εισαι ελευθερος οταν δεν εχεις τιποτα και στου βυθου σου ταξιδευεις το σκοταδι

Στίχος από το τραγούδι " στο πουθενά"  του Μάνου Ξυδούς  

Από το σκοτάδι εξέρχομαι της εσωτερικής μου ζωής με κόπο και προσπάθεια κάθε ημέρα, κάθε πρωί. Ξεπλένω τους εφιάλτες μου με νερό θαλασσινό. Ώρα 9.30 πρωινή, ένας καφές μπροστά στη θάλασσα, στη λιακάδα. Ο ουρανός να λάμπει κι η θάλασσα να ρυτιδώνεται από το ελαφρό αεράκι. Ενα αεράκι που με χαϊδεύει. Ενα αεράκι που με παρηγορεί. Ενα αεράκι που με ξαλαφρώνει, που ναι λες και με παίρνει και με οδηγεί σ΄εναν άλλον πιο ηλιοποτισμένο κόσμο από τον μέσα μου κόσμο. Διαβάζω τον παραπάνω στίχο που κάποτε είχα σημειώσει κάπου. Και σκέφτομαι πώς είμαι πραγματικά ελεύθερη, γιατί δεν έχω τίποτα και μπορώ να περιπλανιέμαι ελεύθερη στο σκοτεινό κόσμο μέσα μου. Κάποιες μέρες, σαν αυτή, ο κόσμος μου είναι σκοτεινός, απομονωμένος, πέφτουν βροχές και δάκρυα. 

Κι ύστερα κατά τα άλλα έχω ένα κόσμο φωτεινό, χαρούμενο, ζεστό και πολύχρωμο, γεμάτο χρώματα φωτεινά και ήσυχα. Κάποιος γελάει, και κάτι χαμογελάει μέσα μου. Κάτι σα χνούδι. Υποψία έρωτος. Υπαινιγμός ιστορίας που μέλλεται να αρχίσει. Ερωτηματικά: Θα αρχίσει η ιστορία ; Ισως ναι. Ισως και όχι. Θα δείξει. Μεταφορές στον μέλλοντα χρόνο. Το παρόν είναι ένα σχεδόν, ένα περίπου, ένα σημείο στίξης : ερωτηματικό. 

Μήπως άραγες αυτά τα ερωτηματικά δεν είναι που αυξάνουν την επιθυμία ; Τι αξίζει ;