Ασε με στις μνήμες και τη νοσταλγία:
Θα κρεμάσω τους εραστές μου στο μπαλκόνι
και τα σπλάχνα τους στη θάλασσα του έρωτος θα ρίξω.
Θα σαλπάρω για άγνωστους ωκεανούς
και την ιερότητα του πόθου δεν θα προσβάλλω επουδενί.

Θα νοσταλγώ όσα ποτέ δεν ήρθαν
ή ήρθαν και χάθηκαν με το πρώτο φως της αυγής.
έτσι σε παράλληλους χρόνους θα ξεφύγω μέσα στις μέθης μου την παραζάλη.

Στη Θεά της Λαγνείας λάφυρο θα προσφέρω τα μάτια μου,
ώστε να μου φέρει και πάλι την αυθάδικη ομορφιά του δέρματος σου και των χεριών σου.

Κι άλλο ένα κονιάκ παρακαλώ.
Για να ποθήσω πιότερο την ποίηση του κορμιού σου, μήπως και σωθώ,
καταφέρω επιτέλους να πάρω τα πόδια μου και να σηκωθώ,
να φύγω από εδώ κάτω, από αυτήν την κόλαση της πραγματικότητας.
Γιατί αν η ομορφιά δεν είναι σωτηρία,
τότε κανένα έλεος δεν υπάρχει στον ανελέητο αυτό κόσμο.
Στους μοναχικούς διαδρόμους της ύπαρξης μας παρηγοριά είναι τα κορμιά που αγκαλιάζουμε.

Παρ αυτά.
Ηδυπαθής και μόνη συνεχίζω την περιήγηση σε μία φθινοπωρινή πόλη.