" Θα αλλάξουν τα πράγματα". Ετσι λένε μερικοί και το πιστεύουν ελπίζοντας χωρίς δράση.
Φαυλοκρατία της Ελπίδας, που λέει κι η Δημουλά. Ελπίζεις χωρίς να κινητοποιείσαι, απλά κοιτάζεις ένα ηλιοβασίλεμα και σκέφτεσαι οτι κάποτε θα μπορείς να το κοιτάζουν ολοι στον κόσμο με ευτυχισμένο βλέμμα, χωρίς να μελαγχολούν, καθώς έρχονται αντιμέτωποι με την σαπίλα.
Μονο που μύρισε σάπιο κρέας του συστήματος.

Αλλοι πάλι λένε οτι "δεν αλλάζουν τα πράγματα ο,τι κι αν κάνουμε" .
Απόδειξη οτι το σχολείο, οι γονείς μας, τα ΜΜΕ, η καθεστυκυία τάξη μας έχει ποτίσει με ηρεμιστικό και γερνάμε, γερνάμε κάθε μέρα, κάθε ώρα, κάθε στιγμή, κάθε φορά που δεν ονειρευόμαστε, κάθε φορά που κάνουμε πίσω πεπεισμένοι πως όλα είναι νομοτελειακα.
Ε ΟΧΙ. Δεν ανέχομαι να γερνάω και να σαπίζει το τομάρι μου, όταν είμαι στα 19 μου.
Δεν μπορώ αυτό το καζάνι αίματος που βράζει μέσα μου, να το κατεβάσω απο την φωτιά.
Γιατί τότε, πες μου εσύ, τι μου έχει μείνει;
Αν τώρα δεν πιστέψω, σε κάτι καλύτερο, τότε πότε;

Κι απ΄την άλλη έρχεται η λογική, ίσως η λογική του παραλόγου, να μου κόψει τα φτερά.
Ερχεται εκείνο το μελλοντικο είδωλο,το 50χρονο μέσα στον καθρέφτη μου, να με τρομάξει. Είναι ένα απαράδεκτο εξευτελιστικό είδωλο που φοράει ταγέρ, ξεπουλάει τα ονειρα του και τα φρονηματα του, για να πετύχει, για να επιβιώσει κι όχι για να ζήσει. Φοβάμαι, γιατί αμα σε πάρει η καρμανιόλα, πάει, χάθηκες.
Και φοβάμαι μην πω... "Πάει αυτό ήταν. Χάθηκε η ζωή μου μέσα σ ανιστόρητους συμβιβασμούς".