έρχεσαι νύχτα,
όταν είμαι αποκαμωμένη
απ τη μοναξιά
απ τη προσποίηση
απ το ποτό,
κι απορρυθμίζεις τη τακτική
και βαρετή
δίχως έρωτα ζωή μου.
το σώμα μου ξυπνάει
απ το χειμερινό λίθαργο.
σε θέλω.
δεν σε χόρτασα.
το μυαλό μου πιεσμένο
απ τις συμβάσεις.
από τα θολά πρέπει.
εμείς δεν είμαστε σύμβαση.
δεν είμαστε ζευγάρι.
δεν είμαστε τίποτα.
μόνο ελεύθεροι.
παθιασμένοι για έρωτα.
έρχεσαι νύχτα
και με ταράζεις.
φύγε.
το μυαλό μου δεν σε θέλει.
μείνε.
δεν μπορώ να σ αντισταθώ.
Νιώθω το σώμα μου
ανάλαφρο.
ευχαριστημένο σώμα.
τι αδικία να μου στερούν τον έρωτα ...
και να χω μέσα μου φωτιά
που καίει τα σωθικά μου
Καμια φορά νομίζω θα σε πάρω αγκαλιά και θ αρχίσω να κλαίω
και δεν θα ξέρεις και τίποτα. δεν θα σου πω τίποτα. Ζούμε με την έλλειψη.
Μάθαμε να ζούμε μαζί της. Να γεμίζουμε το κενό με ποτά, φαγητό, τσιγάρα. Δηλητήρια.
Δε θέλω θέε μου να ζήσω άλλο με την έλλειψη.
Μείνε. Καθαγιασμένε εραστή. Κι ας το ξέρουμε μόνο εμείς. Δεν θα το πω πουθενά.
