Αφτερ σφηνακιων

 Ηταν ένα ακομα βράδυ, όπου φορούσα να ωραια που ρούχα, που είχα αγοράσει από το μεσημέρι, και ένιωθα εξαιρετικά ποθητή. Εξαιρετικά ποθητή και εξαιρετικά απελπισμένη, που κανείς μα κανείς δεν με πλησιάζει στο μικρό χωριό μου ζω. Αυτό μου προκαλούσε μία θλίψη. Πώς θα χαρεί καθε μία την ομορφιά της, αν δεν μπορεί να τη χαρίσει σε κάποιον πραγματικό εραστή ; Με αυτές τις βαριές σκέψεις, γύρισα σπίτι, μπουχτισμένη, όταν χτύπησε το τηλέφωνο και ήταν η φίλη μου, η οποία με κάλεσε να πιούμε κάτι μπύρες. 

Στην πορεία βρήκα τη καλύτερη μου φίλη μαζί με κάποιον παλιό συμμαθητή μου. Κάτσαμε στο μπαρ, ήπιαμε και γίναμε λάσπη. Κοιμηθήκαμε όλοι μαζί σπίτι του. Ξυπνήσαμε όλοι χώμα. Πήγα να νιώσω πάλι αυτές τις άθλιες τύψεις, αλλά αυτή τη φορά δεν τις ένιωσα. Ηταν ένα προστατευμένη περιβάλλον, δεν με παρεξήγησε κανείς. Γίναμε λάσπη όλοι μαζί. Σκέφτομαι το τελευταίο διάστημα όλη τη τοξική μου σχέση με το αλκόολ. Είμαι τόσο πιεσμένη όλα αυτά τα χρόνια, και βρίσκω τρόπο να ξεσπάω εκεί. Πίνω για να μη σκέφτομαι. Και τό πρωί νιώθω τύψεις που ήπια. Νρέπομαι που πίνω. Οπς ντρέπονται όλοι. Κάνω κάτι που το κάνουν σχεδόν όλοι οι άνθρωποι. Λοιπόν, το καταλάβα τώρα και πραγματικά θα το σταματήσω. Κάποιες φορές πίνω, επειδή βαριέμαι και την παρέα. ΕΠειδή δεν έχει κάποιο ενδιαφέρον και κανένα βάθος η κουβέντα, επειδή μπορεί να πλήττω θανάσιμα. 

ΤΟ πρωί εχθες, γύρισα σπίτι μου. Αποφάσισα να χαρίσω λίγο χρόνο στον εαυτό μου, χωρίς να έχω τύψεις, χωρίς να αυτομαστιγωθώ, όσο αυτό είναι εφικτό. Πόσο εξοντωτικό είναι το αυτομαστίγωμα; πόσο εξοντωτικές είναι οι τύψεις ; Και γιατί να έχω τύψεις ; ΕΠειδή δεν δουλεύω και δεν διαβάζω 24 ώρες το 24ώρο ; ΑΚόμα και πού κοιμάμαι να έχω τύψεις ; ΑΠοφάσισα πώς πρέπει να ηρεμήσω, αν θέλω να επιβιώσω το επόμενο διάστημα . Οπότε πρέπει να πάρω το χρόνο μου. ΕΚλεισα τα παραθτρόφυλα, έβαλα ένα χαζό σίριαλ στο PC , γδύθηκα και φόρεσα μία ρόμπα, μαλακή και απαλή, που με αγκάλιαζε ολόκληρη. Σκέφτηκα, πώς θα χαρίσω εγώ στον εαυτό μου την αγάπη που περιμένω να έρθει. Θα γίνω εγώ ο σύντροφος μου. Είναι μία σκέψη που έχω κάνει παλιά και την οποία από το 2021 την εφαρμόζω. Σταματάω να σκέφτομαι σε κάποιο βαθμό, όλα τα υπόλοιπα, όλους τους υπόλοιπους, τους υποψήφιους γκόμενους, εκείνον που έτυχε να με πλησιάσει και να μη το προχωρήσει, και αντί να πληγωθώ, λέω ίσως και καλύτερα. Σταμάτησα να ασχολούμαι μαζί του. Αγόρασα το βιβλίο της Θέκλας, το οποίο διαβάζω. ΑΠοκωδικοποιώ την ανάγκη για έρωτα: Χρησιμοποιούσα πάντα τις σχέσεις μου ως ντεπόν, ως παυσίπονο στα άγχη, τις ανασφάλειες και τις ενοχές μου. Τώρα είμαι δυνατότητερη, με μειωμένες ανασφάλειες ειδικά αναφορικά με το σώμα μου. Προσπαθώ να βλετιώσω το σώμα μου. Με γυμναστική. Και αυτό με κάνει να νιώθω εξαιρετικά. 

Προσπαθώ να καταπραύνω και το άγχος. Βγήκα πολύ έξω αυτές τις μέρες, ξύδια, φαι, χαμός, κι όλο αυτό είναι κουραστικό. Νιώθω πώς ξοδεύτηκα σε αδιάκριτα βλέμματα, σε κουβέντες, σε μία κούραση που με παραλύει. Τελικά, νιώθω μία ανάγκη να περάσω αυτές τις ημέρες κάπως πιο κλεισμένη στο καβούκι μου, με ηρεμία, σωστή διατροφή, διάβασμα, καθόλου αλκοολ και λίγη λίγη οικογένεια. Αυτό το περίβάλλον της οικογένειας, που πάντα είμαστε σε υπερένταση,μου δημιουργεί άγχος, και με καταδιώκει, και δεν αντέχεται κάποιες φορές. Ξέρω ότι γίνεται άθελα τους, επίσης ξέρω ότι με επηρεάζει γιατί είμαι κι εγώ σε μία μόνιμη υπερένταση. Ωστόσο, χρειαζόμαστε ανθρώπους να μας καταλαβαίνουν και να είναι κατευναστικοί κι όχι να μας χαώνουν. Δεν αντέχεται κι αυτή συνεχώς η συγκριση που κάνω στο μυαλό μου με τη μάνα μου, δηλαδή κι αυτή το κάνει. Συγκρίνει τα επαγγελματά μας. Δεν συκγρίνονται. Περαιτέρω, εγώ είμαι ακόμα στην αρχή και πρέπει να βρω τους τρόπους μου να το διαχειριστώ. 

Θα τα κάνω όλα με τον δικό μου τρόπο. Θα ηρεμήσω κάπως. Μου το υπόσχομαι. Στο κάτω κάτω όλοι το χάνουμε και το βρίσκουμε. Φέτος, θα το βρω με το αλκοολ. Θα σταματήσω να πίνω όπως έπινα. ΕΞάλλου, είναι γεγονός ότι στην Αθήνα έπινα περισσότερο. Εδώ είμαι πιο μαζεμένη και λίγες φορές το χάνω σε τέτοιο βαθμό, όπως προχθές το βράδυ. Ε και μία στο τόσο δεν πειράζει. Αλλά είναι κρίμα να πηγάινει χαράμι η επόμνη ημέρα. Πόσες ημέρες έχουμε χάσει από το αλκοολ ; ΠΟλλές... 

Θα το ρίξω στη γυμναστική. Μικρές αλλαγές. Μπορούν να φέρουν μεγάλες αλλαγές. Δεν χρειάζεται το όλα ή τίποτα. Χρειάζεται μία ηρεμία, να αγκαλιάζω τον εαυτό μου, να τον αγαπώ, να προσπαθώ. 

Θα τα καταφέρω. Με σφηνάκια ψυχικής ενδυνάμωσης από φίλους και από Θέκλα. Ηθελα να γράψω ένα ωραίο κείμενο, αλλά δεν τα κατάφερα. Αυτές είναι οι σκέψεις μου για σήμερα. 

Οσον αφορά τον μικρούλη, καλώς έχω κάνει και έχω ξεκόψει, διαβάζοντας και Θέκλα. Αρχικά, ειμαι πεινασμένη για αγάπη. Οποτε αυτό το μικρό μου έδειξε ένα κάποιο ενδιαφέρον και νόμισα ότι ενδιαφέρθηκα και εγω, αλλά ουσιαστικά δεν ενδιαφέρομαι. Δεν είναι του γούστου μου εμφανισιακά. Ως χαρακτήρας βέβαια είναι του γούστου μου, είναι κατευναστικός. Δεν με αγχώνει. ΑΛλά από την άλλη δεν προχωράει η ιστορία, φταίω κι εγώ, που δεν τη προχώρησα. Περίμενα από τον άλλον να κάνει κάποιο δραστικό βήμα, ενώ εγώ απλώς εκδήλωνα το ενδιαφέρον μου. Βέβαια μπορεί να ήταν και ιδεά μου το ενδιαφέρον, αλλά δεν μπορώ να διαιωνίζω μία κατάσταση, που δε βγάζει πουθενά. ή θα πρεπε να τον ρωτήσω ή θα πρεπε να το αφήσω. Κι επειδή πέρασε πολύς καιρός, και δε νομίζω ότι έχω να ρωτήσω κάτι, και δε νομίζω ότι έχει διάθεση επικοινωνίας, γιατί αν είχε τα πατήματα του τα είχα δώσει και του ειχα κάνει τα πράγματα αρκετά εύκολα, αυτό το φλερτάκι έλαβε τέλος. Ισως και καλύτερα. Τι προοπτική έχει μία σχέση με κάποιον που είναι με το ένα πόδι στο νησί ;Θα μου πεις δεν το ξέρει ποτέ. Αλλά και πάλι. Εγώ θέλω μία σχέση, να ξεκινήσει όμορφα, αργά, χαλαρά, χωρίς βιασύνες, χωρίς σεξ απ τη πρώτη μέρα, να δοκιμάσω να έχω μία ουσιαστική επικοινωνία με τον άλλον. Ναι, θέλω μία σχέση που θα εξελισσόταν σε συμβίωση, γάμο ή οτιδήποτε άλλο. Εναν έρωτα όμως. ΟΧι απλώς μία βαρετή σχεσούλα, που θα με ρίχνει και δεν θα την αντέχω. Φέτος έχω πολλα να κάνω, πολλά να μάθω, είμαι καλύτερα από κάθε άλλη φορά, αν και ακόμα πιεσμένη, αγχωμένη, αλλά θα το διαχειριστώ!