Εικόνες δρόμου

Είμαστε τότε παιδιά και το πιο συνταρακτικό, που μας συνέβαινε ήταν ένας ζογκλέρ στην πλατεία του χωριού.
Τώρα που μεγαλώσαμε συναντάμε καθε μέρα πολλά συνταρακτικά γεγονότα.
Τους σκοτωμένους απο τροχαίο στην Πατησιών,
τα πρεζάκια κατεστραμένα, θυματα του εαυτού τους και του συστήματος,
εύκολοι στόχοι,εξιλαστρήρια θύματα της κρατικής τρομοκρατίας.
Ερχόμαστε αντιμέτωπο κάθε μέρα με τους πεινασμένους στη στάση του μετρο,
τους απόκληρους της ζωής,που δεν τους δόθηκε ποτέ μια ευκαιρία ή τους δόθηκε και την πέταξαν.
Πηγαίνουμε σε πορείες στο Σύνταγμα των εξαθλιωμένων εργατών,
που ενα ΔΝΤ, ένα κράτος ανύπαρκτο, ένα τέρας καπιταλιστικό, τους οδηγεί σε πόλεμο με τους ΜΑΤατζήδες.
Κάθε μέρα βλέπουμε μια πόλη που καίγεται,
ανθρώπους που τρέχουν χάνοντας την μάχη με τον χρόνο,
στους δρόμους πεθαμένες συνειδήσεις και ξεφτισμένα οράματα.
Πακιστανοί μετανάστες,έρμαια της εκμετάλλευσης του κεφαλαίου κυκλοφορούν με θλίψη κι αγωνία στα μάτια.
είναι αυτοί που πονάνε και που προσεύχονται στον Αλάχ για κάτι καλύτερο.
Απ'την άλλη μερά οι γραβατωμένοι,οι κυριλέδες,αυτοί οι "κύριοι",που κάποιες φορές είναι τα μεγαλύτερα καθίκια.
Ζούμε σε μια πόλη που πεθαίνει.
Ολα καίγονται.
Επαναστάσεις μικρές πλανιούνται στον αέρα σαν πυγολαμπήδες
μέχρι να συμβεί η μεγάλη έκρηξη.
Εως τότε περιμένω κοιτώντας στο κενό ή ανάβοντας φωτιές στα σκοτεινά δρομάκια.