Δευτέρα 29 Αυγούστου 2011

Θα βόλεβε πολύ αν η ζωή μας ήταν ταινία ή έστω σειρά της τηλεόρασης.
Στις ταινίες και στισ σειρές σχεδόν πάντα ξέρουμε το τέλος της σκέψεις των ηρώων μας.
Ωστόσο,στην πραγματική ζωή δεν γνωρίζουμε την εξέλιξη των πραγμάτων.
Οι ήρωες είμαστε εμείς και οι άλλοι,τις σκέψεις των οποίων αγνοούμε.
Συνεπώς, οφείλουμε να πάρουμε ένα ρίσκο.
Κι αν χάσουμε...
"ο χαμένος τα παίρνει όλα"

Σάββατο 27 Αυγούστου 2011

Αφροδίτη.

(σε τραβάει απ'τα μαλλιά κι συ ξεβάφεις τα νύχια σου, Ιερόσυλη, πρόστυχη γυναίκα.)

Του άρεσε, λέει, επειδή ήταν διαφορετική.
Είχε όμορφα μάτια,διαφορετικά απ' όλες τις άλλες γυναίκες.
Μέσα της μια τρέλα, ένα ξέφρενο παιδί που ώρες-ώρες μεταμορφωνόταν σε γυναίκα.
Μόνο που, να, όταν γέλαγε μέσα της βαθιά την σημάδευε ένα αδιέξοδο και μια θλίψη.
Ναι, ήταν κάπου βαθιά μέσα της κρυμμένα και τα δυό.
Του άρεσε, λέει, που δεν ήταν κοινότυπη.
κι όντως, έλεγε αυτά που σκεφτόταν, κάποιες φορές μάλιστα και χωρίς περιστροφές.
Εμφάνιζε μπρος στα μάτια του την ασυνασρτησία της.
Κι αυτός της μιλούσε για ποιητές, τις αράδιαζε φιλοσοφίες, τραγούδια όμορφα, κάποια άγνωστα σ' εκείνη.
Κι αυτή απορούσε κι εντυπωσιαζόταν ταυτόχρονα.
"Βλέπω τον κόσμο πλέον μ' άλλα μάτια", ξεστόμισε μια μέρα.
Του άρεσε,λέει, επειδή διέφερε.
Μόνο που δεν ήξερε πως κάτι την έκλεβε μακριά του.
Δεν ήξερε πως εκείνη κοίταζε τα μάτια και τα στήθη των γυναικών
με πάθος κι αφοσίωση.
Οντως ήταν διαφορετική.
Και τ' ονομα της Αφροδίτη, Θεά του έρωτα, που δεν κάνει διακρίσεις,αλλά υπερβασεις και διαφορές,Θεά του κάλλους, που της χαρίστηκε απ την φύση χωρίς φειδώ.

λενα παπα

Θεός γείτονας
και Θεός μακρινός
–εκατομμύρια έτη φωτός οι Γαλαξίες του–
Θεός Δυσβάστακτος και Παραμορφωμένος
από τα βέλη του μίσους μας
απ’ την οδύνη του για τα βέλη του μίσους μας
και Θεός Γλυκός κι Αμάραντος
σαν τέλειο ρόδο
Θεός Απερινόητος και Απαιτητικός
Θεός Απρόσιτος και Εκδικητικός
και Θεός Πατέρας στοργικός
Θεός των θαυμάτων
Θεός των θανάτων

Ποιον να διαλέξω ν’ αγαπήσω
μ’ εκείνον να πεθάνω και να ζήσω.

facebook,twitter κι άλλοι λογαριασμοί-εξαγοραστές της μοναξιάς.

-facebook έχεις ;
-ναι και twitter και λογαριασμό στο youtube...
-πολύ δικτυωμένο σε βρίσκω.
-ναι,το παλεύω
-κι η ζωή σου; αυτή την παλεύεις ;
-ποιά ζωή ;
-η ζωή, η πραγματική ζωή, αυτή εκεί έξω στους δρόμους...απ αυτή έχεις ;
-εχμ... όχι..

Ανθρωποι ζουν μέσα απο διαδικτυακές ίνες,μπροστά απο μαύρα κουτια.
Ανεβάζουν όλοι τραγούδια στο fb, που πηγαίνουν στον ερωτα τους ή στην καψουρα τους ή σε φίλους.
Ολοι μας, κάτι δεν προσπαθούμε να πούμε κάτι, οτιδήποτε, όχι απαραίτητα τον ερωτα μας, αλλά ίσως την κουλτούρα μας, μέσω fb ?
Ηθελα να 'ξερα ζωή έχουν μερικοί απ τους "φίλους" μου εκεί μέσα ;
Δεκαπεντάχρονα τραβάνε φωτογραφίες με σκοπό να τις βάλλουν στο fb,για να τις φλερτάρει ένας συγκεκριμένος συμαθητής.
Ολη τους η ζωή είναι διαδικτυακή.
Ζούνε μέσα απο το ίντερνετ, φλερτάρουν μέσα απ το ίντερνετ,κάνουν φίλους,ανταλάσσουν απόψεις.
Ακόμα κι ο έρωτας κατέστη ένα εμπόριο στα χέρια του υπολογιστή, του ίντερνετ,των Αμερικάνων.
Δεν μιλάμε πια.
Γυρνάμε πλάτη με πλάτη.
Τα βράδια κοιμόμαστε μόνοι ή ο ένας στον καναπέ κι ο άλλος στο κρεβάτι ή
ακόμα χειρότερα στο ίδιο κρεβάτι κι απέχουμε μίλια μεταξύ μας οι άνθρωποι.
πώς γίναμε έτσι ;
ολοι είναι κλεισμένοι στο καβούκι τους, όλοι συντηρούν αυτόν τον ηλίθιο εγωισμό.
Ναρκωνόμαστε κάθε μέρα με τσιγάρα,τηλεόραση, εφημερίδες που διαστρεβλώνουν γεγονότα,διαδικτυακούς φίλους ή πραγματικούς φίλους, που δεν τους γνωρίζουμε και δεν μπαίνουμε στον κόπο, περιστασιακούς συντρόφους, ανούσιες σχέσεις, ξευτιλισμένες.
πώς ναρκωνόμαστε έτσι ;
κι εγώ βγαίνω και φωνάζω "ΤΗΝ ΑΓΑΠΓΗ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΤΗΝ ΚΑΝΟΥΜΕ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ" και να, που δεν μ' αφήνουν ή μάλλον μου προβάλλουν εμπόδια. Οχι, δεν κάνω πίσω, ποτέ κι ας πληρώνω το τίμημα. ΟΧΙ.
"Το σκληρότερο ναρκωτικό είναι η μοναξιά".
Γιατί έτσι;
Ο φόβος.
Αυτός ευθύνεται για όλη την κατάντια του ανθρωπίνου γένους.
Γίναμε κομπλεξικοί, ομοφοβικοί,απόμακροι,σνομπ,παντογνώστες,εγωιστές.
Κανείς πια δεν αγγίζει μ' αγάπη την ψυχή του άλλου.
Ολοι με φόβο,μην μας πιάσει κι ο άλλος το χέρι κι έπειτα μας αγγαλιάσει.

Πέμπτη 25 Αυγούστου 2011

Πορτρέτο.

Μυρίζει πλαστικό μαλλί,
καμμένα απο τα φτιασίδια.
Εχει κάτι τ'αγοραίο και το φτηνό .
Πίσω της είναι ένα ερωτευμένο ζευγάρι
κάθεται κι αρμενίζει γαλήνια το πέλαγος.
Εκείνη είναι σαν μια παράφωνη νότα
μέσα σε μια μουσική συμφωνία,
στο μουσικό κομμάτι της φύσης και του έρωτα.
Δεν μπορεί να εναρμονιστει στο ρυθμο τους,
σαν να τα ξεπουλάει όλα για ενα-δυο βρώμικα βράδια.

Κι όμως τα μάτια της καθώς ατενίζουν το πέλαγος
μακραίνουν απ την πραγματικότητα.
θυμούνται.
Αναζητούν ματαίως την αγάπη,τη μεγάλη,
κι τον Ερωτα, εκείνον τον Θεό,
που ποτε΄δεν την ευχαρίστησε για τις θυσίες της.



επιστροφή απο Ικαρία,17-8-11

Εικόνες δρόμου

Είμαστε τότε παιδιά και το πιο συνταρακτικό, που μας συνέβαινε ήταν ένας ζογκλέρ στην πλατεία του χωριού.
Τώρα που μεγαλώσαμε συναντάμε καθε μέρα πολλά συνταρακτικά γεγονότα.
Τους σκοτωμένους απο τροχαίο στην Πατησιών,
τα πρεζάκια κατεστραμένα, θυματα του εαυτού τους και του συστήματος,
εύκολοι στόχοι,εξιλαστρήρια θύματα της κρατικής τρομοκρατίας.
Ερχόμαστε αντιμέτωπο κάθε μέρα με τους πεινασμένους στη στάση του μετρο,
τους απόκληρους της ζωής,που δεν τους δόθηκε ποτέ μια ευκαιρία ή τους δόθηκε και την πέταξαν.
Πηγαίνουμε σε πορείες στο Σύνταγμα των εξαθλιωμένων εργατών,
που ενα ΔΝΤ, ένα κράτος ανύπαρκτο, ένα τέρας καπιταλιστικό, τους οδηγεί σε πόλεμο με τους ΜΑΤατζήδες.
Κάθε μέρα βλέπουμε μια πόλη που καίγεται,
ανθρώπους που τρέχουν χάνοντας την μάχη με τον χρόνο,
στους δρόμους πεθαμένες συνειδήσεις και ξεφτισμένα οράματα.
Πακιστανοί μετανάστες,έρμαια της εκμετάλλευσης του κεφαλαίου κυκλοφορούν με θλίψη κι αγωνία στα μάτια.
είναι αυτοί που πονάνε και που προσεύχονται στον Αλάχ για κάτι καλύτερο.
Απ'την άλλη μερά οι γραβατωμένοι,οι κυριλέδες,αυτοί οι "κύριοι",που κάποιες φορές είναι τα μεγαλύτερα καθίκια.
Ζούμε σε μια πόλη που πεθαίνει.
Ολα καίγονται.
Επαναστάσεις μικρές πλανιούνται στον αέρα σαν πυγολαμπήδες
μέχρι να συμβεί η μεγάλη έκρηξη.
Εως τότε περιμένω κοιτώντας στο κενό ή ανάβοντας φωτιές στα σκοτεινά δρομάκια.

στιγμιοτυπα...καπνισμενα...

"Καλημέρα.
-Καλημέρα, έχεις ένα τσιγάρο;
-Πάμε για ένα τσιγάρο;; "

Η πρόφαση.
Πάντα η πρόφαση.
Όλα μας τα μυστικά πάνω σ ένα τσιγάρο που έκαιγε τα μοιραστήκαμε
Οσα μας δέσαν πάνω σ ένα τσιγάρο.
Έρωτες, σκέψεις, φόβοι.
Θέλουμε να μιλήσουμε,
ανάβουμε τσιγάρο να αγιάσει τα λόγια μας,
τα λόγια πάνω στο τσιγάρο... αυτά που ποτέ δεν τα λες αλλού.

κάπνιζες εκείνη την ημέρα πολύ.
"πάμε για ένα τσιγάρο;
Πάμε. "
Κι άρχισε. Είχε ντέρτια.

κι εκείνο το κορίτσι τότε, "Πάμε για ένα τσιγάρο;

- πάμε."

και τα λόγια της γεννούσαν την ψυχή της... και τότε, ηρέμησε, μέρωσε, "Ως τα τσιγάρα τελειώνουν Ποπάκι, έτσι κι οι έρωτες...Κλάψε, πένθησε κι έπειτα προχώρα. Μα να ξέρεις, μικρή, είσαι τυχερή που μπορείς να παραδοθείς στον έρωτα. Αφέσου. Η πιο μεγάλη χαρά, μικρό. Θα δεις.

κι ύστερα ήρθανε κι άλλα, κι άλλα... πολλά λόγια... κι όλα πάνω σ ένα τσιγάρο.

"-έχεις τσιγάρο ποπάρα?

-ρε κόπρο, στρίψε.

-Χέσε με ρε. Στρίψε μου.

-Σατράπι αντρα. αιντε τι να σε κάνω; Μια ασκηση στα μαθηματικα ε;;

-καλά καλά. φέρε τώρα το τσιγάρο. "

και λιώναμε στα γέλια... και πάει λέγοντας..

άλλες φορές, που βλέπεις με σπασμένα τα φτερά τους τους ανθρώπους, λές, κάμε ένα τσιγάρο...

ένα τσιγάρο δρόμος,

ένα τσιγάρο ...



ενα τσιγάρο στα κρυφά τότε...
ενα τσιγάρο μέσα στα δάση, στα στενά,
τα βράδυα, στις βροχές, στις τουαλέτες.

Τσιγάρα στις μοναξιές, τσιγάρα το πρωί, τσιγάρα στις χαρές, τσιγάρα πάνω απο τηλέφωνα που χτυπάνε.

" Τι μάρκα καπνίζεις αγαπη μου; "-αναρωτιόσουν που άλαζα συνέχεια...
καπνιζε ό ένας την μάρκα του άλλου, για να νιώθουμε πιο κοντά.
και σ ακουγα που φυσουσες τον καπνο σου..

τσιγάρα που μέσα στους καπνους τους βλέπεις έρωτες ν αναβουν, να εξαϋλώνονται..

τσιγάρα της παρηγοριάς με ποτά βαριά.
τσιγάρα στα μπαρ, απο συνήθεια.

τσιγάρα για να ξεχάσεις...
πως κι οι φίλοι σε χαρακωσαν,
πως κι οι ανθρωποι σου σε γέλασαν.

τσιγάρα για να παρηγορηθείς,
τσιγάρα για να μην κλάψεις,
τσιγάρα για να ξεθολώσεις απο τις σκέψεις,
τσιγάρα να ξεμεθύσεις απο το μεθύσι του έρωτα,
τσιγάρα...

"ένα τσιγάρο ακόμη.
Μη με κλείσεις.
Θα κάνω ένα τσιγάρο ακόμα. "

Κι όλο έτσι...
μια μέρα ακόμη, μια στιγμή ακόμη, ένα τσιγάρο ακόμη, λίγη μοναξιά ακομη, λίγο γέλιο ακόμη, λίγη πίκρα, λίγη μνήμη... κι ένα τσιγάρο ακόμη...

Οι απροσάρμοστοι.


Eίμαστε εμείς που δεν χωράμε πουθενά,
που ερωτευόμαστε πάντα δειλά παιδιά,
που χανόμαστε στα φ.ωτα της πόλης
μέσα στη βουή και στον όχλο.
Τοτε συντελείται μια τεράστια έκρηξη
και γεμίζει ο κόσμος χαρτοπόλεμο,καπνό και θλίψεις κι επαναστάσεις.

Είμαστε εμείς,που αγαπάμε το φεγγάρι
να το κοιτάμε μέσα σ'ερημωμένες παλιές γειτονιές,
που μυρίζουν λήθη.

Εμείς, που περπατάμε στους δρόμους μόνοι
μέσα σε πολύβουες χαρούμενες συντροφιές,
που δεν ζούμε τίποτε στ'αλήθεια,
μα μόνο μέσα στη φαντασία μας.

Εμείς που γελάμε πέφτοντας
και κλαίμε σιωπηλά.
Ομως, ανεβαίνουμε,ναι,
έστω κι αν μάτωσαν τα πόδια μας

Εμείς που περιπλανιώμαστε σ' ένα μεγάλο εξαίσιο μηδενικό,
παλεύοντας ν' αλλάξουμε πρώτα τον εαυτό μας
κι ύστερα τον κόσμο όλο.
Εμείς που θέλουμε να κάνουμε την αγάπη επανάσταση
κι όχι ναρκωτικό.

Δευτέρα 22 Αυγούστου 2011

Αποσπάσματα απο Κ.Γωγου.

<<κανείς σου λέω δεν είναι σιγουρεμένος στι μέρες μας
ο ένας βρίζει τον άλλον χαφιέ
χαφιέδες είμαστε όλοι
φοράμε μάυρα μοτγκόμερυ και κοτλέ παντελόνια
διαβάζουμε "Ελευθερο κόσμο" στη ζούλα για να μάθουμε
ο ένας γουστάρει τη γκόμενα του άλλου
έχουμε μπλέξει τα μπουτια μας.>>



"Ησουν αόριστος και μακρινός
κοκκίνιζες σαν τα κορίτσια
μα ούτε κουβέντα για όλα αυτά.
ούτε κι εγώ σου μίλησα
σου πα μονάχα "μη χάνεσαι"
και συ μου είπες "ναι μωρέ"
κι έφυγες ξεχνώντας τα τσιγάρα σου.
Εδωσα μία κι εγώ
έτσι όπως έχω δει
να κάνετε οι άντρες
και τρύπησα με το δάχτυλο
πέρα για πέρα το πακέτο
Δεν ήταν και η μάρκα μου "μωρέ" . "


Υ.Γ Ημουν στην α' λυκείου,γύρω στα 16. Ο Θανάσης,τότε φοιτητής, πλέον πτυχιούχος και φαντάρος στο νησί, μου 'πε πως θα μου δινε ένα βιβλίο μια γνωστής, που ήταν ηθοποιός.Δεν ήξερα για ποια μιλούσε, δεν ήξερα καν πως ήταν ηθοποιός. Το βιβλίο ήταν το "Τρια κλικ αριστερά" . Οταν τ'ανοιξα ξετρελάθηκα. Μια ποιηση του δρόμου, με εκφράσεις αγοραίες, μα με μια ευαισθησία περισσή, μια ποιηση που κόβει τις ψυχές στα δυο λόγω της ακεραιότητας και της σοφίας που την διακατέχει. Η κ.Κατερίνα, η Κατερίνα μας, η φιλενάδα μας, η μάνα μας, η αγωνιστρια μας, ανοιγει την καρδιά της, φανερώνει τα μυστηρια της, την οργή που έχει μέσα της για τον σάπιο κόσμο. Η Κατερίνα,ένα αστέρι που έπεσε νωρίς,μα έλαμψε πολύ και την είδαν μόνο όσοι κοιτάζουν τους ουρανούς λίγο πριν την αυγή...


Μια εποχή στην κόλαση-Ρεμπώ.


Όλα γιορτή. Κι η ζωή μου, γλέντι δίχως τελειωμό. Αν καλά τη θυμάμαι.
Οι καρδιές ήταν ορθάνοιχτες. Και κρασιά κυλάγαν παντού.
Δείλι:
Στα γόνατα μου κάθισα την ομορφιά.
...πικρή που ήταν...
Και την έφτυσα στα μούτρα!
Αρματώθηκα ενάντια στη δικαιοσύνη. Κι από εσάς
ελέη
Μάγισσες, διχόνοιες οικτιρμοί, που 'δωσα να φυλάξετε τον θησαυρό μου
Δραπετεύω.
Έφτιαξα την ψυχή μου πόρτα
Κι από τα μέσα της φυγάδεψα, κάθε ελπίδα ανθρωπινή. Και
Χίμηξα
Με τη σιγή που κρύβουν τα θεριά πριν απ' το θύμα.
Στο σβέρκο του χαρμόσυνου
Χίμηξα
Κάλεσα δήμιους!
Τη γκιλοτίνα , ζήτησα να μ' άφηναν να γλύψω. Πέθαινα!
Κι αφού θα πέθαινα, τη λάμα γλύφοντας, βαθιά να ένιωθα το τέλος.
Όλων των εποχών επικαλέστηκα τις μάστιγες. Για να χανόμουνα.
Για να χαθώ. Την πνοή μου σιωπώντας.

Αίμα και άμμος το τέλος.
Και ο Θεός καταντημένος τρικυμίες!
Με στέγνωσ' η ανάσα του φόνου. Εγώ
Την ξεγέλασα την παράνοια!

Έμπηξε η άνοιξη στα χείλη μου
Το φριχτό το γέλιο του ηλίθιου. Και
Μια στιγμούλα μόνο πριν να παραδώσω πινακίδες...
Σκέφτηκα να γυρέψω πάλι το κλειδί
Για τη λαμπρή γιορτή εκείνη... η ανθρωπιά! Ετούτο είναι το κλειδί. Κι η ευσπλαχνία.
(μια τέτοια έμπνευση, το ξέρω, δείχνει να ονειρεύτηκα.).

«Μα ύαινα θα παραμείνεις! Θέλοντας και μη.»Κτλ κτλ κτλ.... οι λέξεις αντηχούσανε του δαίμονα,
Βαθιά. Μέχρι που ν' ακουγόταν να πλατάγιζε και το μεδούλι...Ω...
Και μ' έστεφε με τα χεράκια του εράσμιες παπαρούνες. « Καλέ μου, άκου:
Φτάσε στο θάνατο με τις ορέξεις σου όλες κι όλο σου το εγώ και τ΄αμαρτήματα όλα, αυτά που λεν θανάσιμα»
Α ! Α-γρίεψα! Αγαπητέ μου Βελζεβούλ, του είπα, σ' εξορκίζω! Άσε τις άγριες ματιές και σκέψου. Η ώρα για καινούριες αθλιότητες σιμώνει. Κάποια κραιπάλη
Πάλι θα με καβαλήσει και
Μέχρι τότε, αφού ζητάς από τους συγγραφείς διδασκαλίκια και περιγραφές και τα τοιαύτα να εκλείπουν,
Την προσφορά μου δέξου:
Φύλλα που επάνω τους
δακρύζει ο κολασμένος...


Μτφ: X.Σ. Kρεμνιώτης

πηγή blog "oι ποιητές του Κόσμου-Στρατής Πρέλης"

Σάββατο 20 Αυγούστου 2011

Του το χρωστάω αυτού του κόσμου...

(Ισως κι εγώ σκέφτομαι λάθος τα πράγματα, πολύ δογματικά και πολύ απόλυτα.
Με τρομάζω τελαυταία, επειδή αναλώνομαι σε κενές σκέψεις που αφορούν και κενούς ανθρώπους.Επίσης, τρομάζω στην σκέψη των ηλίθιων συναναστροφών μου.Φοβάμαι πως με επηρεάζουν. Και μαζί σου φοβάμαι. Με κάνεις χειρότερο άνθρωπο, με τραβας στον πάτο ή μήπως εγώ φταίω κατα βάθος όχι επειδή παρασύρομαι, γιατί στην πράξη φυσικά και δεν θα μ αλλοιώσεις.Ομως με βάζεις σε σκέψεις ανούσιες που υπο άλλες συνθήκες τουλάχιστον θα τις περιγελούσα. Τεσπα.
)



Οι κενοί άνθρωποι.
Τους λυπάμαι ή τους ζηλεύω ή τους μισώ ;
Εν τέλει δεν ξέρω.
Αν τους μισώ όμως σημαίνει πως κι εγώ η ίδια είμαι κενή.

Με πειράζει που αντί να περιθωριοποιούμε όλους αυτούς τους ηλίθιους ανθρώπους,
εμείς τους στήνουμε και αδριάντες.
Περίτρανα παράδειγμα οι πολιτικοί μας άρχοντες.
Είναι τόσο αλήτες, τόσο μεγάλα λαμόγια, ντυμένα με τισ γραβάτες τους κι απολαμβάνουν τιμές αξίολογων ανθρώπων.
Αναλόγως, συμβαίνει και στις ζωές μας.
Οι περισσότεροι εκτιμούν ανθρώπους που κοιτούν τον εαυτό τους, που ενδιαφέρονται για τι θα φάνε και τι θα πιούνε, που δεν έχουν ίχνος κοινωνικής ή πολιτικής ευαισθησίας...
Ε εγώ δεν μπορώ να το δέχτω.
Και τι σε νοιάζει θα με πεις ;
Μα το βλέπω μπρος μου κάθε μέρα να γίνεται και νιώθω αδικημένη και απογοητευμένη απο τους ανθρώπους.
Ετσι, τα χω βάλει κι εγώ με τους περισσότερους εξ αυτών αυτή την περίοδο της ζωής μου.
Οπου και να γυρίσω το βλέμμα μου, αντικρύζω πτώματα μεγάλων ιδεών, ανθρώπους-ζόμπι .
Αν στραφώ στο Κράτος, μου ρχεται να κλαίω, να περισσότερο μου ρχεται να τρέξω και να τους μουτζώσω ή να τους πετάξω ντομάτες, προκειμένου να εκτονώσω την οργή μου.
Απο την άλλη στρέφω τα μάτια μου στους ανθρώπους, σε φίλους, γνωστούς, περαστικούς.
Τοτε είναι που μου ρχεται να φωναξω "ΡΕ ΖΩΑ ΔΕΙΤΕ ΚΑΘΑΡΑ ΤΙ ΤΡΕΧΕΙ ΓΥΡΩ ΣΑΣ. ξΥΠΝΑΤΕ.ΤΙ ΝΟΜΙΖΕΤΕ ΟΤΙ ΚΑΝΕΤΕ; ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΜΕ EYE-LINER?"
Είναι ελάχιστοι οι άνθρωποι που εκτιμώ.
Οργίζομαι που δεν καταλαβαίνουν τι τρέχει, που χουν χάσει την ουσία τους ή μάλλον που ποτέ δεν είχαν ουσία.
Και φυσικά δεν μιλώ για την οικονομική κρίση, περισσότερο μιλάω για μια κοινωνικη-ηθική-πολιτιστική κρισάρα,η οποία μ' απασχολούσε απ όταν αρχισα να παίρνω πρέφα την δηθενιά των γύρω μου.

Ιδού λοιπόν η απάντηση λοιπόν γιατί τα χω βάλλει μ όλον τον κόσμο. (του Κ.Βαρναλη)

Σαράντα σβέρκοι βωδινοὶ μὲ λαδωμένες μποῦκλες
σκεμπέδες, σταβροθόλωτοι καὶ βρώμιες ποδαροῦκλες
ξετσίπωτοι, ἀκαμάτηδες, τσιμπούρια καὶ κορέοι
ντυμένοι στὰ μαλάματα κ᾿ ἐπίσημοι κι ὡραῖοι.

Σαράντα λύκοι μὲ προβιὰ (γι᾿ αὐτοὺς χτυπᾷ ἡ καμπάνα)
καθένας γουρουνόπουλο, καθένας νταμιτζάνα!
Κι ἀπὲ ρεβάμενοι βαθιὰ ξαπλώσανε στὸ τζάκι,
κι ἀβάσταγες ἐνιώσανε φαγοῦρες στὸ μπατζάκι.

Ὄξ᾿ ὁ κοσμάκης φώναζε: «Πεινᾶμε τέτοιες μέρες»
γερόντοι καὶ γερόντισσες, παιδάκια καὶ μητέρες
κ᾿ οἱ τῶν ἐπίγειων ἀγαθῶν σφιχτοὶ νοικοκυρέοι
ἀνοῖξαν τὰ παράθυρα καὶ κράξαν: «Εἶστε ἀθέοι».

Πέμπτη 18 Αυγούστου 2011

Μεσημέρια για κλάματα.

Δεν είμαι μίζερος και γκρινιάρης άνθρωπος υπο κανονικές συνθήκες. Μελαγχολικό με λές κατα περιόδους, αλλά όχι μίζερο. Νευρική μπορείς επίσης να με πεις,αλλά όχι φορτική.

Ωστόσο, εδώ στη νησί μου, τα νεύρα μου μονίμως παίζουν βιολί,καθώς τεντώνονται ελεϊνα και γι αυτό φροντίζει κυρίως η μάνα μου, αλλά και πολλοί άλλοι άνθρωποι του συγγενικού μου και μη κύκλου. Αλλά ας επικεντρωθούμε στην μάνα μου, η οποία κάθε μέρα βρίσκει μια αφορμή, για να με νευριάσει. Την μία που γυρνάω όλη μέρα-νύχτα,κάτι που εδώ τουλάχιστον δεν το κάνω συχνά.Απλά η μάνα μου υπερβάλλει.
Την άλλη έχουμε το κωλονοικοκυριό. Επρεπε κατα τα λεγομενα της να ρχομαι δω πέρα και να μαι υπηρέτρια.Σκούπισμα,σφουγγάρισμα,μαγειρική,βοτανική κι άλλα τέτοια καθόλου ευτελή, απλά πεζά. Ωστόσο, η ψυχολογία ένος ανθρώπου παίζει τεράστιο ρόλο στην διάθεση που έχει για δουλειά και δημιουργία. Εμένα η μάνα μου φροντίζει να μου χαλάει την ψυχολογία κάθε μεσημέρι ή κάθε βράδυ. Συνεπώς, ουδεμία όρεξη έχω να τους εξυπηρετώ εδώ μέσα, για να τα κάνουν πάλι χάλια. Τεμπέλα δεν με λες. Ωστόσο, δεν ανέχομαι απαγορεύσεις, όχι και μη, κρίσεις για την ζωή μου, για το μυαλό μου και υποδείξεις με στυλ "εισαι ρεμάλι και δεν ξέρεις τίποτε. "
Απο την άλλη ίσως η μάνα μου να μην τα λέει έτσι, αλλά εγώ να στραβώνω με ο,τι κι αν πει και να έχω στο κεφάλι μου μια μάνα-τέρας, καταπιστική και γκρινιάρα, που με τρώει την ζωή. Υπερβάλλω ασφαλώς. Ομως είναι η ιδιοσυγκρασία μου έτσι,ωστε δεν γουστάρω υποδείξεις και κουμάντα. Εχω δικά μου όρια.
Σημερα συγκεκριμένα με νευρίασε αφενός,διότι με έλεγε οτι δεν πατάω στην σχολή(το καταλαβε λέει επειδή δεν ξέρω ονόματα καθηγητών,που και να πήγαινα πάλι δεν θα ξερα.) και αφετέρου, επειδή μου είπε να πλύνω τα πιάτα τώρα,αυτή τη στιγμή που γράφω και που αν δεν γράψω τώρα μπορεί ν αρχίσω να σπάω τα πιάτα επίτηδες, για να ξεσπάσω.
Λόγος δεν σου πέφτει για το αν πηγάινω στην σχολή και για το αν θα γίνω χασοδίκης κι αποτυχημένη.Είναι δική μου η ζωή. Εν τω μεταξύ εγώ ούτε χασοδίκης θα είμαι, ούτε καν κακή φοιτητρια δε με λες με τους βαθμούς μου στην β' εξεταστική.Παρ'αυτά μου την είπε επειδή απ την πρώτη πέρασα 4 στα 6 με 5-6-7 και δεν της άρεσε! της είπα φυσικά <<τράβα εσύ να γράψεις παραπάνω και μάλιστα α εξάμηνο. και όπως και να χει κουμάντο στο πανεπιστήμιο δεν θα μου κάνεις, δεν μου έκανες στο λύκειο >>.Δεν καταλαβαίνω κάτι απο την συμπεριφορά της. Και φυσικά ως επιχείρημα για την ακατάσχετη γκρίνια της φέρει <<Εγω πληρώνω όμως>>. Θεωρώ πως τουλάχιστον είναι υποχρεωση της και δεν θα πρέπει κανείς γονέας να χρησιμοποιεί αυτό το επιχείρημα.Εκείνο που ένιωσα εγώ, είναι πως προσθέτω ένα ακόμη βάρος στην οικογένεια. Βεβαίως, δεν νιώθω καμία τύψη, επειδή ακριβώς τα λεφτά τους δεν πάνε στράφι,καθώς και στην σχολή είμαι τυπική και σωστή και η ζωή μου είναι φτηνή, χωρίς απαιτήσεις και ανέσεις πολλές-πολλές. Κι αυτό τ αναγνωρίζουν οι δικοί μου. Ομως, καποιες φορές κάνουν κατάχρηση εξουσίας. Βαρούν στην πληγή. Το σενάριο να δουλέψω το χω σκεφτεί.Ομως, εκτος απο σερβιτόρα δεν βρίσκεις κάτι άλλο αυτόν τον καιρό. Αν η μάνα μου με δει σερβιτόρα θα με κουρέψει σύριζα που λέει ο λόγος. Οπότε άκυρο σενάριο.

Φυσικά εγώ είμαι ειλικρινής και ωμός άνθρωπος και θέλω να μιλάω στην μάνα μου και στον πατέρα μου σαν να ναι φίλοι μου.Ομως,η μάνα μου δεν αντέχει την αλήθεια. Συνεπώς, άλλες φορές θα μουγκαίνομαι, όπως λέει κι ο Π. να κάνω. Ενδεχομένως εν προκειμένω έχει δίκιο.
Ομως εμένα τα νεύρα μου τεντώνονται και μου ναι δύσκολο να μην απαντάω σε πίπες που ακούω. Anyway.

Σιχαίνομαι τα μεσημέρια στην Σάμο, όταν είμαι σπίτι. Υπάρχουν 2 εκδοχές. Η πρώτη και η συνθέστερη για τον Ιούλιο είναι η εξής.Οι γονείς και οι δύο στην δουλειά, εγώ να μαγειρεύω ή η γιαγια να κουβαλάει απο δίπλα φαϊ και ο αδερφός μου να είναι κλεισμένος στο δωματιο του και να χαζεύει μπροστα στο όργανο της δικτατορίας, την τηλεόραση. Εγώ συνήθως διαβάζω βιβλία ή καίγομαι στο ίντερνετ ή σκέφτομαι διάφορα άλογα και στενάχωρα γεγονότα.
Η δευτερη εκδοχη περιορίζεται στην αφιξη της μάνας μου σπίτι το μεσημέρι του Αυγούστου. Ερχεται κι η γιαγιά και μιλάνε για διάφορα χαζά. Τι θα φάμε αύριο, τι έκανε η γάτα, τι έκανε ο γείτονας, πώς συμπεριφέρεται η γυναίκα του Θειου μου( η οποία κατ΄εμέ είναι τόσο μαλακισμένη και κενή,όσο μαλάκας και κενός είναι και ο Θείος μου) Λένε οτι το φαϊ ήθελε αλάτι, οτι εγώ δεν τρώω κρέας, οτι η γειτόνισα θέλει να καταπατήσει τον δημόσιο δρόμο κι άλλα τέτοια, που για παράξενους λόγους με εκνευρίζουν, αν και συμμετέχω συχνά σε κάποιες συζητήσεις.
Ο αδερφός μου πάλι πάντα μέσα στην παραξενιά και τα νεύρα έρχεται και μου λέει "Χαμηλωσε το αυτό.Θα κουφαθείς" αναφερόμενος στο ραδιόφωνο.

Εκει που εκνευρίζομαι περισσότερο είναι που όταν πίνω καφέ απογευματινό και ακούω ράδιο έρχεται η γιαγιά μου κι ενώ βλέπει οτι θέλω ν ακούσω αρχίζει και μιλάει αδιακόπως.
ή το άλλο <<Δεν τρως>>. Γαμώ το φελέκι μου, προσέχω κάπως, λες και δεν ξέρουν πως έχω τρομερές τάσεις και αν έτρωγα ο,τι μαγειρευαν θα μουν τριπλη. ΕΠίσης, οι απόψεις της γιαγιάς μου για το ποτό και το τσιγάρο και το σεξ με τρελαίνουν.Σπάνια της απαντάω.Βέβαια μεγάλη γυναίκα είναι, τι να πει; Τελοσπάντων.

Πάντα μ ενοχλούσαν οι άλλοι που περιφερονταν γύρωμου, όχι επειδή είναι ακοινωνητη, αλλα επειδή πάντα ένιωθα σαν να με επικρίνουν. Τουλάχιστον οι συγγενείς μου.
Εμαθα να ζω μόνη εργένισσα κι αυτό θέλω και ανυπομονώ να φεύγω.
Εκεινο που πρέπει να καταλάβουν είναι πως την ζωή μου ΕΓΩ και μόνο ΕΓΩ την ορίζω.

Αυγούστου Εικόνες-Νήσος Σάμος.

Αυγουστος μήνας στο νησί σημαίνει ζέστη, πολυκοσμία ενίοτε, μύγες παχιές,κουνούπια,θάλασσα και τα τοιαυτα. Ξέρεις, πανσέλληνος,ρομαντζάδα σε παραλίες κι άλλα τέτοια αγαπησιάρικα για κάποιους. Γι άλλους πάλι Αυγουστος μήνας στο νησί θα πει ξενύχτι στα μπαρ με την εκκωφαντική μουσική τύπου lady gaga, που παράγει η μουσική βιομηχανία χωρίς αιδώ. Ποτά, σούρες γερές, σεξ κανα βράδυ με τον\την απενάντι ωραίο\ωραία κι άλλες τέτοιες περιπέτειες.

Για μένα ο Αυγουστος ως τώρα ήταν ο μήνας που ανυπομονούσα ν'ανοίξει το σχολειό, επειδή βαριόμουν πάντα να κάθομαι τόσο καιρό άεργη.Βέβαια μεγαλώνοντας μ'αρέσει η τεμπελιά κι η αεργία μου, καθώς έχω τον χρόνο μου να σκέφτομαι διάφορα ωραία και μη.
Ομως, ο Αυγουστος είναι κι ο μήνας που θάβω, ξεχνάω συναισθήματα, είναι ένας αγώνας κατά του εαυτού μου ο Αυγουστος, ο μήνας των αναλογισμών, ο μήνας της άσβεστης φωτιάς που προσπαθεί να σβήσει. Ε, κι ενίοτε τα καταφέρνει.

Ωστόσο, φέτος ο Αυγουστος έχει μια διαφορετική γεύση. Σκέφτομαι πως έχω να γράψω ένα άρθρο-εργασία νομικού ενδιαφέροντος( απλά ώρες-ώρες μου φαίνονται τόσο παπαριές αυτά, έχω άλλους νόμους ). Το σκέφτομαι απο τον Ιουλίο που κατέβηκα στην Νήσο, αλλά πού μαυλό ; Καφέδες απο δω κι απο κει, ούζα παραπέρα,μελαγχολίες δεξιά, ρεμπελιό πνεύματος και σώματος. Οχι σ' όλο του το μεγαλείο. Εχω υπάρξει και χειρότερο ρεμάλι. -Αυτό το ρεμάλι δεν ακούγεται ωραίος χαρακτηρισμός για γυναίκα. Ετσι λένε κάποιοι.- Ετσι αμελώ κι αναβάλλω την εργασία.
Η μάνα μου είχε την απαίτηση να μαγειρεύω και διαμαρτύρεται για τα ξενύχτια μου. Εγώ βαριέμαι. Το ξενύχτι κανένα ρόλο δεν παίζει στο μαγείρεμα. Μπορώ άνετα να ξυπνήσω. Βέβαια φέτος μαγείρεψα 2-3 φορές. Πλήττω όταν το παίζω νοικοκυρά. Νοικοκυριό φρόντισε η μάνα μου να με μάθει απο μικρή,όχι κακώς.Βέβαια, όταν είμαι σπίτι ΜΟΥ, είς την Πομακίαν, που λένε μερικοί, είμαι νοικοκυρά, αρκετά θα έλεγα.Ωστόσο, εδώ κάτω το νοικοκυριστικο αποκτά επιτακτικό χαρακτήρα και αποκτώ ρόλο χαρωπής νοικοκυράς που αγχώνεται για το τι θα φάει ο άντρας-αφέντης. Φεμινίστρια βέβαια δεν είμαι,τουλάχιστον με την έννοια που είναι μερικές. Να φροντίζεις, επειδή θέλεις, όχι επειδή πρέπει. Συνεπώς εδώ, αγαπάω την οικογενεια μου, αλλά το "πρέπει" της μάνας μου και της γιαγιάς μου με απωθούν απ το ν'ασχοληθώ με το σπορ καθαρισμα-κρεμμυδιών-νυλιγμα ντολμαδακίων.


Σκέφτομαι την Κομοτηνη. Το σπίτι μου, οι φίλοι μου, η πόλη μου τελοσπάντων. Να ξυπνάω ένα πρωί και να μαι μόνη μου. Ανυπομονώ ν'ανέβω πάνω και μετράω μέρες. 6 ημέρες. Απο την μία νιώθω πως οι ανθρωποι μου είναι πάνω. Απο την άλλη σκέφτομαι πολλές φορές αν ισχύει αυτή η σκέψη και καταλήγω στο εξής απαισιοδοξο ή ρεαλιστικό,αν θες, συμπέρασμα. "Κανείς δεν έχει κανέναν". Να πάρει! Μετά σκέφτομαι οτι κυκλοφορείς αναμεσα μας κι οτι θα σαι δίπλα μου, αν το χρειαστώ κι εσύ, όπως και κάποιοι άλλοι.
Απλά με τις βοήθειες δεν τα χω και πολύ καλά. Τελευταία παρ' όλα αυτά ζητήσα βοήθεια.

Οταν ανέβω πάνω θα 'ναι οι γιορτές Παλιά Πόλης την πολυαγαπημένης Ξανθης. Αγγελάκας, Μαχαιρίτσας,Γκαϊφύλλιας, αυτά μυρίστικα ότι θα 'ναι τα πιο καλά. Ανυπομονώ να πάω και φυσικά υποθέτω πως κανείς δεν θα μ'ακολουθήσει εκ της παρέας μου.Οχι, δεν με πειράζει. Και φυσικά αν το διαβάσει κανείς-καμία που ξέρει απο Κομοτηνή, θα πει οτι είναι απολυτα λογικό να μη με πειράζει,καθώς στην Ξανθη διαμένουν οι ξακουστοί ΠΟλυτεχνίτες,ενώ στην Κομοτηνη είναι όλο γκόμενες. Βέβαια δεν είναι οτι δεν με πειράζει, επειδή ψάχνω γκόμενο. Απλώς ποτέ δεν με πείραζε να ταξιδεύω μόνη σαν την άδικη κατάρα.
Βέβαια έχω και μια εξεταστική τον Σεπτέμβρη. Ναι, η αλήθεια είναι οτι δεν χρωστάω πολλά.Δυο για την αλήθεια ως τώρα. Παρ'αυτά το ένα που είναι παλούκι δεν έχω όρεξη να το διαβάσω, αν και είναι αρκετά ενδιαφέρον αντικειμενο. Το άλλο πάλι είναι επίσης ενδιαφέρον μάθημα, αλλά εύκολο και ξενέρωτο. Οπως βλέπεις, το μυαλόμου είναι αλλού. Ισως στις τέχνες, στην ομορφιά της φύσης, στους ανθρώπους,στην ελευθερία. Συνεπώς, ενδεχομένως να κάψω την εξεταστική ή να πάω να δώσω χωρίς ιδιαίτερο διάβασμα, γι να νιώσω και πως είμαι φοιτήτρια.

το φθινόπωρο ανέκαθεν τ'αγαπούσα πολύ. Ταιριαζαν τα χρωματα που είχε η φύση με μια γλυκιά μελαγχολία που συχνα-πυκνά φέρω μέσα μου. Μ'αρεσε πάντα η θερμοκρασία του φθινοπώρου, τα πρωτοβρόχια, η θαλασσα που ήταν πιο ήρεμη απο ποτέ, το χώμα πουμυριζε παράξενα, τα κίτρινα φύλλα, οι παραθεριστές που μας άδειαζαν την γωνιά κι οι φοιτητές που επέστρεφαν κατα Σεπτέμβρη. Το ηλιοβασίλεμα του φθινοπώρου ήταν πάντα εξαιρετικό στο νησί,θλιμμένο,ειδυλλιακό και άκρως ερωτικό. Φέτος, βέβαια θα ναι η πρώτη φορά που θα λείπω απ το νησί μου το φθινόπωρο. Δεν με στεναχωρεί, καθώς λόγω νοοτροπίας σκοτώνομαι κλι αρρωσταίνω εδώ. Λυπάμαι μόνο που δεν θα δω τα χρώματα που ηλιοβασιλέματος,γιατί, βλέπεις στην Κομοτηνή, δεν βλέπουμε καν ένα σωστό ηλιοβασίλεμα. Ναι, θυμάμαι, όταν πρωτοπήγα έψαχνα να δω το ηλιοβασίλεμα, μα δεν φαινόταν τίποτε,εκτός απ τα χρώματα του ουρανού πίσω απ τον μιναρέ. Ηταν η πρώτη φορά που πνίγηκα απο την έλλειψη θαλάσσας και την επίπεδη επιφάνεια της πόλης. Με τον καιρό δεν ασχολήθηκα πολύ με το τοπίο,αγάπησα την πόλη, βρήκα και φίλους να τσακώνομαι και να γελάω. Είμαι εξαιρετικά φευγάτη ετούτο τον καιρο και θα συνεχιστεί και πάνω ίσως,εκτος αν οι φίλοι μου με βάλλουν σε πρόγραμμα, αν και δύσκολο. Οπότε στην υγειά της χαμένης εξεταστικής.Επιπλέον, θεωρώ πως η εργασιοθεραπεία δεν είναι θεραπεία, όπως το ούζο δεν θεραπεύει το δόντι που πονάει, απλά το μουσδιάζει. Ο νοών νοείτω.

Α και ξέχασα. Ο Αυγουστος στο νησί σημαίνει μελτέμια,ψάρια, κύματα,κοπέλες λιοκαμμένες που καταφτάνουν εξ'Αθηνών, αγόρια που τις φλερτάρουν,γιατι πάντα καινούρια κότα στοκοτέτσι είναι πιο νόστημη.Απο καινούριους κόκορες πάλι, τι να πω;
Ηρθαν, βρώμισαν τις παραλίες μας, ομορφυναν το τοπίο μας όμως ως αποζημίωση και τώρα καθώς το γλέντι της Παναγίας σχόλασε, πήγαν στον θάλαμο αερίων, όπου ζουν ωσαν ζόμπι, την Αθήνα.

Καλοκαίρι θα πει και γριές στην αυλή που μιλούν για τα παλιά χρόνια, που κοτσομπολεύουν εμένα και το κάθε κορίτσι που περνά με φράσεις του τύπου "Ψηλωσε, Μεγάλωσε, Την σήκωσε η ξενιτιά", ενώ εγώ τ ακούω αυτά περνώντας. Κάθε χρόνο πώς γίνεται να μεγαλώνω στα μάτια τους, δεν μπορώ να καταλάβω!
Η ξενιτιά με σηκώνει, ο τόπος μου πάλι όχι. Εχθες έπιασαν την μάνα μου και της είπαν οτι καπνίζω πάρα πολύ. Δεν φτάνει δηλαδή που της λένε οτι καπνίζω μου μετράνε και τα τσιγάρα τώρα!Κατάλαβες; Κι η μάνα μου μπριζώνεται, όχι που ασχολούνται με τις ξένες έννοιες, εξάλλου με το μέρος τους είναι, αλλά ίσως που καπνίζω κι οτι δίνω δικαιώματα. Εγώ πάλι χεσμένους τους έχω, όμως στην μάνα μου το κρατάω.Δίνει δικαίωμα στον κάθε επαρχιώτη μαλάκα να της πει απο κακεντρέχεια για το παιδί της. Δεν το δέχομαι!

Επίσης, τα βασιλικά μοσχοβολάνε στους τενεκέδες έξω απ τις αυλές των γερόντων. Οι πιο νέοι συνήθως δεν ασχολούνται μ αυτά.Δουλεύουν.ΠΟύ καιρός για λυολούδια; Τώρα πια όλα μετράνε σε λεφτά κι ειδικά σε περίοδο κρίσης. Εγώ πάλι σκέφτομαι αυτόν τον καιρό το εξής σλόγκαν "Δεν γαμείς!τι κρίση; η οικονομική δεν είναι τόσο θέμα όσο η ηθική.Θα την βγάλουμε και σήμερα.Ας ζήσουμε. "
Οι γάτες τριγυρίζουν στις αυλές αναζητώντας επιδοξους εραστές.Ετσι λοιπόν και τ αρσενικά γατιά αυτόν τον καιρό χάνονται,επειδή αφιερώνονται στην ικανοποιηση του ενστικτου τους. Ολοκληρη τελετουργία,κάθως τις νύφες πρέπει να τις κυνηγήσουν και να τις ρίξουν είτε με το ζόρι είτε να τις κερδίσουν. Βλέπει τα ζώα δεν έχουν λογική που φρενάρει ακι σκοτώνει τον ερωτισμό πολλές φορές.
Κάποτε δε σε περίοδο τουρισμού χανονταν κι οι άντρες, γιατί ικανοποιούσαν τις Ευρωπαίες που άκουγαν για greek lover και δοκίμαζαν κι αυτές κάνα κοκκαλάκι. Τις καταλαβαίνω τις καημένες.Είναι άντρες αυτοί που χουν εκεί; Ο Ελληνας έχει κάτι το πιο αντρίκιο, το πιο θελκτικό αν θες, έτσι νομίζω τουλάχιστον. Ωστόσο, τώρα κι οι greek lovers δεν ξέρω τι πάθανε,τους έφθειρε η κρίση ίσως. Οποτε σπάνια τους βλέπω να καμακώνουν αλά Ελληνικά τις ξενούμενες με στυλ "Βαστιώσ' my darling". (κρατήσου στα σαμιώτικα.το λεγε ένας στην γερμανίδα για να μην πέσει απο την μηχανή.Ειδε κι η Γερμανίδα μηχανές, αέρηδες, παραλίες,φεγγάρια.ούζα, έναν άντρα γεροδεμένο,που ξερε με την ψυχή του να διασκεδάζει και λολάθηκε.)

Εικόνες καλοκαιριού κι ειδικά Αυγουστου. Εμένα όλα αυτά τα φολκορικά μ'αρέσουν κι ο Αυγουστος καλός είναι.Εχει όμως μια μελαγχολία ή μια έμπνευση ΄'η αυξημένη ευαισθησία,όπως θες πέστο.

Τετάρτη 17 Αυγούστου 2011

Καλοκαιρινές σκέψεις στο νησί.

Ο τόπος μου είναι όμορφος τόπος. Πράσινος, με ελιές, με αμπέλια και καταγάλανα νερά.
Ο τόπος μου είναι ένας ευλογημένος τόπος, ένας μεγάλος βράχος στο βορειοανατολικό Αιγαίο.
Ενα απομακρυσμένο νησί, η Σάμος. Ενας μικρός παράδεισος. Το συνειδητοποιεί κανείς όταν επισκεφτεί αυτόν τον μακρινό προορισμό. Μαγεύεται απο την ομορφιά του τοπίου. Αυτή την ερωτική χροιά που υπάρχει όταν κοιτάς την Αυγουστιάτικη πανσέλληνο σε κάποια ακτή.
Ηρεμείς πηγαίνοντας προς τους καταρράχτες κι αν αγαπάς και τα βουνά,τότε λατρεύεις να περπατάς στον ξεροτρόχαλο Κέρκη και στον Καρβούνη με την σπάνια βλάστηση.

Είναι όμορφος τόπος ο τόπος μου. Ομορφος, μα για μένα είναι αποπνικτικός.
Δεν κατάλαβα ποτέ το γιατί. Ισως οι γονείς μου, οι οποίοι δεν ήταν ποτέ αρκετά αυστηροι-εδώ που τα λέμε έκανα πάντα περίπου ο,τι ήθελα, αλλά όχι τόσο ελεύθερα- αλλά μόνο και μόνο η παρούσια τους ή η ενδεχόμενη γκρίνια τους αποτελούσε τροχοπέδη στις δραστηριότητες που λάτρευα.Με πνίγει το γεγονός οτι πάντα κάποιος πρέπει να ξέρει που είσαι καιμε ποιόν και που δεν μπορώ να γυρίσω σπίτι μου μετά απο 2 μέρες.Ενδεχομένως αυτά να φαίνονται αδιανόητα σε άλλους ανθρώπους στην ηλικία μου είτε γιατί οι γονείς τους είναι πιο αυστηροί απ τους δικούς μου είτε επειδή είναι πιο χαλαροί απ τους δικούς μου.
Ισως πάλι να ασφικτυώ λόγω επαρχίας. Διακρίνω εκείνο τον σιχαμερό και μίζερο συντηριτισμό. Αυτο τον απομακρυσμένο τρόπο σκέψης, την κουτοπονηριά, το "τι θα πει ο τάδε ", τον σνομπισμό προς ο,τιδήποτε διαφορετικό απο τις κυράτσες με τις γόβες που τρέχουν στα πανηγύρια στο πλευρό των αντρων τους, που έγιναν κι αρχές. Τρομάρα τους και τρομάρα μας!Μα κι αυτές οι ερωτήσεις, αυτέ οι παρατηρήσεις; Τι σου λένε αυτές; Ολοι ρωτούν πώς περνάς πώς το ένα πώς το άλλο. Ανθρώπινο ενδιαφέρον θα λεγε ένας άμαθος. Κατινισμός είναι!Για κάποιον παράξενο λόγο δεν εκτιμώ ούτε και θαυμάζω ανθρώπους εδώ πέρα με εξαίρεση ελάχιστους.Μου την δίνει οτι ασπάζονται τα μειονεκτήματα και την δογματική σκέψη της επαρχίας κι όχι την αγάπη της επαρχίας, την λατρεία στην φύση, την συντροφικότητα, το "μαζί", τον έρωτα. Κι άλλοι πάλι το παίζουν Αθηναίοι, ενώ δεν είναι. Αθηναίοι στον τρόπο ντυσιματος, στην διασκεδαση τους, στις σχέσεις τους, στην ομιλία τους.Εκθυάζουν κάθε χρόνο τους Αθηναίους που έρχονται και βρωμίζουν τον παραδεισο μας. Θρέφουν τον εγωισμό τους κολακευοντάς τους. Εκτιμούν εποσυνείδητα ανρώπους, καθώς φέρουν μαζί τους μια λάμψη της Αθήνας. Το λαιφσταλίστικο, το ψεύτο-ευγενικό, το κυριλέ, το άγχος, το "τι ώρα είναι; δεν προλαβαίνω.τέλειωνε, αγάπη. " Αυτοί είναι οι επιφανειακοί λόγοι για τους οποίους κάποιοι άνθρωποι εκτιμούν τους... Τουρίστες... κι όχι κάποιους που φέρουν μαζί τους κάτι απο την Τέχνη που εδράζεται στην Αθήνα, καθώς όλα εκεί συμβαίνουν- τα περισσότερα δηλαδή. Οχι, αυτοί οι μορφωμένοι καλλιεργημένοι και για μένα εξαιρετικοί άνθρωποι γι αυτούς είναι περιθωριακοί.
Εδώ βάζουν ταμπέλες στους ανθρώπους σαν τα σφαχτά που ο κτηνίατρος τους βάζει την σφραγίδα για να πιστοποιείται η υγεία τους. Ο ΚΝίτης, ο μαστούρας, ο δικηγόρος, ο γιατρός, ο δήμαρχος, ο φούρναρης, ο κλέφτης, η πουτάνα. Κι όλες αυτές οπι ιδιότητες σ ακολουθούν μια ζωή,ακόμα κι αν απο ΚΝιτης γίνεις δεξιόφρων, κι αν απο πουτάνα, καλόγρια. Πάντα πορεύεσαι μέσα στο όνομα που σου δώσανε. Αξιολύπητη αποπνικτική νοοτροπία. ΤΙ σε μέλλει εσένα; θα με πεις. Ναι, η αλήθεια είναι πως δεν μ αφορά.Ομως νευριάζεις να τους ακούς να μιλούν στα καφενεία για τέτοια.
Κι έπειτα, οι ανθρωποι μου. ΠΟύ είναι οι ανθρωποι μου; Οι φίλοι μου έπαθαν μεταλλάξεις ίσως κι εγώ. Μείναν ούτε 5 άτομα με τα οποία καμιά φορά μπορώ να περάσω καλά και να μιλήσω μαζί τους. Μα κι αυτοί οι 5 μεταλλάχτηκαν. Μου μιλούσες για ελεύθερη ζωή κάποτε. Εμ δεν γίνεται λεύτερη ζωή με μάσκαρα, eye-liner και ρολόγια που χτυπάνε χωρίς ντροπή. Ελέυθερη ζωή θέλει να μην μετράς τον χρόνο, θέλει να ερωτεύεσαι το κάθε τι όμορφο μ όλη σου την ψυχή. Λεύτερη ζωή και ταξιδιώτες χωρίς προορισμό...Ονειρα ζωής για μένα.Γι α΄λλους φόβος κι ανοργανωσιά και... γκρίνια, γιατί τα μη φτιαγμένα μαλλιά είναι πρόβλημα για κάποιους, γιατί το να φας μια σαλάτα δεν αρκεί ποτέ. Ελεύθερη ζωή και μαλακίες!Γεράσατε. "Μας γέρασαν προώρως Γιώργο,το καταλαβες ; " που λέει κι ο Αναγνωστάκης. -Εσένα όχι, Γιώργο... -
Θέλω να ζήσω τουρίστας στον τόπο μου με ανθρώπους, όπως ήταν κάποτε, ελεύθεροι, γεμάτοι κέφι κι όρεξη για διασκέδαση. Δεν υπάρχουν αυτοί που ήξερα πια! Μην το ψάχνεις. Παλιώνουν οι άνθρωποι. Μα νωρίς πάλιωσαν.
Να! Μια ασφυξία!Οι ανθρωποι γύρωμου δεν αρέσκονται στα ίδια πράγματα που αρέσκομαι εγώ. Αλλάξαν κι ας κοροιδεύουν εμένα δικηγορίνα. Ακόμα είμαι τρελή, απρογραμμάτιστη, χύμα, ερωτευμένη με τον έρωτα. Πετάω ακόμα. Εκείνοι; Προσγειώθηκαν ή δεν πέταξαν ποτέ τελικά;

Μα είναι όμορφος ο τόπος μου κατα τ'άλλα.Εχει πρασινογάλανα νερά,κρασί γλυκό μεθυστικό, παραλίες άγριες, κόλπους κρυμμένους μέσα στα βράχια με τοπία που θυμίζουν Χαβάη, ηλιοβασιλέματα ανεπανάληπτα,αγριολούλουδα, όμορφα χωριά ορεινα και μη. Είναι όμορφος ο τόπος μου με τα πεύκα του, τον αέρα πουμυρίζει φρεσκάδα και λεβάντα. Είναι 'ομορφος ο τόπος μου! Εχει εκείνη την αρμυρή γεύση του Αιγαίου στις άκρες των χειλιών! Είναι όμορφος οι τόπος μου!



Παρασκευή 12 Αυγούστου 2011

λόγια σταράτα.

Δεν μπόρεσα ποτέ να καταλάβω γιατί οι πιο πολλοί άντρες πηγαίνουν με τις τσούλες.
Και πιο πολύ
Δεν μπορώ να κατανοήσω πως κάποιος πηγαίνει με μια κοπέλα, περνάνε καλά και πίσω απο την πλάτη της λέει τα μύρια όσα. "Αυτή; Πουτανάκι ήταν... " κι άλλα ωραία κοσμητικά επίθετα.
Αν δεν την εκτιμάς ως προσωπικότητα γιατί να είσαι μαζί της; Γιατί να έχεις σχέση μαζί της;
Λες και δεν φαίνεται η τσουλίτσα απ την αρχή.
Φαίνεται.

Πάντως εγώ ξέρω το αρχαίο ρητό "ΟΜΟΙΟΣ ΟΜΟΙΩ ΑΕΙ ΠΕΛΑΖΕΙ". Οχι ρε παιδιά άδικο είχαν οι αρχαίοι μας ; Για να συνάπτουν κάτι τέτοιοι τύποι σχέσεις με τα ξεκόλλια είναι του ίδιου επιπέδου.
Και μη μου φέρει κανείς ως αντίλογο το νόμο της φυσικής "ΤΑ ΕΤΕΡΩΝΥΜΑ ΕΛΚΟΝΤΑΙ",όχι γιατί δεν το πιστεύω, αλλά γιατί το εννοώ αλλιώς. Ετερώνυμα ως προς τη μουσική, ως προς τις πολιτικές πεποιθήσεις, ως προς διάφορες απόψεις. Αλλά όχι, δεν μπορώ να φανταστώ πως ένας άνθρωπος με κρίση και ευαισθησίες θα ναι με μια κοπέλα που θα την νοιάζει ΜΟΝΟ τι θα βάλλει τι θα βγάλει (κυρίως αυτό) και ποιόν γκόμενο θα ψάξει άυριο, εφόσον στείλει τον προηγούμενο.
Κι υπάρχουν πολλές τέτοιες τύπισες και πολλοί τέτοιοι τύποι που τις εκτιμούν.

Προσωπικά, ούτε αυτές οι κοπελίτσες μ'ενοχλούν, ούτε κι οι τύποι που τις εκτιμούν ή μάλλον τις πηδούν χωρίς να τις εκτιμούν.Με τους τελευταίους απλά απορώ, γιατί έχω και φίλους που "πέσαν θύματα" του στρινγκ ή της ηλιθιοτητας τους, δεν ξέρω, αλλά την πάτησαν. Δεν ξέρω αν θα μπορούσα να τους χαρακτηρίσω κι αυτούς μαλάκες κι αυτές πουτάνες. Είναι σκληρός ο χαρακτηρισμός. Ολα αυτά είναι φάσεις που περνούν οι νεολαίοι(εγώ θεωρούμαι γριά για τα δεδομένα των ανθρώπων που περιγράφω) ...Ισως πάλι ανωριμότητα, ίσως λάθος εκτίμηση του ανθρώπου, ίσως απλά ικανοποιηση του γεννετήσιου ενστίνκτου.

Καμία φορά πάλι είναι έρωτας. Κι ενώ είσαι σοβαρός άνθρωπος τσουπ και την πατάς με τον μη σοβαρό ανθρώπο, την πουτάνα ή τον μαλάκα. Και τότε τι κάνεις ; Τότε...φασκελωκουκούλωσ' τα, που λέμε και δω στη Σάμο.
Σηκώνεις τον σταυρό σου...Το ζεις,ζεις την ιστορία σου, αν θες κι αν προσπαθήσεις γι αυτό.
Και εν τέλει απογοητεύεσαι με τον εαυτό σου,που έπεσες χαμηλά, αλλά δεν μετανοιώνεις επειδή ένιωσες. Και βλέπεις πώς δεν σου άξιζε, το ξέρεις, το κατανοείς και φεύγεις... Απλά, επώδυνα όμως.

Και εδώ πάλι απορώ, πώς να ερωτευτεί κάποιος σοβαρός τύπος έναν μη σοβαρό άνθρωπο;
Δεν θα απαντηθεί ποτέ η απορία μου, φυσικά. Ο έρωτας είναι απρόβλεπτος, εισβάλλει εκεί που δεν το περιμένεις και σε σημαδεύει με τα βέλη του... Κι εσύ πονάς... Πονάς και χαίρεσαι,προχωράς, μένεις πίσω,τυφλώνεσαι, μυθοποιείς απομυθοποιείς... Κάνεις πάντα κύκλους γύρω απ τον έρωτα, μα αυτός κάνει κύκλους γύρω απο σένα και σε σημαδεύει τις πιο ακατάλληλες στιγμές στρεφοντας σε στον πιο ακατάλληλο άνθρωπο καμια φορά.


Πέμπτη 11 Αυγούστου 2011

Διερώτηση

Σ ένα παιχνίδι που ποτέ δεν τελειώνει μπλέκεσαι ανελέητα όλη σου τη ζωή.
Μήπως να τα παίξεις όλα για όλα ;
Μήπως να πέσεις στην φωτιά;
Εστω αυτή τη φορά;
Σκέψεις κλειδωμένες, αφανέρωτα αισθήματα γεννούν ΠΟΝΟ.

Τρίτη 9 Αυγούστου 2011

Παράλογα και άωρα.

και ξαφνικά εμφανίζεσαι μπροστά μου Εσύ,
πλάσμα όμορφο της φαντασίας μου,
σάρκινό ον σαδιστικό.
Και τότε ένα φως ξεπροβάλλει στην γωνία
και πάω να τ αγγίξω και σκοτεινιάζει πάλι..
Και κάθε φορά τα ίδια.
Τρλεχω να σε φτάσω, σ αγγίζω και χάνεσαι πάλι.
Πέφτει χιόνι κι ομίχλη τότε μέσα μου.
ΠΟνούν τα χέρια μου, ολαιμός μου, τα μαλλιά μου.
Ο,τι άγγιξες ματώνει τις ώρες που ξεφεύγεις απο μένα και κυρίως απο σένα.

Λήθη αιμοβόρα.
Μα πώς να σε ξεχάσω;
κάθε φορά παραμονεύεις στο τέλος του δρόμου και με ματώνεις.
Οπόθος μου για σένα μ αρρωσταίνει, με καίει στην πυρά ολόκληρη.
Η λογική μου... πού είναι η λογική μου; Εξοντώνεται τέτοιες ώρες.

Βουλιάζω βαθιά μέσα στον βούρκο μου και στην μοναξιά μου.
Σε χρειάζομαι δίπλα μου, αγγαλιά μου, όχι απεναντι μου.
Βου΄ταω βαθιά...
Δεν ξέρω πως θα βγω στην επιφάνεια, πάντως σίγουρα όχι αλώβητη.

Παρασκευή 5 Αυγούστου 2011

H παγωνιά του Αυγούστου.

του Οδυσσέα Ιωάννου

Η ρήση του Έκο είναι γνωστή και πολυπαιγμένη. Ο Αύγουστος δεν έχει ειδήσεις. Έχει αποδειχθεί ψευδής πολλές φορές βέβαια, αλλά νομίζω πως ακόμη και ο Ουμπέρτο το ξέρει πως έγραψε μια φράση περισσότερο εντυπώσεων παρά ουσίας. Τα πιο ειδεχθή εγκλήματα έχουν γίνει Αύγουστο. Καίγεται το μυαλό στις μεγάλες θερμοκρασίες και στην μοναξιά και απελευθερώνει τον όλεθρο υπενθυμίζοντας μας το τι είμαστε ικανοί να κάνουμε όταν κακοφορμίσει η κρίση και διαταραχτούν οι συνθήκες περιβάλλοντος που είμαστε φτιαγμένοι να ζούμε. Νορμάλ καιρός και άνθρωποι γύρω μας. Τον επιδιώκω τον Αύγουστο στην Αθήνα αν και ζορίζομαι ακόμα. Κατ΄ αρχήν είναι ένα τρυκ για να παρατείνεις τις διακοπές σου. Φεύγεις τον Ιούλιο και όταν επιστρέφεις τον Αύγουστο που υποτίθεται πως πρέπει να δουλέψεις, δεν δουλεύει κανένας άλλος, οπότε τι να κάνεις κι εσύ που έχεις όλη τη διάθεση...

Τα τηλέφωνα μουγκά, όλοι οι φίλοι στην γύρα, μόνο κάτι αναγνωριστικές κλήσεις για σύντομες αναφορές «Είμαι Αμοργό, γυρνάω κατά τις 20. Θα τα πούμε τότε». Σινεμά εσύ και άλλοι πέντε, οι δρόμοι φαρδείς και σύντομοι, τα ξέρεις αυτά τα κοινότοπα για το καλοκαίρι στην πόλη. Υπάρχει μια συνωμοτική αλληλεγγύη -την αισθάνεσαι- ανάμεσα σε όσους είμαστε εδώ. Πιάνουμε κουβέντα πιο εύκολα, λιγότερη πόζα, πιο χαλαρή συνέπεια στους τύπους, φύλλο και φτερό τα πρωτόκολλα.

Οι παρέες μικρότερες, σχεδόν «κυτταρικές», μικροί πυρήνες, δύο φίλοι, ένα ζευγάρι με το παιδί τους. Αλλά είναι και μια καλή πρόβα για το πώς θα είναι η ζωή χωρίς τους φίλους σου -αν ποτέ χρειαστεί να το ζήσεις. Πώς είναι να περιορίζονται τα σπίτια που μπορείς να χτυπήσεις τα κουδούνια τους για πρώτες βοήθειες, πώς είναι να μην αισθάνεσαι την θερμοκρασία σώματος αγαπημένων ανθρώπων σε απόσταση ωρών και εκατοντάδων χιλιομέτρων.

Έχει παγωνιά ο Αύγουστος. Και πολλές μετωπικές, με τον εαυτό σου, με τα μπετά που καίγονται, με μια πόλη που η ζωή είναι σε αναστολή. Ο Αύγουστος βγάζει την σημαντικότερη είδηση. Φοβάμαι να πεθάνω μόνος. Να ζήσω, ήθελα να πω, αλλά βαριέμαι να το διορθώσω.

Πηγή.protagon.gr

ένα άρθρο των πρωταγωνιστώτ

Τετάρτη 3 Αυγούστου 2011

ασφυξία.

<<"πας να μ αγκαλιάσεις μα με πνίγεις. "

Αλλη μια μέρα σαν παρατεταμένη ασφυξία.
Δεν θα με καταλάβεις ποτέ.
Δεν θα με αγαπήσεις ποτέ με τον τρόπο που ν αντέχω την αγάπη σου.
Πάντα θα μ' αγαπάς παθολογικά, καταπιεστικά, αποπνικτικά.
Αρρωστημένες αγάπες.
Νιώθω σαν να μ εκλεισες σ ένα κουτί μικρό, κοντυτερό μου και προσπαθείς να κλείσεις το καπάκι του, ενώ σκαλώνει το κεφάλιμου.
Κι εγώ πονάω, σπάω το λαιμό μου, δενώ σφικτά κότσο τα μαλλιά μου για να μην έχουν όγκο,
κι έτσι πονά το κρανίο μου απο το τσίτωμα.

Η τρυφερότητα σου εξαντλείται στις φωνές, στα υλικά αγαθά, στο φαί, στα λούσα.
Δουλεύεις ατέλειωτες ώρες με πρόσχημα οτι το πράττεις για μας.
Κατά βάθος το πράττεις για σένα, γιατί αγαπάς την δημιουργία, αγαπάς το χρήμα.
Κι απορώ τι το κάνεις.
Αλλοιωση ανθρωπινης ουσίας.
Ασχολείσαι με πεζά πράγματα. Αριθμοί, ισολογισμοί.
Κι όλα αυτά χωρίς ίχνος συναισθηματισμού, ανθρωπισμού.
Πράγματα ξένα σ εμένα.
Φοβαμαι, μην γίνω όμοια.

Δεν μπορεις να καταλαβεις πως δεν σου ανήκει τίποτα.
Δενμπορείς να απαιτείς να μένω.
Αγνοείς πως ο νέος έχει ανάγκη να φεύγει.
Πρέπει να φεύγει και προαιρετικά να επιστρέφει.
Με τις απαιτήσεις σου απλά με σπρώχνεις πιο μακριά.

Η ζωή ΜΟΥ, τα ΟΝΕΙΡΑ ΜΟΥ. Η κτητική σε πονάει μάλλον.
Λογικό. Δεν μπορείς να παραδεχτείς πως μόνοι ερχόμαστε και φεύγουμε μόνοι στην ζωή.
Ισως δεν έχεις νιώσει την μοναξιά.
Απορώ αν έχεις νιώσει, με την έννοια που δίνω εγώ στο ρήμα.

ΕΞ αιτίας όλης αυτής της αποπνικτικής ατμόσφαιρας, εγώ αρρωσταίνω.
σπάνε τα νεύρα μου ξανά και ξανά.
καταστάσεις που επαναλαμβάνονται.
Τα καλοκαίρια μου πάντα τα θυμάμαι θλίμμενα, κουραστικά, ανιαρά
απο παιδί ως τώρα... >>

αυτά είπες κάποτε κι εκείνη ύψωσε τείχη αμέσως και πέρασε στην άμυνα...

Τρίτη 2 Αυγούστου 2011

Απληστία

Ο,τι ζω δεν μου φτάνει.
Είμαι 'απληστη με την ζωή.
δεν θα χωνέψω ποτέ μερικά πράγματα,
όπως δεν χώνεψα κατα βάθος ποτέ το ότι περασα Κομοτηνη.
Ζω ωραίες στιγμές μ ανθρώπους που αγαπώ
στην πόλη που αγαπώ.

Δεν μου φτάνουν.
Θέλω κι άλλα.
Οπου και να χα περάσει θα θελα κι άλλα.

Πάντα θέλω κι άλλα.

Οχι υλικά.
Συναισθηματα, καταστάσεις, εμπειρίες, μουσικές, βιβλία, συναυλίες, θέατρα,δρόμους, ανθρώπους.
Θέλω κι άλλα.
Είμαι απληστη.