Σκόρπιοι στίχοι..~ Αναγνωστάκης.

Και δεν αγάπησα μόνο εσένα που τόσο με κράτησες

Ομως αγάπησα τα ναυαγισμένα καράβια με τα τραγικά ονόματα.

Τους μακρινούς φάρους, τα φώτα ενός απίθανου ορίζοντα...

Ω ψυχή την αγωνία ερωτευμένη..

κι έβρεχε αλήθεια πολύ κι ήταν έρημοι οι δρόμοι.
....κλεισμένα παράθυρα κι οι άνθρωποι τόσο λησμονημένοι...
ΓΙΑΤΙ ΜΑΣ ΑΦΗΣΑΝ ΟΛΟΙ?

Μες στην ψυχή μου σκιρτά το εναγώνιο Γιατί ΄

Ρουφώ τον αέρα της μοναξιάς και της εγκατάλειψης.

Χτυπώ τους τοίχους της υγρής φυλακής μου και δεν προσμένω απάντηση .

Κανείς δεν θ'αγγίξει την ένταση της στοργής και της θλίψη μου .

Σαν πρόκες πρέπει να καρφώνονται οι λέξεις...

Μας γέρασαν προώρως,Γιώργο, το κατάλαβες?

Η αγάπη είναι ο φόβος που μας ενώνει με τους άλλους

Αυτη η μέρα πέρασε χωρίς καμιά απόχρωση

τόσο διαφορετική απο τις άλλες μέρες

Ισως η απαρχή όμοιων ημερών.

Τίποτα... Λέξεις μόνο για τους άλλους

Μα που τελειώνει η μοναξιά ?

δεν μπορεί Θεέ μου να φύγει κανείς μονάχος του... ]

Ο κόσμος ψάχνει σ'όλη του τη ζωή να βρει τουλάχιστον τον έρωτα,

μα δε βρίσκει τίποτα

Ομως εγώ δεν παραδέχτηκα την ήττα.

Ορθιοι

και

μόνοι

μες στη

φοβερή

ερημιά

του πλήθους.

ΔΕΝ το χαμπάρισες πως το παιχνίδι ήταν στημένο...