Αναμνησις.

Κι ήταν το κορμί σου κάστρο απάτητο
και πολιτεία μακρινή, απολιόρκητη
κι εγώ η τρελή θέλησα να την αλώσω
λες κι ήταν η Πόλη.

Μονολόγησες μια μέρα " εάλω η πόλις"
Κι εγώ τότε γαλήνεψα.
Μα ψέματα ήταν οι λέξεις σου..
Καμία πόλη δεν κατακτήθηκε,
κανένας εγωισμός δεν δηλητηριαστηκε.
Μονάχα ερείπια  του κάστρου στέκουν τώρα όρθια.

Αγάπη παλιά,
Αγάπη αγνή,
Αγάπη μακρινή,
πού να σαι ;
Έπιασε κρύο, θαρρώ.
Βοριάς φυσομανάει,
από μακριά φέρνει τη φωνή Σου,