Σάββατο 31 Ιουλίου 2010
Δευτέρα 26 Ιουλίου 2010
Βρόχος-Χριστιανόπουλος
ξαναγυρνᾷς ὅλο καὶ πιὸ πολὺ ἐπίμονα,
ὅλο καὶ πιὸ πολὺ τυραννικά.
Δὲν ἔχουν ἔλεος τὰ μάτια σου γιὰ μένα,
δὲν ἔχουν τρυφερότητα τὰ λόγια σου,
τὰ δάχτυλά σου ἔγιναν τώρα πιὸ σκληρά,
ἔγιναν πιὸ κατάλληλα γιὰ τὸ λαιμό μου.
Κυριακή 25 Ιουλίου 2010
Ντίνος Χριστιανόπουλος-Τι να τα κάνω τα τραγούδια σας
ποτὲ δὲ λένε τὴν ἀλήθεια
ὁ κόσμος ὑποφέρει καὶ πονᾷ
κι ἐσεῖς τὰ ἴδια παραμύθια
Τί νὰ τὰ κάνω τὰ τραγούδια σας
εἶναι πολὺ ζαχαρωμένα
ταιριάζουν σὲ σοκολατόπαιδα
μὰ δὲ ταιριάζουνε γιὰ μένα
Πέμπτη 22 Ιουλίου 2010
18-8-08
Πάνε δύο χρόνια, μάτια μου, μα μου χρωστάς ακόμη έναν Αυγουστο.
Κι όμως, εγώ δεν σε θέλω πλέον στην ζωή μου.
Μα καμιά φορά η φωνή σου αντηχεί τριγύρω...
Κι ήθελα να σου στείλω μύνημα να σου πω "Γιώργο, τα κατάφερα. Πέρασα στην Νομική, μα όχι στην Θεσσαλονικη, όπως ήθελες, αλλά στην Κομοτηνή. "
Μα πώς;γιατί; τι δουλειά έχω να το κάνω αυτό;Δεν έχω δικαίωμα. Κι εσένα δεν ξέρω αν σε νοιάζει. Κι εγώ είμαι εγώ και πάνω απ όλα είμαι αξιοπρεπής και λογική.
Και επιπλέον είμαι τόσο μπερδεμένη.
Υ.Γ. Κάνε με να σ ερωτευτώ δυνατά, μωρό μου. Γιατί έτσι μ΄αφήνεις;Και μπερδεύομαι μέσα στα σοκάκια των ερώτων μου... Κάνε κάτι...
Σάββατο 17 Ιουλίου 2010
Β.
Απορώ γιατί ρωτάς πως ε'ιμαι. Δεν σε νοιάζει. Και θα βρεις μια καλή δικαιολογία. Και πάλι δεν είσαι εδώ, και τώρα εγώ τι να πω; να τραβήξω δυο γραμμές; Δεν θέλω.
Τετάρτη 14 Ιουλίου 2010
Ο έρωτας είναι ένα παράξενο, δυνατό συναίσθημα, που σ αρπάζει απ τα μαλλιά. Ξαφνικά επικεντρώνεσαι μόνο σ εκείνον και το μόνο που σκέφτεσαι είναι αυτός.
Αντε να πάρει ένα τηλέφωνο, άντε να στείλει ένα μύνημα, άντε να τον δώ. ΟΙ σκέψεις σου περιστρέφονται γύρω απ αυτόν.
Κι όμως, μερικές φορές συνειδητοποιείς πως ο έρωτας αυτός δεν είναι τα πάντα, ίσως καν να μην είναι έρωτας και δεν ξέρεις αν νιώθεις όντως ή αν απλά προσπαθείς να νιώσεις...
Γιατί εσύ ζεις αλλού... σ άλλον κόσμο.
Και, βάλε με αγάπη μου στον κόσμο σου, θα σου πει.
Μα πώς;
Καμιά φορά σκεφτομαι πως ο έρωτας ίσως να σε κάνει να μένεις στάσιμος. Δεν διαβάζεις, δεν μαθαίνεις, δεν ονειρεύεσαι τίποτα πέρα απο αυτόν, δεν ταξιδεύεις μόνος...
Απ την άλλη, όσα γράφω, μου φαίνονται λίγο μπαρούφες. Γιατί ίσως ο έρωτας είναι η πιο μεγάλη γνώση.
2
Και τελικά δεν ξέρω πως είναι να πονάς στις ανθρώπινες σχέσεις, όσο κι αν έχω πονέσει.
3
Και σκέφτομαι πως αυτό που έχουμε εμένα δεν μου φτάνει.
Δεν ξέρω αν είναι ουσιαστικό ή απλά αν είναι μια συνήθεια..
Ισως να μην γνωριζόμαστε καν... αυταπάτες λοιπόν;
Μοιραία, μπαίνω στην σύγκριση... δεν το θέλω, μα μπαίνω. Και τελικά, δεν ξέρω ποια απ τις δύο σχέσεις ήταν πιο ουσιαστική... ίσως αυτή... ίσως και καμία..
Δεν μου φτάνει όμως αυτό που έχουμε...Ομως, δεν μου φτάνει και να ερωτεύομαι την σκιά του, αν και κάποτε μου έφτανε.
Τελικά, ωρίμασα παράξενα,άποτομα... Πάνω σ ένα πρωινό τσιγάρο, σκέφτηκα να φτιάξω την πραγματικοτητα μου.
Κι όμως δεν ξέρω αν θέλω και σχέσεις και δεσμεύσεις. Κακώς είπες πως είμαι για σχέσεις... Δεν μέ ήξερες καλά. Κι αν τελικά διάλεξα εσένα, ήταν επειδή ήξερα οτι θα με προδώσεις πριν το κάνω εγώ κι έτσι θα γλύτωνα τις τύψεις.
Δεν ξέρω αν είμαι παλιοχαρακτήρας, δεν με έχουν πει ποτέ έτσι.
Καμιά φορά όμως οι σκέψεις μου είναι διαφορετικές.
Ολες οι μικρές ονειρεύονται τον πρίγκιπα του παραμυθιού.
Εγώ πάλι γιατί δεν θέλω να τον βρω;
Θέλω να γυρνάω απο κόσμο σε κόσμο, έτσι, για να γνωρίζω, για να πληγώνομαι ίσως (;) , για να ωριμάζω, για να ζω(;) , ή για να καταστρέφω τον ευατό μου(;). Κι αν δεν τον καταστρέφω; κι αν τελικά τον κάνω καλύτερο;
Και τελικά, μήπως απλά είμαι πολύ μοναχική, μήπως φοβάμαι να έχω υπερ-ουσιαστικές σχέσεις; Η απλά είναι της ηλικίας και μετά θα στρώσω;
"Ο έρωτας είναι η τέχνη του να φεύγεις έτσι, που η σφαγή που θα νιώθεις να είναι πιο σφαγερή απ τη σφαγή που νιώθει ο σύντροφος που αφήνεις. "
Ετσι έγραψε ο Λιαντίνης... κι εσύ(σ εσένα μιλάω Γιώργο, εσύ τον διάβαζες πολύ) μάλλον ήξερες να ερωτεύεσαι. Εγώ πάλι.. όχι...
Σάββατο 10 Ιουλίου 2010
ενα sms που δεν έστειλα ποτέ.
Ούτε εσύ μπορείς.
Κανείς δεν μπορεί.
Δεν θέλω μόνο να κρατηθώ απο σένα.
Με φοβάμαι.
Οχι εσένα, εμένα πιο πολύ αυτή την φορά.
Δεν θα σε πουλήσω βέβαια, μα φοβάμαι μήπως έχω την διάθεση να το κάνω.
Αλλα πώς να στο κάνω αυτό;
Δένεσαι και τρομάζω. Εγώ δένομαι και μετά κόβομαι.
Εσύ; Κι εσύ τα ίδια.
Σ έχουν πουλήσει, μα δε θα το κάνω κι εγώ αυτό.
Προτιμώ να με πουλήσεις εσύ, παρά εγώ.
Anyway, καλά είμαστε μαζί, δεν νομίζεις; Νομίζεις, το ξέρω.
και θα 'μαστε και καλύτερα σε λίγο, που φεύγω απ την οικογενειακη γκρίνια...
Μου λείπεις όμως... αγάπη μου...
Πέμπτη 8 Ιουλίου 2010
Τίτλοι τέλους...
Ξανασκεφτομαι την σχολή που πιάνω και το βαθμό πρόσβασής μου. Για την Νομική της κομοτηνής ακουγονται τα καλύτερα όσο αφορά το επίπεδο σπουδών. Σαφώς και δεν ξεχνώ αυτό που πάντα τόνιζε ο Μανώλης, πως όταν έχεις όρεξη πάντα και παντού μαθαίνεις. Η πόλη, λένε όλοι, είναι υπέροχη και ενοίκια αρκετά φτηνά σε σύγκριση με Αθήνα και Θεσσαλονίκη, ενώ η ζωή είναι φτηνότητερη. Αυτό είναι ένα σημαντικό ατού. Επιπροσθέτως, λένε όλοι, πως η Αθήνα είναι μια ζούγκλα και πως φοιτητική ζωή δεν θα ζούσα.
Ωστόσο, δεν θέλω να μειώσω την Αθήνα. Οπως και να το κάνεις είναι η πρωτεύουσα και το κέντρο των εξελίξεων. Οι πόρτες ανοίγονται διάπλατα εκεί, τέχνες, μουσική, κόσμος πολύς, φωνές, και μοναξιά φυσικά. Αστεγοι, πρεζόνια, επαίτες...Η ακρόπολη που στέκεται περήφανη στο κέντρο, η γραφική πλάκα, το θυσείο, μερικοί γνωστοί μου άνθρωποι... Ολα θα είναι εκεί κι εγώ θα απουσιάζω. Ισως η ζωή στην Αθήνα να ήταν μια διαφορετική εμπειρία. Ομως, δεν θα την βιώσω τουλάχιστον πρόσφατα.
Η Κομοτηνή, απ την άλλη, λένε, πως έχει ένα διαφορετικό στοιχείο, οι άνθρωποί, λένε, πως χαρακτηριζονται απο καλοσύνη και ανθρωπιά, ενώ οι σχέσεις δεν είναι τόσο απρόσωπες. ΟΙ κίνδυνοι εκλείπουν, ενώ υπάρχει και δάσος. Ενδεχομένως εκεί να είμαι πιο κοντά στην φύση, που τόσο αγαπώ, ενώ γνωστοί θα βρίσκονται στην θεσσαλονική κι εγώ συχνα-πυκνά παίρνοντας το λεωφορείο θα τους βρίσκω.
Πάντως, για να μην λέω κι ο,τι θέλω, να περάσεις και σε μια Νομική, σε όποια απ τις τρείς, δεν είναι εύκολη υπόθεση. Κι εγώ, με την πρώτη, έχω πιάσει έναν στόχο μου, που θα μπορούσε να είναι και όνειρο ζωής. Αρα, με μεγάλη επιείκεια θα μπορούσα να πώ πως έχω πετυχει προς το παρόν.
Η επιτυχία όμως στην ζωή μου θα κριθεί απο δω και πέρα, αν και κάθε μέρα κρίνεται. Σαφώς και δεν είχα την ορθή φροντηστηριακή κατάρτιση, όπως τα παιδιά των μεγάλων πόλεων. Και σαφώς, μια επαρχία, δεν προσφέρει τα ίδια ερεθίσματα, όπως μια μεγάλη πόλη.Ομως, το πνεύμα μου ήταν ανήσυχο και δεν μπορούσε ποτέ να ησυχάσει. Πάντα κάτι έψαχνε το παραπάνω, πάντα προσπαθούσε να ενημερωθεί για το τι συμβαίνει στην έξω χώρα, μακριά απ το ακριτικό νησί της Σάμου και σίγουρα αυτό είναι υπερ μου.
Βεβαίως, υπήρξα πάντα ένας σκληρός κριτής του εαυτού μου. Ετσι, έχω να πω, πως εν μέρει απέτυχα. Τα 18.436 δεν φαίνονται λίγα σε κάθε μαθητή της θεωρητικής στην Σάμο. Ομως, με βάση το μυαλό μου και το διαβασμα μου, έχω αποτύχει, καθώς θα μπορούσα να είχα γράψει πολύ καλύτερα. Και τι φταίει εδώ; Φταίει το άγχος μου, η ηττοπαθεια μου κι η ψυχή μου η αδέσμευτη, που ποτέ δεν μπόρεσε να χωνέψει το σύστημα αυτό της σαπίλας. Φταίει το κεφάλι μου το αγύριστο που μέχρι τελευταία στιγμή ταξίδευε και επέκρινε τα κακώς κείμενα. Οι μπυρίτσες μου δεν φταίνε, ούτε εκείνος φταίει.
Βεβαίως, για να πω και τα σύκα σύκα, προτιμώ να ταξιδεύω και να κρατάω ορθια την ψυχή μου. Δεν θέλω να γίνω ρομποτάκι, που όλη μέρα διαβάζει και σκέφτεται ο,τι θέλουν αυτοί να σκέφτεται και να νομίζει.Χαίρομαι που δεν χωράω στην επαρχία αυτή εδώ με τους στενόμυαλους ανθρώπους, που ξέρουν να σε κρίνουν μόνο απο ρούχα. Χαίρομαι που δεν θα είμαι μια φοιτήτρια Νομικής που δεν θα έχει μια πολιτική άποψη, που θα ξέρει την κατάντια του κόσμου αυτού, που θα έχει ανοιχτούς ορίζοντες. Χαίρομαι που μπορώ να βλέπω ανάποδα τον κόσμο, είμαι ΖΩΝΤΑΝΗ. Χαίρομαι που θα ανοίξω ακόμη περισσότερο τους οριζοντές μου. Χαίρομαι που αν και είχα πανελλήνιες, μπόρεσα να διαβάσω και λίγο Λειβαδίτη, μπόρεσα να σαγηνευτώ με το μάθημα της λογοτεχνίας και να μην το δω σαν ύλη.Χαίρομαι που είμαι τρελή και αντιδραστική και παθιασμένη με τη ζωή. Χαίρομαι που δεν απέφυγα ένα πάθος για τις πανελλήνιες... Ισως τελικά, να χαίρομαι γι αυτό που έχω μέσα στην ψυχή μου κι είναι η μοναδική φορά που το ομολογώ.
Μα ό,τι και να κάνω στην ζωή μου, ένα ξέρω. Σημασία έχει να παραμένεις άνθρωπος. Μόνο την ανθρωπιά μας μπορούμε να μοιραστούμε. Πρέπει να υψωθώ κι όχι να σέρνομαι και δεν εννοώ σε χρήμα και σε κοινωνικό στάτους. Εννοώ να υψώσω την ψυχή μου και να την κρατήσω ατόφια. Το μυαλό μου ξέρω, πρέπει ν ανοίξει κι άλλο... ΚΑΙ πάντα το μυαλό ανοίγει όσο ζεις και μαθαίνεις.
Μάθηση και ζωή για μένα ταυτίζονται... Αγαπώ την γνώση, είμαι ερωτευμένη μαζί της, η τέχνη με σαγηνεύει, μα πιο πολύ η τέχνη του ζην... πιο μεγάλη τέχνη δεν με σαγηνεύει, όπως αυτή που διακρίνει κανείς στις ανθρώπινες ΨΥΧΕΣ.
Ξέρω, είμαι δυνατή, κι ας λέω καμιά φορά τ αντίθετο. Ξέρω, θα τα καταφέρω. Ομως, πήρα ένα μάθημα, Πρέπει να πιστεύουμε στον ευατό μας. Τότε πάμε πιο ψηλά... Οπότε, αλλάζουμε νοοτροπία, Πόπη :)
Ενα ώφελος των Πανελληνίων;; Ωριμάζεις. Πιστεύεις. Μαθαίνει στον αγώνα κι ένα προσωπικό όφελος για μένα; κατάλαβα, πως όσοι πιστεύουν, τα καταφέρνουν ΚΑΛΎΤΕΡΑ.
Μετά απ τις Πανελλήνιες, έκαψα τισ αυταπάτες μου, όσον αφορά τους έρωτες. Τώρα ζω μέσα στην πραγματικότητα κ την δημιουργώ όπως εγώ θέλω. Παίρνω την ζωή μου και την πλάθω, όπως θέλω... όσο αυτό βέβαια είναι εφικτό.
Υ.Γ δεν είμαστε ανεξάρτητοι ακόμη, μην τρελαθούμε κιόλας. Αλλος πληρώνει. Τον κόσμο τον μαθαίνεις μόλις βγεις στην παραγωγική διαδικασία, καθώς εκεί πρέπει να επιβιώσεις...
Τρίτη 6 Ιουλίου 2010
Ο έρωτας που ζήτησε πολλά...
Μα έτσι θα ένιωθα δίπλα σου ή καλύτερα στην αγκαλιά σου.
Ομως τώρα γίνεται σαν συνήθεια.
σαν έρωτας φτηνός...οχι με την έννοια που την χρησιμοποιουν οι άλλοι την φτήνια.
Φτηνός, ίσως λίγο ξεθωριασμένος.
Κι όμως, τελικά δεν ξέρω αν είναι...
Είσαι τόσο ανεξάρτητος αλήθεια; ή μήπως είναι μια ιδέα;
Μα δεν μπορεί...
"Νιωθω κενός μακριά σου λες και ήμουν κάποτε δίπλα σου γεμάτος... " κι εγώ που δεν πιστεύω στις προηγούμενες ζωές; εε; τι γίνεται τώρα;
Μούτρο είμαι και θα σε τρελαίνω, όσο θέλω, όσο αντέχεις.
Εσύ πάλι με έχεις στείλει...
Κοιτάζω γύρω κι όλα μένουν άδεια...
Πάνω στο τηλέφωνο περιμένω... καπνίζοντας δυο λέξεις σου...
μα τα χιλιόμετρα θα είναι τώρα πιο πολλά... και μετά τι γίνεται;
πώς την πατήσαμε έτσι αγάπη μου;
στο τέλος θα σκουπίζουμε τα αίματα μας, θα το δεις...
Μα σε χρειάζομαι νομίζω... Δεν ξέρω αν χρειάζομαι εσένα ή απλά χρειάζομαι Ανθρωπο.
Μα και το δεύτερο να είναι, είναι τόσο ανθρώπινο...
Εξάλλου ερωτευόμαστε τόσο απλά, όπως πεινάει κανείς...
Το αποτέλεσμα καλό, μα όχι τέλειο και ικανοποιητικο.
Νομική Κομοτηνής σίγουρη μέν, εγώ αβέβαιη για μένα μια ζωή.
Το κόστος;; Να χάνεις λίγο ύψος...
Υ.Γ. Τα χιλιόμετρα αναμεσα μας θα ναι ακόμη περσισσότερα και τότε;;; Σ αγαπάω γαμώτο. Μου λείπεις.
Υ.Γ Συγχαρητήρια κορίτσια.!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Υ.Γ 3. ΜΑΘΕ ΝΑ ΠΙΣΤΕΥΕΙΣ Σ ΕΣΕΝΑ. ΜΠΟΡΟΥΣΕΣ Κ ΚΑΛΥΤΕΡΑ.ΔΙΟΡΘΩΣΟΥ και ΠΙΣΤΕΥΕ
Κυριακή 4 Ιουλίου 2010
Ξημερώνει είπα...
Κι όντως "ξημέρωνε".
ΣΚεφτομαι όσα είπες.
Αναβω τσιγάρο, τυλίγομαι με τη κουβέρτα
και κοιτάζω μια έξω, μια το ταβάνι, μια τον καπνό.
Θέλω κάτι να γράψω, μα δε μπορώ να βρω λέξεις.
Ερχονται όλα στο μυαλό μου και χαμογελάω.
Νιώθω λίγο σαν χαμένη στο διάστημα.
Είναι παράξενο όλο αυτό. '
Σταματάω να γράφω και ξαναχαμογελάω κοιτώντας το άπειρο κι όλη μέρα είμαι έτσι...
ΑΠο τη μία προσπαθώ να "φρενάρω" το αισθημα μου, απο την άλλη δεν βλέπω λόγο.
Ολο αυτό δεν μοιάζει λίγο με παραμύθι; φοβάμαι μη με τσιμπήσει κανείς και ξυπνήσω απότομα...
και θέλω πολύ να σε δω και δεν μπορώ να γράψω τίποτα ωραίο, εντυπωσιακό ούτε ακριβώς αυτό που νιώθω μπορώ να γράψω. Καμιά φορά δεν μπορω να βρω λέξεις.
Νιώθω σαν μεθυσμένη... Ωραία νιώθω, απλά φοβάμαι μην με τσιμπήσσει κανείς και ξυπνήσω...
Σάββατο 3 Ιουλίου 2010
έλα να με πάρεις απο δω μακριά, όσο πιο μακριά μπορείς.
Δεν μπορεις να με πας στην θάλασσα,σε μια θάλασσα τόσο μακριά απο δω.
Δεν αντέχω άλλο.
Ελα και πάρε με απο δω, γιατί αν δεν το κάνεις, θα τρελαθώ.
μα ξέρω, πως δεν έρχεται ποτέ κανείς να μας πάρει απο πουθενά.
Εμείς φεύγουμε ΜΟΝΟΙ μασ. τουλάχιστον άνθρωποι σαν εμένα είναι ΜΟΝΟΙ. Φεύγουν ΜΟΝΟΙ.
Δεν θέλω και πολλά πολλά με τον έξω κόσμο.
Τ.Τ. Μ.
Νιωθώ ευάλωτη. Είναι σαν να μπορείς να κάνεις ο,τι θέλεις.
ΑΠο την άλλη, αυτή η αίσθηση δεν είναι άσχημη.
ΑΝαρωτιέμαι πώς γίνεται να μπορείς να με κάνεις ο,τι θέλεις.
Καμιά φορά τρομάζω, μα και πάλι είναι ωραία η αίσθηση αυτή.
Πάντως, νιώθω τόσο "μικρή", σχεδον ανόητη.
Δεν είναι που νιώθω για σένα, γιατί ακόμη δεν πρόλαβα.
Είναι που θα μπορούσα να νιώσω για σένα.
Κι όπως συμβαίνει πάντα, όταν εγώ θα νιώσω, εσύ θα ξεχάσεις.
ΑΝ ήταν αλλιώς, θα μπορούσα να σ' ερωτευτώ, μα και τώρα ίσως να σ'ερωτεύομαι. Δεν έχει νόημα να ψάξω να βρω.
Νιώθω παράξενα όταν με διαλέγουν αντί να διαλέγω.
Ποτέ δεν είχα το θάρρος να διαλέξω.
Δεν με ενδιέφερε κι ιδιαίτερα.
Δεν είμαι και για σχέσεις εγώ.
Ομως, νιώθω, αλήθεια, ευάλωτη, πιο ευάλωτη απο τότε.
Πηγαίνω γυρεύοντας να φαω χαστούκι.
Μα είν' ωραία να πέφτεις.
Απο τώρα βλέπω στο πάτωμα τα αιματα μου.
Δεν είμαι τόσο ευάλωτη, ωστε να μην καταλαβαίνω τίποτα.
Δεν ξέρω γιατί δεν στο λέω, οτι καταλαβαίνω τι θα επακολουθήσει.
Ισως επειδή θ αρχίσεις τα πώς και τα γιατί... Ισως γιατί μπορεί να έχω άδικο. Ισως γιατί δεν θέλω να σε φοβίσω.
Παράξενη αίσθηση, ωραία αίσθηση.
Νιώθω σαν να ζητάω προστασία, όπως τα παιδιά, που τρέχουν στις αγκαλιές των γονιών τους.
ΠΟιά; εγώ, που μια ζωή προστατεύω...
Κι όμως δεν ζητάω προστασία, απλά ίσως να την παρέχεις.
Είναι τρομακτικό να έχεις να στηρίζεσαι κάπου. τουλάχιστον εγώ τρομάζω, γιατί ποτέ δεν είχα να στηριχθώ κάπου. Πάντα έπρεπε να τα βγάλω πέρα ολομόναχη.
Ταυτόχρονα, είναι ωραίο να δέχεσαι βοήθειες.
νιώθω σαν 5χρονο που μαθαίνει καινούριες λέξεις. το άγνωστο εμένα δεν με τρόμαζε, αντίθετα, με εξίταρε. Ισως λίγο, ελάχιστα να με φοβίζει, μα είναι τόσο υπέροχο, έστω κι αν φοβάσαι.
Υ.Γ3. Σ αφήνω να νομίζεις οτι σε πιστεύω.. μα είμαι απο κείνους που δεν πιστεύουν τίποτα. Με νευριάζει η εικόνα που σου δείχνω. ΠΟλύ με νευριάζει.Ισως θα έπρεπε να διαβάσεις, μα και πάλι, ποιός ο λόγος; Υπάρχει λόγος βασικά.
Δε δένομαι με τους ανθρώπους ή δένομαι παράξενα, όπως είπες πως δένεσαι κι εσύ.