Δευτέρα 27 Φεβρουαρίου 2017

αλλά εγώ θέλω να με θες,
έστω κι αν δεν θες μόνο εμένα,
και να σε θέλω κι εγώ,
έστω κι αν δεν θέλω μόνο εσένα,
και να σου σιδερώνω κάθε μέρα το πουκαμισό σου,
και να σου μαγειρεύω το αγαπημένο σου φαγητό.
Θέλω να εκτελώ όλες σου τις επιθυμίες,
και εσύ να με προσέχεις, να προσέχεις μόνο εμένα,
άσχετο με το πόσες θέλεις,
και θέλω να σου κάνω όλα σου τα κέφια στο κρεβάτι,
κι εσύ να είσαι ευχαριστημένος,
και να πασχίζεις να χαροποιήσεις και μένα.
Και θέλω να σου γράψω λόγια τρυφερά,
και θέλω να σου πω ότι όπου και να είσαι,
κάποια μέρα θα συναντηθούμε,
αν δεν έχουμε ακόμα συναντηθεί,
γιατί μπορεί και να συνατηθήκαμε
και να μην το ξέρει κανείς από τους δύο.
Θέλω να κοιμάμαι δίπλα σου,
να ξεχνάω τον κόσμο τον υπόλοιπο,
και να ηρεμώ μέσα στα χέρια σου.
Θέλω να με θέλεις...

Πέμπτη 16 Φεβρουαρίου 2017

Cheers baby

Η μοναξιά, η απώλεια, η απουσία,το φευγιό, η λύπη κι εν τέλει ο θάνατος, είναι κομμάτια της ζωής μας. Ωστόσο, δε μπορώ να μείνω εδώ να θρηνώ για την μοναξιά μου. Η τεράστια αδιαφορία των δήθεν φίλων που χάθηκαν μέσα στις καθημερινές τους υποχρεώσεις, μέσα σε μεγάλα χοντρά βιβλία,μέσα στη μιζέρια της οικονομικής κρίσης και στον στόχο της επιβίωσης δε γίνεται να πειράζει την καρδιά μου διαρκώς, ούτε γίνεται να εμμένω στην οποιαδήποτε επαφή μας προκειμένου να σωθεί η σχέση αυτή η οποία ενδεχομένως ήταν σχέση λόγω ανάγκης και αντίξοων συνθηκών.-Ανθρώπινες σχέσεις... Ολες εξ ανάγκης καμωμένες... Ελλείψει της ανάγκης αυτής, ελλείπει κι η οποιαδήποτε σχέση-.
Επίσης, δεν μπορώ ούτε να σκέφτομαι Εσένα στις ξένες αγκαλιές-τώρα θα τη φιλάς, σκέφτομαι-ή έστω κι αν σε σκέφτομαι δεν μπορώ να υποφέρω πια άλλο. Αρκετά. 
Αρκετά με όλους εδώ κάτω. Γι αυτό κι εγώ γύρισα στη σπηλιά μου ή στο καταφύγιο μου. Εδώ ο κόσμος είναι όμορφος, θα βρεις μόνο χαμηλωμένα κίτρινα φώτα, ψιθυριστές φωνές, ζεστασιά, μουσικές, φαγητό και φυσικά ηρεμία, δίχως κανένα μάτι να πέφτει πάνω σου. Είναι ωραία στο καταφύγιο μου, σκέφτομαι. Είναι ωραία στη σπηλιά μου. Είμαι μόνη μου, όπως ήμουν πάντοτε, απλά τα τελευταία χρόνια αυταπατήθηκα νομίζοντας ότι γλύτωσα από αυτό το συναίσθημα. Φυσικά έκανα λάθος. 
Οσοι δεν είναι εδώ τώρα, δεν θα είναι ποτέ άλλοτε. 
Η καρδιά ραγίζει και δε κολλάει και το σώμα ξεχνάει- αργεί αλλά λησμονεί-. 
Κι ούτε συγγνώμες, μήτε και κουβέντες μήτε και τίποτα πια, 
δεν αποκαθιστούν την ρωγμή. 

Στέκομαι εδώ στο μπόι μου, ακόμα μόνη, αλλά ισχυρή, με το βλέμμα καθαρό, 
με πλάτη ευθυτενή, με όνειρα που θα εκπληρώσω στο μέλλον και με στόχους που φιλοδοξώ να πετύχω. Δεν με τσάκισαν ακόμη. Μοναξιά θα πει ελευθερία. cheers baby, λέω στον εαυτό μου και πίνω στην υγειά του.

Παρασκευή 3 Φεβρουαρίου 2017

How I wish u were here...

Θα ήθελα να κάνουμε έρωτα.

Να κάνουμε έρωτα μέχρι το ξημέρωμα,
μετά να κοιμηθώ στην αγκαλιά σου, 
κουρασμένη και ήρεμη,
και να το πρωί να μη θέλω να ξυπνήσω,
αλλά να πρέπει,
γιατί θα δουλεύω
και  θα ήθελα να περιμένω να ρθει το Σάββατο
για να πάμε στη λαϊκή
και να μου κουβαλάς τα ψώνια
και μετά να βγούμε οι δυο μας,
αυστηρά οι δυο μας,
επειδή δε σε βαριέμαι,
επειδή δε σε χορταίνω,
επειδή  μ αρέσει να σε βλέπω να γελάς,
επειδή ομορφαίνει ο εαυτός μου μαζί σου.
Θα θελα να γίνω η αποκλειστική σου μαγείρισσα,
και να ξέρω απ έξω όλα τα αγαπημένα σου φαγητά
και κάθε κυριακή να σου φτιάχνω κι από ένα.
Θα ήθελα να είμαι η προσωπική σου μουσά,
και να λαχταράς μόνο τη δική μου παρέα,
 και να προσέχεις αν έχω πιει νερό,
 και να χαιδεύεις τη πλάτη μου τα βράδια,
και να με γουστάρεις ακόμα κι όταν φοράω τα ρούχα σου.
Και πιο πολύ απ όλα τα παραπάνω,
θα ήθελα να υπήρχε κάποιος,
που θα μου εμπνεύσει όλα τούτα τα συναισθήματα,
που πια είναι ξένα για μένα.