γράφοντας για ψυχοθεραπεία 2

 Ρόμπιν Νοργουντ- Γυναίκες που αγαπούν πολύ. 

Ναι, είμαι μία τέτοια γυναίκα, και γι αυτό το λόγο αγόρασα αυτό το βιβλίο, γιατί ίσως έχω κάποια ψυχοπαθολογία για να φτάνω σε τέτοια σημεία καταστροφικών σχέσεων. 

Το βιβλίο αυτό εν ολίγοις γράφει τουλάχιστον μέχρι εκεί που το έχω φτάσει ότι οι γυναίκες που αγαπούν πολύ βάζουν πάνω απ όλα το σύντροφο τους, ότι η απόρριψη από τον σύντροφο είναι εκείνο που μας δυναμώνει το πάθος και τον πόθο, ότι σε μία πολύ κακή σχέση μπορεί να υπάρχει πάρα πολύ καλό σεξ, γιατι ουσιαστικά είναι ο μόνος τρόπος να έρθεις κοντά με τον άλλον και ότι κατά βάση οι γυναίκες που αγαπούν πολύ είχαν γονείς που ήταν ακατάλληλοι- ψυχροί και μη υποστηρικτικοί, χωρίς να αφιερώνουν χρόνο και ότι οι έρωτες που διαβάζουμε στα μυθιστορήματα είναι όλοι τοξικοί και μη υγιείς, γιατί ο ένας θέλει και ο άλλος σύντροφος δεν ανταποκρίνεται στον ίδιο βαθμό στα αισθήματα κάποιου. Αυτά τα σημεία μπορώ να φέρω στο νου μου έτσι, εντελώς πρόχειρα. 

Θυμάμαι πολύ έντονα στα παιδικά μου χρόνια να αντριδώ υπερβολικά επειδή η μάνα μου δούλευε σκληρά και αναγκαζόνταν να φεύγει πολλές ώρες από το σπίτι. Ενιωθα ότι δεν μου προσφέρει τον απαιτούμενο χρόνο, και ότι είναι τόσο κολλημένη με τους πελάτες της. Κάθε φορά που έπαιρνε πελάτης σπίτι τηλέφωνο σχεδόν τον έβριζα. Μάλλον ένιωθα ότι μου παίρνουν τη μαμά μου οι πελάτες της. Ενιωθα ότι μου τη κλέβουν και ότι τη διεκδικούν. Ημουν σε ανταγωνισμό μαζί τους. Θύμωνα πάρα πολύ και ζήλευα τα παιδιά που η μάμά τους τα περίμενε να γυρίσουν από το σχολείο και τους έβαζε να φάνε στο μικρό πιατάκι. Μου έλεγε και η γιαγιά σήμερα μάλιστα ότι τη πλήγωνα πάρα πολύ που έκλαιγα όταν έπρεπε να με πάει στο νηπιαγωγείο. Πλάνταζα στο κλάμα και κλωτσούσα. Θύμωνα. Ηθελα να είμαι σπίτι με τη μαμά μου. Ομως, δεν ήμουν μόνο εγώ έτσι, αλλά όλα τα παιδιά τελικά. Ολα τα παιδιά κλαίγανε. Ηταν ο αποχωρισμός από τη μητέρα τόσο σκληρός, μέναμε όλα τα παιδιάκια τόσο τρομαγμένα, υποθέτω, και γι αυτό κλαίγαμε. Μάλιστα εμένα κάπου εκεί στην ηλικία των 2 αρχίζει το ζήτημα των διατροφικών διαταραχών, που πιστεύω στα σίγουρα ότι με αφορά. Ως μωρό ήμουν άφαγο εντελώς, αλλά όταν πήγα στο παιδικό σταθμό, σ αυτό το άθλιο μέρος, πράγματι, άρχισα να τρώω πολύ. Ολοι είχαν μείνει έκπληκτοι. Σιγά σιγά έγινα ένα παχυσαρκο παιδάκι. 

Θυμάμαι ακόμα τη ντροπή που ένιωσα όταν με πήγε η μάνα μου στο παίδων, να με δουν γιατροί, για το ζήτημα του πάχους. Ενας άθλιος τύπος που ήταν προφανώς γιατρός ξαφνικά και χωρίς καν να με ρωτήσει μου κατέβασε το βρακί για να δει το εφήβαιο μου, που είχε αρχίσει να είναι γυναικείο. Αυτή η εικόνα ακόμα μου έρχεται ολοζώντανη. Ενιωθα εντελώς αβοήθητη. Γιατροί κάφροι. Και γονείς κάφροι. Πρώτα μας πετάνε στη γιαγιά, που μας ταιζει όλη μέρα, μετά μαθαίνουν για το μπούλνγκ που τρώμε στο σχολείο και αντί να έρθουν να σπάσουν τα μούτρα στο άθλιο κωλόπαιδο που τολμάει να εκφοβίζει το παιδί τους, λένε στο παιδί " Βγάλτα πέρα μοναχή σου". Μάλλον στο σημείο εκείνο ένιωσα ότι είμαι παρατημένη, και αδύναμη, και ότι δεν έχω κάποιον να με υποστηρίξει. είναι γεγονός, έζησα με αυτό, ζω ακόμα με αυτή την αίσθηση. Αν και μεγαλώνω. Μεγαλώνω και τελικά βλέπω ότι έχω φίλους. 

Νιώθω απαίσια, όταν πρέπει να εντοπίσω τι λάθος έκανε η μάνα μου, γιατί εκείνη δούλευε όλη μέρα για να κατορθώσει όσα κατόρθωσε: μία περιουσία τεράστια, που θα πάει ακριβώς σε εμάς, για να ζούμε καλύτερα και να μην έχουμε άγχος, για να μπορεί να μας σπουδάσει, για να μπορεί να μου ανοίξει τη γραφιάρα μου, για να μπορεί να μου παρέχει όλα αυτά τα εφόδια, τα οποία σήμερα είναι τα εργαλεία που με κάνουν να μπορώ να δω τα λάθη της. Ουσιαστικά δηλαδή η μάνα μου έγινε η θυσία στο βωμό της οικογένειας, ώστε να μπορούμε εμείς σήμερα να γίνουμε "Γιατροί και δικηγόροι και καλές νύφες με προίκα και διανοούμενες, και να στηριζόμαστε στα πόδια μας και τα τοιαύτα " . Ο πατέρας μου τι σκατά έκανε ; Πέταγε χαρταετό, όπως όλοι οι άντρες, γαμώ το φελέκι τους. Κι αυτό άδικο είναι. Ο πατέρας μου δούλευε πάρα πολύ σκληρά, όπως ακόμα κάνει, αλλά τ απόγευμα έκανε baby sitting στα παιδιά του, όπως δεν κάνουν οι πιο πολλοί πατεράδες, που είναι τελείως άχρηστοι και τελείως μαλάκες και τελείως στην κοσμάρα τους. Α ναι, να θυμηθώ να το πω και στη πελάτισα μου, να έχουν επικοινωνία τα παιδιά με τον πατέρα τους. Τεσπα. Ναι, ο πατέρας μου τη μάνα μου τη βοήθησε στα παιδιά, αλλά δεν έκανε καμία θυσία και για να λέμε και του στραβού το δίκιο, καλά έκανε! Δηλαδή εκείνος δεν χάθηκε μέσα σε όλο αυτό το πανηγυράκι της αγίας ελληνικής οικογένειας. Εκανε και τον αθλητισμό του, πήγαινε και το καφέ του, μόνο η άλλη καθόταν και σιδέρωνε Κυριακάτικα και για να κουλάρει, έπρεπε να της ανακοινώσει ο άντρας της ότι δεν είναι " Χήρος" να βγαίνει μόνος με τα παιδιά. 

Εγώ από την άλλη από πολύ μικρή, επειδή έβλεπα τι τράβαγε η μάνα μου με τη δουλειά και τους άθλιους πελάτες της, που καλώς ή κακώς αυτοί μας πληρώνουν και αυτοί μας τα κάνουν τα διαμερίσματα και τα εξοχικά - να λέμε και του στραβού το δίκιο- , επειδή λοιπόν έβλεπα τι τράβαγε η μάνα μου, άρχισα να κάνω δουλειές. Δεν μου το επέβαλε. Βασικά όταν ήμουν μικρή μου το επέβαλε. Μετά το έκανα από φιλότιμο. Βέβαια κανένα αρσενικό μέσα στο σπίτι δεν έκανε δουλειές, ούτε ο αδερφός μου, ούτε οπατέρας μου. Καταραμμένη πατριαρχία. Με πιάνουν τα νεύρα μου, ρε κορίτσια. Αμαρτίες μανάδων παιδεύουσι νύφες. Κοίτα να δεις που το αναπαράγω κι εγώ αυτό, δεν ήθελα δήθεν τάχα μου οι γκόμενοι μου να μου κάνουν δουλειές. Τόσο μυαλό είχα. Στην επόμενη σχέση δεν θα το κάνω αυτό. Τελοσπάντων, το ζήτημα είναι ότι η μάνα μου για τον πατέρα μου εκτός από γυναίκα του είναι και μάνα του, κι αυτό είναι πολύ επικίνδυνο πρότυπο. Βέβαια, υπάρχουν και χειρότερα. Η θεία μου για τον άντρα της είναι υπηρέτρια. Τραγικό. Θα του είχα σπάσει τα μούτρα. Ο θείος μου για τη γυναίκα του είναι δούλος της, είναι το υποχείριο της, η πλαστική κούκλα της. Εχει απωλέσει κάθε ίχνος προσωπικής γνώμης και κάνει ο,τι ακριβώς του πει η θειά μου. Δηλαδή τον έχει βάλλει στο στρίνγκ της κανονικά. Συμπέρασμα : Σαφώς η οικογένεια της μάνας μου ήταν εντελώς κακοποιητική. Η μάνα μου είναι η πιο ισορροπημένη απ όλα τα αδέρφια της, αλλά κι εκείνη έχει τα θέματα της : κυρίως τα ενοχικά της σύνδρομα, απ τα οποία πάσχω και εγώ, το ότι είναι people pleaser, όπως ακριβώς και εγώ και ότι "όλα για τους άλλους, τίποτα για μένα " , γιατί είναι μία γυναίκα που αγαπάει πολύ. Τους άλλους. Τον εαυτό της όχι. Και δεν μπορώ να τη σωσώ. Μόνη της πρέπει. Τα λέω και τα ξαναλέω. Εγώ προσπαθώ να σωθώ. Αλλά το βρίσκω πολύ ζόρικο. Προσπαθώ όμως. 

Τελοσπάντων, η κεντρική ιδέα είναι ότι δεν πήρα το χρόνο, τη προσοχή και την αγάπη που θα ήθελα, επομένως αγαπάω πολύ. Περαιτέρω, η λογοτεχνία με κατέστρεψε. Λανθασμένα πρότυποα και μεγάλες αγάπες. Λεει ότι όταν αγαπάς πολύ, ο σύντροφος σου είναι μία εξάρτηση. Οντως. Αυτό ήταν ο Γιάννης για μένα. Με πονούσε. Αλλά δεν μπορούσα να φύγω. ηταν μία κακή σχέση με άψογο σεξ. Μία σχέση πάθους. Μία καταστροφή. Μία σχέση αδιαφορίας. Μία σχέση- άσχετη, αφού εκτός απ το σεξ και τα γλέντια δεν είχαμε καμία επικοινωνία και η βασικότερη αιτία ήταν ότι αυτό το πλάσμα ήταν ασπόνδυλο. Δεν είχε ιδέα τι σκατά γίνεται μέσα στο μυαλό του, δεν έψαχνε, δεν ρωτούσε, γι αυτό και ήταν τόσο ευτυχισμένος. Ηταν όλα τόσο επιδερμικά για εκείνον. Δηλαδή αναρωτιέμαι που συγκλίναμε ; Στο κρεβάτι. Μόνο. Πουθενά αλλού. Εξάλλου ο,τι μου λείπει από εκείνον είναι το σώμα του. Τίποτα άλλο. Κατά τα άλλα μου λείπει ο εαυτό μου ερωτευμένος. Ηταν έρωτας αυτός ; υγιής ; ΟΧΙ. Σε καμία περίπτωση. περισσότερο σε εξάρτηση έμοιαζε. 

Σκέφτομαι τους επόμενους. Κάτι τελείως αδιάφορες σχέσεις. Σκέφτομαι μήπως είμαι εγώ η ανάποδη, που αν βρω έναν καλό τύπο δεν μπορώ να νιώσω κάτι ωραίο. Το έχω σκεφτεί πολλές φορές. Μήπως θέλω να με φτύνουν και να αδιαφορούν ; Μήπως τελικά, όπως λεει το βιβλίο, ακριβώς η μη διαθεσιμότητα αυξάνει το πόθο μου ; Ναι, γιατί και με τον Πασχάλη αυτό έγινε. Εκείνο το πρώτο βράδυ που ήμουν σίγουρη, ( εδώ γελάω, πολύ άνεση ρε παιδί μου και βλάπτει ), που ήμουν που λες σίγουρη ότι με θέλει, εγώ γύρισα σπίτι χαρούμενη μεν, αλλά και με ένα ερώτημα: θα καταφέρω να μου αρέσει ; Τελικά, μετά, όταν με έφυσε ουσιαστικά, άρχισα να βιδώνομαι και να τον θέλω, εννοώ να τον θέλω πιο πολύ, γιατί κι απ την αρχή μου άρεσε. Δε ξέρω. Βέβαια οι άλλες μου σχέσεις, δεν είναι ότι ήταν καλά παιδιά: ο ένας πήγε με τη μάνα του, για να πάρει υποθέσεις, ο άλλος ήταν μαλάκας μισογύνης, ο άλλος ήταν ανέραστος και δεν με ικανοποιούσε ποτέ, ο άλλος είχε βιολογικής φύσης σεξουαλικά προβλήματα, και ο τελευταίος ήταν ψυχικά ασθενής - το πιστεύω, και θα πρεπε να πάει να διαγνωστεί, να κάνει θεραπεία, και να κολλήσει τα σπασμένα του κομμάτια. Ευτυχώς, σε όλες τις περιπτώσεις τα πήρα πάνω μου και χώρισα. Πάλι καλά. Κατάλαβα ότι δεν αξίζω κάτι τέτοιο. Γενικά έχω καταλάβει ότι δεν αξίζω κάτι λιγότερο από αυτά που θέλω και που είναι τα αυτονόητα. Αλλά σκέφτομαι ότι κάποιο ψυχολογικό πρόβλημα μπορεί να έχω και εγώ. Επειδή αγαπώ όντως πολύ. Με γοητεύουν τα μυθιστορηματικά πάθη. Φταίει και η άφθονη λογοτεχνία που έχω διαβάσει . Από την άλλη ΘΈΛΩ ΝΑ ΑΓΑΠΗΣΩ ΠΟΛΥ ΚΑΙ ΝΑ ΜΕ ΑΓΑΠΗΣΟΥΝ ΠΟΛΥ . Η αλήθεια είναι ότι όταν νιώθω πλέον ότι δεν παίρνω όσα θέλω, φεύγω. 

Μήπως είμαι σε καλό δρόμο ; Τι λέτε κι εσείς ; Συγγνώμη για το ασυνάρητο κείμενο.