Γράφοντας για ψυχοθεραπεία

 "νύχτα σπαρμένη μάγια" 

είναι μια παγωμένη χειμωνιάτικη νύχτα του Ιανουρίου. Τέλος Γενάρη. Πέρασε και αυτός ο μήνας κάπως νωχελικά. Εξω κρύο και χιόνι. Ο αέρας σε πιρουνιάζει, αλλά είναι ωραία η αίσθηση του παγωμένου αέρα, σε φρεσκάρει. Ντύθηκα χοντρά, έβαλα εκείνο το καινούριο μπουφάν που αγόρασα πρόσφατα. Είναι ελαφρύ, αλλά πολύ ζεστό και φαρδύ. Νιώθεις ωραία μέσα σε αυτό. Σε αγκαλιάζει. Εχω πάντα την αίσθηση ότι με κρύβει από τον υπόλοιπο κόσμο. Οτι προστατεύει το σαρκίο, αυτό το σώμα, που με κουβαλάει κάθε μέρα, και παρ όλα αυτά το βρίζω, του φωνάζω, το μαλώνω. ΑΛλά αυτό το καημένο, κάθε μέρα με κουβαλάει, με φέρει, κινείται. Αντέχει. Και εγώ τι κάνω ; Το κατηγορώ. Το καταπονώ. Το κουράζω. Του μιλάω άσχημα. Μακάρι να μπορούσα, σκέφτομαι, να το αποκόψω, να το αλλάξω μία για πάντα. Ναι, αλλά τι θα είμαι εγώ χωρίς αυτό το σαρκίο ; σίγουρα δεν θα είμαι η ίδια. Ναι, μπορεί να βγαίνω και σε καλύτερη έκδοση. Αλλά αυτό είναι το σώμα μου. Και αυτό είναι ένας μηχανισμός. Ενας μηχανισμός που κάθε μέρα δουλεύει τέλεια. Ηρθε η ώρα. Να το αγαπήσω. Σήμερα του έδωσα τσάι, και καλό τρόφιμο, σαλατούλα, νεράκι, σήμερα το πήγα βόλτα στη γυμνάστρια να γυμναστεί και να ξεπιαστεί. το κατηγόρησα χιλιάδες φορές. 

Ναι, πρέπει να χωριστεί το μυαλό μου απ το πνεύμα μου, γιατί το πνεύμα μου είναι σε μεγάλο πόλεμο με το σώμα μου. Συνεχώς το πολεμάει, συνεχώς του λέει ότι δεν είναι τέλειο. Καταπίνω αλκόολ.Βάζω μέσα στο σώμα μου δηλητηρίο, γιατί αυτό είναι το αλκόολ. Το αγχώδες πνεύμα μου ξέσπασε πάνω στο σώμα μου. Πέντε μήνες. Πέντε μήνες μένος και άγχος, και στεναχώρια, και υστερία και ήταν αρκετοί για να βάλω αυτά τα γαμημένα 10 κιλά. Και ύστερα για έναν ολόκληρο χρόνο να με δικάζω, να μου κουνάω το δάχτυλο, να με βρίζω, να με υποτιμώ, να απαιτώ από εμένα. ΤΙ στο διάολο απαιτώ συνεχώς ; ΜΑΤΑΙΑ ζητάμε. Τι άλλο πια να μου ζητήσω ; Ολα τα έκανα καλά. Και όλο με δικάζω. Και όλο δεν με αποδέχομαι. Και απαιτώ. Και απαιτώ κι άλλα πολλά. Να είμαι τέλεια σε όλα μου. Να είμαι ρομπότ. Να είμαι χαρούμενη. Να είμαι αδύνατη. Να είμαι γυμνασμένη. Ας πάψω πια. Κι αυτές οι ενοχές κάθε φορά που χαλαρώνω ; Αυτό το ψυχοφθόρο πράγμα ; Αυτή την αντάρα ; Αυτό μου το κόλλησε η μάνα μου. Φτάνει πια. Φτάνουν πια οι επικρίσεις, φτάνουν πια οι βιασίνες. Συνεχώς, είναι μία εδωτερική φωνή που με βριζει, που μου μιλάει άσχημα, που με κατακρίνει για ό,τι κάνω και για όσα δεν κάνω. Σήμερα με κατέκρινε γιατί έφαγα για παράδειγμα ένα παξιμάδι και λίγο τυρί. Φτάνει πια. ΣΚΑΣΕ. ΣΚΑΣΕ. ΣΚΑΣΕ. 

Είναι τόσο δύσκολο να αγαπήσεις πραγματικά τον εαυτό σου. Είναι τόσο δύσκολο να τον αποδεχτείς. Δεν δέχομαι ότι κάνω λάθος. Θέλω να τα ελέγχω όλα. Από το βάρος μου μέχρι τα αισθήματα μου. Τελικά γι αυτό μ αρέσει να πίνω. ΓΙατί είναι εκείνη η στιγμή που χάνω τον έλεγχο. Και τελικά μάλλον το έχω ανάγκη. Αλλά ύστερα γίνομαι ο περίγελος. Αλλά εκείνη τη στιγμή, το ευχαριστιέμαι. Μαλακίες. Αλλη μία αυτοκαστροφική συνήθεια. Τα παραλέω βέβαια, όπως κάνω πάντα, λες και είμαι καμία αλκοολική. Σιγά πια. Ενα ποτάκι πίνω. 

Τελικά και τον γιάννη, καταλαβαινω τώρα γιατί τον ερωτεύτηκα. Κατεύναζε τις ενοχές μου. Εκείνος δεν είχε. Φαινομενικά τουλάχιστον δεν είχε. Με έκανε να αγαπήσω το σώμα μου λίγο περισσότερο. Τότε το μισούσα. Αλλά με βοήθησε λίγο να το αγαπήσω. Γιατί το αποθέωνε. Το ευχαριστούσε, το αγαπούσε. Γαμώτο ναι. Το αγαπούσε εκείνος το σώμα μου. Ετσι νομίζω. Εγώ όχι. Δεν το αγαπάω. Δεν το φροντίζω. Του άφηνα τις τρίχες του, δεν του έβαζα κρέμες, το μισούσα, το έκρυβα συνέχεια από υποψήφιους γκόμενους. Ενιωθα άβολα, όταν έπρεπε να γδυθώ. 

Θεε μου, πρέπει να μαι πολύ δυνατή προσωπικότητα για να έχω επιβιώσει μέσα από έναν τέτοιο μεγάλο πόλεμο, που κάνω εγώ η ίδια στον εαυτό μου. ΤΟ πνεύμα μου βάλλει συνεχώς κατά του σώματος μου. Δεν είναι φοβερό ; Να ζεις απο παιδί σε μία ένταση με το σώμα σου, σ έναν πόλεμο, να θες να το κόψεις, να το πετάξεις στα σκουπίδια. Να το μισείς μέχρι μία ηλικία. Και να νομίζεις ότι αυτό φταίει για τα πάντα. Ακόμα και για το αν σε απορρίπτει ένα αγόρι, να νομίζεις ότι φταίει αυτό. Ισως βέβαια να υπάρχουν βαθύτερες ρίζες : Κάποτε στο δημοτικό ένας συμμαθητής μου μου είχε πει ότι αν αδυνατίσω, θα με θέλει, κι εγώ σαν ηλίθια, απάντησα ότι θα κάνω δίαιτα και θα γίνω σα την Ιωάννα. Τι ηλίθια που ήμουν. ΤΟ μίσος για το σώμα μου είναι όλη η ιστορία της ζωής μου. 

Θα πήγαινα ιδανικά σε ψυχοθεραπεία. Για να το λύσω. Αλλά από την άλλη δεν μπορώ να με αποδεχτώ όπως είμαι αυτή τη στιγμή. Θέλω να χάσω 10 κιλά, αλλά και πάλι, και 20 να χάσω, δεν θα με αγαπάω. Δεν θα το αγαπάω. Μόνο αν γίνει όπως αυτά των περιοδικών θα το αγαπήσω. ΑΛλά ποτέ δεν θα γίνει σαν σώμα περιοδικού, γιατί το δικό μου το σώμα αν γίνει σαν περιοδικού, δεν θα είναι ωραιο. Γιατί δεν θα είμαι εγώ. Δεν είμαι θυληκή. Δεν θα είμαι σεξυ. Δεν θα είμαι τίποτα απ όσα ήμουν για τους άντρες ως τώρα. Δεν θα είμαι η κλασική γυναίκα με τα λίγα της παραπάνω ψωμάκια, που αυτά ακριβώς είναι που της δίνουν τη γλύκα, τη γοητεία και το sex apeal της. Είναι αλήθεια. Θα είμαι μία ξερακιανή, συνιθισμένη τύπισα. Χωρίς τιποτα το ιδιαίτερο. 

Πρέπει να αγαπήσω το σώμα μου. Νομίζω ότι πλέον είμαι σε κάποιο καλό δρόμο. Πρέπει να υπάρξει αυτοαγάπη. ΚΟντεύω 30. Αν κάποτε βγάλω πολλά λεφτά, θα κάνω ψυχοθεραπεία και γι αυτό. Προς το παρόν μπορώ μόνο να γράφω. Αυτό ίσως με λυτρώνει. Και η αλήθεια είναι ότι βαριέμαι να τα γράφω σε τετράδιο. Προτιμώ εδώ. Ουτως ή αλλως κανείς δεν τα διαβάζει. Θα ανάψω ένα τσιγαράκι. 

Σήμερα με αγάπησα λίγο περισσότερο. Δεν θα ξαναμιλήσει το πνεύμα μου άσχημα για το σώμα μου. Θα προσπαθήσω κάθε κακή σκέψη να την αντικαθιστώ με μία θετική. Και να μη με αυτοτιμωρώ. Επειδή έφαγα 2 φέτες γαλοπούλα. ΕΛΕΟΣ. Είναι τρελό. Είναι αυτό που κάνουν οι διαιτολόγοι. Ενας ψυχαναγκασμός που δεν οδηγεί πουθενά. Αδυνατίζεις και ξαναπαχαίνεις. Από το να τα δίνει στο διαιτολόγο, καλύτερα σε έναν ψυχολόγο. Λες να βρω ψυχοθεραπεία online?Μπορεί. Θα με βοηθούσε νομίζω.