απαλεψία

 Βαρυθυμη και κάπως βαριεστησμένη ξύπνησα. Ξύπνησα αργά. Ω΄ρα 11.30. Εθχες αυπνίες, και κουβεντολοι στο fb με άγνωστο τύπο, που δεν πρόκειται ποτέ να γωνρίσω- έχει μία ασφάλεια η εγκαταστάση μου στο νησί, τουλάχιστον δεν εκτίθεμαι...Εδω και μέρες οι λέξεις παίζουν μαζί μου, με κυνηγούν, με καταπολεμούν, δεν μ αφήνουν να κοιμηθώ, ιδεες που μου έρχονται στιγμιαία, έμπνευση στην οποία αντιστέκομαι, γιατί πρέπει να αντισταθώ, πρέπει να διαβάσω, πρέπει να περάσω τις εξετάσεις, πρέπει να αποκατασταθώ. Μία ζωή πρέπει, μια ζωή άγχη, μία ζωή πίεση, μία ζωή διάφοροι διαγωνισμοί και ανταγωνισμοί. Βαρέθηκα. Αλλά δεν θέλω και τη δουλειά που κάνω τώρα, δεν την αντέχω. Δεν ξέρω αν αντέχω κάποια δουλειά. 

Εχω ένα πνιγερό άγχος μέσα μου που δεν με αφήνει ποτέ να ηρεμήσω. Ισως είναι κουραστικό που ζουμε σε νησί, και πάντα και παντού, όπου και να πας θα δεις γνωστό και θα σε αρχίσει στις ερωτήσεις. Βέβαια σκέφτομαι, δεν έχω μάθει να οδηγώ. Εϊναι κι αυτό που όλο το αναβάλλω, Αναβάλλω γενικά τις δουλειές μου και αυτό με σκοτώνει. Και τη δουλειά μου την αναβάλλω. Ισως δε ξέρω πώς να τη κάνω. Δεν ξέρω γιατί μου συμβαίνει αυτό.  ή μάλλον ξέρω, και δεν το διορθώνω πάντα. Μου συμβαίνει γιατί φοβάμαι ότι κάτι δεν θα το κάνω σωστά, μου φαίνεται βουνό, είμαι τελειομανής και βράζω στο ζουμί μου. Και το χειρότερο; Δεν έχω και καναν άντρα να ξεδώσω λίγο... Τουλάχιστον όσο ζούσα στη πρωτεύουσα όλο και κάτι έπαιζε... Ναι θα μου πεις... Καλοψωνίσαμε, από τον έναν μαλάκα στον άλλον πήγαινα... Και η φάση είναι ότι τώρα εν μέσα καραντίνας που έχουν μιλήσει κανα δύο άνθρωποι στα σοσιαλ χλαμύδια που δε μου φάνηκαν μαλάκες, και που όμως είναι στην ΑΘήνα... Τώρα βρήκατε γαμώτο ; Τόσα χρόνια εκει βολοεδερνα... τι να πεις ; 

Προσπαθώ να είμαι καλά, αλλά ειμαι πολύ αγχωμένη, κουρασμένη, απογοητευμένη...απολαμβάνω το γεγονός ότι έχω πολύ λίγες δουλειές στο γραφείο και ότι κάθομαι σπίτι και διαβάζω. Αυτό με ηρεμεί σα συνθήκη. Το διάβασμα είναι κάτι που ξέρω να κάνω. Οι πελάτες πάλι είναι κάτι που δεν ξέρω πώς να διαχειριστώ, δεν έχω την υπομονή, μου φαίνονται βαρετοί, τους βαριέμαι, με κουράζουν, ο,τι θυμούνται χαίρονται. Θεε και κύριε, ας μείνουν μακριά μου για 4 γαμωμήνες να διαβάσω και μετά ο,τι θέλουν. Βέβαια, και μετά πάλι πελάτες θα έχω, αλλά δεν θα τρωω στη μαπα τη τοξικότητα τους, αυτά τα πάρε ένα τηλέφωνο κυρία Δικηγόρε... Γαμώ την επαρχία σας... 

Πληρώνω 100 ευρώ μηνιαίως την επικοινωνία μου με τον έξω κόσμο 

κι όμως αυτή η επικοινωνία είναι που με κουράζει, που με σκοτώνει 

που με κάνει να μη θέλω να σηκωθώ απ το κρεβάτι μου... 

Και σκέψου ότι παρ όλα αυτά τη πληρώνω... Για να την έχω... Jesus....! 

Χθες με πιάσαν τα κλάματα πάλι. Που δεν μπορώ να ερωτευτώ ξανά. Που δεν μπορώ να πάω με άντρα ξανά και να μην τον σκεφτώ. Που δεν έχω κανέναν να μου κάνει εντύπωση. Νόμιζα ότι μου άρεσε ένα τυπάκι. Νόμιζα και εγώ ότι του άρεσα. Οντως, πήγαμε και βόλτα. Αλλά, ποτέ δεν προτεινε τίποτα περισσότερο από μία βόλτα. Ούτε εγώ. Δεν ήθελα, Για μία γαμημένη φορά στη ζωή μου, όποιος με θέλει να με διεκδικήσει, το αξίζω. Αλλιώς να μη με έχει. Δεν τον θέλω. Να προσπαθήσει για μένα. Μολών λαβέ. Αν δε προσπαθήσει, δεν τον θέλω. Βαρέθηκα να προσπαθώ εγώ για όλους τους. Στο διάολο όλοι. Εναν θέλησα. Μου βγήκε πουστάρα τελικά, τόσα χρόνια με δούλευε. Τι του βρήκα ; Μετά άλλον θέλησα. Μου βγήκε μπερμπάντης. Ευτυχώς εκεί τα πήρα πάνω μου, και δεν έμπλεξα καθόλου μαζί του. Τις άλλες σχέσεις μου τις ξεκίνησαν οι άλλοι,  ο ένας για να με πουλήσει και ο άλλος για να με απογοητεύσει. 

κάνω  κάτι μαύρες σκεψεις, ότι θα μείνω για πάντα μόνη μου. Και καλά, αυτό δε με νοιάζει, χέστηκα, ας μείνω. Εκείνο που με πονάει είναι όταν σκέφτομαι ότι δεν θα ξαναερωτευτώ ποτέ και θα μείνω με τις αναμνήσεις ενός πρώτου έρωτα που τελικά από το τέλος του φάνηκε ότι δεν άξιζε ούτε ένα φράγκο. 

Υστερα σκέφτομαι ότι έχω γυρίσει σ ένα γαμωνήσι, με ανθρώπους 300 χρόνια πίσω, άντρες κάφρους κτλ Ναι, αλλά οι άντρες παντού κάφροι ειναι. Λίγοι είναι που ξεχωρίζουν. Χάθηκε να γνώριζα το Νίκο κάποτε ; 

Θα ταιριάζαμε.