Κυριακή 12 Σεπτεμβρίου 2010

Φιλοσοφική ή Νομική κ ένα σημείωμα στον Κ. Μάνεση.

Aποφάσεις ζωής... Εκείνο το βράδυ του μηχανογραφικού πόσο είχα αμφιταλαντευτεί.. Ο έρωτας κι η λογική.. Η καρδιά και το μυαλό.. μια αιώνια μάχη σ ένα πεδίο που ο ένας ή ο άλλος υπερισχύει. Κι όμως κάποιες φορές πρέπει να τα συμφιλιώνεις...

Λοιπόν Νομική ή Φιλοσοφική; Αιώνιος ο δεσμός με τα βιβλία..
Ενας δεσμός όπως αυτός που έχουμε με το ζωογόνο νερό.
Φιλοσοφικα, παιδαγωγικά, ιστορικά, μυθιστορήματα, νουβέλες, διηγήματα, σαπουνόπερες, ψυχολογικού ενδιαφέροντος βιβλία.. Ο,τι και να πεφτε στα χέρια μου πάντα δεν έφευγε έτσι, χωρίς να το καταβροχθίσω. Πάντα άνοιγα μια αγκαλιά για το Βιβλίο. Μια αγκαλιά τεράστια, ιερή σχεδόν. Κάθε Βιβλίο και ένας άλλος διαφορετικός Ερωτας. Η ποιήση με συνεπήρε τα τελευταία δυο μου χρόνια. Διψούσα γι αυτήν, σαν το χώμα που ζητά την βροχή το φθινόπωρο. Ηθελα κι εγώ να υψωθώ, να ερμηνευσώ τον άνθρωπο και ν την ψυχή μου κι ίσως να την γιατρέψω.. Ιατρείο ποιήσεως παραφράζοντας την εκπομπή του Δευτερου " ιατρείο ασμάτων" . Οσο έχω ερωτευτεί την Ποιηση δεν ερωτεύτηκα κανέναν..

Κι υστερά πόσο θα επιθυμούσα να την σπουδάσω.. Φιλοσοφικη... Πόσες φορές μπήκα στην ιστοσελίδα του Καποδιστριακού; Τα μαθήματα με ανατριχιαζαν κυριολεκτικά.. Μόνο και μόνο οι τίτλοι τους με παίρναν απ το χέρι και μ οδηγούσαν σε τόπους ηλιόλουστους μα και φθινοπωρινούς.
Απο τα 12 μου έλεγα " θα σπουδάσω στην φιλοσοφική".
Μια επιθυμία βαθιά χαραγμένη κάτω απ το πετσί μου, μες στην ψυχή μου και πιο κάτω απ αυτή.

Μετά ήρθε η Νομική. Ο θείος πορωμένος με την σπουδή του Νόμου με επηρέζε. Κι έτσι τ ονειρο της φιλοσοφικής πήγε περίπατο. Η Νομική ήταν τ ανέφικτο για μένα, το θεοποιημένο, το πιο υψηλό. Μόνο και μόνο γι αυτό έπρεπε να την πετύχω. Γιατί φίλοι μου, την αποτυχία δεν την σηκώνει η πλάτη μου εύκολα. Ζορίζεται(ζορίστηκε ήδη πολύ). Μια σχολή που σ ανοίγει πόρτες στον κόσμο, οξύνει την σκέψη, την υψώνει, σου προσφέρει πολλές δυνατότητες.Κι εδώ είναι η λογική.

Επειτα, δεν τα χα και της τιμής μου να πάω πιο κάτω. Πρέπει να υψωνόμαστε όσο πιο ψηλά αντέχουμε. Και να σου πω κάτι; Εγώ άντεχα.. κι αφού άντεχα, καλώς διάλεξα. Μετά, είναι κάτι που μ αρέσει..

Πνεύμα ελεύθερο, παράξενο κι αναρχορχοαυτόνομο,(sollicitus animus) δεν ξέρω αν θ αντεχα να λέω στα παιδιά όσα άκουγα εγώ. Γιατί ξέρεις, όταν ερωτεύεσαι την Ποιηση σε λογάριθμο δεν την βάζεις κι εύκολα. Μάχες ατέλειωτες με τον εαυτό μου θα γινόταν κι όλο αυτό θα περνούσε στα παιδιά.. κι ίσως να τους επηρέαζα αρνητικά. Πώς εγώ θα συμβιβαζόμουν με το μοντέλο ανθρώπου-μηχανής που θα μου ζητούσαν αυτοί(ποιοί αυτοί; οι κυβερνήσεις, κοινό μυστικό) να διαμορφώσω; Κι όλο αυτό που χω μέσα μου πώς θα το διoχέτευα μέσα απ το καθηγητηλίκι;
Κι η δική μου η φιλοδοξία πως θα ικανοποιούνταν; Και θα περίμενα έναν ΑΣΕΠ να με διορίσει; Γιατί;
Κι έτσι λοιπόν ο έρωτας κι η λογική συμβιβαστηκαν και βρήκαμε όλοι την χρυσή τομή.
ΣΟφά έχω διαλέξει νομίζω. ΝΟΜΙΖΩ λέω. Ο χρόνος, Ο θΕός χρόνος θα ξεδιαλύνει τα πράγματα κι όλα θα κυλήσουν ορθόδοξα για ανορθόδοξα. Εξαλλου, η ζωή είναι ένα ρίσκο, ένα ταξίδι στ' αγνωστο. Κι εγώ τ αγνωστο το λατρεύω.

Υ.Γ. Διονύση(επετρεψε μου τον ενικό), αν διαβάσεις ποτέ, να ξέρεις πως αν γινόμουν ποτέ καθηγήτρια θα σουν το προτυπο μου.. Κι όταν όλοι κατακρίνουν τους καθηγητές των σχολείων(και δικαίως κάποιες φορές, γιατί απλά είναι άψυχοι και προσιδεάζουν στους καβαφικούς δημοσίους υπαλλήλους) εμένα το μυαλό μου πάει αμέσως σ εσένα. Μια όμορφη εξαίρεση μέσα σ ένα σύστημα που καταρρέει αβοηθήτο. Και ξέρεις, αυτές οι εξαιρέσεις, όπως εσύ, είναι αυτές που αλλάζουν τον κόσμο. Γιατί ο κόσμος αλλάζει στα σχολειά, όσο κι αν αυτοί τα εξευτίλισαν, γιατί τους βολεύει. Συνέχισε έτσι. Θέλω να σου πω ένα μεγάλο Ευχαριστώ και για τις αναρτήσεις που με βοηθούσαν, μα και γιατί μου θύμιζες πως ανάμεσα στα συντρίμια ανθίζει πάντα ένα λουλουδάκι! Να σαι πάντα καλά! Για άλλη μια φορά, καλή σχολική χρονιά! (Περιτό να σου πω πως σε σύστησα και σε ένα ακόμη φετινό "τριτάκι" )

Κι είμαι σίγουρη πως θα πάρεις πάλι απ το χέρι τους φετινούς σου μαθητές και θα τους βγάλεις στην χώρα που όλα τα ηλιοβασιλέματα είναι πολύχρωμα, θα τους οδηγήσεις σ εκείνον τον τόπο που η Τέχνη συναντά την Ψυχή κι έτσι δεμένες κόμπο συμπορεύονται μέσα στον Κόσμο, στον κόσμο που κοσμεί, κι όχι σ αυτόν τον κόσμο που νοσεί και πεθαίνει κάθε μέρα αργά και βασανιστικά. Σ εκείνον τον κόσμο που οι άνθρωποι παραμένουν άνθρωποι, με ψυχή και καρδιά αδούλωτη.. Ξέρεις, εσύ να του δείξεις κι άλλο κόσμο, Ανθρώπινο και πάνω απ όλα ευαίσθητο, μυστικό μα και πασίγνωστο.. γιατί για μένα μια λειτουργία της Τέχνης είναι να άρει την ψυχή μας στους Ουρανούς της λευτεριάς...

2 σχόλια:

  1. Μαζεύω την ντροπή μου από τα τόσο και τόσα καλά λόγια, μια και χρειάζεται να σου ανταποδώσω το ευχαριστώ.
    Ανθρώπινα πράγματα: η μοναξιά του εκπαιδευτικού στην τάξη σπάει με την αλληλεπίδραση. Χρωστάμε πολλά, πάρα πολλά σε κάθε μας μαθητή που "απάντάει". Καλά ή κακά. Που μας κάνει να καταλαβαίνουμε πως πορευόμαστε μαζί.

    Έχει και μια θλίψη να ακούς πως είσαι εξαίρεση. Δηλαδή, λες, ποιος είναι ο κανόνας που καταγράφει ένας μαθητής; Γιατί τα λίγα και απλά πράγματα που προσφέρεις δεν είναι ο κανόνας;

    Όπως και να έχει σ' ευχαριστώ. Κυρίως για τον ενικό.

    Όσο για τα συντρίμμια και το λουλουδάκι, ε, κι αυτό το είπε ο Σολωμός ( "το χάσμα π'άνοιξε ο σεισμός ευθύς εγιόμισ' άνθη")... Χαμογελάμε. Από τότε περπατάμε στο δρόμο μας με ένα λουλουδάκι στο χέρι.

    ΥΓ. Αν σου έγραφα διάφορα για σένα, θα φαινόταν σαν οφειλόμενη ανταπόδοση. Τα φυλάω για άλλη φορά. Σου αξίζουν.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Δυστυχώς ο κανόνας που καταγράφει ένας μαθητής είναι ο αδιάφορος καθηγητής.
    Κατανοώ την θλίψη σου... μα δεν νομίζω πως θα ναι και λίγα αυτά που προσφέρεις στα παιδιά. Σπανίζουν σήμερα οι δάσκαλοι που σε κάνουν λιγάκι ακόμη ΑΝΘΡΩΠΟ.

    Πάντα χαμογελαστός και πάντα με λουλουδάκι στο χέρι εύχομαι! :D

    ΑΝ μ ευχαριστείς για τον ενικό, τότε τον υιοθετώ! Εξάλλου κι εμένα δεν μ αρέσουν οι πληθυντικοί "ευγενείας". Ο σεβασμός και η ευγένεια σαφώς και δεν εξαρτώνται απ τον πληθυντικό!

    ΑπάντησηΔιαγραφή