Απάνθρωπη μνήμη

Στιγμές ευτυχίας παλιές γυρνούν στα σκοτεινά σοκάκια του μυαλού 

με την πρώτη σταγόνα της βροχής. 

- Πόσες ιστορίες με φόντο τη βροχή έχουμε ζήσει εδώ κάτω; - 

Φευ! Είναι πια πεθαμένες στιγμές ετούτες που αναπολώ

κι ούτε πρόκειται να αναστηθούν 

- αφού ποτέ πια δεν θα σε αγγίξω - 

Τι τις θέλουμε άραγε τις αναμνήσεις;

Για να μας κόβουν σαν γυαλιά μήπως 

ή για να συνειδητοποιούμε τη ματαιότητα; 

Ετσι κι αλλιώς στο τέλος μόνος θα μείνεις. 

Αυτός εδώ ο τόπος δε βοηθάει στην αμνησία, 

όπως και κανένας άλλος τόπος. 

Ταξιδεύω. 

Ίσως έτσι μπορέσω να ξεχάσω το δέρμα Σου. 

Μάταια επιβιβάζομαι και αποβιβάζομαι στο τρένο της αγάπης. 

Χωρίς εσένα οι διαδρομές παραμένουν αδιάφορες :

Συνεχώς ερειπωμένα κάστρα συναντώ και στέπες άγονες.

 τοπία άνυδρα και γυμνά. 

Σου το είπα: 

Η απουσία Σου με εξοντώνει. 

Κι όμως.  

Συνεχίζω να ταξιδεύω.

Από υπερβάλλον πείσμα.