Βλέπω την σκιά μου,καθώς περπατώ μόνη μέσα στην νύχτα στον ερημικό δρόμο για το σπίτι μου...Ψηλή σκιά, μεγάλη-παραπλανήσεις. Επιβλητική εικόνα,με τα κρόσια του κασκόλ μου να με μεγαλώνουν κι η τσάντα μου να ναι σοβαρή. Τα τακούνια-πλατοφόρμες κάνουν έναν παράξενο ήχο. και φαίνεται τόσο δυνατή κι ανεξάρτητη η σκιά μου. Η σκιά μου, γιατί εγώ πάλι χάθηκα.

Ζω ένα παραμύθι, το παραμύθι σου. ξυπνάω με το γέλιο σου,κοιμάμαι με το γέλιο σου. σ'αγκαλιάζω και δεν σ' έχω... Μα τα μάτια σου, άλλα μου λένε. και φοβάσαι και τρέχεις μακριά, πιο μακριά συνεχώς. Μα όχι, για πολύ, γιατί δεν αντέχεις. Δεν αντέχεις μακριά μου,φαίνεται.
Κι εγώ δεν σε καταλαβαίνω που φοβάσαι, γιατί εγ'ω δεν φοβάμαι να ζήσω. Κι αν θες, έλα να ερωτευτούμε ή τουλάχιστον να ζήσουμε μια ιστορία.

Αλλά απέχεις... κι έχω σκοπό κι εγώ να κοιτάξω τον ευατό μου. μα δεν το κάνω, κι όλο μαζί σου μένω. Είπα να σ αφήσω κι εσύ δεν μ΄αφήνεις. και τώρα δεν ξέρω πως να ξεφύγω. Γιατί κι αν σαποφύγω θα θυμώσεις. τα χω χαμένα. με χάνω. Φταίω και παραδίδομαι ξανά και ξανά στα ίδια λάθη.