χαλι

το χάλι μου έκανα ιπτάμενο χαλί...

ο μέσα κόσμοσ μου είναι σπασμένος...
έτσι χωρίς λόγο. έτσι για ένα τίποτα.
για τίποτα και για όλα.
για τα χθεσινά τα αυριανά και τα σημερινά..

έτσι για το τίποτα.

μικροί σπασμένοι καθρέφτες γύρω μου
μελαγχολικές γκρίζες μέρες.

σπασμένα κρύσταλλα
.

σκισμένα όνειρα.

αλλαγές ριζικές και δε μ αρέσει.

-ολοι αλλάζουμε. κι εγώ μένω ίδια-

πέρασαν 17 χρόνια.

τελειώνω το σχολείο . αναρωτιέμαι τι θα μείνει μετά απο αυτό.

αναρωτιέμαι που θα είμαι τέτοια μέρα του χρόνου...

με ποιούς, πως.

τελοσπάντων.

σπασμένοι καθρέφτες.

θρύψαλα άλλη μια φορά-ποσες είναι? έχω χάσει λογαριασμό.

απο τις φορές που όντως είμαι μόνη μου και μοναδική λύση το γράψιμο μπας και βρω μια άκρη.

δε ζητάω απο φίλους να μ ακούνε.
δε γουστάρω, ΄
δεν έχω και κάτι να πω.
δε γουστάρω να τους φορτώνομαι .

είμαι μόνη μου γιατί έτσι διάλεξα.
ή μάλλον απο φοβο...
δε μ αρέσει να είμαι ευάλωττη
δε μ αρέσει.

άσχετο οτι όλο σπάω και δεν το βλέπουν οι ανθρωποί μου.


καλύτερα να είσαι πέτρα, παρά χαρτάκι που λιώνει στη πρώτη στάλα της βροχής.