λοιπον, για δες, ποτ μπορώ να σε ξεχωρίσω μόνο από τη πλάτη σου, και από τα χέρια σου, και απ το καθισιό σου και μόνο σε μία καρέκλα ; τι να σημαίνει αυτό άραγε; πόσο σ έχω παρατηρήσει ; τόσο που να αρκεί να ξεχωρίζω τη παραμικρή σου ύπαρξη, κι ας μην είσαι πια η αγάπη μου, και ας μην είσαι πια τιποτα περισσότερο για μένα, παρά από κάποιον που κάποτε ερτευτηκα μόνη μου, χωρίς να σε γνωρίσω. Και τελικά τι είμαι για σένα ; Εσύ σγκοπνίζεσαι. Κάθε φορά που σε κοιτάω. Και ξέρεις κάτι ; Αυτό αναζοπυρώνει τον κοιμισμένο και περασμένο έρωτα. Δεν υπάρχει ρε γιώργο, τίποτα να ξεχνιέται. Ολα από ένα ελάχιστον φτάνουν στο ο,τισήποτε. Σαν εσένα που από το τίποτα έρχεσαι σ εμένα. Και θα έρχεσαι πάντα. Γαμώτο. Πάντα θα με βλέπεις και θα τρέμεις.