Ερωτική ιστορία.

I

 Αναμνήσεις μίας παρακμιακής και ταόχρονα ένδοξης εποχής. 

Σιδερένια κρεβάτια 

Βελούδινα υφάσματα 

Ζεστό κρασί με μπαχαρικά 

Εξω παγωνιά. 

Μέσα φωτιά. 

Κέντρο του κόσμου το δωμάτιο. 

Εσύ κι εγώ, αγκαλιασμένοι σφιχτά. 

Ξανθά μαλλιά λαμπίριζαν στο σκοτάδι

Χέρια που σε έπνιγαν 

Χείλη που σε ταξίδευαν σε κόσμους άλλους. 

Ηδονές. 

Μία πείνα που χόρταινε. 

Χάρτινο και πλήρες κορμί. 

Ξέπνοους μας έβρισκε η αυγή, αγκαλιά, μεθυσμένους. 

II

Υστερα έμεινε μόνο η παγωμένη λίμνη

Η μελανιασμένη μου καρδιά 

Τα " Δε σε καταλαβαίνω, τα είσαι υστερική" ,

" Πώς γίνεται να σαι βόρειος πόλος και ανέγκιχτο να σ αφήνουν όσα μας συμβαίνουν ; " σου έλεγα. 

Σιωπές, που χωρίζουν. 

Σιωπές που σκοτώνουν. 

Με πρόδωσες. 

Σε εκδικήθηκα. 

Πολύ. Με πολλούς. 

Εκλαιγα πολύ, όχι για πολλούς, μόνο για σένα. 

Υστερα εκεινο που φοβόμουν περισσότερο. 

Η φυγή. 

Πόνεσε. 

Εχασα μαλλιά. 

Πήγα με άλλους. 

Σε ξέπλενα κάθε βδομάδα από πάνω μου. 

Δεν έφευγες. 

Σα δέρμα μου είχες ριζώσει στο σώμα μου. 

Ανηλεής η μνήμη. 

Πονάει. 

Ελλειψη. 

Υστερα ησυχία. 

Ούτε άλλοι. 

Κανείς. 

Μόνο εγώ. 

Πρώτη εγώ. 

Στη μέση της αρένας. 

Δεν θα με κατασπαράξει κανείς. 

Κανείς, γαμώ το φελέκι μου. 

Ευτυχία από τα μέσα μου. 

Κι ένα σώμα που δε λησμονεί. 

 Κι ο έρωτας μας απ όλους τους αριθμούς το μηδέν αγάπησε.

Περιφρονησε το δύο. 

Ας είναι. 

Καληνύχτα.