Τετάρτη 16 Απριλίου 2014

Ο μονολόγος της Αννέτας.

"Κάπως έτσι είναι τα πράγματα:
Ολοι ζούμε μέσα σε μία αιώνια θλίψη και μονάχα όταν θα σφαλίσουμε τα μάτια μας θα πάψει αυτή να μας βασανίζει.
Είναι η θλίψη συννυφασμένη με την ανθρώπινη μας ύπαρξη,
μιας και κάθε μέρα που περνάει είμαστε κοντύτερα στον θάνατο.
Κι όλα από έρωτα αρχίζουν και σε τέλος καταλήγουν.

 Οσο για το δικό μου προσωπικό δράμα, δεν θέλω απόψε να μιλήσω άλλο γι αυτό.
Το κυοφορώ μέσα μου, χρόνια τώρα,
με ακολουθεί στις ανθισμένες κοιλάδες, στιλς ανοιξιάτικες ημέρες,
στα παγωμένα δεκεμβριανά πρωινά, στις λευκές στέπες του καυκάσου.
Στις ξέγνοιαστες μουσικές, στις όμορφες παρέες, ο θάνατος που φέρω μέσα μου, υπάρχει,
να μου θυμίζει την μεγάλη αδυναμία μου.
Απολογούμαι για την αδράνεια.
Τα πόδια μου καρφωμένα στο έδαφος, το σώμα αδύναμο, διάτρυτο σέρνεται.
Προσπάθησα, υποτίθεται, πολύ να πατήσω πάλι στα δυό μου πόδια,
να γίνω αυτεξούσιος, μικρός κι ωραίος, μα δεν τα κατάφερα.
Παραμένο μέσα στην υγρή φυλακή, να χτυπώ τους τοίχους, να ξεσκίζω σεντόνια, να ροκανίζω τις σάρκες που πέφτουν στα χέρια μου.
Αιώνια καταστροφή, φόβος για κείνο που δεν έγινε."

Η Αννέτα μόνη της για όλα αυτά ππαραμιλάει στον καθρέφτη μπροστά, κοιτάζοντας με προσοχή τον εαυτό της.
Ενα μόνο κορίτσι, που προσπαθεί να γίνει γυναίκα.
Αργά-αργά γίνεται γυναίκα, μεγαλώνει, ενηλικιώνεται.
Αναλύει τους άλλους, αναλύεται.
 Δεν καταφέρνει τίποτε με όλα τούτα τα ασυνάρτητα.
Εγκλωβισμένη μέσα στην δική ψυχή κι η μοναξιά να την πετρώνει.
Δεν κάνει βήμα πίσω, ούτε μπροστά,
μόνο βουλιάζει αργά στο μονό της κρεβάτι.

Κι η σιωπή της γίνεται κραυγή.
"Ως πότε ο κόσμος θα πάψει να είναι μόνο σιωπή; "
ΠΟύ 'ναι τα χρώματα, που ναι τα πουλιά, που είναι το μαγικό χαλί,
να την προσγειώσει σε τόπο ανοιξιάτικο, ευήλιο, καρπερό;

Ισως όλα αυτά δεν υπάρχουν. Ισως είμαστε καταδικασμένη να υποφέρουμε.
Μα όχι, δεν μπορώ να το δεχτώ. Μόνο ο φόβος, μόνο αυτός είναι υπόλογος.
Κι οι επιλογές από φόβο κι αυτές γινομένες, οδηγούν μέσα σ ένα λαβύρινθο.
Θα ξεμπλέξει ποτέ άραγε τον μύτο της Αριάδνης;



Τρίτη 8 Απριλίου 2014

κάποτε, αλήθεια, μας δηλητηρίαζε ο εγωισμός σου.
Πλέον με δηλητηριάζει η αλήθεια,
που καλύτερα θα ήταν να μη τη ξέρω.
Ποτέ να μην ψάξεις να βρεις αλήθεια.
Μόνο μαγεία χρειαζόμαστε και τίποτα άλλο.