Παρασκευή 25 Φεβρουαρίου 2011

δεν μπορώ να κατανοήσω την τόσο μεγάλη αδιαφορία σου...
είναι παράλογο μα και πράξη αχαριστίας.
βεβαια θα μου πεις, τι τα ψάχνω κι εγώ;
ουτε κι εγώ δεν μπορώ να δώσω απάντηση επ αυτού...
κι αν με ρωτήσεις τι ακριβώς νιώθω πά΄λι δεν ξέρω να σου πω.
Μπλέχτηκαμε πάλι μέσα σε γρανάζια. Μπράβο μας για άλλη μια φορά τα καταφέραμε.
Ειρωνίες, τραγικές ειρωνίες.
κι όλα αυτά έχουν μια βαθύτερη αιτία.
την ξέρω την έχω δει.
Ξέρω τις λύσεις, μα οι λύσεις είναι λογικές.
Και πώς η λογική να περιορίσει το συναίσθημα;
πώς να τ ορίσει;
Κι όως θα έπρεπε.
Και θα μου πεις, ο άνθρωπος δεν είναι ρομπότ.
Χαρούλιος χαιρόπουλος.
Δεν θα θελα να μαι ρομπότ, μα ούτε και να μπλέκω έτσι.
Και δεν ξέρω, ίσως μ αρέσει να μπλέκω έτσι.
Ειδικεύομαι στο να πέφτω στις παγίδες που μου στήνουν.
και γι ακόμη μια φορά έπεσα σε μια νέα παγίδα, την δική σου.
Λείπεις, μου λέιπεις, μα πιο πολύ απ όλα με πειράζει η αδιαφορία σου για το ατομο μου.
Αδιαφορίες, λόγια χωρίς νόημα, κουράζω τόσο το μυαλό μου, όσο και το συναισθημα μου, με ανούσιους ανθρώπους, σαν εσένα.
Δεν ξέρω αν έχει νόημα και κανονικά εγώ θα έπρεπε να αδιαφορώ για το ατομο σου, αλλά τι να πεις;

Πέμπτη 24 Φεβρουαρίου 2011

νιώθω μέσα μου το Αιγαιο να αγριεύει...
μια θάλασσα βαθιά κι αγριεμένη μέσα μου με ταξιδεύει και με γαληνεύει.
θάλασσα γαλάζια και μπλε... το απέραντο γαλάζιο του Αιγαίου την ώρα που ο ήλιος υψώνεται στον ουρανό σαν τον μέγα αρχαιοελληνικό αρχιερέα...
κι έπειτα ο ουρανός που παίρνει τα χρώματα του ονείρου την ώρα που ο ήλιος χορεύει κι ερωτεύεται την θάλασσα κι η θάλασσα τον ερωτεύεται τον ουρανό και τον μαγεύει με τα τερτίπια της...
πολλές φορές με συνάντησα στην άκρη των βράχων, όταν ατένιζα το ατέλειωτο πέλαγος με νοσταλγία περισσή για όσα δεν ήρθαν...
τα σύννεφα έβαψαν για ακόμη μια φορά τον ουρανό γκρίζο κι έπειτα το φως του ήλιου με τα χρώματα της χίμαιρας ξεπρόβαλλε μέσα απ τα σύννεφα, σαν οπτασία, σαν ελπίδα μεγάλη...
Αγάπησα την ομορφιά και τα χρώματα του δειλινού και της αυγής, που σε μεταφέρουν σε κόσμους αληθινούς...
μα πώς η ομορφιά να περιγραφεί με λέξεις που μοιάζουν λιγοστές....;

Τρίτη 22 Φεβρουαρίου 2011

σ αυτη τη πόλη χωρίς ανάσα...

"πόση μοναξιά έχει στ' αλήθεια αυτή η δουλειά;"

τόση μοναξιά που υπάρχει εδώ γύρω, στο άδειο σπίτι.
ασφυκτυώ. σου τηλεφωνώ μόνο και μόνο για να πιαστώ απο σένα, για να σου πω πως δεν είμαι καλά. Μετά συνειδητοποιώ πως εσύ δεν μπορείς να ξορκίσεις την μοναξιά μου...
Πόση μοναξιά;
"και τρέμω να μαι αυτό που χρόνια ανησυχείς, ωραία, νέα κι ατυχής.... "

κι όμως ακόμη τ' αρωμα σου μένει στα σεντόνια μου.
κι είναι παράξενο...

"όταν θα ρθεις να με ξεθάψεις απ τις στάχτες και διώξεις απο πάνω μου όλη τη σκουριά... "
κι όμως δεν ήρθες. είσαι δω και λείπεις. είσαι δίπλα μου και μου λείπεις...

κρίμα να μην είσαι εδώ...και να σαι " εδώ" .

και πιο κρίμα να θέλουμε κι οι δυο και να μην μπορείς να παραδεχτείς...
και μ αγκαλιάζεις σφιχτά, με τραβάς πάνω σου σαν να μην θες να μ αφήσεις...
και μετά φεύγεις. Πας να μ αποφύγεις και δεν αντέχεις, δεν μπορείς. Το ίδιο κι εγώ.
Πρέπει να σ αποφύγω, μα δεν μπορώ. Δεν σε καταλαβαίνω.

"μα αυτό που με ξεκάνει και που μου σταματάει το νου είναι, που δεν είσαι καν αλλού... "

το ίδιο σκηνικό στην ζωή μου, γκρίζο και μπερδεμένο. Λογικά ξέρω πως αντιμετωπίζονται οι καταστάσεις, με φυγη. Μα πώς;
πάλι μένω στην άκρη της ζωής και εκνευρίζομαι και τα χάνω, γιατί πέφτω ξανά και ξανά στο ίδιο λάθος. Μα είναι δύσκολο ν αλλάξεις το DNA σου, είχε πει κάποτε ο Δημήτρης.
Απλά έχω κουραστεί...

"δεν έχεις έρωτες, μα έχεις πλάνα... "
δεν θέλω πλάνα, ούτε πλάνη, μόνο έρωτες. Οχι, αγάπη. Μ' αγαπάς, λες. Να μ ερωτευτείς μπορείς;;;
αντέχεις ;
ΟΧΙ... γιατί " τ' αλλιώτικο κι απ τ αλλο'υ φερμένο το τρομάζουν οι άνθρωποι... "
"Ο κοσμος με προσπέρασε, με φοβάται;"

καμιά φορά είναι λες και με προσπέρασε κι η ζωή κι έχω τόσο κουραστεί.
Βαρέθηκα να βλέπω όλα αυτά που νιώθω να με προσπερνούν και να ζω αδιάφορα.
"πώς νιώθουμε παράφορα; πώς ζούμε έτσι αδιάφορα; "
"βαρέθηκα τα ίδια και τα ίδια τα δάκρυα να κάνω μπιχλιμπίδια... "
μα... στην ερημιά δεν ζει τ αηδόνη... "
κι αφού το πήρα απόφαση, ας αλλάξω...
δεν μπόρεσα ποτέ ν αποδεχτώ τις αδυναμίες μου.
πάντα τις εντόπιζα και ζούσα μ αυτές, αλλά δεν είχα βρει το θάρρος να τις εξαλείψω.
ένιωθα άβολα όταν δεν ήμουν πρώτη σε κάτι.
ετσι, πάντοτε έφευγα οταν δεν μπορούσα ν αγγιξω αυτό που για μένα ήταν άπιαστο.
Ομως, πρέπει να σπάσω τα δεσμά μου επιτέλους.
Ετσι. Το πήρα απόφαση να αλλάξω. Επειδή πρέπει κι επειδή θέλω.