και κοιτάς τον ουρανό,
μόνο εκείνο το ηλιοβασίλεμα,
θυμάσαι.
είσαι απαθής απέναντι σ' ο,τι σου συμβαίνει.
Κι ολα, μα όλα τα γεγονότα, σου φαίνονται κωμικά.
Και γελάς, γελάς συνέχεια.
Γελάς με τις ζωές των άλλων, με την δική σου την ζωή.
Τώρα πια δεν θυμάσαι, δεν ξεχνάς, έχεις ξεμείνει μέσα στο δικό σου σπίτι
και μένεις εδώ.
κι όλοι σου φωνάζουν "πάρε με μαζί σου"
και εκεί που πας δεν μπορείς να τους πάρεις μαζί σου.
Γιατί εσύ σημαδεύεις κατευθείαν στην αλήθεια,
εκεί που οι άλλοι δεν μπορούν να ρθουν.
και φεύγεις, απ όλους κι απ όλα.
Δεν προσμένεις τίποτα. Ούτε ελπίζεις.
Είναι σκρόφα η ελπίδα και γαμιέται μαζί με το Ονειρο, όχι με ένα όμως, με όλα.
Στο πα είναι καριόλα.
Αν την πιστέψεις και επενδύσεις πάνω της, θα γαμιέται με έναν άλλον.
Εξάλλου μόνο οι απαισιόδοξοι ελπίζουν κι εσύ αισιοδοξείς συνέχεια,
γιατί γελάς.
Ονειρεύεσαι επαναστάσεις προσωπικές, συλλογικές.
Τις προσωπικές δεν τις ονειρεύεσαι, αλλά έχεις σηκώσει την σημαία σου ήδη!
Οσο για τις συλλογικές δεν εξαρτάται αποκλειστικά απο σένα.
Μα που θα πάει ;;;
"Θα την αλλάξουμε την ζωή Μαρία"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου