Ανεκπλήρωτοι πόθοι

"Πολλή Κυραική για έναν άνθρωπο. 

Ενα σκληρό χαμόγελο στο πρόσωπο του κόσμου. 

Με κούρασε πολύ το πρόσωπο του κόσμου 

Κι εσύ να είσαι ένα ποτήρι 

στο πάνω-πάνω ράφι που δε φτάνω" 

Κική Δημουλά, από τη συλλογή " Το λίγο του κόσμου"

 Είναι η πλάτη σου ένα πεδίο μάχης, 

όπου ξεψυχούν ανικανοποίητες οι επιθυμίες μου.

Είναι τα χέρια σου θαυμαστό σάρκινο πόμολο, 

μα καμία πόρτα δεν ανοιγει για εμένα.

Είναι το βλέμμα σου βαθιά συλλογισμένο, 

χαμένο στα βάθη της ύπαρξης σου. 

 Είναι το σώμα σου ειρηνικός ωεκανός, 

κι εγώ μία φτωχή στεριανή που δεν κατέχω από ναυάγια. 

 Σε βρίσκω καμιά φορά στ' όνειρο μου, 

μα η πρώτη ηλιαχτίδα ξεθωριάζει τη φιγούρα σου. 

Ανεκπλήρωτοι πόθοι και μάταιοι θαυμασμοί, 

έμπνευση που μόνο σε λέξεις μεταρσιώνεται. 

Μάταια λόγια, μάταιοι θαυμασμοί

που πέφτουν στη μάυρη τρύπα του σύμπαντος. 

Σ' ένα παράλληλο σύμπαν, 

ίσως ν μ' αγαπούσαν οι πολυπόθητοι εραστές. 

Σ' ένα παράλληλο σύμπαν θα τρόμαζαν λιγότερο

και θα με ποθούσαν περισσότερο.