Μη σε νοιάζει. Δεν είναι τίποτα σπουδαίο. Μα να, μονάχα που κάποιες φορές, να κάποια βράδια όπως τώρα θυμάσαι τα ενοικιασμένα σου σπίτια, σύνολο τρία. Δύο φοιτητικά, κι ένα ενήλικο. Και από τα δύο θυμασαι ανατριχιαστικές λεπτομέρειες. Στο ένα γέλια, τσιγάρα, ξενύχτια, εξομολογήσεις, κιθάρες και έρωτας.
Στο άλλο απώλεια, απογόητευση, ενδυνάμωση. Βράδυ, μπαλκόνι, αεράκι φυσάει. Είσαι μόνη. Είσαι ανξάρτητη είμαι ελεύθερη. Φίλοι, Κυριακή Μεσημέρι, ένα τσουκάλι λαχανοντολμάδες και γλυκά μετά, και κρασί, και οι καρέκλες δεν εφταναν. Κι ο χώρος ήταν στενός. Αλλά κάπως χωρέσαν. Κι έναν Αυγουστο λίγο πριν σαλπάρει το βαπόρι πρέπει να ήπιαν κάπως γλυκόπιοτο ούζο μαζί με μεζέ. . Μία φίλη που περιμάζεψες και μαζί τέσσερις μήνες ζήσανε βράδια που ξεκινούσαν από τις 7 το απόγευμα, ακριβώς την ώρα που σχολούσε. Συζητήσεις, εξομολογήσεις, βόλτες ατέλειωτες στο μπλέ. Βόλτες ατέλειωτες μοναχικές. Μπαρ μοναχικά και μετά μία μοναχική επιστροφή που μπορεί λίγο να σε ενοχλούσε επιφανειακά, αλλά στην πραγματικότητα ποτέ ουσιαστικά. Δεν ξεπούλησε ποτέ την ελευθερία σου φτηνά. Δεν είναι ότι κάποιος αξίζει έναν έρωτα περισσότερο από κάποιον άλλον. Ερωτευτόμαστε τυχαία. Τυχαία, μοιραία, και σπάνια. Βάζεις ένα ποτό ακόμα. Και τα απολαμβάνεις. Μόνη στο ημίφως, χαμένη σ όσα έχεις βιωμένα, λες και ζεις σ έναν παράλληλο χρόνο.
Μία αφίσα πάνω από το καινούριο κρεβάτι. Καινούριο κρεβάτι. Σιδερένιο. Λευκό. Το παλιό ήταν μαύρο. Κοίτα να δεις που άαλλαξες κρεβάτι για να μη θυμάσαι, κι όμως δεν κατάφερες τίποτα απολύτως. Πάλι θυμάμαι. Και κοίτα να δεις που τόσα χρόνια μετά κοιμάσαι στο ίδιο μαύρο σιδερένιο κρεβάτι. Μόνη σου. Κοιμάσαι μόνη σου. Και το απολαμβάνεις. Γιατι στο κάτω κάτω η ποίηση δεν γεννιέται κάθε μέρα και πόσοι άνθρωποι έχουν πάνω τους κάτι ποιητικό ; Τόσοι όσοι μπορείς να ερωτευτείς. Και με πόση κεκτημένη ταχύτητα μπορείς πλέον να τρέξεις;
Κι απόψε παραλίγο να σκοτωθείς. Ε κι αν σκοτωνόσουν τι θα γινόταν ; Λες και δεν τα έζησες όλα ; Ολη η ζωή εμπεριέχεται σ΄έναν μεγάλο έρωτα, έστω και τοξικό. Κι αυτόν τον έχεις ζήσει στο έπακρο. Ναι, τουλάχιστον, δεν πάτησες φρένο στα ξέφρενα αισθήματα, τουλάχιστον δεν καταπίεσες ό,τι όμορφο μπορεί να ανάψει μέσα σε κάποιον ανίδεο από ζωή και από σχέσεις.
Εζησες δέκα ζωές μέχρι τώρα. Ε κι αν σκοτωνούσουν, τι θα γινόταν ; Χόρτασες ηλιοβασιλέματα, βόλτες, μπαρ, πανηγύρια, γλυκό πιοτό της νιότης. Και χόρτασες κι έρωτα ; Και ηδονές; Αυτά χορταίνονται άραγες ποτέ ;
Δεν ξέρω για σένα, αλλά εγώ δεν τα χόρτασα, και θέλω να τα ξαναζήσω. Αν σκοτωνόσουν σήμερα τι απ όλα αυτά θα είχε νόημα αν όχι μόνο η σκόρπια και ατόφια ηδονή της στιγμής ; Γαμώτο, το μόνο που έχει νόημα στη ζήση αυτή είναι η στιγμή του αμοιβαίου έρωτα και τίποτα άλλο. " Αλλαζει ο κόσμος όταν φιλιούνται δυο, γίνεται η κάμαρα κέντρο του κόσμου" ...
Μα περισσότερο κι από τον αμοιβαίο έρωτα αξίζει η αίσθηση και η έμνευση που σου προσφέρει. Κι αν σκοτωνόμουν σήμερα λοιπόν ; Ευχαριστημένη θα πήγαινα, και ίσως και λίγο διψασμένη. Και ίσως και με έναν πόνο, ότι την ομορφιά μου δεν την έζησα όπως ήθελα και δεν τη μοιράστηκα και δεν μου την αναγνώρισαν. Θα πέθαινα με τη στέρηση.
Εβαλα ένα ποτό. Αναψα τα κεριά. κι ένα τσιγάρο. Κι αφήνω αυτό εδώ. Αλλά παρά τρίχα θα με κλαίγατε. Και κοίτα να δεις που μετά το συμβάν μπροστά μου εκείνος ο παιδικός έρωτας, σαν να θέλει να μου πει η ζωή κάτι, πως ότι και να γίνει, όπως και να έρθουν τα πράγματα, τη τελευταία στιγμή της ζωής μου αυτός θα είναι απέναντι....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου