"Μέσα στα κίτρινα φώτα...."

η λαμπερή κόκκινη μαρκίζα με σκότωσε, λοιπόν,
και σκέψου, πως ο δρόμος ήταν γεμάτος απο κόσμο,
κι η φωνή σου δεν υπήρχε πουθενά,
κι αυτό δεν με ένοιαζε,
με πείραζαν μόνο τα κίτρινα φώτα,
που ο δήμος εγκατέστησε κάτω απ το σπίτι μου,
για να μου θυμίζει να νοσταλγώ,
να σε ψάχνω
ξανά και ξανά,
όπως τότε στη πόλη μας,
που δεν είναι αυτή εδώ,
που δεν είναι καμία υπαρκτή πόλη στο χάρτη,
γιατί εμείς αγάπη μου, δεν υπήρχαμε,
δεν υπήρξαμε μαζί ποτέ
σε καμία πόλη του κόσμου,
τουλάχιστον για τους άλλους.
Ομως εσύ κι εγώ θα ξέρουμε,
πως κάποτε ζήσαμε,
αυτό που όλοι ονειρεύτηκαν,
αυτό που όλοι αναζήτησαν...
Και κυρίως θα ξέρουμε,
πως εσύ κι εγώ ζήσαμε μαζί ο,τι ονειρευτήκαμε μαζί,
εσύ κι εγώ...
Κι ας μην υπήρξαμε σε καμιά πόλη,
σε κανένα όνειρο,
γιατί μαζί ήμαστε καλύτερα απ οτι τα βαρετά ζευγάρια στα όνειρα,
γιατί ξορκίζαμε μαζί ο,τι μίζερο είχαμε,
ο,τι μίζερο μας είχαν κατασκευάσει για να ζήσουμε...
Κι εμείς θα ξέρουμε πως μάλλον για μία και τελευταία φορά στη ζωή μας,
μοιραστήκαμε αυτό που όλοι δεν αντέχουν να μοιραστούν,
έναν ΕΡΩΤΑ, που ήταν έρωτας και ήταν μία ιστορία,
που μιλούσε για φόβο,
για φόβο μη σε χάσω και με χάσεις,
γιατί αυτή η σκανδακώδης αλληλεξαρτηση μας εμάς δεν μας πείραζε..
Μόνο εμάς δεν πείραζε, όλους του άλλους τους σκότωνε...
Και πώς να στο πω ;
Αυτά τα κίτρινα φώτα με πέθαναν...
όπως τότε έλαμπαν στη πόλη μας,
θυμάσαι ;