Η μοναξιά, η απώλεια, η απουσία,το φευγιό, η λύπη κι εν τέλει ο θάνατος, είναι κομμάτια της ζωής μας. Ωστόσο, δε μπορώ να μείνω εδώ να θρηνώ για την μοναξιά μου. Η τεράστια αδιαφορία των δήθεν φίλων που χάθηκαν μέσα στις καθημερινές τους υποχρεώσεις, μέσα σε μεγάλα χοντρά βιβλία,μέσα στη μιζέρια της οικονομικής κρίσης και στον στόχο της επιβίωσης δε γίνεται να πειράζει την καρδιά μου διαρκώς, ούτε γίνεται να εμμένω στην οποιαδήποτε επαφή μας προκειμένου να σωθεί η σχέση αυτή η οποία ενδεχομένως ήταν σχέση λόγω ανάγκης και αντίξοων συνθηκών.-Ανθρώπινες σχέσεις... Ολες εξ ανάγκης καμωμένες... Ελλείψει της ανάγκης αυτής, ελλείπει κι η οποιαδήποτε σχέση-.
Επίσης, δεν μπορώ ούτε να σκέφτομαι Εσένα στις ξένες αγκαλιές-τώρα θα τη φιλάς, σκέφτομαι-ή έστω κι αν σε σκέφτομαι δεν μπορώ να υποφέρω πια άλλο. Αρκετά.
Αρκετά με όλους εδώ κάτω. Γι αυτό κι εγώ γύρισα στη σπηλιά μου ή στο καταφύγιο μου. Εδώ ο κόσμος είναι όμορφος, θα βρεις μόνο χαμηλωμένα κίτρινα φώτα, ψιθυριστές φωνές, ζεστασιά, μουσικές, φαγητό και φυσικά ηρεμία, δίχως κανένα μάτι να πέφτει πάνω σου. Είναι ωραία στο καταφύγιο μου, σκέφτομαι. Είναι ωραία στη σπηλιά μου. Είμαι μόνη μου, όπως ήμουν πάντοτε, απλά τα τελευταία χρόνια αυταπατήθηκα νομίζοντας ότι γλύτωσα από αυτό το συναίσθημα. Φυσικά έκανα λάθος.
Οσοι δεν είναι εδώ τώρα, δεν θα είναι ποτέ άλλοτε.
Η καρδιά ραγίζει και δε κολλάει και το σώμα ξεχνάει- αργεί αλλά λησμονεί-.
Κι ούτε συγγνώμες, μήτε και κουβέντες μήτε και τίποτα πια,
δεν αποκαθιστούν την ρωγμή.
Στέκομαι εδώ στο μπόι μου, ακόμα μόνη, αλλά ισχυρή, με το βλέμμα καθαρό,
με πλάτη ευθυτενή, με όνειρα που θα εκπληρώσω στο μέλλον και με στόχους που φιλοδοξώ να πετύχω. Δεν με τσάκισαν ακόμη. Μοναξιά θα πει ελευθερία. cheers baby, λέω στον εαυτό μου και πίνω στην υγειά του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου