Παραμύθια

Μόνο παραμύθια ζούνε μες στο νου μου: 

Ας ήταν να υπήρχε ο ανθός της λησμονιάς

που να γίνεται αφέψημα γλυκό

στα χείλη να το φέρω κι ο,τι με πόνεσε να απαρνηθώ

Να φιλέψω κι εσένα, ώστε έτσι υποχθόνια να  σε πλανέψω. 

πώς καταντήσαμε έτσι ; 

Να ζούμε με τα ευχολόγια και τη μυθοπλασία, ενώ η άνοιξη στέκεται δέκα χειμώνες μακριά ;