Η σιωπή είναι μια άγνωστη
που έρχεται την νύχτα.
Ανεβαίνει τη σκάλα
χωρίς να ακούγονται τα πατήματα
μπαίνει στην κάμαρα
και κάθεται στο κρεβάτι μου.
Μου φοράει το δαχτυλίδι της
και με φιλεί στο στόμα.
Τη γδύνω.
Μου δίνει τις βελόνες
και τα τρία χρώματα
το κόκκινο, το μαύρο και το κίτρινο.
Κι αρχίζω να κεντάω
πάνω στο δέρμα της
όλα όσα δε σου είπα
και ποτέ δε θα σου πω
που έρχεται την νύχτα.
Ανεβαίνει τη σκάλα
χωρίς να ακούγονται τα πατήματα
μπαίνει στην κάμαρα
και κάθεται στο κρεβάτι μου.
Μου φοράει το δαχτυλίδι της
και με φιλεί στο στόμα.
Τη γδύνω.
Μου δίνει τις βελόνες
και τα τρία χρώματα
το κόκκινο, το μαύρο και το κίτρινο.
Κι αρχίζω να κεντάω
πάνω στο δέρμα της
όλα όσα δε σου είπα
και ποτέ δε θα σου πω
απο τον Γιωργή, σ'έναν αόριστο... που... ποτέ δε θα πεις... όσα είχες τα είπες... όταν ΔΕΝ έπρεπε... γιατί απλά άργησες...
Πολύ όμορφο ποίημα. Και εδώ καταλαβαίνει κανείς και αυτή την πολύ προσεγμένη παρατήρηση:". Εδώ κι εκεί στον Γιώργη Παυλόπουλο υπάρχουν κάποια σπιθίσματα υπερρεαλισμού αλλά τούτο είναι μόνο μια μαρμαρυγή στην επιδερμίδα των ποιημάτων του.", που είχε κάνει ο Πίτερ Λίβι, ένας μεταφραστής του. ( Συγγνώμη, είναι αδύνατο να απομακρύνω το φάντασμα των εξετάσεω! :-) )
ΑπάντησηΔιαγραφήwraia i paratirisi! :) κρίμα που υπάρχει κάπου το φάντασμα των εξετάσεων όμως... αν δεν εξεταζόμασταν 9α το απολαμβάναμε ίσως περισσότερο.. είναι αδιανόητο που βάζουν στην τέχνη κατευθυντηριες γραμμές... κι όλοι τρέχουν να τελειώσουν την ύλη... μόνο που η ύλη είναι τέχνη, είναι ψυχή... κι εμείς πρέπει να γράφουμε συγκεκριμένα πράγματα για να είναι αντικειμενική η εξέταση... η ύλη η ύλη η ύλη... τη βαρέθηκα τη λέξη...
ΑπάντησηΔιαγραφή