Αλλιώς κι αλλιώτικα.

Η ζωή κυλάει χωρίς τίποτα το ιδιαίτερο να συμβαίνει τριγύρω,
αυτη η πόλη δεν ανασαίνει.
Οι άνθρωποι της δεν αντιδρούν.
Την κοιτάζω να νεκρώνεται.
Οι φοιτητές συνωστιζόμαστε μέσα στα μπαρ,
οι ντόπιοι τρέχουν στις δουλειές τους,
τα μαθήματα στη σχολή γίνονται κανονικά,
αρχίζει να έχει κρύο.
Αδιάφορα γεγονότα.

Αδιάφοροι άνθρωποι.
Σπασμένες φιλίες,
σπασμένες σχέσεις,
απομόνωση απο επιλογή,
γιατί ξαφνικά παραδέχεσαι στον εαυτό σου,
οτι δεν ταιριάζεις κι οτι είχες δίκιο εξ αρχής,
κι οτι πλέον επήλθε ο κορεσμός
κι έχεις πια βαρεθεί να παλεύεις,
σαν μία ερωτική σχέση που σε κούρασε
και την αφήνεις.
Και ξέρεις οτι αν θες, όλα ξανακολλάνε,
μα δε θες, βαρέθηκες.

Σαπίζει το μυαλό μου.
Ν΄αποφεύγεις τους συντηρητικούς,
γιατί σαπίζεις κι εσύ,
μου 'χε πει.
Φευ!
γιατί δεν τον άκουσα ;

Κι είναι όλα τόσο αδιάφορα.
Κι είναι όλοι τόσο αδιάφοροι,
κι ο,τι συζητάνε τόσο βαρετό.