ξύπνησε μ' έναν τρομερό πονοκέφαλο χωρίς κανέναν ιδιαίτερο λόγο.
Κατέβηκε στην κουζίνα και έφτιαξε καφέ, πικρό, όπως πάντα.
Εψαξε για τα τσιγάρα της.- έχει καταφέρει να μην καπνίζει πολύ τελευταία.
Μετά πήρε το βιβλίο της κι άρχισε να μελετάει λίγο.
Κοίταξε έξω απο το παραθυρο.
Καθαρός ουρανός και βαριάς.
Ανοιξε την τηλεόραση,
άκουσε για ένα λεπτό ειδήσεις,
αλλά πάτησε το off,
γιατί δεν ήθελε να την ταράξουν τα κακά νέα.
Θυμήθηκε τις γιορτές που έρχονται
και το μίσος της γι αυτές,
επειδή κρύβουν μια υποχρέωση,
αυτή της ευτυχίας.
Ωστόσο, αυτή τη φορά,
η ευτυχία έχει πάψει να είναι υποχρέωση,
κι έχει γίνει ένα πραγματικό γεγονός.
Κι ο κόσμος έχει λάμψει ξανά,
μετά απο πολλά χρόνια,
που είχε πεθάνει.
Φταίνε κάτι μελιά μάτια
και κάτι ίχνη φωτός μέσα στο σκοτάδι,
μικρές ξανθές ανταύγιες της ομορφιάς
μέσα στην ασχήμια του γύρω κοσμάκι.
Είναι ένα πάλλευκο χέρι,
που έρχεται μάλλον κάποτε,
και μάλλον για μια φορά στη ζωή σου,
και σε τραβάει απ το λάκο,
σε ξυπνάει απ το λήθαργο
και τότε γίνεται άνοιξη ξανά :
αρχίζουν να σε περιτρυγυριζουν πεταλούδες,
η θάλασσα γίνεται γαλάζια,
τα γιασεμιά ανθίζουν ξανά στο μπαλκόνι σου,
γιατί τα ποτίζεις επιτέλους ξανά,
μετά απο χρόνια που τα είχες αφήσει άνυδρα.
Το παράξενο και το μοναδικό γεγονός που σε ξαναγεννά,
δεν είναι ένα οποιοδήποτε χέρι που σου απλώνεται,
αλλά επειδή το συγκεκριμένο πάλλευκο χέρι σου δόθηκε,
ο ήλιος σε πλησιασε ξανά δυναμικά, χωρίς να λοξοδρομήσει,
όπως άλλες φορές.
Και κάπως έτσι αρχίζει να κινείται η γη σου,
ο νους σου, το σώμα σου, κι αρχίζεις κι εσύ να περιφέρεσαι με χαρά έξω.
Κι αρχίζεις να κάνεις πραγματικότητα το αδύνατο,
όπως να βλέπεις ανθισμένα τριαντάφυλλα στη μέση του χειμώνα,
κι οι γύρω σου να μην τα βλέπουν,
γιατί γι αυτούς η άνοιξη είναι ακόμα μακριά.
Κατέβηκε στην κουζίνα και έφτιαξε καφέ, πικρό, όπως πάντα.
Εψαξε για τα τσιγάρα της.- έχει καταφέρει να μην καπνίζει πολύ τελευταία.
Μετά πήρε το βιβλίο της κι άρχισε να μελετάει λίγο.
Κοίταξε έξω απο το παραθυρο.
Καθαρός ουρανός και βαριάς.
Ανοιξε την τηλεόραση,
άκουσε για ένα λεπτό ειδήσεις,
αλλά πάτησε το off,
γιατί δεν ήθελε να την ταράξουν τα κακά νέα.
Θυμήθηκε τις γιορτές που έρχονται
και το μίσος της γι αυτές,
επειδή κρύβουν μια υποχρέωση,
αυτή της ευτυχίας.
Ωστόσο, αυτή τη φορά,
η ευτυχία έχει πάψει να είναι υποχρέωση,
κι έχει γίνει ένα πραγματικό γεγονός.
Κι ο κόσμος έχει λάμψει ξανά,
μετά απο πολλά χρόνια,
που είχε πεθάνει.
Φταίνε κάτι μελιά μάτια
και κάτι ίχνη φωτός μέσα στο σκοτάδι,
μικρές ξανθές ανταύγιες της ομορφιάς
μέσα στην ασχήμια του γύρω κοσμάκι.
Είναι ένα πάλλευκο χέρι,
που έρχεται μάλλον κάποτε,
και μάλλον για μια φορά στη ζωή σου,
και σε τραβάει απ το λάκο,
σε ξυπνάει απ το λήθαργο
και τότε γίνεται άνοιξη ξανά :
αρχίζουν να σε περιτρυγυριζουν πεταλούδες,
η θάλασσα γίνεται γαλάζια,
τα γιασεμιά ανθίζουν ξανά στο μπαλκόνι σου,
γιατί τα ποτίζεις επιτέλους ξανά,
μετά απο χρόνια που τα είχες αφήσει άνυδρα.
Το παράξενο και το μοναδικό γεγονός που σε ξαναγεννά,
δεν είναι ένα οποιοδήποτε χέρι που σου απλώνεται,
αλλά επειδή το συγκεκριμένο πάλλευκο χέρι σου δόθηκε,
ο ήλιος σε πλησιασε ξανά δυναμικά, χωρίς να λοξοδρομήσει,
όπως άλλες φορές.
Και κάπως έτσι αρχίζει να κινείται η γη σου,
ο νους σου, το σώμα σου, κι αρχίζεις κι εσύ να περιφέρεσαι με χαρά έξω.
Κι αρχίζεις να κάνεις πραγματικότητα το αδύνατο,
όπως να βλέπεις ανθισμένα τριαντάφυλλα στη μέση του χειμώνα,
κι οι γύρω σου να μην τα βλέπουν,
γιατί γι αυτούς η άνοιξη είναι ακόμα μακριά.
