Ναι, το θυμάμαι καθαρά. Η τελευταία φορά που τον είδα ήταν πριν τρία χρόνια. Ναι, είχαμε χωρίσει ήδη ένα χρονο πριν. Ηξερα ήδη ότι είχε παντρευτεί και ότι είχε κάνει παιδί μαζί της. Μετά από μένα. Αυτό δεν θα του το συγχωρήσω ποτέ. ΠΟτέ όμως. Μ' ακούς ; Ποτέ δεν θα του το συγχωρήσω. Ποτέ. Πήγε κι έκανε παιδί μαζί της. Παιδί... Ακούς, παιδί... ! Παιδί αυτός. Ε βέβαια, ήθελε να μου κάνει κι εμένα, για να με δέσει, να με δεσμεύσει οριστικά για πάντα μαζί του. Να βλέπω το παιδί μου και να συγχίζομαι. Να πάρει τα σκασμένα τα γονίδια του, να με ταλαιπωρεί, να με πεθαίνει. Πού να με πάρει ο διάολος και να με σηκώσει και να με στείλει στον αγύριστο... Ηταν ο μόνος που θα ήθελα το παιδί του. Ποτέ ξανά δεν ήθελα παιδί, με καμία άλλη σχέση μου. Ουδέποτε. Κι ας ήμουν σε μεγαλύτερη και σε πιο κατάλληλη ηλικία. Γι αυτό απόμεινα έτσι, μόνη μου, στο ράφι που λένε, δεν ήθελα παιδιά. Μόνο έρωτες.
Τελοσπάντων, τελευταία φορά που τον είδα ήταν πριν τρία χρόνια. Φόραγα μαύρο φόρεμα, κυριλέ, είχα κανονίσει να πάω για φαγητό με τις άλλες. Ξαφνικά τον είδα να κάθεται πάνω σε μία καρέκλα, μπροστά από ένα τραπεζάκι, μονος του. Ούτε που θυμάμαι τι φόραγε, θυμάμαι μόνο ότι είδα το πρόσωπο του. Ακαριαία κοίταξα να δω με ποιά είναι. Ευτυχώς δεν ήταν μαζί της. Θα εκνευριζόμουν χειρότερα. Πάντα το είχα άγχος με ποιά είναι, και όταν ήμασταν μαζί. Πάντα τον ζήλευα. Δεν έχω ξαναζηλέψει περισσότερο άντρα. Ουσιαστικά από τότε που χωρίσαμε δεν έχω ζηλέψει κανέναν, παρά το γεγονός ότι όλοι τους έκαναν φιλότιμες προσπάθειες να με κάνουν να ζηλέψω, να με κάνουν να νιώσω κατώτερη, να με κάνουν να νιώσω κόμπλεξ. Είναι αλήθεια ότι οι άντρες προσπαθούν να σε ρίξουν ψυχολογικά, γιατί είναι ανεπαρκείς και δεν μπορούν να διαχειριστούν την δική σου αυτάρκεια. Τους χαλάει ρε παιδί μου. Θέλουν να σε βλέπουν κακομοιριασμένη, εξαρτημένη από το πουλί τους, από το πορτοφόλι τους, από τη δύναμη τους. Βέβαια η αλήθεια είναι ότι δεν σε γνώρισαν εξαρτημένη από αυτούς, αλλά ελεύθερη, ανεξάρτητη δυναμική και ως τέτοια σε ερωτεύτηκαν. Μετά βέβαια όταν σε ρίξουν ψυχολογικά και σε βάλλουν από κάτω, έχουν χάσει το ερωτικό τους ενδιαφέρον και μετά είσαι κάποια σα τη μάνα τους. Και τότε τσούπ! Πάνε αλλού να το βρούνε αυτό που πρώτα είχες εσύ: το σπιρτόζικο βλέμμα και το γέλιο σου, που στο κόψανε απότομα. Τι να πεις ; Ετσι είναι οι άντρες... ΤΟ θέμα είναι ότι εγώ δεν έπεσα ποτέ σε τέτοιες λούμπες. Οταν έβλεπα τέτοιες επιθετικές διαθέσεις, έπαιρνα τα κουβαδάκια μου και ΄πήγαινα σε μία άλλη παραλία, που ήμουν πολύ καλύτερα μόνη μου. Ποιά είναι η πιο ευτυχισμένη περίοδος της ζωής μου ; Αυτή που διανύω μόνη μου, χωρίς κανέναν τοξικό μαλάκα πάνω απ΄το κεφάλι μου.
Τελευταία φορά που τον είδα λοιπόν καθόταν στο καφενείο μας, μόνος του, μου κόπηκαν τα πόδια. Φώναξα το όνομα του, χωρίς καμία ντροπή και χωρίς να του απευθύνω το λόγο - δεν είναι του επιπέδου μου ο τύπος άλλωστε και δεν καταδέχομαι τέτοιες συνομιλίες. Τελοσπάντων, οι άλλες προχώρησαν μπροστά, εγώ γύρισα το κεφάλι μου καθώς προχωρούσα να τον δω. Ηταν γερασμένος. Με λίγα ασπρισμένα μαλλιά. Με γένια. Αξύριστος. Πώς να του φάνηκα άραγε εγώ ; Μάλλον πιο γυναίκα. Με ήξερε κοριτσάκι. Ελπίζω να μην είδε ότι πάχυνα κάπως από τότε. Τελοσπάντων. Προχώρησα. Δεν συζήτησα τίποτα με τις άλλες. Ησυχα ήπιαμε το κρασί μας. Πήγα σπίτι μου. Αδιαφόρησα πλήρως για τη συνάντηση εκείνη.
Αραγε θα τον ξαναδώ ; Πριν πεθάνω θα τον ξαναδώ ; Τον είχα ερωτευτεί τόσο πολύ, που αν όσο ήμασταν μαζί πέθαινα, δεν θα με ένοιαζε καθόλου. Το έλεγα τότε. Το λέω και τώρα. Πέρασαν άπειρα χρόνια από τότε. Εκανα άπειρα πράγματα μεγάλα στη ζωή μου από το χωρισμό μας μέχρι και σήμερα. Τίποτα δεν μου έδωσε περισσότερη ευτυχία από εκείνη του έρωτα. Μόνοι στη μέση του κόσμου. Εγώ και αυτός. Αυτός βέβαια ήταν ένας μαλάκας και μισός. Και δεν άξιζε τίποτα από όλα αυτά. Εγώ μόνη μου τον ερωτεύτηκα. Ανάθεμα και τρις ανάθεμα την ώρα που τον έβλεπα. Χάθηκε να έβλεπα έναν πιο φυσιολογικό άνθρωπο και να ερωτευόμουν έναν συναισθηματικά ολοκληρωμένο άνθρωπο ; Γιατί αυτόν ; Θέμα τύχης. Δεν ήταν επιλογή. Τον είδα. Και πήγα σα μαγνητισμένη κατά πάνω του. Δεν το διάλεξα. Με διάλεξε. Η τύχη. Ούτε αυτός. Τυχαίο γεγονός το ποιόν θα ερωτευτείς.
Κι οι υπόλοιποι ; Οι επόμενοι ; Γιατί δεν στέριωσα με κανέναν τους ; Δεν μπορούσα. Δεν ερωτεύτηκα κανέναν. Ολες μου τις σχέσεις τις λήγω στο τρίμηνο. Οχι γιατί είμαι κολλημένη μ αυτόν τον βλάκα. Δεν είμαι. Ο τελευταίος άντρας του κόσμου να ήταν μαζί του δεν θα κοιμόμουν. Και όμως μπορεί να κοιμόμουν. Πόσο μου λείπει το κρεβάτι μας. Το σημείο που ταιριάζαμε απόλυτα. Με τους άλλους ουδέποτε, χλιαρά πράγματα, είχα πονοκέφαλο. Τους βαριόμουν. Τις σχέσεις μου τις λήγω, γιατί ενώ οι άλλοι τις ξεκινούν, οι άλλοι με πλησιάζουν, αλλά στο τέλος πάντα κάτι κάνουν και μου το χαλάνε, βγάζουν τον κωλοχαρακτήρα τους, ευτυχώς από νωρίς και φυσικά πάνε στον αγύριστο. Και δεν έχω και καμία όρεξη να ασχοληθώ περισσότερο με κανέναν τους.
Φαντάζεσαι να παθάνω και να μην τον ξαναδώ ; Ετσι λήγει ένας έρωτας, με κάτι έντονα βλέμματα στο Αθηναικό κέντρο ; Τώρα πια είμαστε τόσο ξένοι. Τι απίστευτο. Κάποτε ήμασταν ΕΝΑ σώμα, ενιαίο σώμα. Και τώρα δεν λέμε ούτε γεια. Δεν ξέρει που είμαι. Εκτός αν με έψαξε στο face αλλά χέστηκε. Δεν θα με έψαξε. Αυτό με πονάει. Αυτό που εκείνος χέστηκε και εγώ κάθομαι εδώ και γράφω με κάνει έξαλλη. ΒΟήθεια. Τα νεύρα μου. Δεν είναι ότι είμαι κολλημένη μαζί του. Οχι, δεν είναι αυτό. Ειναι που είμαι μόνη μου. Μοναξιά είναι να ζεις με αναμνήσεις. Εντωμεταξύ αδυνατώ να ξανανιώσω το ίδιο συναίσθημα. Νόμιζα ότι ήμουν συναισθηματικά ανάπηρη μετά το χωρισμό μας. Ομως, γνώρισα τον Π. και έπαθα τη πλάκα της ζωής μου. Τον ερωτεύτηκα τον τύπο εκείνο. Σάστησα μπροστά του. Και όταν με φίλησε... Πωπω θυμήθηκα... Και κάπως έτσι νιώθω ότι δεν είναι ότι είμαι κολλημένη με τον μαλάκα τον πρώην, αλλά ότι δεν έχει τύχει να ερωτευτώ. Οσο για τον Π., ε δε βγήκε, ε φοβήθηκε, και δεν θα του το συγχωρήσω ποτέ. Μας στέρησε την ευτυχία, ο μαλάκας. τώρα όταν τον παίρνω τηλέφωνο και το παίζω ήρεμη και φίλη του, γίνεται έξαλλος, είναι τόσο επιθετικός. Απορώ με τη πάρτυ του. Με έχει. Το ξέρει. Με θέλει. Κι αυτό το ξέρει, αλλά το φοβάται τόσο πολύ. Ε... δεν είναι και όλοι για έρωτες. Πίστευα ότι αυτός θα ήταν όμως, αλλά ατύχησα.
Αχ... δεν είναι το θέμα να μη πεθάνω και δεν ξαναδώ τον μαλάκα το Γιάννη, το θέμα είναι να μη πεθάνω και δεν προλάβω να ξαναλιώσω από έρωτα... Ας ξαναλιώσω από έρωτα και τίποτα άλλο δεν θέλω. Ούτε καριέρες, ούτε λεφτά. Αυτά θα γίνουν γιατί εξαρτώνται μόνο από εμένα. Αλλά ο έρωτας ;
