σ αυτη τη πόλη χωρίς ανάσα...

"πόση μοναξιά έχει στ' αλήθεια αυτή η δουλειά;"

τόση μοναξιά που υπάρχει εδώ γύρω, στο άδειο σπίτι.
ασφυκτυώ. σου τηλεφωνώ μόνο και μόνο για να πιαστώ απο σένα, για να σου πω πως δεν είμαι καλά. Μετά συνειδητοποιώ πως εσύ δεν μπορείς να ξορκίσεις την μοναξιά μου...
Πόση μοναξιά;
"και τρέμω να μαι αυτό που χρόνια ανησυχείς, ωραία, νέα κι ατυχής.... "

κι όμως ακόμη τ' αρωμα σου μένει στα σεντόνια μου.
κι είναι παράξενο...

"όταν θα ρθεις να με ξεθάψεις απ τις στάχτες και διώξεις απο πάνω μου όλη τη σκουριά... "
κι όμως δεν ήρθες. είσαι δω και λείπεις. είσαι δίπλα μου και μου λείπεις...

κρίμα να μην είσαι εδώ...και να σαι " εδώ" .

και πιο κρίμα να θέλουμε κι οι δυο και να μην μπορείς να παραδεχτείς...
και μ αγκαλιάζεις σφιχτά, με τραβάς πάνω σου σαν να μην θες να μ αφήσεις...
και μετά φεύγεις. Πας να μ αποφύγεις και δεν αντέχεις, δεν μπορείς. Το ίδιο κι εγώ.
Πρέπει να σ αποφύγω, μα δεν μπορώ. Δεν σε καταλαβαίνω.

"μα αυτό που με ξεκάνει και που μου σταματάει το νου είναι, που δεν είσαι καν αλλού... "

το ίδιο σκηνικό στην ζωή μου, γκρίζο και μπερδεμένο. Λογικά ξέρω πως αντιμετωπίζονται οι καταστάσεις, με φυγη. Μα πώς;
πάλι μένω στην άκρη της ζωής και εκνευρίζομαι και τα χάνω, γιατί πέφτω ξανά και ξανά στο ίδιο λάθος. Μα είναι δύσκολο ν αλλάξεις το DNA σου, είχε πει κάποτε ο Δημήτρης.
Απλά έχω κουραστεί...

"δεν έχεις έρωτες, μα έχεις πλάνα... "
δεν θέλω πλάνα, ούτε πλάνη, μόνο έρωτες. Οχι, αγάπη. Μ' αγαπάς, λες. Να μ ερωτευτείς μπορείς;;;
αντέχεις ;
ΟΧΙ... γιατί " τ' αλλιώτικο κι απ τ αλλο'υ φερμένο το τρομάζουν οι άνθρωποι... "
"Ο κοσμος με προσπέρασε, με φοβάται;"

καμιά φορά είναι λες και με προσπέρασε κι η ζωή κι έχω τόσο κουραστεί.
Βαρέθηκα να βλέπω όλα αυτά που νιώθω να με προσπερνούν και να ζω αδιάφορα.
"πώς νιώθουμε παράφορα; πώς ζούμε έτσι αδιάφορα; "
"βαρέθηκα τα ίδια και τα ίδια τα δάκρυα να κάνω μπιχλιμπίδια... "
μα... στην ερημιά δεν ζει τ αηδόνη... "