Σάββατο 30 Ιανουαρίου 2010

βγηκε η ψυχη μου γυμνή στη σοφίτα...

κι ο,τι ονειρο ζω πάντα μένει μισό...



που είσαι συ που μου χρωστάς???

ποτέ δεν είσαι εκεί όταν σ έχω χρειαστεί....

λόγια λόγια... πόσο σ είχα βαρεθεί...


κι αν είναι η μοίρα μου σακατεμένη δε φταίει ο κόσμοσ ούτε κι εσύ
ο,τι αγάπαω εγώ πεθαίνει
και ξαναρχίζω απ την αρχή...

και τι μπορώ να πω για σένα και να σαι συ?
και πώς μπορώ να σε θυμάμαι και να σαι συ?

Kι έζησα πάντα με τον εαυτό μου, σαν δυο ακροβάτες που
μισούνται θανάσιμα
που όλη τη μέρα βρίζονται και ραδιουργούν κι ετοιμάζει το
θάνατο ο ένας του άλλου,
μα όταν έρθει η ώρα κι ανάψουν τα φώτα και το θέατρο
ξεχειλίσει απ' την πελώρια αναμονή
ορθοί κι οι δυο πάνω στο απέραντο, μοιραίο σκοινί
νά, που βρίσκονται κιόλας πάνω απ' το μίσος και τον κίνδυνο
και το θαυμασμό
και τον χρόνο ― αδερφωμένοι ξαφνικά
μες στην παμμέγιστη αρετή της Tέχνης

Λειβαδιτης


H προσφορά κι η ζήτηση ρυθμίζουνε την κοινωνία
έλεγε ο μεγάλος αδερφός μου Mαρξ. Ένα μικρό, ανήθικο
εμπόριο
κάθε χειρονομία, κάθε λέξη, κι η πιο κρυφή σου σκέψη ακόμα,
μεγάλα λόγια στις γωνιές των δρόμων, οι ρήτορες σαν τους
λαχειοπώλες
διαφημίζοντας όνειρα για μελλοντικές κληρώσεις
τα αισθήματα στο Xρηματιστήριο, στα λογιστικά βιβλία
δούναι και λαβείν, πίστωση, χρέωση,
ισολογισμοί, εκπρόθεσμες συναλλαγματικές, μετοχές,
χρεώγραφα
κι ας κλαίει αυτή η γυναίκα στο δρόμο, τί σημασία έχει;
«ζούμε σε μια μεγάλη εποχή», οι παπαγάλοι δεν κάνουν
ποτέ απεργία
μικροί, ανάπηροι μισθοί αγορασμένοι με νεκρές
περηφάνειες
γνώση αβέβαιη, πληρωμένη μ’ όλη τη βέβαιη νιότη σου,
βρέχει νομίσματα, οι άνθρωποι τρέχουν σαν τρελοί να τα
μαζέψουν
νομίσματα όλων των εποχών, ελληνικά, ρωμαϊκά, της Bαβυλώνας,
δολάρια ασημένια
βροχή είναι πυκνή, ανελέητη, πολλοί σκοτώνονται
πλανόδιοι έμποροι αγοράζουνε τα πτώματα ― θα χρειαστούν
μεθαύριο
σαν ανεξόφλητες αποδείξεις της «μεγάλης μας εποχής»,
κι αυτούς τους λίγους στίχους χρειάστηκε ένα ολόκληρο
θησαυροφυλάκιο πόνου, για να τους αποσπάσω
απ’ τη φιλάργυρη αιωνιότητα, σαν τοκογλύφοι οι μέρες μας
μάς κλέβουν τη ζωή, τί ζέστη, θε μου, κι όμως βρέχει,
τί καιρός, μα δε θα μου τη σκάσετε εμένα, κύριοι,
είμαι ιδιοφυία στο είδος σας, πίστωση, χρέωση,
ο Pοκφέλλερ άρχισε
πουλώντας καρφίτσες. Θα χτίσω, λοιπόν, κι εγώ ένα μεγάλο
προστατευτικό σπίτι
με τις πέτρες που μου ρίξατε
σ’ όλη τη ζωή μου.

Κυριακή 24 Ιανουαρίου 2010

χαλι


το χάλι μου έκανα ιπτάμενο χαλί...

ο μέσα κόσμοσ μου είναι σπασμένος...
έτσι χωρίς λόγο. έτσι για ένα τίποτα.
για τίποτα και για όλα.
για τα χθεσινά τα αυριανά και τα σημερινά..

έτσι για το τίποτα.

μικροί σπασμένοι καθρέφτες γύρω μου
μελαγχολικές γκρίζες μέρες.

σπασμένα κρύσταλλα
.

σκισμένα όνειρα.

αλλαγές ριζικές και δε μ αρέσει.

-ολοι αλλάζουμε. κι εγώ μένω ίδια-

πέρασαν 17 χρόνια.

τελειώνω το σχολείο . αναρωτιέμαι τι θα μείνει μετά απο αυτό.

αναρωτιέμαι που θα είμαι τέτοια μέρα του χρόνου...

με ποιούς, πως.

τελοσπάντων.

σπασμένοι καθρέφτες.

θρύψαλα άλλη μια φορά-ποσες είναι? έχω χάσει λογαριασμό.

απο τις φορές που όντως είμαι μόνη μου και μοναδική λύση το γράψιμο μπας και βρω μια άκρη.

δε ζητάω απο φίλους να μ ακούνε.
δε γουστάρω, ΄
δεν έχω και κάτι να πω.
δε γουστάρω να τους φορτώνομαι .

είμαι μόνη μου γιατί έτσι διάλεξα.
ή μάλλον απο φοβο...
δε μ αρέσει να είμαι ευάλωττη
δε μ αρέσει.

άσχετο οτι όλο σπάω και δεν το βλέπουν οι ανθρωποί μου.


καλύτερα να είσαι πέτρα, παρά χαρτάκι που λιώνει στη πρώτη στάλα της βροχής.
einai pou oloi mas afisan edw
mesa stin pagwnia tou xeimwna
mesa sti vroxi
s ena adeio spiti,
erimi gi.

einai pou oloi efugan nwris
prin prolavoun na doun
pws peftoun oi stagones tis vroxis
prin katalavoun pws zestainontai oi meres

einai pou oloi efugan nwris
prin ma9oun pws ta spourgitia
pe9ainoun mesa sto xeimwna

einai pou oloi efugan nwris
prin doun to ouranio tokso..

einai pou oloi efugan nwris
prin dwsoun osa eprepe..
einai pou itan dipla soy mexri pou edines.


ki ustera? ti ginetai meta?

feygeis ki esy gia ena taksidi
xwris gurismo
mesa stin agriemeni xeimwniatiki 9alassa
... mesa stin pagwnia
ki afineis to aima sou sto xioni...

giati oi an9rwpoi...

1+1 = 1

Είμαι τόσο τρομαγμένη
και κανείς δεν είναι εδώ ποτέ,
δηλαδή ποτέ όποτε έχω πολύ ανάγκη.
κάποιες άλλες φορές κάποιους τους φέρνει ο δρόμος απο τη γη μου.

Εμένα τα βηματα μου με οδηγούν όμως στο σπίτι τους...
και προσπαθώ να ανοίξω την πόρτα..

-αλλάζουν οι φίλοι μου... αλλάζουν... δε θέλω να τους προλάβω όμως.
διαφέρω γαμώτο. απροσάρμοστο όν-

Τελικά τις φοβίες μας κανείς δεν μπορεί να τις μετριάσει
εκτός απο εμάς.
και τελικά έχω δίκιο.. , η ζωή είναι μια μοναχική εμπειρία.

τουλάχιστο η δική μου ζωή.

επιλογή μου είναι.

δεν νομίζω πως είσαι ποτέ μαζί... ποτέ δεν μπορεί κανείς να σε νιώσει απόλυτα
και εξάλλου κι ο έρωτας που νιώθει ο άλλος για μας, αυτόματα θέτει μια απαίτηση.

εγω συμφωνούσα πάντα με τον Ρίτσο..
<< το ξέρω καθένας μονάχος πορεύεται στο έρωτα, στην δόξα και στο θάνατο... >>

και μη μου απαντήσει κανείς.. << Το ξέρω το δοκίμασα δεν ωφελεί.. >>

Μερικά πράγματα είναι νομοτελειακά...

Τρίτη 19 Ιανουαρίου 2010

λέξεις απο εικόνες.

Χαρούμενες μέρες.
Καιρός ξεγνοιασιάς.
Καλοκαίρι.
Γέλια.
Ομορφιά.
Θάλασσα.
Χαμόγελα.
Μαλλιά.
Χαρτοπόλεμος.
Φωτιά στην παραλία.
Ηλιοτρόπια.
Γαλάζιο.
Σκηνές.
Γραμμένη με στίχους ντουλάπα.
Πρασινα μάτια.
Κόκκινα νύχια.
Νεότητα.
ΕΥΤΥΧΙΑ.

(
μα και βέβαια δεν θα ταίριαζαν αυτές
)

Δευτέρα 18 Ιανουαρίου 2010

κι όλο γράφω στιχάκια λυπημένα.
βαρέθηκα λέξεις να αραδιάζω.
δεν είμαι έτσι.
δεν ήμουν έτσι.
κάτι παίζει εδώ.
πώς αρρωσταίνει λοιπόν κανείς;;
είναι παθολογικά τα αίτια
ή λες να φταίει το ντελίριο;;
και περνάνε οι μέρες άσκοπα,
μόνο με 7 ώρες διάβασμα
δε τα προλαβαίνω όλα.
ΠΟνάω γαμώτο .

..

Πώς βγαίνει λοιπόν κανείς απο δω?
απο το γρανάζι του εγώ μπορεί κανείς να ξεφύγει?
Βρες απλά κάτι να μου πεις.
Απλά δώσε μου ένα λόγο για να συνεχίζω αυτόν τον ηλίθιο αγώνα.
Ξέρεις.
τίποτα δεν είναι πιο εξοντωτικό όσο οι μάχες μέσα στον άνθρωπο.
Αρρωσταίνω.
Κάθε μέρα και πιο πολύ.
Κι εσύ δεν βρίσκεις κάτι να μου πεις.
Ούτε καν.
ΟΙ άλλοι βρίσκουν έναν λόγο.
Εγώ δεν ξέρω.
Εσύ δεν μιλάς.
Βαρέθηκα.
Αρρωσταίνω κάθε μέρα και πιο πολύ.

ΠΟύ ξέρεις οτι όσα θέλεις είναι δικές σου επιθυμίες.
΄Μέσα σου γεννιέται μια πικρή μαύρη αλήθεια.
γιατί, μη νομίζεις, την αλήθεια όλοι την ξέρουμε.
Κάπου βαθιά μέσα μας σαν μυστήριο παλιό, αυτό των παιδικών μας χρόνων.
εκείνο το φάντασμα που μας κοιτάει ειρωνικά και γελάει.
γελάει σαρκαστικά και μας πειράζει.

Αρρωσταίνω.
Κάθε μέρα και πιο πολύ.

Γέρασα.. ( ΜΑς γέρασαν προωρως, Γιώργο, το κατάλαβες? )-καλά τα λέει ο Αναγνωστάκης ρε Γιώργο.. πετυχε και τ ονομα σου )
Πρέπει
Πρέπει σου λέω.

Αγρια πρωινά ξυπνήματα στο φως της νέας μέρας.
Σαν τοίχος υψώνεται το φως.
Παράθυρο ανοιχτό.
Ανοιγμένη κουρτίνα.
Η εκκλησία.
Το δέντρο.
Υγρή σκεπή του απέναντι σπιτιού.
Πρωινή θέα.

Αγριο πρωινό ξύπνημα σαν ασφυξία.

Πρέπει σου λέω. Πρέπει.

Ζωή σε παρενθέσεις.
-κάνε λίγο ακόμη το στρατιώτη. -

Κυριακή 17 Ιανουαρίου 2010

ειρωνια

Απορώ τι άλλο ήθελες απο την ζωή σου.
Φαινομενικά τα είχες όλα.
Λεφτά. Χρόνο. Γκόμενες.
Αγάπη. Ταξίδια. Ομορφιά.
Υγεία.
ΦΑΙΝΟΜΕΝΙΚΑ ΟΜΩΣ.

Η μοναξιά σου είναι σκυλί που γαβγίζει τις νύχτες
κι ο φόβος σου ξεσκίζει τη σάρκα.
Ο φόβος για το ιδανικό.
Ο φόβος.
Οι φόβοι σου.

κάποτε μου έλεγες..<<έχω δοκιμάσει τα πάντα και δεν γεμίζω. >>

μάτια μου, ποτέ δεν σ άρεσε η ζωή σου.

δεν ήξερες να την βάφεις.

αλλά είχες τα πάντα.
Γκομενες. Λεφτά.Χρήμα Χρόνο.

Ακόμη θα ψάχνεις για αγάπη όμως.
αναζητάς σπασμένα παιδικά χέρια να πιαστείς
και δεν είναι της γκόμενας που ξύπνησε δίπλα σου
και δεν ξέρεις το ονομα της.

Πάντα θα ψάχνεις για αγάπη.

και σκέψου.. άλλοι θα σε ζήλευαν.
Εχεις λεφτά γκόμενες χρόνο χρημα.

οξειδώθηκες.

κι ασ εχεις χρονο χρημα λεφτα γκομενες.

δεν ξέρω πια τι γυρεύεις.
ήταν πολλά για σένα αυτά.
μια φυγή απροσδιόριστη.
Ηταν πολλά για σένα αυτά.
Ποτέ δεν το συζήτησες όμως.
Τώρα δεν ξέρω αν ζεις ή αν πεθαίνεις.

Ισως μια μέρα στη βουή να σε δω.
Ποιός ξέρει?
<<Μερικά πράγματα είανι νομοτελειακά>>, είχες πει . ]
και εγω,.,, δεν είχα καμιά δουλειά μαζί σου.

τρεις επιστολές.

I

Αν εσύ ανοίξεις την ατζέντα των αναμνησεών σου,
θα βρεις πολλές γκρίζες και κόκκινες μνήμες.
κι ίσως να έχεις χαραμίσει και ζωές
κι ίσως να έχεις σκορπιστεί
κι ίσως να έχεις ξεχάσει τί σημαίνουν τα αισθήματα,
γιατί ίσως εσύ να τα κρύβεις μόνο σε λέξεις
ή και σε κάτι άγνωστα κρεβάτια που ξημερώνεσαι .

II


Ισως να είναι και πραγματική ζωή αυτή.

Ισως τα βλέπεις όλα λάθος, μικρή.

Γιατί να είσαι τόσο κάθετη ?
Καμιά φορά να μη μετανοιώνεις όμως.
αν γίνετε όλοι ίδιοι ? τότε τι?

δε θα τα ξεπουλήσουμε όλα.



III

κι εσύ, όλο αναρωτιέσαι... γιατί... γιατί γερνάμε?
τι να σου πω?
πες το γέρασμα.
κι εγώ κάποιες στιγμές έτσι το λέω.
Μπορεί και να ναι.
Μα κυνηγάω αστέρια.

σημασία έχει να σε νιώσουν.. (;)

Καλά τα λένε οι εγχρωμοί μου φίλοι
Το προβλημα μου η υπερβολή μου.

εκει που λένε πως ποτέ δεν πήγα
εγώ δεν πρόλαβα να το ξεχάσω.

Ο πιο μεγάλος φόβος μας. .

Πάει.. Αυτό ήταν..
Χαθηκε η ζωή μου
μέσα σε κίτρινους ανθρώπους.
Βρωμικα τζάμια
κι ανιστόρητους συμβιβασμούς.
Αρχισα να γέρνω σαν εκείνη την ιτιούλα
που σου 'χα δείξει στην στροφή του δρόμου .

Και δεν είναι που θέλω να ζήσω.
Ειναι το γαμώτο που δεν έζησα
κι ουτε που θα σε ξαναδώ..

Κ. Γωγου..
http://www.youtube.com/watch?v=YkTSu7SrozE
ταινίες απο αυτές που δείχνουν ψεύτικες ζωές
με πρίγκιπες βασίλισσες και άλλα τέτοια μεγάλα παραμύθια.

ταινίες απο αυτές που σου παρουσιάζουν την ασχήμια όμορφη
τα μάυρο, άσπρο

Ταινίες που θρέφουν αυταπάτες.

Σκόρπιοι στίχοι..~ Αναγνωστάκης.


Και δεν αγάπησα μόνο εσένα που τόσο με κράτησες

Ομως αγάπησα τα ναυαγισμένα καράβια με τα τραγικά ονόματα.

Τους μακρινούς φάρους, τα φώτα ενός απίθανου ορίζοντα...


Ω ψυχή την αγωνία ερωτευμένη..



κι έβρεχε αλήθεια πολύ κι ήταν έρημοι οι δρόμοι.
....κλεισμένα παράθυρα κι οι άνθρωποι τόσο λησμονημένοι...
ΓΙΑΤΙ ΜΑΣ ΑΦΗΣΑΝ ΟΛΟΙ?


Μες στην ψυχή μου σκιρτά το εναγώνιο Γιατί ΄

Ρουφώ τον αέρα της μοναξιάς και της εγκατάλειψης.

Χτυπώ τους τοίχους της υγρής φυλακής μου και δεν προσμένω απάντηση .

Κανείς δεν θ'αγγίξει την ένταση της στοργής και της θλίψη μου .



Σαν πρόκες πρέπει να καρφώνονται οι λέξεις...


Μας γέρασαν προώρως,Γιώργο, το κατάλαβες?


Η αγάπη είναι ο φόβος που μας ενώνει με τους άλλους



Αυτη η μέρα πέρασε χωρίς καμιά απόχρωση

τόσο διαφορετική απο τις άλλες μέρες

Ισως η απαρχή όμοιων ημερών.




Τίποτα... Λέξεις μόνο για τους άλλους

Μα που τελειώνει η μοναξιά ?



δεν μπορεί Θεέ μου να φύγει κανείς μονάχος του... ]



Ο κόσμος ψάχνει σ'όλη του τη ζωή να βρει τουλάχιστον τον έρωτα,

μα δε βρίσκει τίποτα



Ομως εγώ δεν παραδέχτηκα την ήττα.





Ορθιοι

και

μόνοι

μες στη

φοβερή

ερημιά

του πλήθους.




ΔΕΝ το χαμπάρισες πως το παιχνίδι ήταν στημένο...



Σάββατο 16 Ιανουαρίου 2010

Νιάτα...

Ποιός να μιλήσει και τι ακριβώς να πει?
Ιδέα δεν έχω...
Απλά δεν ξέρω τι να πω...
Σάπιες γερασμένες μέρες...
κι είναι τα νιάτα
που σκορπάμε έτσι αόριστα...
είναι τα νιάτα που σκορπάμε...
νιάτα δίχως χρώμα και χαμόγελο.

Νιάτα....
Νιάτα
χειμωνιάτικα
νιάτα...
σα ρούχα σκισμένα...
σα ματωμένα χέρια...
νιάτα χωρίς φωνή..
μόνο με βουβά δάκρυα
κρυμμένα σε χαμόγελα
ντυμένα με καπνούς.
Νιάτα..
Υγρά νιάτα
ξεκληρισμένα...
Νιάτα πεθαμένα...
παιδιά ζόμπι,
σαν σε ταινίες επιστημονικής φαντασίας
.
Νιάτα χαμένα σε δρόμους.
<<Αγάπες>>
κι όχι αγάπες...
<<Ερωτας>>
και οχι...
ΕΡΩΤΑΣ
ΦΟΒΟΣ
κι όχι...
<<Φόβοσ>>
(τίποτα δεν με τρομάζει όσοι οι τρομαγμένοι)

Η σιωπή..~Παυλόπουλος

Η σιωπή είναι μια άγνωστη
που έρχεται την νύχτα.
Ανεβαίνει τη σκάλα
χωρίς να ακούγονται τα πατήματα
μπαίνει στην κάμαρα
και κάθεται στο κρεβάτι μου.
Μου φοράει το δαχτυλίδι της
και με φιλεί στο στόμα.
Τη γδύνω.
Μου δίνει τις βελόνες
και τα τρία χρώματα
το κόκκινο, το μαύρο και το κίτρινο.
Κι αρχίζω να κεντάω
πάνω στο δέρμα της
όλα όσα δε σου είπα
και ποτέ δε θα σου πω


απο τον Γιωργή, σ'έναν αόριστο... που... ποτέ δε θα πεις... όσα είχες τα είπες... όταν ΔΕΝ έπρεπε... γιατί απλά άργησες...

Κυριακή 10 Ιανουαρίου 2010

akhs zwgrafoy

ασε με να χαθω
στα επαναστατικά μου χρώματα
μέσα μου μια ακόμη μέρα
μια μέρα γεμάτη χαρα ψάχνοντας
ενώ όλοι οι άλλοι με άφησαν μονο
η όψη σου με γέμιζε χαμόγελα
μέσα στις μοναχικές μου βραδιές
και κάθε λέξη σου κάθε ενα γραμματάκι έχει σημασία.....
γιατί με γεμίζει χαρά....
μακάρι να μπορούσα να πάω μια εκδρομή
και να ρθεις μαζί μου
σαν γλυκό δροσερό αεράκι στον καλοκαιρινό ουρανό
και να με γεμίζεις με το δροσερό σου χαμόγελο...



Παρασκευή 8 Ιανουαρίου 2010


Πού να πηγαίνει αυτός ο δρόμος...?
ένας δρόμο στο βουνό.. τα πουλιά φιλιούνται.. ακόμη θυμάμαι εκείνη την μέρα...
μέσα στη φύση... μετά δίπλα στο τζάκι με τσιγάρα και γέλια.. ηταν ωραία...
Πού να πηγαίνει αλήθεια αυτός ο δρόμος?
Ειπες, θα περπατήσουμε μαζί... μα δεν ήρθες.. έμεινες κλεισμένος μέσα στον φόβο σου..
κι έτσι ποτέ δε θα μάθουμε ο δρόμος αυτό που βγάζει...
γιατί απλά ητάν δικός μας... μα τελικά... σε αδιέξοδο έβγαλε...
αίματα. πολλά αίματα.

τ ι π ο τ α

Να μη ξέρεις.
Να μη ξέρω.
Δεν είναι ο τόπος σου εδώ.
Ούτε εδώ ο δικόσ μου

Φεύγω.
ξέρω, δε θα με ψάξεις...
κι όμως... κάποια βράδυα θα παγώνεις.. θα φοβάσαι..
μη με ψάξεις. δεν έχει νόημα.
-όλα έχουν νόημα-
βροχή...
πώς ξεχάστηκα εδώ...?
<< εδώ οι άγγελοι δε κλαίνε ούτε γλύφουν πληγές...>>

σχολείο... ένα γιατί..

Ακόμη σκέφτομαι... έχω ακριβώς 20 εβδομάδες... ο χορός των είκοσι ηλίθιων εβδομάδων..
αναλογίζομαι πόσα έχω να κάνω και πραγματικά χάνομαι.... είναι τόσο απάνθρωπο όλο αυτό...
Οχι. δεν σου μιλάω για το διάβασμα... Σου μιλάω για όλο αυτό το <<φορμάρισμα>>. Πρέπει να γράφουμε ο,τι τους αρέσει, να παρουσιάζουμε τα πάντα μέσα απο τα μάτια των άλλων. Εμείς να μην έχουμε άποψη... Με κούρασε αυτό... και επίσης... γιατί ένα παιδί 17 ετών να μην έχει τον ελάχιστο χρόνο ελεύθερο? Ξερω... Μας φοβούνται.. αν αρχίσουμε να έχουμε ελευθερο χρόνο, θα αρχίσουμε να ψάχνουμε, τα αρχίσουμε να σκεφτόμαστε.... και τότε... μια μεγάλη έκρηξη θα συντελεστεί... Ο κόσμος θα γεμίσει με χαρτοπόλεμο... Ο κόσμος ια γεμίσει με την οργή που μέσα μας κοιμάται.. Μας υποχρεώνουν να την κοιμίζουμε.. ή καλύτερα δεν την αφήνουν να υπάρχει...
Ω... ναι.. γι αυτό δεν έχουμε ελεύθερο χρόνο... Γι αυτό μας κάνουν έτσι... Δεν τους βολεύει να σκεφτόμαστε...
Μα εμείς... θα ονειρευόμαστε... και δεν ξέρω για εκείνα τα παιδάκια που παπαγαλίζουν επιδή έτσι πρέπει.... επειδή έτσι τους έμαθαν... αφου το ονειρό τους είναι μέχρι το δημόσιο... μέχρι εκεί φτάνουν... Μόνο που εμείς... ανοίγουμε πανιά και τα φτερά μας ανοίγουμε να πάμε στον ήλιο κοντά.. εεε κι ας καούμε... δεν κατάλαβα..! που είναι το πρόβλημα ?!

Να γίνει ο,τι 9έλεις... αποτυχημένος ρομαντικός ονειροπόλος χαμένος ερημοσπίτης μοναχός εραστής της τέχνης.. εραστής της ζωής... κυνηγός πουλιών... συλλέκτης στιγμών... Μα ποτέ μη γίνεις οτι θέλουν οι άλλοι. Γινε ο,τι θέλεις....

Πώς να γίνω ο,τι θέλω? Πρέπει να διαβάζω... μόνο που η γνώση κατάντησε μια αγγαρεία... δεν είναι γνώση κύριοι η παπαγαλία. Μακάρι να είχατε ιδέα... μακάρι.. Δεν μέ αφήνετε να τρέξω με την φαντασία μου... τι νόημα έχει η γνώση? Η γνώση κερδίζεται αργά και σταθερά.. μέσα απο την προσωπική μας κρίση... έτσι αβίαστα όμορφα... ήρεμα... κι έρχεται να ταράξει τα λιμνάζοντα νερά της άγνοιας και του σκότους... Μα εσείς... μας υποχρεώνετε να αποστηθίζουμε πράγματα ανούσια που μετά απο ένα χρόνο θα έχουν διαγραφεί απο το κεφάλι μας... Κι ύστερα ηλίθιοι... λέτε οτι δεν ξέρουμε ιστορία....

ουφ,... συγχίστηκα βραδυάτικα... τι τα θες?

ας κάνω ένα τσιγάρο.. και συγγνώμη που δεν έχω λυρισμό απόψε. είμαι κυνική...

γράφω... <<νάρκης του άλγους δοκιμές....>>