Σάββατο 1 Ιανουαρίου 2011

οι γιορτές και δύο παρενθέσεις.

Κάθε χρόνο τέτοια μέρα κάνουμε τον απολογισμό του έτους.
Και φέτος δεν κλείστηκα μέσα μου, για να σκεφτώ..
Βλέπω πόσα άλλαξαν, μα κι εγώ δεν βλέπω αλλαγή στο μέσα μου...

Πρωτοχρονιές... ο χρόνος ο νέος ταυτίζεται με μια νέα σελίδα στην ανθρώπινη ζωή .
Τούτο, λοιπόν, εστί πρωτοχρονιά. Γι'αυτό κι εγώ δεν ξέρω αν σήμερα έχω γιορτή.
Δεν θυμάμαι να εχω αρχίσει σήμερα κάτι. Εκείο που με τρομάζει είναι πως μένω ίδια.
Κάθε χρόνο παρόμοιες επιδιώξεις, γιατί είναι στην φύση μας ν αναζητούμε το πιότερο μπόι.
Είμαστε άνθρωποι γαρ.

Τριγύρω υπάρχει και τούτη η κατήφεια, κι όλοι δεν βλέπουν ελπίδα πουθενά.
Μα εγώ ανάμεσα στα μάτια τους, αυτά τ αληθινά, βρίσκω μια ηλιαχτίδα ή έτσι πιστεύω πως θα βρω το φως;
και δεν έχουν σημασία οι απαντήσεις.

(Αντικρίζω σήμερα ξανά και ξανά το προσωπο σου, καθώς τα στέκια σου αλλάξανε, μα εγώ είμαι ακόμη στην θέση που μ άφησες. Και να λοιπόν, βρεθήκαμε ξανά στα ίδια μέρη... Η ποιηση σου δίπλα μου κι εγώ δεν μπορώ να την αγκίξω.. Ετσι είναι άλλωστε η ποίηση, άπιαστη.
Κι αν έχεις το θράσος ή το θάρρος-δεν ξέρω πως να το χαρακτηρίσω, είναι λεπτή η γραμμή που τα διαχωρίζει- αν έχεις αυτό, το σθένος τελοσπάντων, να αγγίξεις την ποιηση, τότε αυτή χάνεται, διαλύει, τρέχει παραπέρα να σωθεί, για να μην την μαγαρίσεις... Γιατί έτσι πρέπει στην Ποιηση, να ναι μοναδική , να μην ανήκει σε κανέναν. Βέβαια η δική σου η Ποιηση δεν ξέρω αν ανήκει κάπου κι αν ανήκει δεν ξέρω αν ο κατοχος της την δικαιούται. Και δεν έει και καμία σημασία αυτό. Εσύ όπου θες την χαρίζεις, σου ανήκει, είναι κτήμα σου.
Σε βλέπω κρυφοκοιτάζεις, πάντα κρυφό. Γελάς. Σωπαίνεις. Γυρνάς πλάτη. μα γελάς κι αυτό μετράει για μένα.Η χαρά σου,το γέλιο σου. Είσαι λευκό, σου το χω ξαναγράψει. Λευκή αγνότητα για μένα. )


Τις γιορτές εμφανίζεται η μοναξιά μπροστά μας πιο έντονα και μας τραβάει απ το χέρι και μας οδηγεί στα τάρταρα. κι είναι κι οι άλλες, εκείνες οι ανασγάλειες που στήνουν χορό στο κεφάλι σου. Γλεντοκοπούν,μεθούν,σε παιδεύουν. Μα τις ανέχεσαι κι εύχεσαι να τις ξορκίσεις, να τις σκοτώσεις με το περίστροφο.

- Η γραφή είναι η παρέα στην μοναξιά, η χαρά, η εκτόνωση, η αίσθηση αυτή η λατρεμένη της δημιουργίας. Ναρκωτικό όμως είναι κι η γραφή, σκληρό ναρκωτικο,σαν την μοναξιά. μα και ποιος ξέρει αν τελικά η γραφή ταυτίζεται με την μοναξιά;Εχω πολλά επιχειρήματα για να στ αποδείξω, μα έχω κι άλλα τόσα για να σ' αποδείξω το αντίθετο. Μα ποιός μιλάει σήμερα για αποδείξεις;Τα αισθήματα δεν έχουν αποδείξεις λογικές, ούτε επιχειρήματα. Αυτά είναι τα όπλα της Λογικής. -


Οι γιορτές λοιπόν, οι γιορτές και μαζί δυο παρενθέσεις,γιατί αυτές οι παρενθέσεις στην ζωή μας είναι η νοστιμιά, κι ας είναι και φθινόπωρο. Εξάλλου,θυμίσου, πως ακόμη κι αν η φύση πεθαίνει το φθινόπωρο, κατέχει τα πιο όμορφα χρώματα, τα πιο ονειρικά,τα πιο ταξιδιάρικα. Και το χώμα.. θυμήσου το χώμα πως ευωδιάζει. Ευείδη τοπία κι οι άνθρωποι χαμένοι...

4 σχόλια:

  1. το ειπα κ στη χαρα, χαιρομαι που δεν ειμαι η μονη οου νιωθω ετσι.α.χαχαχα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. νιωθει η καρδια μου τοσο μόνη..ελα να γίνουμε ένα, μη το κάνεις θέμα που στο ζηταω..δε θέλω αλλο με μετρο να σ ΑΓΑΠΆΩ. μα σ αγαπάω κι έτσι κυλάει τ ονειρο μ... χωρίς εσένα ζωή σαν ψέμα..για στάσου λίγο μη φοβάσαι... μάλλον ΕΣΥ τωρα είσαι αλλού,καρδιά μου... ας τους κανόνες σου σου τρώνε τα χρόνια σου... Μπροστά να κοιτάς μου χες πει... Μη πεις ΠΟΤΕ... Ισως μια μέρα θα ρθεις κοντά... πώς άλλαξες τόσο;πς αλλαξα εγώ;;μου λειπεις ακόμα, η ψυζη σ άδειο στρώμα..ΟΛΑ Τ ΑΛΛΑΖΕΙ Η ΓΛΥΞΙΑ ΣΟΥ ΜΑΤΙΑ...μα εγώ σ αγαπάω κι αν αυτό δεν σου φτάνει μάθε λοιπόν πως μ εχεις ξεκάνει..σε στλυ δε βαριέσαι...κι έχεις τη τάση να με λυτρώνεις.. το χέρι σου βέλος μου δείχνει το δρομο...ΚΑΤΑ ΒΑΘΟς Σ ΑΓΑΠΆΩ ΜΟΝΟ ΕΓΩ.. ΣΤΑΣΟΥ ΛΙΓΟ ΜΗ ΦΕΥΓΕΙς... ΓΙΑΤΙ Ο,ΤΙ ΑΓΠΑς ΜΕΤΑ ΤΟ ΣΚΟΤΏΝΕΙΣ...

    μα θα τρόμαζες αν ήξερες πόσο σ αγαπάω αστέρι μου... δακρύζω..

    υ.γ ασχετο σόλιο στίχοι απ το τραγούδι του Μερτζάνου"στάσου λιγο"

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. το ξερωωωωωωωωωωωωωωωωωωω.... ποσο αγαπημενο????

    ΑπάντησηΔιαγραφή