Τετάρτη 26 Ιανουαρίου 2011

γλυκα θα κοιμηθούμε... του Καρυωτάκη...

Θα μας δοθεί το χάρισμα και η μοίρα
να πάμε να πεθάνουμε μια νύχτα
στο πράσινο ακρογιάλι της πατρίδας;
Γλυκά θα κοιμηθούμε σαν παιδάκια
γλυκά. Κι απάνωθέ μας θε να φεύγουν,
στον ουρανό, τ' αστέρια και τα εγκόσμια.
Θα μας χαϊδεύει ως όνειρο το κύμα.
Και γαλανό σαν κύμα τ' όνειρό μας
θα μας τραβάει σε χώρες που δεν είναι.
Αγάπες θα'ναι στα μαλλιά μας οι αύρες,
η ανάσα των φυκιών θα μας μυρώνει,
και κάτου απ' τα μεγάλα βλέφαρά μας,
χωρίς ναν το γρικούμε, θα γελάμε.

Τα ρόδα θα κινήσουν απ' τους φράχτες,
και θα ρθουν να μας γίνουν προσκεφάλι.
Για να μας κάνουν αρμονία τον ύπνο,
θ' αφήσουνε τον ύπνο τους αηδόνια.
Γλυκά θα κοιμηθούμε σαν παιδάκια
γλυκά. Και τα κορίτσια του χωριού μας,
αγριαπιδιές, θα στέκουνε τριγύρω
και, σκύβοντας, κρυφά θα μας μιλούνε
για τα χρυσά καλύβια, για τον ήλιο
της Κυριακής, για τις ολάσπρες γάστρες,
για τα καλά τα χρόνια μας που πάνε.
Το χέρι μας κρατώντας η κυρούλα,
κι όπως αργά θα κλείνουμε τα μάτια,
θα μας διηγιέται - ωχρή - σαν παραμύθι
την πίκρα της ζωής. Και το φεγγάρι
θα κατεβεί στα πόδια μας λαμπάδα
την ώρα που στερνά θα κοιμηθούμε
στο πράσινο ακρογιάλι της πατρίδας.
Γλυκά θα κοιμηθούμε σαν παιδάκια
που όλη τη μέρα εκλάψαν και αποστάσαν.
ΛEYTEPHΣ BΟΓIATZHΣ:




Υ.Γ και δεν ξέρω αν ερωτευτηκα τίποτα περισσότερο εκτος απ την θάλλασσα και την ποιηση...

Πέμπτη 20 Ιανουαρίου 2011

Βλέπω την σκιά μου,καθώς περπατώ μόνη μέσα στην νύχτα στον ερημικό δρόμο για το σπίτι μου...Ψηλή σκιά, μεγάλη-παραπλανήσεις. Επιβλητική εικόνα,με τα κρόσια του κασκόλ μου να με μεγαλώνουν κι η τσάντα μου να ναι σοβαρή. Τα τακούνια-πλατοφόρμες κάνουν έναν παράξενο ήχο. και φαίνεται τόσο δυνατή κι ανεξάρτητη η σκιά μου. Η σκιά μου, γιατί εγώ πάλι χάθηκα.

Ζω ένα παραμύθι, το παραμύθι σου. ξυπνάω με το γέλιο σου,κοιμάμαι με το γέλιο σου. σ'αγκαλιάζω και δεν σ' έχω... Μα τα μάτια σου, άλλα μου λένε. και φοβάσαι και τρέχεις μακριά, πιο μακριά συνεχώς. Μα όχι, για πολύ, γιατί δεν αντέχεις. Δεν αντέχεις μακριά μου,φαίνεται.
Κι εγώ δεν σε καταλαβαίνω που φοβάσαι, γιατί εγ'ω δεν φοβάμαι να ζήσω. Κι αν θες, έλα να ερωτευτούμε ή τουλάχιστον να ζήσουμε μια ιστορία.

Αλλά απέχεις... κι έχω σκοπό κι εγώ να κοιτάξω τον ευατό μου. μα δεν το κάνω, κι όλο μαζί σου μένω. Είπα να σ αφήσω κι εσύ δεν μ΄αφήνεις. και τώρα δεν ξέρω πως να ξεφύγω. Γιατί κι αν σαποφύγω θα θυμώσεις. τα χω χαμένα. με χάνω. Φταίω και παραδίδομαι ξανά και ξανά στα ίδια λάθη.

Δευτέρα 10 Ιανουαρίου 2011

δυστυχώς-ευτυχως.

ήρθες-δυστυχως
δεν με τραβάς στον πάτο-ευτυχώς.
δεν σ'αποφεύγω-δυστυχώς.
τραβάω τον δρόμο υ-ευτυχώς.
θέλω να ειμαι εντάξει με τον εαυτό μου-ευτυχώς.
αναζητησέ με-επιτυχώς.

II

ηξερα θα μ' αναζητούσες προσεχώς...
και πάλι είμαι εκεί,
μα όχι συμβιβασμένη στα γούστα σου..-ευτυχώς.
Είμαι εδώ-δυστυχώς ή ευτυχώς δεν ξέρω,
μα θέλω.
σε θέλω-δυστυχώς
ισως κι εσύ-ευτυχώς.

Σάββατο 1 Ιανουαρίου 2011

οι γιορτές και δύο παρενθέσεις.

Κάθε χρόνο τέτοια μέρα κάνουμε τον απολογισμό του έτους.
Και φέτος δεν κλείστηκα μέσα μου, για να σκεφτώ..
Βλέπω πόσα άλλαξαν, μα κι εγώ δεν βλέπω αλλαγή στο μέσα μου...

Πρωτοχρονιές... ο χρόνος ο νέος ταυτίζεται με μια νέα σελίδα στην ανθρώπινη ζωή .
Τούτο, λοιπόν, εστί πρωτοχρονιά. Γι'αυτό κι εγώ δεν ξέρω αν σήμερα έχω γιορτή.
Δεν θυμάμαι να εχω αρχίσει σήμερα κάτι. Εκείο που με τρομάζει είναι πως μένω ίδια.
Κάθε χρόνο παρόμοιες επιδιώξεις, γιατί είναι στην φύση μας ν αναζητούμε το πιότερο μπόι.
Είμαστε άνθρωποι γαρ.

Τριγύρω υπάρχει και τούτη η κατήφεια, κι όλοι δεν βλέπουν ελπίδα πουθενά.
Μα εγώ ανάμεσα στα μάτια τους, αυτά τ αληθινά, βρίσκω μια ηλιαχτίδα ή έτσι πιστεύω πως θα βρω το φως;
και δεν έχουν σημασία οι απαντήσεις.

(Αντικρίζω σήμερα ξανά και ξανά το προσωπο σου, καθώς τα στέκια σου αλλάξανε, μα εγώ είμαι ακόμη στην θέση που μ άφησες. Και να λοιπόν, βρεθήκαμε ξανά στα ίδια μέρη... Η ποιηση σου δίπλα μου κι εγώ δεν μπορώ να την αγκίξω.. Ετσι είναι άλλωστε η ποίηση, άπιαστη.
Κι αν έχεις το θράσος ή το θάρρος-δεν ξέρω πως να το χαρακτηρίσω, είναι λεπτή η γραμμή που τα διαχωρίζει- αν έχεις αυτό, το σθένος τελοσπάντων, να αγγίξεις την ποιηση, τότε αυτή χάνεται, διαλύει, τρέχει παραπέρα να σωθεί, για να μην την μαγαρίσεις... Γιατί έτσι πρέπει στην Ποιηση, να ναι μοναδική , να μην ανήκει σε κανέναν. Βέβαια η δική σου η Ποιηση δεν ξέρω αν ανήκει κάπου κι αν ανήκει δεν ξέρω αν ο κατοχος της την δικαιούται. Και δεν έει και καμία σημασία αυτό. Εσύ όπου θες την χαρίζεις, σου ανήκει, είναι κτήμα σου.
Σε βλέπω κρυφοκοιτάζεις, πάντα κρυφό. Γελάς. Σωπαίνεις. Γυρνάς πλάτη. μα γελάς κι αυτό μετράει για μένα.Η χαρά σου,το γέλιο σου. Είσαι λευκό, σου το χω ξαναγράψει. Λευκή αγνότητα για μένα. )


Τις γιορτές εμφανίζεται η μοναξιά μπροστά μας πιο έντονα και μας τραβάει απ το χέρι και μας οδηγεί στα τάρταρα. κι είναι κι οι άλλες, εκείνες οι ανασγάλειες που στήνουν χορό στο κεφάλι σου. Γλεντοκοπούν,μεθούν,σε παιδεύουν. Μα τις ανέχεσαι κι εύχεσαι να τις ξορκίσεις, να τις σκοτώσεις με το περίστροφο.

- Η γραφή είναι η παρέα στην μοναξιά, η χαρά, η εκτόνωση, η αίσθηση αυτή η λατρεμένη της δημιουργίας. Ναρκωτικό όμως είναι κι η γραφή, σκληρό ναρκωτικο,σαν την μοναξιά. μα και ποιος ξέρει αν τελικά η γραφή ταυτίζεται με την μοναξιά;Εχω πολλά επιχειρήματα για να στ αποδείξω, μα έχω κι άλλα τόσα για να σ' αποδείξω το αντίθετο. Μα ποιός μιλάει σήμερα για αποδείξεις;Τα αισθήματα δεν έχουν αποδείξεις λογικές, ούτε επιχειρήματα. Αυτά είναι τα όπλα της Λογικής. -


Οι γιορτές λοιπόν, οι γιορτές και μαζί δυο παρενθέσεις,γιατί αυτές οι παρενθέσεις στην ζωή μας είναι η νοστιμιά, κι ας είναι και φθινόπωρο. Εξάλλου,θυμίσου, πως ακόμη κι αν η φύση πεθαίνει το φθινόπωρο, κατέχει τα πιο όμορφα χρώματα, τα πιο ονειρικά,τα πιο ταξιδιάρικα. Και το χώμα.. θυμήσου το χώμα πως ευωδιάζει. Ευείδη τοπία κι οι άνθρωποι χαμένοι...