Οι απροσάρμοστοι.

Eίμαστε εμείς που δεν χωράμε πουθενά,
που ερωτευόμαστε πάντα δειλά παιδιά,
που χανόμαστε στα φ.ωτα της πόλης
μέσα στη βουή και στον όχλο.
Τοτε συντελείται μια τεράστια έκρηξη
και γεμίζει ο κόσμος χαρτοπόλεμο,καπνό και θλίψεις κι επαναστάσεις.

Είμαστε εμείς,που αγαπάμε το φεγγάρι
να το κοιτάμε μέσα σ'ερημωμένες παλιές γειτονιές,
που μυρίζουν λήθη.

Εμείς, που περπατάμε στους δρόμους μόνοι
μέσα σε πολύβουες χαρούμενες συντροφιές,
που δεν ζούμε τίποτε στ'αλήθεια,
μα μόνο μέσα στη φαντασία μας.

Εμείς που γελάμε πέφτοντας
και κλαίμε σιωπηλά.
Ομως, ανεβαίνουμε,ναι,
έστω κι αν μάτωσαν τα πόδια μας

Εμείς που περιπλανιώμαστε σ' ένα μεγάλο εξαίσιο μηδενικό,
παλεύοντας ν' αλλάξουμε πρώτα τον εαυτό μας
κι ύστερα τον κόσμο όλο.
Εμείς που θέλουμε να κάνουμε την αγάπη επανάσταση
κι όχι ναρκωτικό.