Τυχαία ένα τετράδιο βρήκα στην άκρη, μέσα σε μια στίβα απο παλιά τετράδια... "Αλγεβρα.. " της πρώτης λυκείου... κι οι στίχοι του τραγουδιού γραμμένοι στο εξώφυλο...
Μοναξια... την μάθαμε την μοναξιά απο παιδιά, απ τα πρώτα μας βήματα.. Μοναξιά μέσα στο πλήθος, μοναξιά μέσα στους φίλους, μοναξιά μέσα στους έρωτες... μα η αγάπη έχει μια άλλη μοναξιά που δεν την ξέρεις... κι ούτε που θυμάμαι πόσες φορές έχω πεθάνει.. κι έχω νιώσει ένα λάθος μέσα στο πλήθος...
Μια νότα ξέμπαρκη σε μια χορωδία, μια παραφωνία μέσα στην μπάντα του κοσμάκι..
Κι όμως είμαι καλά. Ζω σχεδόν. Νεκρώνω τα σύννεφα τους φθινοπώρου, νεκρώνω την μνήμη, την σβήνω. Ξεχνώ τον χρόνο που περνάει, μα κι ο χρόνος; τι είναι αδερφάκι μου κι αυτός; ο χρόνος είναι η μνήμη μας, το εγώ μας... εμείς ορίζουμε τον χρόνο ή μήπως τελικά όλα εκείνος τα ξέρει και τα ορίζει; Κλειδούχος ο χρόνος στις ζωές μας..
Μια καινούρια αρχή και ο ήλιος λάμπει ψηλά! Είμαι καλά κι όχι παραδόξως!Πέτυχα πολλά! Γελάω,σβήνω ίχνη, ξορκίζω τις σκιές..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου