άντρες ως τώρα. Δεν θα είμαι η κλασική γυναίκα με τα λίγα της παραπάνω ψωμάκια, που αυτά ακριβώς είναι που της δίνουν τη γλύκα, τη γοητεία και το sex apeal της. Είναι αλήθεια. Θα είμαι μία ξερακιανή, συνιθισμένη τύπισα. Χωρίς τιποτα το ιδιαίτερο. 

Πρέπει να αγαπήσω το σώμα μου. Νομίζω ότι πλέον είμαι σε κάποιο καλό δρόμο. Πρέπει να υπάρξει αυτοαγάπη. ΚΟντεύω 30. Αν κάποτε βγάλω πολλά λεφτά, θα κάνω ψυχοθεραπεία και γι αυτό. Προς το παρόν μπορώ μόνο να γράφω. Αυτό ίσως με λυτρώνει. Και η αλήθεια είναι ότι βαριέμαι να τα γράφω σε τετράδιο. Προτιμώ εδώ. Ουτως ή αλλως κανείς δεν τα διαβάζει. Θα ανάψω ένα τσιγαράκι. 

Σήμερα με αγάπησα λίγο περισσότερο. Δεν θα ξαναμιλήσει το πνεύμα μου άσχημα για το σώμα μου. Θα προσπαθήσω κάθε κακή σκέψη να την αντικαθιστώ με μία θετική. Και να μη με αυτοτιμωρώ. Επειδή έφαγα 2 φέτες γαλοπούλα. ΕΛΕΟΣ. Είναι τρελό. Είναι αυτό που κάνουν οι διαιτολόγοι. Ενας ψυχαναγκασμός που δεν οδηγεί πουθενά. Αδυνατίζεις και ξαναπαχαίνεις. Από το να τα δίνει στο διαιτολόγο, καλύτερα σε έναν ψυχολόγο. Λες να βρω ψυχοθεραπεία online?Μπορεί. Θα με βοηθούσε νομίζω.