μια θάλασσα βαθιά κι αγριεμένη μέσα μου με ταξιδεύει και με γαληνεύει.
θάλασσα γαλάζια και μπλε... το απέραντο γαλάζιο του Αιγαίου την ώρα που ο ήλιος υψώνεται στον ουρανό σαν τον μέγα αρχαιοελληνικό αρχιερέα...
κι έπειτα ο ουρανός που παίρνει τα χρώματα του ονείρου την ώρα που ο ήλιος χορεύει κι ερωτεύεται την θάλασσα κι η θάλασσα τον ερωτεύεται τον ουρανό και τον μαγεύει με τα τερτίπια της...
πολλές φορές με συνάντησα στην άκρη των βράχων, όταν ατένιζα το ατέλειωτο πέλαγος με νοσταλγία περισσή για όσα δεν ήρθαν...
τα σύννεφα έβαψαν για ακόμη μια φορά τον ουρανό γκρίζο κι έπειτα το φως του ήλιου με τα χρώματα της χίμαιρας ξεπρόβαλλε μέσα απ τα σύννεφα, σαν οπτασία, σαν ελπίδα μεγάλη...
Αγάπησα την ομορφιά και τα χρώματα του δειλινού και της αυγής, που σε μεταφέρουν σε κόσμους αληθινούς...
μα πώς η ομορφιά να περιγραφεί με λέξεις που μοιάζουν λιγοστές....;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου